آزمانک: ھانُل بے وپا بوت نہ کنت
نبشتہ کار : گل ھسن بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
ھانُل وتی میتگ ءِ کاڑانی تہ ءَ بے درور ءُ مھروانیں کاڑے اَت، مُدام بے توار ءُ ھاموشیں کاڑے اَت، آ چہ میتگ ءَ ڈّن تر ءُ تاب ءَ باز در نہ کپتگ اَت، اگاں وش ءُ شادھانی روچاں در کپتگ اَت ھاں بلے مُدام بے توار ءُ تُک نُک اَت وتی گِس ءَ چہ در نہ کپتگ اَت، یک روچے آ گوِں وتی دزگوھاراں چہ میتگ ءَ ڈّن سیل ءُ سواد ءَ در کپتگ اَت اناگت ءَ آئی ءِ دیم ءَ وتی میتگ ءِ بچکے کپ اِیت،پورا ھانُل ءَ را وتی اندر ءَ چِک اِیت ءُ بارت، چَہ ھما روچ ءَ پد یکے ءَ را گوں دومی ءَ مھر بیت، بلے ھانُل اے نہ زانت کہ آئی ءَ را گوں من ءَ مھر بوتگ یا نا، بلے آئی ءِ اشک ءَ ھانُل پُروش داتگ اَت، پورھیں شپ ءَ بے واب کُتگ اَت گُڑا سُھب مھلہ ھانُل چہ واب ءَ پاد کیت ءُگوں وتی گِس ءِ کاراں گلائیش بیت، گوں بے وابیں چماں دیم پہ وتی ھما دزگوھار ءِ گِس ءَ راھادگ بیت کہ آئی ءَ زیک ھما بچک وتی ھما دزگوھار ءِ گِس ءَ دیستگ ات ،آئی پورھیں شپ ءَ جیڑ اتگ اَت کہ بلکیں بہ گند ئے منی دزگوھار ءِ کر ءَ منی بابت ءَ گپے بہ کنت۔ باریں آئی ءَ را گوں من ءَ مھر اِنت یا نا؟ گوں بے اوپاریں دلے ءَ دزگوھار ءِ گِس ءَ سر بیت ءُ جست کنت اڑے تو ھالاں بہ دِے ھما زیکیں بچک تو چَہ من ءَ پد دیستگ یا ناں ؟ دزگوھار بچکندگے جنت ءُ درّائین ایت ترا پہ آئی ءَ چونیں کارے کپتگ کہ سھب ءَ مھلہ آھتگ ءُ جست ءَ ئے؟” آئی ءِ چمانی تہ ءَ ارس گُل گُل بنت ءُ گوں لرز اتگیں لنٹاں گْوش ایت ” من ءَ گوں آئی ءَ مھر اِنت-
دزگوھار جنت کندگے ءُ گْوش اِیت” ھاں بدے ھالاں تو چوشیں زھگے نہ بوتگ ئے کدی ءَ پہ ترا اِے اشک ءَ گورجتگ؟” گوں تُنّیگیں لنٹاں درائین اِیت” بس ھما اِنت من دیستگ منی چمانی واب شُتگ، دل گُش اِیت مدام منی چمانی دیم ءَ بہ بیت من بہ چار آن ئِے ، بلے چاگرد ءِ لھتیں انچیں دود ءُ ربیدگ اَنت مردم ءَ را وتی سانکلاں گوں بستگ اِش ھمد ءَ آئی ءِ چمانی ارس یک شَل ءَ یل بنت، وتی گُشان ءِ لمب ءَ ارسانی پھک کنگ ءَ لگ اِیت دزگوھار گلاسے مشکی آپ ءُ شیر چاھی کوپے چاہ دنت ءُ گْوش اِیت” اوپار کن ھیر بیت” گوں ھمے گپاں ھانُل ءِ چمانی تہ ءَ اُمیتے تالاں بیت، بچکندگے جنت ءُ گوش اِیت” نا اڑے منی دل چو مزن اِنت دزگوھار ئِے درائین ایت “نوں تو زان ئے اشک چی یے ءُ مردم ءَرا ھر وڑیں کدم ءِ چست کنگ ءَ لاچار کنت،زیک وھدے ما گوں ھمے اشک ءَ امباز ات ایں تو مئے سر ءَ چِرک ءُ چھواہ کُت، مرچی تو سرپد ئے اشک چونیں چیزے؟ وھدے مردم ءَ را اشک گور جنت انچوش لاچار بیت کہ چاگرد ءِ دودانی بیگیری ءِ روگ ءَ ھم چک ءُ پد نہ بیت آ ھرچ وڑیں کربانی دیگ ءَ تیار بیت تاں وتی منزل ءَ سر مہ بیت۔”ھانُل بے تواری ءَ گپاں گوشدار اِیت ءُ درائین ایت: اڑے راستے من وتی ھما جُست شَموشتگ اَنت، تو ھال کن باریں آئی ءَ را گوں من انچوش اشک اِنت یا بس من وت ءَ را پہ آئی ءَ بے تاھیر کُتگ ؟ “-
دزگوھار ئِے درائین ایت” اڑے آئی ءَ را وَ سک دیر اِنت تئی سر ءَ شیدا اِنت زیکیں گِندگ ءَ رند آئی ءَ را گیشتر اشک بوتگ من زان آں دوشی آئی ءَ را ھم چو تئی وڑ ءَ واب نہ بوتگ ، بلے گپے زان ئے بچک پہ وتی راستیں مھر ءِ واستا ھروڑیں کربانی دیگ ءَ چک ءُ پد نہ بیت اگاں جنک آئی ءِ ھمراھداری ءَ بہ کنت”۔
ھانُل درائین ایت” من یک ھدے ءَ کربانی دیگ ءَ چک ءُ پد نہ باں، بلے شمے وڑ ءَ من دات نہ کن آں کہ منی گِس ءِ مردم چو سک دگہ وڑین اَنت، آ اشک ءَ ایبے سرپد بنت بِلّے کہ وت ءَرا وانندہ ءُ زانت کار گوش انت، من لاچار آں اگاں من بہ زانتیں منی گوشگ ءَ منی دل ئیگاں کن اَنت من پہ گوشگ ءَ ھچ چَک ءُ پد نہ بوتگ اِت آں بلے من زان آں منی مردم ھچ سرپد نہ بنت، اگاں کسے دپ ءُ زبان مہ کنت آئی نندگ ءُ پادایگاں مردم سرپد بیت بلے منی مردم انکس ھم نہ زان اَنت “۔
آ دوئیں وشگپی ءَ اِت اَنت کہ مھمانے ءَ سلام دات گپ چمداں آسر بوت ءُ ھانُل گوں بے اوپاریں دلے ءَ پد ءَ وتی گس ءَ واتر بوت ۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔