TBP Balochi

بار گپتگیں جون

اکیل مراد

دی بلوچستان پوسٹ 

آئی ءِ پادانی پِنزاں چہ ھمے زانگ بیتگ اَت کہ آ کوہی مردے بیتگ آئی ءَ جنگانیِ میان ءَ دراجیں پند بُریتگ اَنت آئی ءَ اے دراجیں وھد ءَ بازیں سَکی ءُ سوری دیستگ اِت اَنت۔

ما کہ آ اے وھد ءَ دیست آئی ءِ سرے میداں بِہ گِر داں جان ءِ پٹاں یک سیاھیں میدے مان نیست اَت آئی ءِ دنتانی تہ ءَ دو دنتان بس پَش کپتگ اَت یکے جہلی نیمگ ءَ اَت یکے دوھمی برزی نیمگ ءَ اَت آئی ءِ چَم سک ھورتیں چَمیت اَنت۔

بلے اے وھد ءَ آئی ءِ چم ھم پَچیت اَنت مارا ھمے سماہ بوھگ ءَ اَت کہ آ دور یک ندارگے چارگ ءَ ایں آئی ءِ چماں چہ ھمے پدر بوھگ ءَ اَت آئی ءِ دیم ءَ یک ھنچیں رژن ءِ ودان اِنت آ رژن ءِ بام ءَ وتی چمانی تہ ءَ گِندگ ءَ اَت۔

آئی ءِ ھردوکیں پنجگانی تہ ءَ مات ءِ وشبوھیں ھاک اِت اَنت آئی ءَ زمین شَکوریتگ اَت ءُ وتی سینگ ھاکاں گوں بار داتگ اَت۔

منی اے اولی رند اَت کہ اے ڈاک ءِ سر ءَ اے جون ءَ منی چم کپتگ اِت اَنت من ھنچش ھِسک ءُ ھمپان اِت اَنت کہ منی نپس پُر بوھگ ءَ نہ اِت۔

من ھَنچش بے سماہ اِت اَنت کہ دل ھمے جیڑگ ءَ اَت نی منی گڈی وھدے بلے وھدیکہ آئی ءِ پادانی پنزاں منی چم کپت اَنت گڑا دل ءَ گَرگ ءِ جت کہ مزنیں پندے ءَ پد اے پیر مرد ءَ ھم وتی زمین یلہ نہ کرتگ۔

آئی ءِ ساہ ھمے زمین ءِ سر ءَ سِستگ اَت کہ آئی ءَ وتی چم ھمے زمین ءِ سر ءَ پَچ کتگ اِت اَنت۔ آئی ءِ سینگ ءِ سر ءَ ھاکانی مَچ بوھگ ءُ آئی ءِ بدن ءَ ھنچشیں یک وشبوھیں اتار ءِ پیداک اَت کہ یکے ءَ ھمے دمان ءَ انترانی بوہ ٹلاتگ اَنت ۔

من دمبرتگی ءَ پد ءَ بیرو کُرت دیم پہ ھنکین ءَ منی نِز ءَ اے پیر مرد مئے میتگے مردمے اَت بلے آئی ءِ جون ھنچش زمین ءَ وارتگ اَت کہ پجارگ بوھگ ءَ نہ اِت اے ھما زمین انت کہ ادا سدانی ھساب ءَ مردمانی جون جنگلاں چگل دیگ بیتگ اَنت۔

 آشوب ءِ چراگ

 سرباز وفا

دی بلوچستان پوسٹ  

دگه تو چُنت کنے سرمچار زندان ءَ
بلوچ ءِ پُسگاں شیریں مزار زندان ءَ

چراگ هما شے انت که لُنج ءُ تهاریں شپان ءَ یک رژن ءِ دنت گلامیں زند تهاریں شپ ءِ وڈ ءَ انت اے تهاریں شپ ءِ چراگ هما مرد انت که وتی چاگرد ءَ را یک شریں زانت ءِ دنت وتی راج ءَ چه گلامی ءَ رکین انت۔ وتی راج ءِ درداں ماریت یک راجی جہُدکار ءِ بیت ۔

2002 ءَ راجی رهشون واجه ڈاکٹر الله نزر بلوچ بی ایس او آزاد ءِ بُن هشت ءَ ایر کنت راج ءِ پُسگ بلوچ راجی گَل ءَ یک شریں وڈے ءَ دیم ءَ بران انت بی ایس او آزاد ءِ وائس چیرمین زاکر مجید ، چیرمین زاهد بلوچ ، سکریٹری جنرل شهید رضا جانگیر بلوچ ، انفارمیشن سکریٹری شبیر بلوچ ، قیوم بلوچ ، الیاس نزر ، کمبر چاکر ، شفی بلوچ ، مشکے زون ءِ صدر حاصل قاضی ، نال زون ءِ صدر کمال جان ، کولواه زون ءِ انفارمیشن سکریٹری شاکر شاد ، باسک صادق جان ، آواران زون ءِ سنگت شهید سراج ساوڈ ءُ جهاو زون ءِ سالار جان ءُ دگہ بلوچ رهشونانی کُربانیاں بلوچ راج ءَ را یک شرین گَل ءِ داتگ بی ایس او آزاد هما گل انت مرچی دگنیائے دیم ءَ پدر اِنت چہ آئی لیڈر ءَ بگر ءِ تاں ورکر پہ وتی مقصد ءِ گرگ ءِ هاترا کُربان بوتگاں لہتیں همراه شہید بوتگ لہتیں همراه بیگواه انت بی ایس او آزاد ءِ سنگت پہ گار ءُ بیگواه بوگ ءُ پہ ءَ شہیدی پد کنز نباں ۔

من هما سنگت ءِ نام ءَ گراں آ په آشوب ءَ چراگ ءِ اَت نصیربلوچ جهاؤ کوہڈو ءِ نندوکے اَت۔ زمیندار صوالی ءِ گس ءَ ودی بوت بنداتی وانگ چه کوہڈو ءِ مڈل اسکول ءَ بندات کُت چه هشت ءَ وانگ ءَ پد کوئٹہ ءَ وانگ ءَ شُت ایف اے چه اوتھل ءَ در بُرت همے وهدا که اوتھل ءَ وانگ ءَ ات بی ایس او آزاد ءَ بہر ءِ زُرت بی ایس او ءِ ہر کارءَ په ایمانداری ءَ کناں اَت۔ په گَل ءِ سر کنگ ءِ هاترا ہر وانگ جاه ءَ وتا رسینت ءِ گوں ہر بلوچ ءَ وتی جُهد ءِ هاترا گپ ءُ تران ءِ کُرت۔مدام گوں وانگ جاه ءِ رہدربراں گپ ءُ دیوان ات گون هر سنگت ءَ مہروان ات ہر دیوان ءَ آئی جُستجو کُرت همے هاترا که جُستجو ءَ چه مردم ءِ تہا زانت کیت۔

چه وتی محنتانی برکت ءَ بی ایس او ءِ مرکزی کمیٹی باسک جوڈ بوت آئی وتی دمگ ءِ تہا یک بلائیں آشوب ءِ آرت جهاؤ ءِ تہا چه اُستاد علی جان ءِ شہیدی ءَ پد سنگت نصیر جان یک بلائیں ہستیءِ جوڑ بوت ۔ مدام گوں راج ءَ ءُ راجی جہُدکاراں ھم دیوان اَت ءُ سرپدی دیگءَ اَت۔ سنگت نصیر جان مدام وانگجاهاں شُت گون وانگجاه زهگاں گپ ءُ تران کرت آئی مستریں شری همیش ات وت ءَ ہچ مزن نہ لیکیت ءِ وتی گل ءِ (تنظیم ) ہر پیسلہ ءِ سرا تیارات وتی سنگتاناں دلبڈی دیگ ءَ ات سنگت نصیرجان ءَ بدیست ایں مدام کتاب ءِ وانگ ءَ ات گون کتاباں بلائیں مہر ءِ داشت ءِ وتی سنگتاناں ہروهدا ہمے گشت ئے کتاب بوانیں وتی تہا زانت ودی بکن ایں بے وانگ ءَ مردم کور ءِ هساب اَنت وانگ ءُ زانگ مردم ءَ کامیابی نیمگ ءَ بارت۔ مئے دُژمن ہر وہدا یک جاہے کیت پہ چوکی کنگ ءَ وانگ جاهاں گیت گونڈو چہ وانگ دور بوگ ءَ انت دژُمن ہمئے سرپد بیت اگاں بلوچ ءِ زہگ بوانیت سرپد بہ بیت منی گلامی ءَ نہ کنت 2015 ات سنگت نصیر جان منی جاه ءَ اهت منی میتگ ءَ یک مدرسہ ءِ است ات زهگاں چہ وانگ ءَ چهُٹی کُرت روگ ءَ اتاں وتی وتی گس آں سنگت ءَ گُشت “تو اے مدرسہ ءِ ملا ءَ گون گپ ءُ تران بکن زهگاں کتاب بوانین ایت زهگ دگنیائے بابت ءَ سر پد بباں اگاں ملا پہ کتاب ءِ وانینگ ءَ تیار بوت تو گومن هال کن ما کتاب وڑ کناں ما اے سرپدیں اے زهگانی بس زهگانی وانینگ ءَ لوٹاں ادا نزیک ءَ دگہ وانگ جاه نیست دور وانگ ءَ گنجائش لوٹیت تو وتی جُہد بکن اللہ مالک اِنت” من سنگت ءِ تب دیست من ءَ چیرمیں زاهد جانی هما گپ یاد اهت
“اگاں مئے سنگت چہ کتاب ءَ دور بباں آهاں دژمن پہ ارزانی گمراه کنت” سنگت نصیر جان چہ چیرمین زاهد بلوچ وڑیں رہشونانی دیوان ءَ علم زرتگ دژمن اے سنگتاں کجا کمزور کُرت کنت من سنگت ءَ چه دگہ یک شری ءِ دیست مدام آئی هیال گون وانگ ءَ ات ہرکس ءَ را وانگ ءِ سکین ئے دات سنگتاں بوانیں شما راجے رهشون ات اگست 2017 ءَ مئے کلیں سنگتانی واستہ کتاب ءِ دیم دات منءَ کتاب دست کپت کتاب ءِ سرا نبشتہ ات سوگات ءِ سنگت وهد ءِ من اے کتاب ونت من گل ءَ چہ بال بوتاں من ءَ اللہ ءَ اے وڑیں رهشون ءِ داتگ ۔ من ءَ زانت ءِ نیمگ ءَ بارت اے وہد ءَ سنگت کراچی ات بل ءِ من چو سرپد نہ بوتاں کجا انت 16نومبر 2017 من ءَ هال رست زی سنگت چراگ جان سنگت عزت سنگت نودان سنگت کمبر پاکستانی یزیدی لشکر ءَ چہ کراچی چست کتُگ ءُ بیگواه کُتگ انت۔

سَمّی ءِ شیپگیں گُمان

حنیف بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

سمّی ھیال ءِ شیپگیں دل ءِ برمشاں آژناہ نہ بوت۔ وابے دیست ایڈیسکگاں پَچ لرزتاں بام ءِ استال شینکانی آ دیم ءَ درا بوت دست ءُ دیم شُشت اَنت تاں ملا ءَ بانگ دات نماز وانگ ءَ دست بست اَنت۔ پادینکانی توار گُوشانی کش ءُ پھنات آں شلیک اِتاں چم نزکُتاں بلکیں گُمان آ دست بیت ءُ ھدا وت ءَ دروشمے دنت۔ چو نہ بوت سمّی ءَ شپ کنجلیں چم شیپگیں پونز،بُروان کمان،ملگور ءِ تناب گوناپ داتگیں رک بچکندگاں ھبرپرمات سمّی آژناہ بوتگیں وابے مِنزل ءَ شون دنت۔

بازارے سرجمیں مہلوک ءَ سرپہ سرجاہ ءَ دور داتگ ءُ وش وابیانی ملاریں کوش ءَ مہلب آتار اَنت بازار ءَ گستا کبڈّ ءِ درچک زامُر ءَ پتاتگ ءُ گوں وت پیوند کتگ اَت۔ دمے بالا کُت کہ مھپرانی سارتیں کوش وشبواں کجام دمکانی باھوٹ کنت ،سری بازار کور ءَ آدست کبلہ ءِ نیمگ ءَ کپیت۔

شپ وتی سیمی پاس ءَ رِیزان اَت جبین ءَ نِشتگیں مردک ءَ گوانک جت تو وت ءَ کساس کن ءُ گاماں بازار ءِ کعبہ ئیں بالاد ءَ شہار شپ ءَ یک پاسے پشت گپتگ زمانگ چے گشیت ءُ تئی پسو چے بنت ،اسپیتیں پُٹانی سرا رھم کن زندگی ءِ گُڈی بھراں ھیا ءِ دامن ءَ گرھنگ کن پنچ وھد ءِ نمازی ھاجیءُ سوپی شپ ءِ سےپاسءُچارپاساں کئ پَرتگاں پوہّ پوہّ کنت مہلبانی وشبواں گسرکپ گس ءَ پیریں ذال ءِچم ترا گوں شبرھیں باوست آں زند ءِ گُڈی روچانی اِناناں بے اِنان اِنت۔

سِکیں آں دل موم اَت ءُ وت ءَ شرمسار سرپد بوتگیں من گس ءَ شُتاں تاں اھدانی ھدیرھیں شُبیں {پیرزال} ءَ پادبرمش آں جاہ سِر اِت ھیر اِنت؟ شپی ترا چی اِنت کجا شُتگ ءِ چار ساھت سرجم اِنت بیگواہ ءِ من گُشت بلکیں سمدی زھگ ءِ آروس ءَ بوتگ ءِ؟
من،،کجام سمد؟۔ شِر ءُ شرمساریں من سمد زانت بلئے وت ءَ پہ گنوکی جت

زال،،سمد ءِ ھیدری زھگ ءِ آروس اِنت دوشے دُزوکی بوتگ انشپی ھنّی بندے شپ اِنت نہ گندے میتگ زبادءُ مہلب آں آتار اِنت۔تو زاناں سرپد نہ بوتگ ئے

من،،ھان اِنہ شریں اللہ ھیر بہ کنت جنک کئ زھگ اِنت؟۔
ذال،،غفور ءِ مِرزائی
من،،ھاں جنک ءِ نام کئ اِنت.
ذال،، سمو اِنت۔
من،، بچک کئ اِنت کئ زھگ اِنت؟

ذال،،ساجد اِنت ھدابکشی بچک اِنت مشکت ءَبوتگ ھمیش اِنت ھپت ءُ ھشت روچ بیت آتکگ۔
من،،ھاں شریں بلئے ساھبدادی بچک اھمد غفوری زامات نہ بوتگ پہ سمیءُاگاں من ءَ یات بہ بیت غفوری جنک ھمے یکین اِنت.
ذال،،اؤ !بلئے اھمد بزگ بےھال ءُ بےمالے غفور ماھے پیسر گُشتگ آروس کن اگاں نہ مارا رزا دے گڈا اھمد رزا داتگ۔

من،، چو بُگش وپس بےوھد اِنت کماشیں دل ءَ دلمانگیں گنسارتی کش اِت ءُ دراج کش بوت ملا ءَ بانگ دات دل ءَ نہ اَت بلئے پہ نادلکشی دست ءُ دیم شُشت ءُ پہ مسیت ءَ ترمبُزان بوتاں۔

پُرشتگیں پچکندانی باپُشت ءَ چہ وتی کش ءَ نشتگیں کماش ءَ پُرس اِت عصا ھال کن اِشکنگ ءَ آدیمے بازار ءَ آروسی سوج اِنت چے گُشئے مردم پہ گوشت ءُ موشت ءِ ورگ ءَ مہ روت۔

عصا،، سوپی جان مارا کسی بُلوٹیت ما روگ ءَ دل ئے دات، بےلوٹگءَ مردم کجام آپ ءُ دپ ءَ بروت سنگ تاں وتی جاگھ ءَ اِنت گران اِنت اگاں نہ مردم سُبک بیت۔

” مارا گراپءَگپتگ َ”

فراز بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ 

داد شاہ ئے گمان ءَ منا یکے ناولگّ ءَ اِنت داد شاہ ءُ داد شاہ پاد ءَ ترا ھور ءَ گپتگ تئ ملک ءُ ڈگار ءَ برُِتگ داد شاہ پاد کئیت زِیر ایت وتی چتری ءَ کوٹ ءَ گورءَ کنت دراج ئے دز بتی ءَ زیریت لوگ ءَ چی درکپیت ءُ وتی چُکّاں توار جنت لعل بکش، نبی بکش، لطیف ،ھبیب بیائے مئے ڈگار ءَ برُِتگ بیائے کوڈال ءُشیول بیار ءِ گوں جلدی بیائے۔

داد شاہ تچان ھما جاہ کہ بند ءَ برُِتگ سر بوھگ ءَپد بَچکاں پرمائیت بروئے سنگ بیارئِے، گونی بیار ئِے ،کاہ بیار ئِے، بند ئے دپ ءَ بند اِت۔

” مارا گراپ (بَش) ءَ گپتگ” گوات ئِےھم گون انت اے گراپ (بَش) مئے لوگ ءُ دلوتاں بارت ۔ مارا تباہ ءُ برباد کنت مئےمال ءُ مڈّیاں بارت لعل بکش شما وتی دست ءَ گُشاد بہ کنے ھچ پَش نہ کپ ایت ایشی ءِ دیم الّم دارگی انت ۔

شپ ءَ جت ءُ روچ دراتک ءَ داد شاہ ءَ وتی اقل ءُ دانائی ءَ گوں ءُ چُکّانی ہمت ءُ مھنت ءَچہ بند اِش بست ئے ، ھور ءَ ھم پروش وارت ایمنی ءِ سارتیں گوات تالان بیت داد شاہ گل ءُشاد بیت۔

امبروز ءِ دروشم بدل بوتگ ہر کس وتی دنیا ءَ سر ءُ چیر انت کسے ہم گمان نہ کنت۔

منی چم ءَ منی ڈیھ ءَ “گراپ ءَ گپتگ” ہمک دمکاں ھون ءِ مست ءُ گمراہیں کور سر جہلاد اَنت، لاشانی پتار بازار ءُ میتگ ءَ کپتگیں جون انت۔

“مارا گراپ ءَ گپتگ” مارا ایشی ئے دیم دارگی انت مارا وتی لوگ ءُ دلوت پہریزیگی انت۔ اے گراپ مئے میتگ ءُ بازار ءَ تباہ ءُ برباد کنت مارا بند بندیگ انت ایشی ئے دیم دارگی اِنت ۔

تَپَر بے دَستگ ءَ کار نہ کنت

ندکار: زِرگوات بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ 

بگندئے اے سرگال بازئے دیما گوستگ کہ بلوچی زُبان ءَ گُشتن ءُ بَتلے زانگ بیت .اے گپ ءَ ھر یکّے زانت کہ ” تَپَر بے دَستگ ءَ کار نہ کنت” بزان تَپَر چنچو تیز ءُ گُڈوک ءِ بِہ بیت بلئے بیدئے دَستگ ءَ بے اَرزش اِنت.

پمشکہ یک مردُمے کہ راج ءُ کوم ءِ گپّ ءَ جَنت گُڈا آ بُگشیت کہ مَستِر ،کستر تہنا مناں ، چونیں کہ شور ءُ سلاھ ءِ بیت آ چہ منی منہ واری ءَ بِہ بنت ، من چے کہ گپ جناں ا کُران ءِ آیات ءُ ھَدیث اَنت مَٹّ ءُ بَدل کنگ نہ بنت. راج ءُ کوم چو چَم پَچّیں کور ءَ منی پُشت ءَ ، ءُ من ساری ءَ چے کہ منا دل پَرمائیت من ھَمائی کن آں بَس شُما گوں گُنگ ءُ بے تواری ءَ کبول بکن اِت ، نہ بوتگیں ھَبرئے!
چیا کہ اے کرن ءَ جتگ ءُ نوکیں باریگ ئے آتکگ ، ما چتور پدا چو چمدار ءَ واجہ ءِ در ءَ پانگ بِہ بئیں کہ واجہ چے گُشیت مارا سر ءُ چمان اَنت ،مَجال اِنت کہ کسّے واجہ ءِ گپّانی میان ءَ اَڑاند دور بِہ دنت ،اگاں چُشیں کارئے بوت گُڈا دلجم بزان کہ تو راجی گدار ءِ. چیا کہ واجہ دربار ءَ دروگ ءِ سَنگ ءَ راستی ءَ را ھِچّ ارزش ءُ بِستار نیست.

بَلئے! کئے چہ راجدپتری راستی ءَ شموشکار بِہ بیت کہ سُکرات ءَ پرچہ زھر ءِ پیالگ نُوش کُتگ؟ شہید ھَمید پاھُو ءِ ساد ءَ پرچہ چُکّیت؟ شہید دَرویش وتئی جان ءَ پرچہ شوروھاں بَندیت ءُ مرگ ءِ امبازگ ءَ روت؟ شہید ریھان جان پرچہ وتا ندر کنت ءُ اے کُلوہ ءَ شنگ ءُ تالان کنت کہ مکسد چہ زندمان ءَ دیما تِر اِنت؟

باز سرپد بیت کہ اے داتگیں سرانی کُربانی ءُ ھَملانی مَنّ ءُ مُول چی اِنت ، بَلئے لہتین ءَ تِچکیں ھَبر کُنٹگ جنت بیدئے وتئی سِپَت ءُ ساڑاھگ ءَ.

چُش کہ ما آشوب ءِ گپّ ءَ جنیں ءُ پدا چہ وتئی ساھگ ءِ پیشگاہ ءَ دَر کَپت نہ کن اِیں اے کُجام آشوب اِنت ؟
بَلئے من گُش آں کہ اے ھَما آشوب اِنت وتا ءُ وتئی بے بُنیں کردءِ ساٹگ ءَ آرگ بیت ، آ آشوب کہ پہ مکسدئے ءَ بیت چہ آئی ءِ بدن ءَ دَر کپتگیں آشوبکار کدی اے سِنچ ءُ زانت ءِ واھُند نہ اَنت کہ ما بِہ بئیں بَس ،بَلکیں آ وتا آشوب ءِ لوٹانی رِد ءَ رَجیت ءُ بُورینیت بَلئے آشوب ءِ شنگینگ ءَ چَک ءُ پَد نہ بیت ،گُڈا ھَمے آشوب ءِ بَرورد پہ ترا ءُ پہ تئی پَدریچّ ءَ سُہرچَکّیں بامّے بَلّینیت.

پمشکہ من پیسرا گُشت آ کرن ءَ جتگ ءُ نوکیں باریگ ئے آتکگ ، گُشگ ءِ مُول ءُ مراد چو اے وڑ اِنت کہ راج ءِ ھر ورناہ وانندگ ءُ سرپد اَنت ،پارٹی ءُ ادارہ ءِ رھبندانی اَرزشت ءَ شیوار اَنت ،پہ واجہ ءُ نوابانی چیردستی ءَ جاڑیگ نہ بنت کہ واجہ چے گُشیت ما گُنگ ءُ بے توار بِہ بئیں ،چُش نہ بیت؟

اگاں نہ ما انگت پہ واجہ ءِ وشنودی ءُ نازینگ ءَ برئے سؤتے بُنگیج کُت ءُ برئے سؤتے ایرھت،تِچکیں دانکانی بَدل ءَ ھَمُک ھَبر ءَ بینگ دَرنزگ ءِ جُہد ءَ گُلائیش بوتیں گُڈا وھد ءِ روان ءَ بگندئے واجہ شات ءُ گُل ، مئے تماھانی کچکول سرکیل بیت بَلئے راجدپتر کسّ ءَ نہ بکشّیت.

اے دَرگت ءَ شاھرئے گُش اِیت

کِرد ءِ واھُند دانکہ کَرناں زِندگ اَنت
آ کہ جُہد ءَ سِتک ءُ ایمانے گُش اَنت

چیا کہ ” کرد ءِ واھُند راستانی چیدگ اَنت ” پمشکہ راجدپتر گوست ءِ ھَمُک کردانی ھُدابُنداں یات کنت تاں آؤکیں پَدریچّ ءُ تاریخ دان ، زانتکار ءُ کوّاس پہ دیمے جُنزگ ءَ اَلّم وتئی گوست ءَ بوان اَنت ءُ نوں دیما بُہ جُنز اَنت، داں گوستگیں ردی دُو وار کنگ مہ بنت ءُ دگہ زوال ئے مئیت.
مرچی اے جُہد ءِ سپر کہ دیم پہ منزل ءَ راھی اِنت گُڈا ایشگی پُژدر ءَ دِرتّہ پُچ ، دھکان ءُ بزگر ءِ ہَواری ءَ کُل بلوچ زادگانی مھلبیں ہون رِتکگ اَنت ، بَلئے انگت مئے تب ءِ سرکیلی نہ پُرشتگ ءُ واجہی بَس واجہی ،گڈا بِہ جزم کہ اے پئیمیں لیکّہانی پَدگر چتور مئے آسری ھَمبراہ بنت.
پمشکہ مارا چہ گوستگیں آشوبی جُنزاں ھمے درونت رسیت کہ علم ءُ زانت ءَ وتئی سِلاھ جوڑ بکن کہ کدی ریپینگ نہ بَہ ئے ،بزان ترا ھَمُک ردیانی چِست ءُایر ،ھُنرسازانی ھر ھبر مالُوم بیت. دومی تو کُجام وھد ءَ کہ اَڑ ءُ جنجالاں مانگیش ءِ گڈا وتئی گیشینگ ءَ زانئے. اگاں نہ چہ علم ءُ زانت ءَ دور ماں دگہ جہانے ءَ مُجانی اندیم ءَ واجہ ءِ گال ءُ گُپتارانی مِنہ وار بَہ ئے پہ ترا رُژنائی ءِ چَموکیں برمش شہمان نہ بیت ،تہاری چو رستر ءَ ترا پہ اَبد وارت گار ءُ بیگواہ کنت کہ کدی پہ زندگ نہ مان ئے. ھاں اے بگندئے پہ بَدّیں نام راجدپتر ءَ گیر آرگ بِہ بَہ ئے بَلئے وژنام کدی نہ بَہ ئے ،چیا کہ وژنامی ءِ ھاترا چہ وھشتانی تَلاپ ءَ دَر کپگی اِنت.
کئے اِنت اے دیوانگ ؟ پہ.ھاک وژبوئیں مات ءَ وتئی مھروان ءُ دیوانگی ءِ سبوت ءَ دنت ءُ چہ گردابیں جھان ءَ در کپیت کہ بزگیں بلوچ راج ءِ چم پہ ھمے جمبرانی گوارگ ءَ رھچار اَنت کہ بندیگیں مات آجوئی ءِ شال ءَ پوشیت.
اَنچُش واجہ کمال وتئی نبشتانک ءِ تَہ گُشیت کہ” بلوچ جُہد ءَرا بے سُوبی چہ دُژمن ءِ زُلم ءُ جبر ءِ دُروشم ءَ نہ بیت ،جُہد پہ تاگت ءُ زور ءَ گوں ایرموش ءُ ھَتم کنگ نہ بیت ،ھُدا مہ کنت اگاں بے سوبی ءَ دُوچار کپت گُڑا اے بری لیڈرشپ ءِ سَوب ءَ کہ آ دورچاری کُت کنگ ءَ نہ اِنت “( بلوچ جہدوجہد کو ناکامی دشمن کی جبر کی صورت میں کھبی نہیں ہوگی .جہدوجہد کو کوئی طاقت کے زور پر ختم نہیں کرسکتا.خدا نہ کرے اگر ناکامی سے دوچار رہے تو وہ اس دفعہ لیڈرشپ کی وجہ سے ہوگا جو دوراندیشی کا مظاہرہ نہیں کرپاتے).
گُڈا من ھمے سرپد باں واجہ کمال ءِ اے گواچنیں دانک سد در سد راست اَنت ءُ پمّے لیڈرشپ ءَ ھَمل کنگ ھَژدری اِنت. اگاں ما وھد ءِ ھَمبرائی ءَ وتئی تبءِ سرکیلی نہ پُروشت ءُ راجی جُنز ءِ لُوٹ گُزرانی پیلو کنگ ءَ جاڑیگ نہ بوتیں گُڈا مئے زوال ءِ مَستریں ذمہ وار لیڈرشپ بیت. پمشکہ منی نابزانتیں اَرز اِنت گوں بلوچ لیڈرشپ ءَ کہ وتئی سَسّا ءَ گور بکن اَنت ءُ راجی جُنز ءَ گیشتر اَرزشت بدئینت، تہ باندا پَشومانی ءِ کُچلّیں کدّہ نوشگ مہ بیت.
من اُمیت کن آں کہ مئے رہشون ءُ رھدربر راجی نَپّ ءُ سِیتّانی رِد ءَ یکجاہ بنت ، راستی ءِ بیرک ءَ بُرز دار اَنت گوں تپاکی ءَ دیم پہ منزل ءَ

آزمانک

گیمُرتگیں چِنال

نبشتہ کار: سخی بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

نازگُل یک سَکیں مِھروانیں چُکے اَت گوں درچک ءُ داراں گوں وتی میتَگ ءَ گوں ڈگارانی سبزگاں سکیں مِھر ے ھست اَت آ مُدام یک شمبئے آنی روچاں گوں وتی پِت ءِ ھمراہی ءَ ڈگارانی سرا شُت پَرچہ کہ نازگُل ءَ گوں دَرچک ءُ داراں گوں زمین ءِ سَبزگاں سَک مِھر اَت اَگاں واتَر لوگ ءَ اتک گُڑاں الّم ءَ یک چِنالی درچکےءِ ٹولے گون اَت اِت ۔ھمے ٹول ءَ را وتی لوگانی دیم ءَکَلے کُتگ اَت ھَر روچ آپ داتگ اَت بلئے ناز جان ءِ پت ءَ زانتگ اَت کہ اے درچکانی ٹولاں کہ ناز جان لوگ ءَ کاریت آپ دنت اے نہ تِرکّ اَنت گُڑاں یک روچے ناز جان وتی پِت توار کُت گْوشتے ابا جان من وتی کَل کُتگیں دَرچکانی ٹولان ھرچی آپ دِیاں بلئے انگت سبز نہ بنت پَرچَہ؟

گُڑاں ناز جان ءِ پت ءَ پّسو دات گْوشت منی چُک ناز گُل اے درچک کہ تو آپ دیگا ئے اے ٹول نَہ تِرکّکوکیں ٹول اَنت وھد ے کہ من ناکو سُولان ءِ ڈگارانی سر ءَ شُتاں گُڑاں الّم تئ واست ءَ شَریں چِنال کار آں بچار چون سبز بنت پدا ھَر روچ آپ اش بدئے سک جْوانیں درچک بنت پدا ھمے چِنال مَزن بنت من، تو، تئی مات، بَلوک، پیرُک ھمساھِگ ،میتَگ ءِ کُلین مردُم گرمیں روچاں کائیں ھمے چِنال ءُ درچکانی چیر ءَ نِند یں ءُدیوان کنیں ۔

وھد ے نازگُل ءَ وتی پِت ءِ گَپ اِش کُت اَنت سَک گَل بوت گْوشتے ابا گُڑاں ھما چنال ءَ زوت بیار اگاں تو ھما چنال آرت من آ چنال ءَ زیارت کناں پرچہ کہ تو گْوشئے آ چنال ءِ چِیر ءَ مئے لوگ ءِ مردُم میتگ ءِ مَردُم نندانت دیوان کن اَنت ۔
تو راست گْشءِ نازگُل تو مرچی سک مزن مزنیں گپ کنگائے منی نازگُل جان من الّم تئی واست ءَ چِنال کار اں۔
ھَر سُھب ءَ نازگُل چَہ واب ءَ پاد اَتک وانگجاہ ءَ روگ ءَ ساری الّم وتی پت ءَ را گْوشت ابا اگاں تو ناکو سولان ءِ ڈگارانی سر ءَ شُتئے منی واست ءَ چِنال ءَ بیھال مکنئے ھمے وڑ ءَ یک روچے نازگُل چَہ وانگجاہ ءَ لوگ ءَ سر بوت پت ءَ نازگُل ءَ چِنال دات اَنت نازگُل ءَ چِنال دیست اَنت سَک گَل بوت اِشتاپ اِشتاپ ءَ وتی وانگی لوگ ءَ اِیر کُت اَنت گُوشتے ابا زُوت کَن بیا من ءَ سوج دئے من چِنال ءَ کِشاں پَرچہ کہ گرم اِنت چِنال گیمُراں نازگُل ءِ پِتءَ گْوشت تو ورگ ور وھد انگت ھست چِنال چو زوت نہ مِر اَنت پد ءَ گرم کمو سرد بِیت من تو رو یں چِنالان کِشیں بَلئے ناز گُل ءَ آرام نَہ بوت ۔

نازگُل ءُ نازگُل ءِ پِت ءَ چِنال زُرت لوگانی دیم ءَ یک پلّے ھست اَت ھمے پل ءِ توک ءَ چِنال ءَ کَل کُت آپ دات اَنت پد ءَ لوگ ءَ اتک اَنت گُڑاں نازگُل ءَ وتی پِت جُست گِپت کہ ابا چِنال کدیں مَزن بیت ما چِنال ءِ چِیر ءَ نِنداں دیوان کن اَن پد ءَ من ھم وتی وانگجاہ ءِ کاران کنا ں پرچہ کہ لوگ ءِ توک ءَ گرم بیت۔

نازگُل ءِ پِت ءَ گْوشت چِنال چو زوت مزن نہ بیت چِنال ھما وھد ءَ مزن بیت کہ ھمے چنال ءَ را آپ ءُ سمات بہ بیت سک سمبالگ بہ بیت اگاں چنال ءَ را آپ نہ بوت گُڑاں چِنال مزن نہ بیت انچو کہ بنی آدم ءَ را آپ مہ بیت بے آپ ءَ ساہ دنت ۔ چنال ھم چو بنی آدم ءِ وڑ ءَ انت اگاں آپ نہ بوت گُڑاں چِنال ھم چو بنی آدم ءِ وڑ ءَ ساہ دَنت وھدے نازگُل ءَ وتی پِت ءِ گپ اِش کُتاں گُڑاں سک مُلور بوت گُشی ابا اگاں مئے میتَگ ءَ آپ نہ بوت پہ مئے ورگ ءَ گُڑاں ما داں لَھتین روچ ءَ سگّ ات کنیں بَلئے چِنال ءِ ھال چے بیت ؟؟؟

پِت ءَ گْوشت الّم ما پہ چنال ءَ وڑ ے کنیں اگاں ما پہ تُن ءَ بہ مِریں بلئے تئی چنال ءَ آپ دئیں نازگُل سک وش بوت کہ چِنال ءَ را نوں تُن ھچ نہ کنت الّم آپ رَس اِیت ۔

ھر سُھب ءَ واب ءَ پاد اَتک چِنال ءِ چَارگ ءَ شُت چِنال ءِ بُنے کلونڈات چِنالے آپءُسمات دات پَد ءَ وتی چَمے ھمے چِنال ءِ بُن ءَ شُشت اَنت لوگ ءَ اتک چائے وارت ءُ وانگجاہ ءَ وانگ ءَ شُت مدام وانگجاہ ءَ وتی ھم مکتبیاں گوں وتی چِنال ءِ کسہے کُت اَنت کہ منی چِنال یک شرین چِنالے چِنال مَزن بیت ما شُما کُل ھمے چِنال ءِ بُن ءَ نِندیں وانیں دیوان کنیں نازگُل ءِ دپ ءَ مُدام وتی چِنال ءِ توسیپ ءُ سَتا اَت ۔
ھمے وڑ ءَ وھد روان اَت اَنت چِنال مزن بوت شاھ کشان اَت لھتین وھد ءَ پد میتَگ ءَ را یک بے آپی ءُ ڈُکالے ءِ گِپت بے ھوری ءَ درچک مِراں بوت اَنت وھد ے درچک مِران بوت اَنت گُڑاں نازگُل سک پریشان بوت کہ چو مہ بیت کہ منی ھمے چِنال ھم چو آدگہ درچکانی وڑ ءَ مَرگ ءِ آماچ بہ بیت ھرّوچ نازگُل ءَ وتی چِنال ءَرا آپ دات ءُ گُشت چِنال مئے زندگی اِنت منی زند ءِ مراد بس منی چِنال انت۔

دراجیں مُدّتےءِ بے ھور ءُ بے آپی ءَ ڈکال ءَ میتگ ءِ مردمان ءَ مجبورءُلاچار کُت کہ مردم میتَگ ءَ چَہ بہ لڈ اَنت ءُ دومی میتَگ ءَ بُروَنت۔یک روچے مَھلہ میتَگ ءِ مردماں لڈگ بنا کُت دیم پہ دگہ میتگے ءَ گُڑاں نازگُل ءِ لوگ ءِ مردم ھم میتگ ئے مردمانی ھمرائی ءَ لڈ اِتءُ شُت اَنت نازگُل روگ ءَ ساری وتی چِنال وتی امبازاں کُت چمانی ارسے رِتک انت گْوشتے منی گِمرتگیں چِنال منی باندات، تو اللہ ئِے میارئے۔یک روچے ھور بیت اے ھشکین ڈن ءُ ڈگار سبز بنت ءُ تو مزن بئے ما تئی چیر ءَ نِندیں گوں تو دیوان کنیں من زاناں تو منا بے وپا ءِ نام دیئیے۔ بلئے من بے وپا نہ باں الم یک روچے واتر باں ھمے گپ ءَ گوں گُڈ سر ءَ نازگُل ءَ وتی چمانی ارس وتی گِمرتگیں چنال ءِ سرا ریتک اَنت دیم پہ وتی دوہمی منزل ءَ راھادگ بوت۔

شہید واجہ ناکو بختیار

نبشتہ :حمل بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

مرچی ماں اگاں بلوچ کوم ءِ ھما کہ گوستگیں تاریک ءَ بچاراں من ھمے سرپد باں کہ آوھدہ بلوچ سرزمین ءِ رَکینگ ءِ واستہ ھما کہ پیر ءُ کماشیں مکلوک بوتگاں آہاں وتی سرزمین ءِ پہازگ ءِ ھاترا رنگ رنگین سَکیانی دیمپان بوتگاں کجام ھم وھد ءُ پاس بوتگاں آہاں وتی گران بہائیں وھد پہ بلوچ کومءَ پہ ندر کُتگ ۔ بلوچ پیر ءُ کماشیں واجہ آں وتی راجی جہد کارانی پلہ مرزی ھم کُتگ کس ءِ ءَ زمین داری ، پوریا گری کُتگ گُڑا الم وتی راجی جہد کارانی مدت ایش کُتگ۔ چوش کہ من واجہ بختیار ءِ نام اُوشکُوتگ آوران تیرتیج ءِ تہا واجہ ءِ جوانیں کردار ءِ بوتگ واجہ آواران تیرتیج ءَ جامنند ات وتی زیادئیں وھدے ڈنی ملک ءَ دبئی ءَ گوازینتگت مزنے وھدے ءَ دبئی ءَ بوتگ ءُ مزدوری ءِ کُتگ ۔ وتی زَھگ ءِ وتی مھنت ءَ گون وانینتَگاں وتی لوگ ءِ دو وھدے نان پہ بزَگی کَشیتگءِ واجہ بختیار رضاجہانگیر ءِ پِت بوتگ وتی زَھگان ءَ ھمے پَنت ءِ داتگ شما وانیت ءُ سرپد بئی وتی چاگرد ءَ یک جوانیں کِرد ءِ ادا بکنے چُشیں زیادئیں علم ءُ زانت ءِ نہ بو تگ ءِ کہ شما وانے وتی مُلک ءَ چہ گیرانی پنجگاں آجو کنے بلے وتی چاگرد ءِ ھیال ءِ بوتگ کہ شما بوانیں یک شَریں ڈاکٹر ءِ ءُ ماسٹر ءِ جوڈ بے وتی بَزگیں چاگرد ءِ مدت ءُ کمُک ءَ کنے اے پَنت ءِ مُدام داتگ وتی زَھگاں ۔

رضا ءِ پِت واجہ بختیار یک ایماندار ءُ مخلسیں مَرد ءِ بوتگ چاگردی جنگ ءُ پِتنہانی ھچ رنگ ءَ بھر نہ بوتگ بلکیں دومی چاگردے مُردمانی سلا ءُ سوج ءِ پَنت ءُ نصیحت ءِ مُدام جہد ءُ کوشست ءِ کُتگ نا کہ وتارءَ میر ءِ نام ءَ پیش ءِ داشتگ ءُ نا کہ وتارءَ بُرز ءُ بُلند ءِ پیش داشتگ یک ھام مُردم ءِ کَد ءَ وتی پَنت ءُ نصیحت ءِ شِنگ ءُ تالان کُتگاں ۔
واجہ یک دین دار یں شَکس ءِ اَت ءُ مہمان داریءَ وتی میتگ ءِ تہا ناماں بوتءَ بلے چو کہ من دین داری ءِ گِپ ءَ جناں واجہ وتی اللہ ءِ عبادت ءِ مُدام کُتگءِ چولہتیں مردم ءِ رنگ ءَ کدَی بی دومی مذھب ءِ دومی دینی مُردمانی باروا ھچ رنگیں گپ ءِ نہ کُتءَ نہ مذھبی چِست ءُ ایران ھور بوتءَ بلکہ دومی مُردماناں ھمے پنت ءِ داتءَ کہ ما یکیں مات ءِ پرزند انت بی بی ھوا ءِ، کس پہ دین ءُ مذھب ءِ بدلی ءَ درامد نہ بیت گُشت ءِ ماہ کُل یکیں زمین ءِ زادگیں کس ءِ چہ کسءَ شر تر نہ انت،اگہ کَسءِ ءَ واجہ دیستءَ شر تر زانت!

دومی من آواران ءِ نام ءَ گِرگ ءَ ھوں آواران ءِ بازیں مردُم جہد ءَ ھوار بوتگاں آواران ءَ بازیں چاگردی بدلی ءِ آرتگ مردم گُشاں یک چاگرد ءِ بدلی ءِ ھاترا دُرستیں مَردُمانی دست ھور بِبیت ھمے رنگ ءَ درستے تہا شہید مزار بلوچ ءِ ھم کرد ءِ است کہ شہیدیں زھگانی نزدیکی ءُ تعلق سیاسی پارٹیاں بوتگ کہ وتی زھگ رودینگ ءُ لائک کُتگاں پہ بلوچ قوم ءِ کُمک ءُ مدت ءَ شہید واجہ مزار ھم گوں واجہ بختیار ءَ ھور
شہادت نوش کُت ۔

28 اگست 2014ءَ جمعہ ءِ بُزرگیں شپ ءَ کہن زیلگ سید عیسی ءَ ٹھکانہ ءِ سرا پاکستانی پوج ءِ داشتگیں مُردماں اُرش کُت واجہ ناکو بختیار ءَ گوں ھور مزار ،داد جان؛سعید اھمد،ھاجی امیتان،نیاز بُنگل ،اللہ بکش، شہید کُتاں ءُ دگہ چار مردم ٹَپی کُت۔ اے وھدا کہ پاکستانی داشتگیں کاسگ چٹاں بے گُنائیں مردمانی سرا اُرش کت اے مردم وتی اللہ عبادت ءَ زکر ءَ اتاں دُرستانہ پائرنگ کت ءُ شہید کُرت چیزے
ٹَپی کُت پا کستان ءُ آھی داشتگیں کاسگ چٹاں ھمے ماریت کہ ماں ایشاں شہید کناں ءُ جناں زِکری ءُ نمازیانی تہا یک تپاوت ءِ ءُ پَرک ءِ پیداک کناں بلے پاکستانی پوج آھی داشتگیں کارندہ وتی عمل ءَ بے سوب بوتاں زِکری ءُ نمازی ءِ پرک ءِ زکری پرکہ ءَ وتی تہا نیارت انگت آواران زکری ءُ نمازی ءِ ھچ رنگیں مزھبی چست ءُ ایر ءِ گندگ ءَ نہ ایت پاکستانی فوج بے سوب بوت مدام بے سوب بات ۔
28 اگست 2014ءِ شہیداں سُہریں سلام ۔

آزمانک

مکہیں مات

(چہ براہوئی ادب ءَ)

آزمانکار: حسن ناصر

رجانک: خلیل بلوچ

مرچی پدا آئرا منی زلورت کپتگ ات ۔۔۔
پرچہ کہ آئی ءَ وتی دل ءِ گپ تھنا گوں منا درشانءَ کت انت۔ وتی درد ءُ ویل یے منا ءَ گُشت انت۔۔۔ گوں من ابیدے دلبڈّی ءَ دگہ ھچ نیست ات کہ آئی ءِ درداں درمان بکناں۔ دیگر ءِ وھد ات روچ ءَ وتی گرمی کم کتگ ات۔ من آئی ءِ وتاخ ءَ شُتاں ۔ آ وتی وتاخ ءِ گْونڈیں گتان ءِ تہا ترّوک ورگ ءَ ات۔

آئی ءِ دست ءَ سگریٹے دوت کنگ ءَ ات ۔ سگریٹ ءَ دَمے جت ئےِ ءُ دوتانے ایر ءَ بُرت انت ءُ بے تاگت ءَ بوت۔ ھمے وڑا سگریٹ ءِ سرا سگریٹے کَشّگ ءَ ات۔ آئی ءِ دل ءِ دوتاں من سرپد بوتاں۔

منی گندگ ءَ گوں ھور آئی ءَ اشتاپ اشتاپ منی نیمگ ءَ دیم کُر ت ءُ منا بگل یے کُت ۔۔۔

“بیا منی سنگت پرچہ دیراِت کُت “۔۔۔۔ “چے بوتگ سنگت” بس یار مرچی پدا زِند ءَ منا دَم برائینتگ ۔۔۔۔ تو منی کسانی ءِ سنگت ئے ۔ منی زند ءِ بُرزی جھلی اَچ ترا چیر نہ اَ نت ۔چیر دات اِش ھم نہ کنان ۔ اگاں ایشاں جبین ءِ تہاکَڈ بکناں ھم دل ترک باں ۔

آئی ءَ ھمک روچ ءِ وڑا منی دیم ءَ گوں بزگیں توار ےءَ وتی داستان ءِ گشگ ءَ لگت اِت ءُ من گوں چُپی ءَ آئی ءِ دل ءِ اُپاراں گوش داراں ۔

ترا مالوم اِنت من وتی جیڑہاں کسے ءِ دیم ءَ ایر نہ کناں ۔من تہا چہ ھر چنچو بہ پْروشاں بلے سنگتانی دیم ءَ وتی وھد ءَ گوں کندگ ءُ توازو گوازیناں ۔
دومی مھلوک ءِ دیم ءَ وَ اَچ منا زیات وشیں ءُ آسودگیں مردم نیست ۔ بلے ترا مالُوم اِنت کہ من چہ تہا چنچو پْرشتگاں ۔۔

آ منی کسانی ءِ سنگت ات۔ مئے ہر گپ چہ یک دومی ءَ چیر نہ اتاں۔ آئی ءِ زند تامور ات ۔ آئی ءِ زند ءِ تہا چُشیں دگہ کمّی بوت نہ کنت کہ آ چہ مات ءِ سارتیں ساھگ ءَ زِبار ات۔ آئی ءَ ھر وھد ءَ ھمے کمّی مارتگ ۔ آئی ءَ وھدے دِگرانی مات وتی چُکانی مہر دیگ ءَ بہ دیستیں تہ دوریں جاگہہ یے ءَ تھنا نِشت۔

پدا آ ات ءُُ آئی ءِ ارس ات اَنت ۔۔۔ بازین گریوگ ءَ پَد وتی دل ئےِ ارسانی تہا سارت ءَ کُت ءُ اتک گڑا وتی دردانی چیر دیگ ءِ ھاترا چشمک یے چمّا ءَ کُت کہ کسے منی ارسی ئیں چماں مہ گندیت ءُ چہ چماں آئی ءِ دل ءَ ایر مہ کپیت ءُ آئی ءِ درد ءَ سرپد مہ بیت ءُ آئرا پیشکانڈ مکنت۔

مرچی گپ ءِ نیام ءَ یک مزنیں چُپی یے ءِ باھوٹ بوت ۔

من آئی ءِ دیم ءَ چارگ ءَ اتاں ءُ آ یک جُہلیں ھیالے ءِ تہا

آئی ءِ تہہ ءِ آس انچو زراب دیگ ءَ ات کہ سگریٹ ءِ مُنڈک آئی ءِ لنکُکاں سوچگ ءَ اَت بلے آئرا ھچ سُدّ نیست ات۔
اَچ من آئی ءِ اے ھالت سگگ نہ بوت من آئرا ٹوھینت ۔۔ “بھاول او بھاول!” آجہہ سُرت ۔۔۔”ترا چے بگُشاں یار! یکبرے پدامنی بدن ءِ تہا آسے روک اِنت ۔ بدن منی سُچگ ءَ اِنت۔”

چہ آئی ءِ چمّاں یکیں دمان ءَ ارس یلا بوت اَنت ۔

من آئی ءِ کوپگ ءِ سرا وتی دست ایر کُت ءُ آئرا اُوپار دیگ ءِ بے سُوبیں جُہدے کُت۔ آئی ءِ جبین لاڑ کنگ ءَ ات۔

من آئی ءِ تب ءَ سرپد بوتاںءُ آئرا تھنا یلا دات کہ وتی دل ءِ آس ءَ گوں ارساں سارت بکنت۔

دمانے گریوگ ءَ پَد آئی ءَ وتی ارس گوں آستینک ءَ ساپ کنان ءَ منی نیمگ ءَ چاراِت۔ “یار اسلم ! مرچی من وتی پِت ءِ کاگد مُچ کنگ ءَ

اتاں ، کہ آئی ءِ کاگدانی نیام ءَ منا یک نمدی یے دست کپت ۔۔ وھدے من اے پچ کُت چارت منی دم بند بوھگالگ اِت۔۔۔
یکبرے من سک و ش بو تاں ھمینکا کہ منی ساہ درنیاتک ۔بلے منا سک درد ھم بوت کہ پِت ءَ اینکس وھد پرچا اے گپ اَچ منا چیر داتگ ۔ منا زِندگیں یتیم یے جوڑے کُتگ۔

وھدے نمدی وَنت تہ دل ءَ گْوشت کہ کُوکار بکناں۔

“چے بوت بھاول کَئی نمدی ات؟” آ یکبرے پدا گار گار ءَ گریوگ ءَ لگ اِت ۔ نی آئی ءِ لبز ھم آئرا یلا دیگ ءَ اِت اَنت اولی رَند اِنت کہ

من آئرا چو نُنکانی وڑا گریوگ ءَ دیست آئی ءِ کُوکاراں منی ھم جان ءِ پُٹ بال کنگ ءَ لگ اِت اَنت۔

من آئی ءِ سَر وتی بگل ءَ کُت چہ آئی ءِ رِتکگیں ارساں منی گُد تَر بوت انت۔

“بھاول! ترا ھیر اِنت ؟گواچنی گپ ءَ وَ بگْوش”
چہ آئی ءِ لرزوکیں لُنٹاں ھمے یکیں لبز دراتک “منی مات”ھمے لبز منی جبین ءَ پُترت ءُ چمانی بندیے پْروشت ۔منی ارس ھم شلگ ءَ لگ اِت اَنت ۔منی دپ ءَ تھنا ھمے گپ دراتک کہ “اللہ آئی ءِ جاگہہ ءَ جنت بکنت ۔اللہ آئی ءَ بہ بکشیت”گوں ھمے گپ ءِ کنگ ءَ آئی ءَ منا ترندیں تیلانکے دات۔۔۔

“اناں واجہ !آزندگ اِنت ۔۔۔ آزندگ اِنت۔ آھمے دگنیا ءِ تہا اِنت “ھمے گپ ءِ اِش کُنگ ءَ منی دپ تہل بوت من ھما اِنت کہ آئی سنگت آں من چہ آئی ءَ ءُ چہ آئی ءِ پِت ءَ ھمے اِش کُتگ کہ بنگال ءِ آجوئی ءَ پیسر آئی ءِ پِت ھمودا (بنگال) سرکاری نوکرے بیتگ ۔نوکری ءِ سَوَب ءَ ھمودا نشتگ ءُ پدا ھما جاگہہ ءِ بنگالی یے ءَ گوں سیرے کُتگ ۔ھما وھد ءَ کہ بنگال آجو بوت گڑا آئی ءِ پِت ءَ وتی یکیں زھگ بھاول زُرت ءُ بلوچستان ءَ اتک۔

آئی ءِ مات ھمود ءَ پشکپت ۔ھما وھد ءَ آئی ءِ پت ءَ پہ ھُدا ءِ واری آئرا وتی ڈیھہءَ سَرکُت ۔ پرچا کہ اُودا زُلم ءِ بازار گرم ات بازیں ھاندان ءُ شارانی شار آس گپت انت۔وانیل ءُ زانتکار اِش پاھودات انت۔ ھمے اَڈ دُڈ ءِ تہا بازیں مردمے چہ وتی سیادان گِستا بوت ۔کسے ءِ بچک گار بوت کسے ءِ جِنک ۔۔۔ ھیر ھرچی بوت۔۔ بلے بھاول ءِ پت ءَ ھمے گُشت کہ آئی ءِ مات ھما وھد ءَ مرگ ءِ آماچ بوتگ ءُ اے کوڑئیں دگنیا یے یلا داتگ۔

مرچی بھاول ءِ گپ ءَ منی ھم مجگ ترّینت۔
“بھاول !چے گُشگ ءَ ئے آزند گ اِنت؟”

“ھَو زندگ اِنت سئے سال پیسر نمدی یے را داتگ ئےِ کہ من زند گ آں ۔بلے پت ءَ پرچا اَچ من اے گپ چیرداتگ۔مات ءِ بوھگ ءَ ابید پرچا زِنزرگ ءَ آں۔”

بھاولءِ گریوگ وتی جاگہہ ءَ اے کِسّہ ءِ اِش کُنگ ءَ پد منی ارس ھم دارگ نہ بوت اَنت ۔یک زھگے را آئی ءِ مات ءِ زندگ بوھگ ءِ ھال اے وڑا بہ رس ایت کہ چہ کسانی ءَ آئی ءِ مجگ ءِ تہا آئی ءِ مات ءِ مَرگ نندارینگ بوتگ گڑا آئی ءِ چِہ ھالت بیت؟

اے زھگ پہ مات ءِ مہر ءَ شُدیگ بوتگ ۔آئی الوت ءَ گُشت “اے سئے شَپ اِنت کہ من نہ وپتگاں۔

اے گپ من وتی جَن ءَ ھم نہ گُشتگ ۔۔۔ مرچی ءَ چہ پَد منی زند ءِ مستریں مُراد وتی مات ءِ آرگ اِنت ۔اگاں ایشی ءِ ھاترا مناوتی زھگ

نْدر کنگ کپت انت من چک ءُُ پد نہ باں”

“بھاول جان تو بنگال ءَ رَوَئے ۔۔۔ مزنیں بنگالے کُجا گندئیگ ئےِ!”

“بلے آئی ءِ ڈسّ نمدی ءِ سرا نبشتگ اِنت۔”من رواں آئی ءِ پٹگ ءَ “

بینک ءِ تہا آئی ءِ گونڈیں نوکری یے ات،آئی ءِ یک کسانیں لوگے اَت کہ آئی ءِ زھگ ءُ آئی ءِ پِت ھمودا یکجا زندگوازینگ ءَ اِت اَنت۔ آئی ءِ گوما اینکس زر نیست ات کہ وتا بنگال ءَ بہ رسینیت۔۔ بلے آئی ءَ اِدا اُودا مزنیں وامے کُت ءُ وتی پاسپورٹ یے جوڈ کُت ءُ بنگال ءَ رھادگ بوت۔

بنگال ءَ اے آئی ءِ اولی سَپر اَت ۔۔۔ آچہ جاگہاں نا بلد ات۔ پَد رند کنان ءَ وتی مات ءِ لوگ ءَ سر بوت ھما وھد ءَ کہ آلوگ ءَ شُت آئی ءِ مات لوگ ءَ نہ اَت ۔ آئی ءِ مات ھمساھگے ءِ سیر ءَ شُتگ اَت۔ آئی ءِ سیاد ھبکّہ بوت اَنت کہ اے کئے اِنت ؟درستی راستی ءَ پَد بھاول اتک وتی بلّک ءِ کش ءَ نشت کہ آنادراہ اَت ءُ کَٹّ ءِ باھوٹ اَت۔

آ مات ءِ ودار ا اَت ۔ وھدے آئی ءِ مات ءَ ھال رس اِت کہ آئی ءِ زھگ اتکگ ۔ آئی ءَ یکبرا لوگ ءِ نیمگ ءَ تاچگ بنا کُت ۔۔۔پاد شپاد ،سَر دَرا ، آئرا ھچ پروا نیست ات۔۔۔ ڈگارانی تہا تچان اَت پادے چہ کُنٹگ ءَ پُرّ، ھون بوت اَنت ۔ وھدے لوگ دپ ءَ وتی زھگے دیست ھمینکس کُت ئےِ وتارا زھگ ءَ سر ے کُت ءُ بگل یے کُت ،ماتی مہر ے درشان کُت انت ءُ مزنیں کُوکارے جت ئےِ ءُ بیھوش بوت۔ یک ماتے کہ

چہ کسانی ءَ وتی کُنگریں بچ ءَ گِستا بہ بیت ءُ پیری ءَ بہ گندیت ئےِ آئی ءِ چے ھال بیت ؟۔

دمانے ءَ پد آئی ءَ سما کُت آئیءِ سَر زھگ ءِ بگل ءَ ایر اَت آھانی سالانی زہیری چو دمان ءَ چوں کُٹّیت ؟۔

سما کنگ ءَ گوں مات ءَ وتی بچ دْروت گِپت ۔یک گُلّ ءَ دومی گُلّ ءَ ۔ نی یکے دومی ءَ چارگ اَت ءُ ارسانی شلگ ات۔ مات ءِ ھاترا زھگ چہ آزمان ءَ ایرداتگیں یک گچینیں سوگات یے ات۔ آچہ گل ءَ بال ات آئی ءَ وتی کُلّیں سیاد لوٹائینت انت ءُ وتی زھگ یے نشان دات ۔ لھتیں روچ ءَ پَد بھاول ءَ وتی آیگ ءِ مول گوں وتی مات ءَ درشان کُت ۔ مات ءَ آئی ءِ گپ اِشکُت تَہ اجکّہ بوت کہ وتی ڈیھہ ءَ چتور یلا بدنت ؟ دومی ایش کہ منا چتو ر بارت؟ایشی ھاترا مزنیں سرکاری ھڈ ءُ جنجال است انت۔گُڈسرا بھاول وتی مات ءِ منّارینگ ءَ سوبین بوت ۔۔ آئی ءَ وتی مات نادْرا پّدر کُت ءُ ھِلاج ءَ برگ ءِ کاگد جوڈ کُت اَنت آئی ءِ مات ءَ بالی پَٹّ ءَ جہاز ءَ سوار بوھگ ءَ چہ پیسر وتی سر ڈگار ءِ ھاک زُرت ءُ دْروت گِپت انت۔وتی ڈیھہ ءِ یلا کنگ ءَ آئی ءِ دِل بُڈّی ورگ ءَ اَت ، اَرسے ریچگ ءَ اِت اَنت ،آئی ءِ دیم ءَ تہاری یے مانپوشتگ اَت۔
وتی مات ءِ آرگ ءَ بھاول سکّ وش اَت ۔ آئی ءِ زِند ءِ ھما وشّی کہ کسانی ءَ آئرا رَسَگی بوتگ اَنت نی رَس اِت اَنت ئےِ۔

چنچو سال ءَ رَند آمہر ءِ گوانزگ ءَ لیلو ورگ ءَ اَت ۔

انچو گُشے ڈُکّالیں زمین یے سیر آپ بوتگ اَت۔

آئی ءَ کسانی ءِ ناز نی وتی مات ءِ سرا کُت اَنت۔ زند ءِ دم بَرَگی ءَ کم کنگ ءِ ھاترا مات ءِ بگل ءَ وتی سرئےِ ایر ءَ کُت گُڑا چہ دگنیا ءِ

گماں بیھال ءَ بُوت ۔ برے شپ ءِ نیم ءَ وتی مات ءِ پاداں وتی سَرئےِ ایر ءَ کُت ءُ چہ پاداں دْروت ئے گِپت ۔

آئی ءِ زھگ وتی بلُک ءِ ھدمت ءَ ھر وھد ساڑی اِت اَنت ۔آھانی سرا ھُدا ءِ رھمت یے ایر کپتگ ات ۔

بلے زالبول کُجا زالبول ءَ سَگ اِت کنت۔ تُرو ءُ نشار ءِ میان ءَ یک دیوالے ءَ سَر زُرت۔ دوھین نیمگ ءَ آس یے جمبوراَت۔ یک نیمگ ءَ آئی ءِ مکھیں مات، آئی ءِ بھشت ءُ دومی نیمگ ءَ آئی ءِ دل ءِ بند کہ پہ مہر سیرئےِ کتگ اَت۔

آئی ءِ مات ءَ ھُمک وھدا گُشت کہ منی جگر ءِ ٹُکر ءَ آئی ءِ وڑیں جنین یے دست نہ کپتگ ۔ بھاول ءَ گُشت ئےِ کہ تئی پِت ءَ ترا تئی مات ءِ اُمر ءِ زال یے ءَ گوں سِیر داتگ ۔ اے ترا نہ کَرزیت ۔اُمر ءَ مزن اِنت ۔بلے بھاول ءَ آئرا ءَ گُشت “اماّں ! آئی ءِ تہا ھچیں کمّی یے نیست منی لوگ ءُ جاگہہ منی زھگے رکھینتگ اَنت آئی ءِ مات ءِ اے گپ وھدے بھاول ءِ جَن ءِ گوشان کپت انت تہ آئی ءِ دیم تہار ءَ بوت ۔ آئی ءَ بھاول دِل ءَ نہ بُوت ھمے ھاترا چہ دَپ ءَ گپ یے ھم نہ کش اِت ئےِ ۔ پرچا کہ اینکس وھد ءَ پَد بھاول ءِ وشی واتر بوتگ اِت اَنت۔ بلے چہ تہا لاڑ کنگ ءَ اَت۔ آئی ءِ تُرو ءِ ھروھد رَٹ کُٹ اَت۔

بھاول ءِ وشی لھتیں وھد ءِ بوت اَنت۔ نی آھانی وشیاں نزرے لگ اِتگ اَت۔ بھاول وھدے لوگ ءَ بیاتیں آئی ءِ مات ءِ کُوکار ات کہ اے جَن ءَ یلا دَئے من ترا دگہ سِیرے دیاں ۔بھاول ءَ وتی مات ھر وھد سرپد ءَ کُت کہ منا زھگ اَست من چہ آئی ءَ وش آں گُڑا پرچا چو بہ کناں ۔
بھاول ءِ پَگَار ھمینکس اَت کہ سُہب ءَ شام بکنت ءُ شام ءَ سُہب ۔لوگ ءِ جیڑہ ءُ جنجالاں آئرا سر گنوک کُتگ اَت ھر وھد ے آئی ءِ گم باز بہ بوتیں گُڑا منا لوٹائینت ئےِ۔

مرچی آئی ءِ دیم ءِ رنگ شُتگ ات۔ “چی بُوت بھاول جان “”ھو ڈے مات ءَ منا گپتگ کہ ترا دِگہ سِیر ے دَئے آں ،اے ترا نہ کَرزیت ۔” من گُشت “پرچا یار! تو وَ گوں ایشی وش ئے۔”

“ھو یار ! چے بُگشاں ،منا ھچی ءِ کمّی نیست ،من اے جَن ءِ سرا دِگرے آرت نہ کناں ۔ھر وڈیں سکّی ءُ سوری ءَ اے منی ھمراہ بوتگ …چے بکناں؟”

“منی سَلاہ ھمیش اِنت کہ کش ءَ کرائی ایں گِسیے است ،ھمائی ءَ پہ مات ءُ پت ءِ ھاترا بہ زیر ۔ داں کہ آ تئی جن ءَ مگندیت بوت کنت چہ دل ءِ بہ رَؤت۔”

“نا یار!اے وڑ ھم کُت نہ کناں چے بکناں؟ بس ھُدا ھدایت بدنت ئےِ۔ گوں منا اینکس زر ھم نیست کہ لوگ ءَ دو جاگہ بکناں یا دگہ سِیرے بکناں ۔”

لھتیں روچ ءَ پد آئی ءِ مات ءَ واتر پہ بنگال ءَ رَوگ ءِ گُشت کہ “منی مات نادْراھ اِنت من رواں “بلے یک پریشانی یے بھاول ءَ چہ تہا وَرگ ءَ اَت کہ مات شُت پدا واتر نہ بیت ۔

بلے مات ءِ دیما آئی ءَ وتی سر جَھل کُت ءُ کاگدے جوڑ کُت اَنت ءُ پہ کراچی ءَ رھادگ بوت اَنت ۔ بالی پَٹ ءَ بھاول ءَ انچو لگگ ءَ اَت گُشے کسے آئی ءِ ساہ ءَ گِرگ ءَ اِنت ۔

آئی ءَ چہ مات ءَ گِستا بوھگ نہ لوٹ اِت بلے نزاناں بھاول ءِ مات ءَ پہ وتی کُجام مات ءَ دِل دور داتگ اَت ؟
مات ءِ ھاترا ؟ یا …ماتیں سر ڈگار ءِ ھاترا ؟

‏‎مرگ امبازیں ریھان جان

‏‎نبشتہ کار: مہروان کمبر

دی بلوچستان پوسٹ

‏‎مرگ راستی اِنت، اے دنیا ءَ کہ ھر ساہدارے ودی بیتگ آہ الم یک روچے مرگے کچلیں تام ءَ چشیت۔ہما روچ ءَ کہ دنیا ءِ تہا اولی انسان ءَ وتی کدم ایر کتگ بگر داں انیگاں چنچو کس ءَ وتی دنیاے سپر جتگ ءُ شتگاں بلے کس یات نہ بیت بس چندے نام انت کہ مدام نمیران انت۔

‏‎آرنسٹ ہمینگوئے گشیت “ہر مردم ءِ زندگی ءِ ہلاسی یکیں وڑا اِنت بس یک چیزے اَست کہ یکے ءَ چہ دومی ءَ جتا کنت”

‏‎آ اِش اِنت کہ اشی زندگی چون گوازینتگ ءُ آ چون مرتگ۔

‏‎فرینکلن گُشیت ”کہ اگاں تو لوٹے کہ مرگ ءَ چہ پد من بیحال کنگ مہ باں گڈا انچیں چیزے نبشتہ بکن کہ مردم ءِ بوان انت یا کہ وتی زند ءَ یک انچیں کارے بکن کہ مرگ ءَ پد ہم نمیران بہ بئے ءُ نبشتہ کار تئی سرا نبشتہ کنگ ءَ لاچار بہ بنت۔”
‏‎گشنت مَرگ اگاں سرون ءَ بہ اوشتیت ءُ تو زندگ بیگ بلوٹئے گڈا یک راہےِ اَست تو پیسرا مرگ ءَ وتی امباز ءَ بزور ءُ مرگ ءَ اے موہ مہ رسیت کہ ترا ساری ءَ امباز بکنت۔

‏‎مروچی اگاں بلوچ راجدپترے تاکاں بہ لیٹینے گڈا مارا ھزاراں انچیں نام گندگ ءَ کیت کہ آہاں مرگ ساری ءَ ھمبازاں زرتگ ءُ مرگ اے موہ نداتگ کہ آہاں ہمبازاں بزیریت۔انسان مدام یک ابدی زندے ءِ شوھاز ءَ انت آہ مدام ہمے لوٹیت کہ من مرگ ءَ چے پد ہم نمیران بہ باں سُکرات ءِ زھرانی نوشگ وت اے گپ ءِ گواہی ءَ دنت کہ آہی ءَ گشتگ ات ” کہ من اگاں اے زھراں مہ وراں درانڈیھ بہ باں گڈا کس منا یات نہ کنت”

‏‎زار ءِ روس ءِ ھلاپ ءَ یک جُہدکارے ءَ پاھو دیگ ءَ ساری ہمے گشگ بیت کہ لہتیں ساعتاں پد تی ساہ گرگ بیت اگاں تو زار ءِ ھلاپ ءَ جُہد کنوکیں مردمانی سنگتی ءَ یلہ کنے گڈا تو پہل کنگ بئے بلے اے جہدکار ءِ پسو ہمے بیت کہ” منی مرگ منی سنگتاں گیشتر جزبگ دنت”

‏‎ہر مردم ءَ وتارا یک تبے است آہ ہمے تب ءِ سند ءُ بندیں موسمانی تہا زند گوازینگ ءَ انت۔کئے ءَ کُجا روگی انت؟ کئے ءَ چے کنگی انت؟ کئے ءَ کُجا ءُ چون مرگی انت؟ کس زانت نہ کنت ۔لہتیں است کہ آہ وتی وابانی ہمراہی ءَ زندگ بوھگ لوٹنت۔لہتیں است کہ آہ وتی ہستی ءَ آجو کنگ لوٹنت۔آہ بئے نہ مرانت مدام زندگ بنت۔انچو کہ جوز مارتی گشیت” مِرگ ءَ ہر کس مِریت بلے ہما کس ءَ کہ ہما جاہ ءَ مرگی انت ءُ ہما جاہ ءَ بہ مریت آہ کدی ہم نہ مریت بلکیں زندگ مانیت”

‏‎راجی مکسدانی ہاترا جُہد کنوکیں مردم اے گپ ءَ شرزان انت زلم ءِ دیم ءَ آواز چست کنگ مرگ ءِ دعوت دیگ انت ءُ آسر مرگ انت بلے یک جہدکارے اے گپ ءَ مان نیاریت مرگ ءَ پہ وشیں دل امباز کنت۔

‏‎منی راجی رہشون شہید گلام محمد گشیت ” مئے سنگتی گوں مرگ ءَ انت ” ہمے مرگ ءَ گون سنگتی کنوکیں ورناہاں چہ یکے ریھان بلوچ انت۔
‏‎شہید ریھان جان پہ مڑاہ ءُ شان تناپیں ڈگار ءِ موکگ ءَ چہ وتی بچکند چکاریں زند ءَ سرگوزیت ءُ کبزہ گیریں پاکستان ءُ آہی ءِ واجہ ءَ اے پیگام ءَ دنت کہ ما انگت استیں ۔ما ترا وتی سرڈگار ءِ مال ءُ مڈیانی دزگ ءُ برگ ءَ نیلیں۔تو ستر زلم بکن بلے تئی دیم ءَ چو تمرد ءَ اوشتاتگین ءُ انگت اوشتیں ۔اے گلزمین سنٹ نہ انت ہزاراں منی وڈیں بچ تئی زلمانی ھساب ءِ لوٹگ ءَ وتی سراں کپن بستگ۔ تی زلمانی تہاریں شپ داہم نہ مانیت۔بام الم ءَ آسیت، داں جان ءِ ھونانی گڈی ترمپ ءَ گوں تو جنگ بیت۔

‏‎پہ وتن دیوانگیں شہید ریھان جان ءَ پدا شہیدانی یات نوک کُت انت۔ تئی گران بہاہیں کربانی ءَ بلوچ راج ءِ تہا گیشتر جزبگ پیدا کتگ۔ ہر بلوچ مروچی تی وڈیں بچانی سرا پہر بندیت۔ھون ءِ کہ پہ ھک ءَ ریچیت ھاک ءِ تہا بیگواہ نہ بیت۔

من یا منی ارواہ اَت؟

حنیف بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

دُواذہ روچ سرجم بوتگ اَت کرگین ءِ میانجی ءَ منی بے نَپس ایں کُنٹ دار ءَ دار تچک اَت مردمانی گُمان ھمیش اَت کہ من مرتگاں۔ بلےمنی چارموٹیں دل ءَ باور نہ بوت۔

میتگ ءِ مردم منی چپ ءُ چاگرد ءَ جم اِتاں تہ یک مردے گوں برد ءُ تیشگ ءُ مئتیناں اتک بزاں کبر جَن اَت رسگ ءَ گوں واجہ گنی ئے یک کِرّا کَشّ اِت ءُ واجہ گنی ءَھلوت ئے کُت چار ءُ پنچ مردم ئے زُرت پہ گورستان ءَ رھادگ بوت ۔

یک کَشے ءَ زالبولانی مُچّی اَت کہ زار الہانگ ءَ اِتاں چَریشاں یک زالے ءَ گُشت ,, گنی بیار منی سالونک ءَ،،
دپ ئے چو کُلی ءَ پچ جت ءُ گُشتئے ،,,ھدا تو من ءَ بہ کُشتین چی ءَ تو چوکُت،، تہ دردوارین ءُ مہروانیں مردے ءَ ,,گُشت دل ءَ مزن کن اِت ھرچی پہ وھد اے ھُدا ءِ رزا اَت ہرچی نوں ھدا ءَ آؤرتگ اوپار کن اِت دل ءَ مزن کن اِت نوں پِری پِری مکن اِت مُردگ ءِ ارواہ تکانسر بیت ءُ ھدا ءِ ھُکُم ءِ نافرمانی بیت ھُدا چہ شما دلگران بیت،،

من یاکہ منی ارواہ اَت بلے من دُرستیں گپاں سرپد بوھگ ءَ اِتاں۔بلے کاپِریں کُنٹ بےھاٹیگ اَت۔ دیر نہ گوْست کہ چار لُنڈ ءَ من ءَ کوپگان کُت پہ ہرداچ ءَ شود جاہ ءَ بُرت ۔واجہ مُلاہ ءَ منی جان انچو شُشت ءُ ساپ کُت کہ من وت ءَ وت چو نہ شُشتگ وش وشیں بوہے جت۔ ملاہ ءَ وتی کار سرجم کُت۔ اِسپیتیں کپن ءَ گوں من چو سالونک ءَ دِرْپشگ ءَ اِتاں تہ ایشاں من ءَ شوکیں تہتے ءِ سرا پہ تَہمبُل واپینت ءُ بُرت زالبولانی باھوٹ کُت کہ وتی وتی گُڈی دیدار ءَ بہ کن اِت کہ جنازہ ءِ وھد ءُ پاس نزیک اِنت۔من نوں دو دلگ بوتاں اے ھدا چون بہ کناں کہ اےگنجیں مہلوک ءَ اِنچو زَھمت کشّ اِتگ من ءَ چو سالونک ءَ کُتگ مردمانی بازیں مُچی ئے ساڑی اِنت اگاں من گوانک بدیاں کہ من زندگاں شر نہ اِنت اگاں زُگ مہ کناں اے زالم من ءَ زندگ ءَ درگور کن اَنت۔

ہمے گَڈ ءُ مَنج ءَ اِتاں داں ھرچی کہ منی وتی کس ءُ عزیز اِتاں ایشاں منی پیشانی چُک اِت ءُ دست بَڈا جت بھشت ءَ باتئے۔پشت کپتگیں منی پیریں ماس اَت کہ منی چارگ ءَ آمادہ نہ اَت ءُ گُشتئے,,گنی منی زھگ زندگ اِنت من وتی زھگ ءَ زندگ ءَ درگور نہ کناں۔ سبر کن اِت تاں باندات،،

من وتی دل ءَ جیڑ اِت اَجبیں کِسّہے کہ راھ ءِ نیام ءَ اتکگ ءُ آسر نہ بیت۔ ماس زار جنئگ ءَ اَت بلے گنی ماس ءَ دلبڈی دیئگ ءَ اَت ,, اےزاناں تہنا تئ بچ اِنت منی ھچ نہ اِنت کہ تو میتگ سرا زُرتگ من ءَ وش بیت کہ منی زندگی ءِ ھمراہ ءَ اَچ وت بہ سِندان ءُ گِسربہ بیت چونہ اِنت اوپارکن اوپار نوں چہ مئے دسترس ءَ در اِنت،،

“ھدا اِنت کہ انوں پہ شاکارگ پاد بئیت منی دل سرد بیت”گنی باز جُہد کُت کہ ماس ءَ راہ ءَ بیاریت۔

بلے۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔

بزگیں ماس ءَ ھُج کُرتگ اَت ” منی بچ چو ھچبر مُرت نہ کنت من ءَ گوں تئی ھدا ءَ ھچ گپ نیست چُنت روچ اِنت کہ منی زھگ دم نہ کشّیت شما اوپار کُتگ یک شپے انگت ۔۔”

ماس ءِ بازیں گُشگ آں گنی ءِ دل موم بوت بیرگ ءَ بلے ماس منی سَرون ءَ ساڈی اَت۔ یک شپے زندگی ءُ مرگ ءِ کش ءُ چیلاں سُہب بوت پیشیم ءِنماز ءَ رَند گنی ماس ءِ کِرا اتک ھال کن نوں چے کنگی اِنت؟ مرچی سینزدہ روچ اِنت کہ اے مہلوک ھمے جنازہ ءَ پانگ اِنت۔ مردماں کار اَست یک گپے مئے دست ءَ بِدئے ما چے بہ کنیں۔

ماس ءَ منی گیمُرتگیں پیشانی چُک اِت ءُ وتی زُرت ءُ یک کِرّ بوت ءُ گنی ئے گُشت ” نوں شما بِزان اِت ءُ شمے کار بلے من انگت ھمے گُشاں منی بچ زندگ اِنت “

اےبری گنی ھژم گپت” بِچار زرملِک راستی ھمیش اِنت کہ تئی زھگ سیزدہ روچ اِنت کہ مُرتگ بلے ما تئی ھاترا یک مُردگے اذیت کُتگ نوں تئی گپ نہ بیت ترا باور کنت شر نہ کنت شر ساہ گردینگ نہ بیت اےگپ ءَ دل ءَ بِزان ءُ سرپد بو دل ایکیم کن وت ءَ ”
“جاھل من باز دیستگ بلے ناں کہ تئی وڈیں کانٹی ئیں جاھل من ھچبر نہ دیستگ “

گنی ءِ گپانی رِد ءَ میتگ ءِ دگہ چار ءُ پنچ شیر زالیں زالبول پاد اتک ءُ منی کِبلہ ئیں ماس ءَ سرپد کنگ ءُ دلاسہ دیئگ ءَ گُلائیش بوت اَنت گنی ءَ چار ورناہ گوانک جت بیا اِت کہ میّت ءَ بَریں پہ گورستان ءَ۔ من باز جُہد کُت کہ کوکار بِکناں کہ من انگت زندگاں بلے منی کُنٹیں جون ءَ وتئی ھاٹیگ ءِ زُبان لگام کُتگ اَت۔ اِیشاں من ءَ گوں تہت ءَ گوپگاں کُت ماں گورستان ءِ رسگ ءَ مُلاہ ءَ زوت زوت ءَ جنازہ ونت ءُ مردماں من ءَ دیم پہ منی گور ءِ نیمگ ءَ بڑا کُت برت ءُ رسینت گنی گوں دو مردم ءَ کبر ءِ تہا ایر کپت ءُ من ءَ دست گپت اِش

کسارت کنگ ءَ گُلائیش بوتاں۔۔۔۔۔۔۔۔۔

ھمے دمان ءَ گوں ھڑیسکگ ءَ من جاہ سِرّاِتاں کہ منی سر ءَ گوں سرون ءِ ایرکُتگیں سِنگ ءَ ڈَکّ وارت۔۔۔۔۔۔۔

اے شپ ءَ من کوکار ءُ جاک ءَ وس کُت بلے شش مَنّ ھاک ءِ چیر ءَ اِتاں چون زندگ باں۔ ناکو گنی ءَ من ءَ زندگ ءَ کُشت
گنی ءُ میتگ ءِ ملاہ ءَ زندگیں مردمے گور ءُ کپن کُت۔ بلے ماس انگت گُشیت من وتی زھگ زندگ ءَ کبرے ءِ باھوٹ کُتگ۔
کسہ منی مرگ اَت بلے آسر نہ بوت۔