منی گار بوّگ ءَ ساری- براھیم گُؔل

نبشتانک: منی گار بوّگ ءَ ساری

نبشتہ کار: براھیم گُؔل

 (پنچُمی بَھر)

دی بلوچستان پوسٹ

زُبان ءِ زندگ کنگ ءُ دیم ءَ آرگ پہ تئی مات ءَ یک شاھگانیں پِگرے بیت کہ منی پرزنداں من ءَ انگت نہ دروہ اِتگ،منی پرزِنداں منی گم کوپگان اِنت۔

مِھروان: من ترا اے ھبر ءَ گوں سدّکیں دل گُش آں کہ تو اگاں وتی کاروان ءَ گوں مُھکمی بِہ دار ئے ءُ روان بِہ کن ئے گُڑا الّم گوں تو بازیں زُبان دوستے ھمراہ بیت ،سر گِپت ءُ ھمراز بیت ءُ گوں تو کیت گوں ، پرچا کہ وھدے آزمان ءَ جمبر بیت گُڑا دُراھیں ترْمپ پہ زمین ءِ کپگ ءَ تُرس اَنت،ھمے ساھت ءَ بِہ چار کہ وھدے اولی ترْمپ بہادُر بیت ءُ وت ءَ ندر کنگ ءَ پہ تیار بیت ءُ دیم پہ زمین ءَ وتءَرا چہ آزمان ءَ یلہ کنت ءُ کیت، پد ءَ ھمے ترْمپ ءِ پُشت ءَ کم کم ءَ دُراھیں ترْمپ ایر کپان بنت ءُ زمین ءَ آپ کن اَنت،اگاں ھمے ترْمپ کہ اول سر ءَ زمین ءَ کپ اَنت ءُ آ دگہ ترْمپ گوں ھمے ترْمپاں ھوار ایر بِہ کپ اَنت گُڑا اے اولی سر ءِ ترْمپانی کپگ مُپت ءَ نہ روت ءُ بیران نہ بنت ، پرچا کہ اولی سر ءِ کہ ترْمپ کپ اَنت زمین ءَ گُڑا اے ترْمپ نپس گیر بنت ءُ مِر اَنت ، پد ءَ ھمے ترْمپانی پُشت ءَ مِیزاں مِیزاں ترْمپ کہ ایر دیان بنت گُڑا گُلزمین آپ بیت ۔

مِھروان ! منی گُشگ ءِ مول ءُ مُراد کہ منی ءُ تئی زُبان ءِ کاروان اوں چو ترْمپانی درور ءَ اِنت،اگاں مرچی من ءُ تو اے زُبان ءِ رکّینگ ءِ راہ ءَ وت ءَ ندر مہ کن ایں گُڑا کس پاد نئیت ءُ ھمے بےتواری ءَ گوں منی ، تئی ءُ سرجمیں راج ءِ زُبان بیگواہ بیت،مرچی کہ تو اے کاروان ءِ مُساپِر بئے گُڑا باند ءَ اے کِشک ترا پجّا کاریت ءُ چو ترْمپانی ڈول ءَ تئی اوں پُشت ءَ سرجمیں ٹولی یے پاد کیت-

مِھروان ! ترا چو بنگال ءِ وڑ ءَ بےکِساس مُھکم بوگی اِنت ترا یات کنت گِندئے وھدے پاکستان ءَ لوٹ اِت کہ بنگالی راج چہ وتی ماتی زُبان ءَ زِبھر بِہ بیت ءُ بنگالی زُبان ءِ بدل ءَ اردو زُبان آوانی ماتی زُبان لیکگ بِہ بیت داں ما دیست کہ بنگالیاں وتی لَکّاں مردُم پہ ھمے زُبان ءِ جُھد ءَ ندر کُت ءُ وتی زُبان پَچ گِپت ءُ چہ پاکستان ءَ جِتا بوت۔۔۔منی گُشگ ءِ مُول ءُ مُراد کہ مِھروان ترا وتی زُبان ءِ لگام چو بنگال ءِ وڑ ءَ تُرْند دارگی اِنت، ترا چو سرمچارے ءِ ڈول ءَ گوں ھاکمیں وھد ءَ گوں مُھکمی ءَ جنگ دارگی اِنت ، ھزاراں ساہ ندر کنگی اِنت بَلے وتی ماتی زُبان ءَ گار بوگ ءِ آماچ نیلگی اِنت،ترا داں ھما وھد ءَ جُنزگی اِنت کہ تئی زُبان چو ھساریں کوہ ءَ بُرز بہ بیت ءُ ھر کسے بِہ زانت کہ بلوچانی یک زُبانے ھست ءُ آئی ءِ نام بلوچی اِنت-

مِھروان ! یکبرے پد ءَ ترا گُش آں کہ منی گار بوگ ءَ ساری وتی ماتی زُبان ءِ ھمُک جیڑہ ءُ جنجال ترا پھمگی انت ، ھمُک تَک ءُ پھنات ترا زانگی انت ،ترا پہ زُبان ءَ یک مُھکمیں ماتے ءِ رنگ ءَ کار کنگی انت۔

چہ ماتوئی چماں اِنّاں — پرچا کہ من ساری ءَ گشگ ءَ ات آں،کہ تئی جِند ءِ زُبان ءِ واھُند دَریں زبانانی دُمب ءَ کپتگ،پرچا کہ آ ھمے پھم کہ بلوچی زُبان ءَ را سِیت ءُ نپ نیست ءُ اگاں آ دَریں زُباناں نبشتہ کناں گُڑا سِیت ءُ نپ اِش مان ،من گُش آں اے سوچیں مردُم دُنیا ءِ مستریں ناواندگ ءُ بےسوادیں مردمانی رِد ءَ ھوار اَنت کہ جِند ءِ زُبان ءِ بِستار ءَ پوہ نہ بنت اے زُبان تھنا تئی زُبان نہ اِنت بلکیں تئی مات اِنت! تو وتی مات ءَ پہ سِیت ءُ نپ چار ئے گُڑا تو چی پیم ءَ یک زندگیں انسانے گُشگ بئے؟ تو کہ وتی مات ءَ پہ سِیت ءُ نپ چار ئے گُڑا تو پرچا زندگ ئے؟-

مِھروان ! من دل ءَ جزماں کہ ھمے مَردُم کہ مرچی دَریں زُبانی پُشت ءَ شوہ ءُ شاھان کنگ ءَ اَنت باندا ھمے مردُم تئی دُمب ءَ کپ اَنت ءُ تئی زُبان ءِ پَٹ ءُ پول ءَ بِندات کن اَنت اگاں تئی جُھد مُھکم بِہ بیت ءُ تو وھد ءَ پہ زُبان ودار بِہ پرما ، وھد ءِ ودار ءَ مبو-

مِھروان ! منی گار بوّگ ءَ رند ترا تئی دل ءِ سرجمیں اِسرار مانِشے ءَ واپینگی اَنت ءُ ایوک ءَ یکیں زُبان ءِ سر ءَ کار کنگی اِنت ،داں ھما وھد ءَ گوں ھاکماں جنگ بِِہ کن کہ تئی ماتی زُبان چہ ھاکماں آجو بِہ بیت ۔
روان اِنت –

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کارے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔