اے بلوچ اَنت مَرگ پہ بَھا زور اَنت
نبشتہ کار: آزاد بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
دوشی من وابے دیستگ اَت۔ واب ءِ تہ ءَ من یک انچیں دیارے ءَ سر اِتوں اود ءَ انچش سر سبز اَت گْوش ئے کہ اِد ءَ یکے ءَ پُلانی زَگریں ارواہ کِشتگ اَنت ۔ ھر نیمگ ءَ مُرگانی شیرکنیں آواز اِت اَنت ، بالو گوں گلاباں لیب ءَ اِت اَنت ، کَئوش لھم لھم ءَ شیکگ ءَ اَت ۔ پورا من ءَ گُمان بوھگ ءَ اَت مھشتر اتکگ ۔ پاکیں ھاوند ءَ منی بھرے بھشت دیم داتگ۔
من کہ دیم تَرینت چاریں نیمگ ھُورک اِت اَنت کس دْراہ نہ بوت ۔ من روان اِت آں ، منی گام دور دور کپان اِت انت ۔ من جیڑگانی دریگ بوتکگ اَت باریں اے بَھشت اِنت یا کہ دگہ جاھے منی سر کپتگ-
جنزاں جنزان ءَ من کئورے ءِ دل ءَ سر بوت آں ، کمو تُن ءَ گور جتگ ءَ ، پہ تُن ءِ پادتراپ دیگ ءِ ھاتر ءَ من سِنگے یے سر ءَ نِشت آں وتی چَنک چہ آپ پُر کُت اَنت-
واستے گُلاٹگ ءَ آپ منی دستانی دل ءَ چو زگریں ھون ءَ سُھر اِت اَنت من زوت جھسِر اِت اَنت منی زرد ءَ چہ تُرسے پاد اَتک من پد ءَ جیڑان ءُ روان بوت آں-
لھتے گامانی سپر کنگ ءَ پد من انچیں جاھے ءَ سر بوت آں کہ چاریں نیماں کوہ اِت اَنت کوھانی میان ءَ یک اجب ڈولداریں کسانیں میتگے اَت من چم بُرز ءَ چست کُت اَنت کوھانی سر ءَ بازیں مردمے نشتگ ءُ جھل ءَ ندارہ کنگ ءَ اَنت ءُ لھتے نوکی کوہ ءِ سرءَ سر کپگ ءَ اَت۔
دومی نیمگ ءَ میتگ ءَ آسے کپتگ ات ءُ آھڈور ات بزاں کہ ھمے کسانیں ھلک ءَ یک مزنیں جنگے برجاہ اِنت یک نیمگے ھمے ھلک ءِ بزگر ءُ شوانگ گوں وتی کرنی کوھنگیں زھم ءُ اسپراں گوں ھما اُرش کنوک ءِ دیم ءَ چو کوہ مِک اِت اَنت۔ دومی نیمگ ءَ ھون واریں لشکر چو مور ءَ مانرتکگ اَت ۔ میتگ ءِ چُک ءُ چوریگ کسان ءُ مزن ،جنین ءُ مردین بَلوک ءُ کماش کس چہ آئی ءِ زورآکیاں چہ نہ رَکیتَگ اِت اَنت-
مردمانی ھون چو شیپ ءِ آپ ءَ دیم پہ شھکور ءَ جھلاد اِت انت ۔ تلامیں جون چو پلاراں زمین ءِ دلبند ءِ سر ءَ پش کپتگ اِت اَنت۔ بھشتیں میتگ چو ڈاکے ءَ ھُورک ءُ ویران منتگ اَت-
من وتی کَش ءَ نشتگیں مردے ءَ چہ جست گیپت واجہ اے لشکری ھلک ءَ پرچا چو ویرندان کنگ ءَ اَنت مردماں چو مُرگ ءَ پرچی ھلار کنگ ءَ اَنت ؟ھمے مرد ءَ من ءَ یک کَشی چار اِت ءُ درائینت ۔ اے دری لشکری پہ مال ءُ مڈیانی پُلَگ ءِ ھاتر ءَ جَنگ ءَ اَنت میتگ ءِ مردم پہ وتی زمین ءِ مال ءُ مڈیانی پھازگ ءَ پہ گونڈلیں تیرانی دیمپان اَنت –
ساھتے ءَ پد من مرد ءَ چہ دگہ جستے ءِ گیپت ، اے مردم چو بے کس اَنت اشانی گور ءَ چشیں کَچے ءَ مردم ءُ سلاہ نیست گوں دژمن ءَ گوں جنگ بِہ دی اَنت دژمن ءِ لشکر سک مزن انت گڑا اے لشکریانی دیم ءَ وتی دستاں پرچا چست نہ کن اَنت ؟ ھمے مرد ءَ پہ شانے سر چست کُت ءُ من ءَ پَسو دات- ” اے بلوچ اَنت ءُ مرگ پہ بھا زور اَنت۔” اے منی سنگت بالاچ اِنت-
شپ تھار ءُ لُنج اِنت ، سرجمیں میتگ ءَ ھاموشی ءِ مان پتاتہ ھِچ تِرک ءُ توار نیست بیدے چہ کُچکانی وکگ ءُ چِرتانی توار ءَ (کہ منی کُڈک ءِ پیشانی ءِ تہ ءَ پناہ زرتگ ات اِش) من پہ وابے ءِ نیّت ءَ نپاد تالان کُت اَنت ءُ سر وابجاہ ءِ سر ءَ ایر کُت، چم مُچ کُت اَنت بلئے من ءَ واب نَیتک ۔ ھمے کہ من چمانی بند کنگ ءِ جُھد کُت منی چمانی دیم ءَ بالاچ اَتک ، آئی ءَ گوں وتی لَٹ ءَ زمین ءِ دلبند ءَ کشکے کَش اتگ ءَ بلے اے کشک ءَ کس پَند بُرگ ءَ جاڑیگ نہ اَت-
ھیالانی زِر ءَ اوژناگی ءَ اَبید چم وابانی بازار ءَ کَلھوکے نہ رپت اَنت ساھتے ءَ پَد من پد ءَ بالاچے کَشتگیں کشکے ترانگ ءَ کپت آں ۔ لھتے سال پیسر من واجہ ءِ جوڑ کُرتگیں رھبندانی کروجگ ءِ مُز ءَ آزار جاھاں بندیگ اِت آں ۔ منی گور ءَ دگہ بندیگ ھم ھست اَت ۔ اِشاں بے ھساب ازیت سگیتگ ءَ ، اشانی ناکُن گْوجگ بوتگ اِت انت ، جان اِش ڈریل کنگ ءَ اَبید جسم ءِ سر ءَ دگہ بازیں چیزانی ٹَپ ءُ نشان سَھرا اِت اَنت-
بلے اشانی ھیال ءُ پگر انگت مھکم اِت انت ھزاراں درد ءُ اندوھانی سگگ ءَ ابید ھم اشانی جزبہ اھساس ءُ مارشتانی تہ ءَ کمی نیتکگ اَت-
اشانی تہ ءَ یکے گوں من سک نزیک اَت مدام من ءَ تسلہ دیگ ءَ اَت کہ اے کھریں روچ پرگوز انت پد ءَ سُھریں بام ٹِک دنت ما واتر رویں ۔ من جست کُت سنگت تئی نام کَے اِنت ، آئی ءَ پسو دات کہ بالاچ پَد ءَ من جست کُت کہ تو پرچا اِد ءَ بندے ، من واجھ ءِ گلامی نہ منیتگ وتی آجو بوھگ ءِ بیرک بُرز کتگ ۔
من وتی گپ دیم ءَ بَران کُت اَنت تو انچو لَٹ ءُ کُٹ چون سگگ ءَ ئے۔ منی دپے گپ آئی ءَ پُروشت تو چی گْوش ئے یک کریھ داریں سپاھیگے بئیت ءُ من ءَ را ماتی ءُ گھاری بے ننگیں زاہ ءُ بد بَہ دنت من گوش بہ دار آں ؟-
بالاچ جزباتی اَت گپ ءَ اَت وتی مارشتاں داشت کُت کنگ ءَ نہ اَت ، ھمے کوٹی ءِ دیم ءَ سپائی ءَ بالاچ بُرزیں توار برداش نہ کُت زُرت ءُ دومی کوٹی ءَ بُرت اِش ، لھتے وھد ءَ پد من چہ بندیگ جاھاں چہ آجو بوت اَنت ۔ دگہ روچے ھالے اَتک کہ لاشے کپتگ ، نزیک ءِ جنگل ءُ گوراں دوشی کپتگ ، درائیں میتگ لاش ءِ چارگ ءَ روگ ءَ اَت من ھم شُت آں گوں ، لاش ءِ نزیک ءَ شُتاں تاں دیست اے منی دوست بالاچ اِنت ۔ منی ھیران ءُ اجکہ بوت اَنت ، گْوش ئے کہ منی پادانی چیرے زمین اِد ءَ نہ اِنت-
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔