منی گار بوگ ءَ ساری- براھیم گُؔل

نبشتانک: منی گار بوگ ءَ ساری

نبشتہ کار: براھیم گُؔل

اولی بَھر

دی بلوچستان پوسٹ

مِھروان !تو بلکیں مارگ ءَ ئے ءُ بلکیں سرپدئے کہ زندگی چو کبس کُتگیں مُرگے ءَ ماں پِنجرہ ءَ بندی اِنت پد ءَ بنی آدم مرچاں اَنچوش نازُرک جوڑ اِنت کہ ھر کَسی دام ءَ اَڑ اِیت پد ءَ ملکموت ءَ چہ ساری کُشگ ءُ دور دَیگ بیت کَس نزانت کہ کَے چی وڑ ءُ کُجا گار بیت بلے اے ھبر پدّریں ھبرے کہ جُھد کنوکیں مِردُم باز زوت کُشگ بنت اگاں کُشگ نہ بنت داں بیگواہ کنگ اَلم بنت۔

من اوں ترا گار بوگ ءَ ساری ھمے کُلو ءَ دَیگ لوٹ آں کہ من اوں زُبان ءِ جُھد وتی کوپگاں زُرتگ من اوں جنگ ءَ آں پرچا کہ گُلزمین ءِ جنگ تھنا دو اَنت یکّے گوں تُپگانی چِست کنگ ءُ ھاکماں گوں مِڑگ یکے گوں نَد(کلم)ءِ زیرگ ءُ راجدپترانی، ھما پُسّگانی پُشدرانی نبیسگ من ھمے مار ءِ وارتگین آں من اوں نَد زُرتگ مات ءَ نبیسگ ءَ آں گُلزمین ءَ نبیسگ ءَ آں پد ءَ من چہ کِتاب ءَ دمانے گِسر اوں نہ رواں پد ءَ کِتاب دوستیں مَردُم سک زُوت گِمُرگ ءِ آماچ بَنت برے واجہ سباہ ساھب ءُ برے سنگر ءِ تاکبند-

چوناھا من ءَ یک ءُ دو رَند ءَ بِیھار اوں دَیگ بیتگ کہ وتی کِشک ءَ بدل بِہ کن اے کِشک ءِ مُساپِر داں دِیر ءَ سپر کُت نہ کنت ۔ بَلے من اے کِشک پہ سِتک ءُ دِل زُرتگ بَڈّ ءَ جتگ اے کِشک من وتی مات پھم اِتگ۔ یک چُکّے چہ مات ءَ ھِچ وڑ جِتا بوت نہ کنت من ھزار بَر ءَ جیڑ اِتگ اے کِشک ءَ گامانی اِیر کنگ ءَ ساری ھزار پَٹ ءُ پول کُتگ ءُ گام گیج بوتگ آں۔

من کہ اے کِشک ءِ مُساپری بِنا کُت داں دِیست کہ ھَو ھژدری اِنت پد ءَ جِند ءِ زُلمانی نبیسگ ! “اُف” کہ دگہ لِزتے من پد ءَ ترا ھمے گُشگ لوٹاں کہ منی کِشک کُجام اوں وھد ءَ لُنک بیت کنت بلے من گاماں داشت نہ کناں پرچا کہ اے تھنا منی زمین نہ اِنت تھنا منی زُبان نہ اِنت اے منی سرجمیں راج اِنت۔ منی ماتیں زُبان اِنت من گوں مات ءَ دَگا کُت نہ کناں من اگاں مرچی وتی مات ءِ جُھد ءَ یلہ بِہ کن آن ءُ رامٹو دست ءَ بِہ کپ اِیت داں من لگور گُشگ باں لگوری پہ بلوچ ءَ یک سِلّیں گالے من مات ءَ ایوک ءَ یلہ دات ءُ لگور بوت نہ کن آں من اے اوں سرپداں کہ زندگی موہ نہ دنت کہ منزلے ءِ شُھازگ ءَ سوبمند بِہ باں بلے ترا امینچُک  گُش آں کہ دست ء وت  من اے شُھازگ ءَ چہ گِسر کپت نہ کن آں –

من اے اوں ترا گُشگ لوٹ آں کہ منی گار بوگ پہ تو یک تاوانے مہ بیت منی گار بوگ پہ تو یک جُھدے ءِ برورد بِہ بیت منی گار بوگ ءِ دومی روچ ءَ ترا آیگی اِنت ءُ منی کاروان دیم ءَ بِرگی اِنت اِنّاں بلکیں ترا انگت گیشتر ءُ شرتِر کار کنگی اِنت ءُ دومی ھبر داں منی مَرگ ءِ ھال ترا سر نہ بیت منی ودار ءَ وتی گاماں نِزور بوگ ءَ مَیل ءُ وت ءَ را یک سنگرے ءِ ڈول ءَ مُھکم بِہ کن تئی دیم ءِ مَردُم بِزانت کہ ھَو منی زُبان بیگواہ نہ اِنت ۔ منی گار بوگ ءَ رند اوں کاروان جُنزگ ءَ اِنت ءُ اوشت ءِ آماچ نہ اِنت بَلے! اے ھبر ءَ من ترا گوں دِلجمی گُشت کن آں کہ آ منی جِند ءَ بُرت کنت، بوت کنت باندا منی بیگواھی ءِ ھال ترا سر بِہ بیِت ! آ من ءَ کُش اِیت ءُ منی کُنٹ ءَ رھسراں چگل دات کنت ! منی دست ءِ کِتاب ءَ پُل اِت کنت بَلے آ مھِر کہ من گوں زُبان ءَ کُتگ ءُ کن آں ، اے مِھر ءَ بُرت نہ کنت آ منی پِگر ءَ بندی کُت نہ کنت ۔

گُڈسری ءَ ترا من اے اوں گُشگ لوٹ آں کہ منی بیگواھی ءَ منی گامانی ھسار ءَ بُرز کنوک تو الّم بِہ بہ ئے ءُ ھژدری بِہ بیت کہ ترا کاروان مُھکم دارگی انت۔ ءُ ترا الّم زُبان اَبد مان کنگی اِنت ۔ من وتی گار بوگ ءَ ساری گوں تو ھمے گُشگ لوٹ آں کہ من ءَ چہ پَد ، منی واھگانی درچکاں تو الّم آپ بِہ دَے ءُ داں گُڈی منزل ءَ سر بِہ کن ئے مِھروان منی گار بوگ یک مُورے ءِ کُشگ بِہ بیت ءُ چو مہ بیت کہ تو اوں نِزور بِہ تَرئے ءُ دَست ءِ نَد بِہ کپ اِیت-

“منی زُبان ، دیار ءُ گُلزمین ، ھاک وشبو اِنت “بُہ گُش من چی وڑ ءَ ترا گوں سِست کن آں” –

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کارے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔