اَکسے ءِ کسہ
نبشتہ کار: برزکوھی
رجانکار: مھروان کمبر
دی بلوچستان پوست
ھما کوٹی ءَ وھدے بے توار اُوشتاتگ کہ اود ءَ زھگے ءَ لرز اِتگیں دستاں گُلاب ءِ پُلے گون اَت ءُ اُوشتاتگ اَت، گُلاب ءِ نرم ءُ نازرکیں پُلتاک، مات ءِ گرمیں امباز ءِ وڑ ءَ بہ اَنت، پد ءَ ھم آئی ءِ دست ءَ چہ لگشان بہ اَنت،ھر کُنٹگ، مار پیچیں دردے ءِ یاتاں گیج اَنت،ھما درد ءِ کہ جان ءِ ھمک بند ءُ بوگاں تَل بہ دنت۔ ھمے اَکس، گوست ءِ یک دریگے، کہ اود ءَ کندگاں گوات رنگ داتگ اَنت، نی آ یک یاتے جوڑ بوتگ کہ تاوان ءُ نا امیتی (مایوسی) ءِ دراجیں سپر ءَ برجاہ نہ مان ایت، آ زھگ بے تواریں پریم ءِ دیم ءَ وتی دل ءِ چیریں رَازاں درشان کنت ءُ آ زانت کہ اے بے تواریں پریم آئی ءِ چیریں ھبرانی پسو ءَ ھچبر دات نہ کنت پرچا کہ آئی ءِ مات لُنجیں شپانی استالے جوڑ بوتگ ءُ چہ وتی شھماں بے نامیں کِشکانی مُساپراں راہ پیش دارگ ءَ اِنت۔
ابرم ءِ رنگ برنگی رنگانی چول جنوکیں زِر، مات ءِ مھرانی یَل داتگیں نازبوھیں پُل، واب کپتگیں زمیرانی پاد کنوکیں اے اَکس تھنا یک کسھے نہ اِنت بلکیں یک گوستانکے، یک اِزمے، یک جنگے، یک پدریچے ءُ یک اَنچیں تومے کہ آئی ءِ لاپ ءَ پدریچانی تباھی ءُ کُربانی، درد ءُ رَنج ءِ تاکریچ ءَ چہ زانت، سما ءُ وشھالی ءِ درچک ردوم زیر ایت۔
چہ وتی مات ءَ یک کودکے ءِ کودکیں جُست: او اماں! تو اے اَجگیں پُل نو ماہ ءَ وتی شکم ءَ رُودینت، پد ءَ ودی کُت، شاگیں گوانزگ ءَ لیلو دات ءُ چنڈینت، پد ءَ اناگہ ءَ تو آ تھنا یل کُت ءُ ھزاراں تُنیگیں پُلانی آپ دیگ ءَ وتی ھُونانی ھمک ترمپ رِتک اَنت ءُ وت ءَ ٹکر ٹکر ءَ شنگّینت ءُ گوات ءَ ھوار بوت ئے اے ساھت ءَ تئی ارواہ ءَ چے مار اِتگت ءُ تئی سر ءَ چے گوستگ اَت۔؟
من شرزاناں آ جُلگھیں شپ ءِ دامن ءَ تئی سر ءَ چے گوستگ اَت، مات! وھدے تو بے توار ءُ ویرانیں دگے ءِ کش ءَ نِشت ءُ وتی دست منی سر ءَ اِیر مرز اِت ءُ پیشانی ءَ بوسگے گیپت ءُ من ءَ رُکست کُت ءُ رھادگ بوت ئے گُڑا تئی ارسیگیں چم ءُ دل ءِ دریکگانی توار ءُ تئی بار بار پُشت ءَ چک جنگ ءُ چارگ ءُ تئی لُنٹانی ابیتکیں بچکند وت ھمے گواھی ءَ دیگ ءَ اِت انت کہ تو وتی دل ءَ سنگے پر داتگ ءُ روگ ءَ ئے، پد ءَ تو وتی دوئیں لنکک چِست کُت اَنت ءُ وتی باج برگ ءِ جار جت ءُ رَپت ئے۔
او مات! من زاناں اے ھما باج برگ ءِ نشان اِنت کہ آئی ءِ ھاتر ءَ تو مار ءَ پہ مُدامی یل کُت ءُ چو پروانگ ءَ آس ءَ دور کُت ءُ گُلزمین ءِ وشبوھاں ھوار بوت ئے۔ مات ما دیم ءَ شُتیں گاڑی ءِ ودار ءَ اِت ایں کہ پت ءَ مارا وتی کُٹ ءَ ناد اینت ءُ تسلہ دات ءُ گُشت کہ شُمے مات مئیگ ءُ شُمے ءُ آھوکیں پدریچ ءِ آجوئی ءَ گیپت ءُ واتر بیت، چہ دُژمن ءَ شھیدانی بیر ءُ آیانی رِتکگیں ھُونانی ھساب ءَ گیپت ءُ واتر کنت، نی من شُمے تھنا پت نہ آں بلکیں مات ھم من آں، پرچا کہ شُمے مات لَھتیں رُوچ ءَ پد مئے مزنیں ماتے ءِ ھاتر ءَ کُربان بوگ ءَ اِنت۔
او مات! من ءَ انگت ھِچ باور نہ بوگ ءَ اِنت کہ تو گوں کندوکیں دپے مئے واستا لیبو آورت ءُ پد ءَ واتر نہ بوت ئے۔ ھو منی مات برے برے بس ترا واب ءَ گنداں کہ تو من ءَ سمبھینگ ءَ ئے ءُ پہ وانگجاہ ءَ روگ ءَ ساڑی کنگ ءَ ئے۔ من باز گل ءُ شات باں، بلے سُھب ءَ بُست کناں گنداں بس تئی بے تواریں اکس اِنت منی دیم ءَ اِنت، بلے تو وت اِد ءَ نہ ئے۔ منی مات من ھر سُھب پاد کایاں ترا پُلے سوگات کناں، بلے نہ تو منی پُل ءَ زیر ئے نہ منی گونا گپ ءُ تران کن ئے، بلے من پھم آں کہ تو منی گونا ناراز نہ ئے، بلے تو من ءَ گُشگ ءَ ئے کہ منی گواڑگ! ابید ھُونانی آپ ءَ تئی وڑیں ھزاراں پُل گیمر اَنت ءُ ھلاس بہ اَنت۔
منی مات! گوں ترا دگہ جُستے؟ درستیں بلوچ چو تئی ڈول ءَ پرچا وتی نازرکیں پُلاں دشت ءُ ریکستگاں بھار ءِ اُمیت ءَ یل نہ کن انت ءُ دیمھونی دیگ ئے ھاٹیگ ءَ نہ کن انت؟ منی مات آ دگہ مردم انگت وتی پُل دروشمیں چُکّانی وشی ءَ آیانی بوتن رُوچ ءَ پہ گل ءُ شات دارگ ءَ اَنت ءُ آیاں وانینگ ءَ اَنت، پہ اَئید ءَ آیاں شاپنگ سینٹر ءَ برگ ءَ اَنت۔ مات، ما دوئیں پُل ءُ منی پت زاناں ترا دوست نہ اِت اَنت؟ یا مئے کودکیں شیتانیانی سبب ءَ تو تنگ بوت ءُ اَچ ما جتا بیت ئے؟
بس مات، من زاناں تئی بے تواریں پسّو ھمیش بیت، کہ ترا ءُ تئی پس ءَ چہ گیش من ءَ وتی وتن دوست بوتگ، من ءَ گوں ڈیھ ءَ اِشک بیتگ ءُ من ڈیھ ءِ دوستدار بیتگان ءُ پمیشکا پہ ڈیھ ءَ پِدا بوتگاں منی مات ما تئی ناں بلکیں سرجمیں ڈیھ ءُ راج ءِ پُلگدیں زھگ جوڑ بوتگ ایں۔
بس مات، ھمے مارشت، ھمے پگر، ھمے ھیال ءُ ھمے گُمان مئے دل ءُ دماگ ءِ تاراں سُرینگ ءَ اَنت کہ آیا شُمے دوئینانی وڑ ءَ ھر مات ءُ پِت چاردھی ماھے بیت ءُ وتی راج ءِ سیاہ ءُ تھاریں شپاں رُژن بکشائیت۔
ولی برانت گُش ایت ” ھر مردم چہ دومی مردم ءَ پمیشکا گچین ءُ جُتا بیت پرچا کہ آئی ءَ باز درد، تپرکھی، ایر بک اتگیں درد، ءُ جنجالانی دیمپانی گیش کُتگ، ٹوھیں واب، گیشیں سوبمندی شُد، درد، گم، رَنج ءُ تھتالانی شِکم ءَ چہ ودی بہ اَنت، بہ گندے من کسانی ءَ وتی مات ءُ پتانی ساھگ ءِ چیر ءَ بہ بوتیناں گُڑا ولی برانت مرچیگیں ولی برانت نہ بوتگ اَت۔
بے سنچ ءُ سما، بے اکل، بے ھاٹیگ، جاھل، زنگ گپتگیں ھیال ءُ لیکہ، آسودگیں زندے ءِ واھشت داروکیں مردم من نہ پھماں کہ جنگ، دیمھونی، گھگیری، اَمل، بھادری ءَ گوں سائینسی رھبنداں بہ چار اِیت ءُ بہ ٹپاس ایت، آ لس مھلوک ءُ ھما چاگرد ءِ تہ ءَ وتی بے زانتیں ستاہ ءُ پریچاں جنگ ءَ جزباتی،نرشومی ءِ نام ءَ دنت، اے درستانی ریس ءُ پریساں، زانتکاریں کواس ءُ دانشور کن انت بلے بدبھتی ءَ مئے گور ءَ زانتکار ءُ کواس انگت ودی نہ بوتگ۔
وهدے راجانی تہ ءَ راجی دانشمند کواس مہ گواہ اِیت، تا چُشیں جاهاں نزانتکاریں چاگردے ءِ تہ ءَ هرکس وت ءَ زانتکار ءُ کواس کنت کُلیں راستی ءُ گالبنداں وتگڑیں مانا دنت ءُ وتی نزانتکاری ءِ نگاه ءَ چار ایت ءُ پریچ ایت پمیشکا گڑمنجُی ءُ مانگیشگی یے ودی بیت ءُ همے راجی مانگیشگی مدام راجی دیمروی ءُ راجی ردوم ءِ دیم ءَ مستریں اڑاندے بیت ءُ کوهنیں پگر ءَ ادارکی چیر ترین ایت۔
جنگ وت هما ادارگ انت کہ روچ پہ روچ وتی درونت ءِ همک شے، کلیں راستی ءُ گالبندانی تچکیں مانا ءُ راستیں بستار ءَ وتی راستیں دروشمے ءَ دیم ءَ کار ایت ءُ روایتی ءُ کوهنیں پگر ءَ ولگوج کنت ءُ آئی ءَ وتی آسر ءَ سر کنت ءُ اے دگہ اِش کتگین ءُ روایتی مانا ءُ پریچگ چہ وت ءَ وت ڈُر انت ءُ کوردیم بنت ، بلے پہ اشیا الّمی انت کہ راجی جنگ ءِ ته ءَ نوکی ءُ گیشی یے بئیت۔ اے یک دپتری منتگیں راستی یے، اشی ءِ سک باز درور ترا گوستانک ءِ تاکانی تہ ءَ دست کپ ایت۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسانی درشانی انت-