آزمانک: وابانی گُلیں ماہ گُل
آزمانکار: لطیف سخی
دی بلوچستان پوسٹ
مُدام من نند آں یک لمب ءُ گْورے، یاں کہ زھیریں دل ءِ امباریں روپانکے ءَ ھیالانی بیپار ءِ مَھری ءَ رھت کناں وتی تُستگیں دِل ءِ بُوت کامی ءَ ھُنَر جیڑ آں دل ءَ تسلی دیاں بلے منی تُنیگیں دِل پہ کیپانی ھینار بوتگیں گلاسانی ایر ریتگیں تُرند آپاں شاگام نہ بیت منی تنیگیں ارواہ وھد ءِ تَلوسوکیں مھرانی چیدَگ ءِ پَھناد گوں وت ھمراہ کَنَگ ءَ سَرجَم نہ بیت داں گڈی سیمسراں سَر بہ باں بلے اندیمیں منی بُست بوتگیں مارِشت لھڑ گِران بنت چو وابانی کسّھاں منی دیم ءَ چو مار ءِ پیم ءَ شیپ گِران بنت منی تنیگیں دمبرتگیں کسّہ سَارت کَنَگ ءِ ھچ پیمیں روانکاں ھوار نہ باں من ھمے بِستار ءَ زانگ بنت گش ئے چو پیلوشتگیں سَر ءِ وڑ ءَ مان جَتگ ءُ کَشے ءَ درھتگیں ساد ءَ مانگیشیتگ آں چار آں وتی بے وسیں زند ءِ ھمے باریگیں روچاں ھساب کن آں دل ءِ چولاں گوں سِراپ کنان ءُ اھد ءِ بستگیں سانکلاں سنِدان ءُ روان بنت۔ ھمے آگھیں وابانی بے مانَھیں چول پَشت کپتگیں بوجیگ ءِ پیم ءَ تیابانی سَر بوگ ءِ مِنزلاں ماں ھار ءُ کھرانی آماچ بنت بلے من زِراں پہ نام ءَ ماہ گل ءِ دابانی ملگُزاریں بچکندگانی دیماءَ مُدام بہ نند آں ءُ آئی شیپگیں پونز ءُ کاٹاریں بالاد ءِ ندارگاں بکناں ،آئی ءِ زانسراں سَر ءَ ایر بکناں دیم ءَ گوں بُرز ءَ آزمان ءِ شینکانی نیمگ ءَ بہ دے آں من جُست ءَ گوں دست گَٹ بہ باں ءُ ماہ گُلیں منی مھری پَسّواں گوں دل ءِ چیریں رازانی ھمراھی ءَ بِد انت ، آئی ءِ مھپرانی شیکَگ منی گوشانی موجیں زِر ءِ تیابیں چول بہ باں چو گوات ءُ ایروپیں دنزانی گُباراں منی چمانی سرا ایر بباں ءُ آ پَسو دیگ ءَ بہ بیت۔
منی جُست مُدام ھمے بہ بیت تئی گوما تئی مھر انچو پہ من چو وھد ءِ پَشت کپتگیں کاروان ءَ بہ بیت تئی کاٹاریں چَم پہ ھیرانگیں داب ءَ منی نگاھانی تہ ءَ چو آس ءَ روک بہ باں من تئی ٹھکانی تواراں گوں دل ءِ دَریگ ءَ پچ کنان ءُ ایر کناں بہ باں منی جُست گوں ترا ھمیش بہ بیت تئی مھر چنچو نھاد ءَ گومن ءَ زورَگ باں تئی پسو امیش بہ بیت تئی جِند یک تلاھیں سُھر ءُ ماڑی یے من ھمے جُستانی وازمندی یے تئی مھپراں اِے دیم ءُ آ دیم ءَ گوانز کنگ ءَ بہ باں داں شَپ روان بہ کن آں۔
واھگیں دلے ھمیش گوں ترا دوچار بہ باں ھم ءَ تئی دزگھار ءِ ھمراھی ءَ ترا چو وتسریں ماتے ءَ چو شَک ءِ دابے ءَ گِس ءَ چو مُلوک ءِ ودار ءِ سیاھگ ءَ نندگ ءَ پہ مجبور کَنت تو تَلوس ءِ پہ منی ھمراھی ءَ بلے یہ زند چو گُواڑگاں سوچان بیت ءُ گْوزان کنت روان کنت چو بے وپائیں مردمے، من لوٹ آں کہ گوں بہ باں چہ تئی میتگ ءِ مستیں جَنک ءِ ھَلک ءَ بہ ڈوبار اِیت من ءَ گوں بدیں نگاہ ءُ داباں تو بہ بہ ئے گوں منی ھمے موالیں آدتاں کدی بہ بیت ھمے وڈیں نوبتے منی دل ءِ نپس امیش انت زندگ اِنت تو ودار ءِ ساھتاں امیت بستگ نشتگ ئے من ءَ گِلَگ مہ کن من چہ دھر ءِ مَردماں سستگاں تئی چہ دوری ءَ ۔
ھمے جَم اِتگیں ھیالانی منگیراں من بہ ننداں تئی رھسراں داں تو شاہ دَربر ءِ پراھگانیں درچکانی بُن ءَ سراپ کناں بہ بہ ئے ءُ یک کَشے گوں زیبائی ءِ ندارگ ءَ نگاہ من ءَ سَک بہ باں تو منی ھیالانی وازمندگیں چارگ ءَ پہ منی وڈیں رِیٹاھیں مَردمے پہ واب زندگ دارگ ءِ بھانہ بہ کن ئے من تئی اِشک ءَ چو شئے ءَ بہ باں ھانُل ماں وابانی تہ ءَ روان کنت من گڈی سیمسراں روان کن آں۔
منی مُدام واھشت ھمیش بوتگ من چہ تئی گوستگیں جاھاں مہ نند آں آئی آیگ ءِ ودار ءَ مکن آں۔ بلے دل چو سوزمانی بیت وھدے تئی آیگ ءِ وھد بیت دل ءِ ساھتاں وھد چو وتسریں رنگ ءُ داباں مَٹ بوان کَنت من چہ وتی نند جاھاں دَرکَپاں دیم پہ ماہ گل ءِ دیدار ءَ داں چم سَر کپاں تئی ھُماریں چَم ءُ ریشمیں ءُ ڈَکّمیں مود، دزگھارانی سَروگی گش ئے منی کانچیں دل ءِ پرشتگیں شیشگاں نزاراں کَنت منی دل چو نوک بُست بوتگیں تِبلے ءِ داباں بُست کنت من آگھی ءِ سیمسراں رس آں۔
ھمروچیگیں داباں کسّہ روان بوت من ھمے بے تاھیریں دِل تئی وداریگ اَت ءُ ھچ منی ءُ تئی نیام ءَ مھر ءِ گَپ بنگیج نہ بوت بس من وابانی دگنیا گواز کُتگ ءُ دل تسلہ داتگ تو سَرپد ھم نہ بوتگ ئے چے ءَ کہ منی ءُ تئی چاگرد ءِ انچیں دود اَنت من دل ءَ چہ گَپ دپ ءَ سَر کُت نہ کُت تئی ھیال اے دابیں نہ انت من چو مُرید ءَ مُدام ھمے واھگانی پد ءَ زندگ ات آں۔ تئئ ماھلکائیں داب ءُ ناز سینگار اِتگ انت ءُ کبگیں مَلّگ ندارہ کُت انت داں شاہ دَربرجاہ ءِ چھٹیاں من نا اُمیتیں دِلے واتر بوت آں مُدام کسہ ھمے داباں روان بوت من جیڑگانی توکَل یَل نہ کُت تئی ودار ءِ ساد ءَ وت ءَ را پیڑاتگ ءُ نشتگ انت۔ بلے تو کمُکیں وتی نگاہ شانک ھم ندات انت کہ تئی واست ءَ دگہ چشیں مَردمے است کہ تئی ترانگانی آماچ انت مُدام تئی بانوری ءِ واباں من آگھی ءَ گِند آں ھچ نزان آں بلے من تئی بانوری ءِ واب وتی ھَر داب ءُ زانشتی پِڑ ءِ تاکانی تہءَ ھم دیستگ من تئی دِل ءِ توک ءَ جاہ لوٹ اتگ بلے چاگردی بَند ءُ بوج انچُش انت من وتی گپاں گُشت کُت ھم نہ کن آں منی نِِزوری بَس ھمیش انت ترا چہ دل ءِ چیریں رازاں پاشک کُت ھم نہ کن آں بس تئی گِندگ ءَ دلءَ تسلہ دے اَنت روان بنت۔
مَن نزاناں تئی چے واھگ ھست انت امروز ءَ سِرجَم بنت یاں نہ بنت تئی واب دیستگیں مانہ بنت نہ بنت بلے من وتی واب دیستگ انت منی جیڑ اتگیں کسہ مُدام تئی زلپانی تاباں پیچ داتگ انت گوں دل ءِ ھونیں ند ءِ نبشتانکاں گوں تئی ھیالانی منگیراں درَھتگ انت ،من سَرپد نہ باں کہ تئی مھر پہ من ءَ ھست انت یاں کہ نیست ان پَرچے ءَ کہ تو وھد ءِ پْیڈ بَستگیں چاگرد ءِ دودانی زمزیلاں بَستگ ئے ءُ من ھمے سیمسراں سَر گواز نہ باں بلے منی ابدمانیں واب گوں تئی ھیالاں گوزان بنت تو چو وابانی گلیں ماہ پری ءَ منی اھد ءِ کُل ءَ سینگارتگ ءُ نشتگ ئے بس من جیڑگانی دگنیا ءَ سَیل کن آں تئی میتگ ءِ ھَمک مَردم درَچک ءُ دار ءُ رُوپانکاں پہ مُرادیگ باں کسہ منی ءُ تئی نیام ءِ انگت ءَ چیر ءُ اندر انت بس من ھیالاں گوں زندگ آں ءُ تو گوں وتی دزگھاراں مان نہ گیش اتگ ئے ھمئے تھراں منی کسہ سَرجم نہ انت دیم ءَ انگت روان کنت تئی ودار بیت مدام۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کارے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔