TBP Balochi

سر گوست

بہ گند چہ دست ءَ روانیں گوادر

نبشتہ کار: رُژن بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

اے گودار ءِ یک نکشھے انچش جوڑ کرتگ بزاں کہ آؤکیں وھد ءَ گوادر ھمے وڑ بیت گوادر ءَ مزن مزنیں ماڑی جوڑ بنت ءُ زِر ءِ کش ءَ یک شھدگے جوڑ بیت بلے کئی واستا؟ مئے بلوچ راج ءِ واستا یا کہ دری راجانی واستا بلے آ وھد ءَ من نزانتگ اَت من ھمے سرپد بوتگ اِتاں کہ وھدیکہ گوادر جوڑ بیت ما تماشہ کن ایں آ وھد ءَ دراھیں رسانکدراں مُلک دو مُلک کتگ اَت کہ گوادر سِنگاپور ءُ دبی رنگ ءَ جوڑ بیگ ءَ اِنت من ھم سِتک ءُ یکین کت ھو واکی بوت کنت گوادر ءِ رنگ بدل بوتگ آ دبی ءُ سنگاپور جوڑ بیگ ءَ اِنت گُڑا منی ھم سک دل ءَ اَت یکروچے پہ سیل ءُ سواد ءَ گوادر ءَ بہ رواں گُڑا۔

وھد گوزان بوت اَنت یکروچے لھتے سنگتاں شور کتگ اَت ما روگ ءَ ایں گوادر ءَ تو کا ئےگوں ؟ من انچش پاداں چِست بوت آں ھو پرچا نیایاں گوں کایاں گوں پرچاکہ منی اولی رند اِنت من گوادر ندیستگ ساری ءَ گُڑا سنگتاں گْوشت باندا سُھب ءَ وت ءَ ساڑی بہ کن رو ایں منی ھیال ءَ ھمے یکیں روچ پہ من سالے اَت کہ کد سُھب بیت رو ایں گوادر ءَ دانکہ سھب بوت گِیش ءُ گیوارے کُت آتکاں سنگتانی گور ءَ سنگت ھم تیار اِت اَنت ما سوار بوت ایں موٹل ءَ من پُشت ءَ سوار بوت آں دیم پہ گنجیں گوادر ءَ روان بوت ایں سپر مئے دور اَت آ جاگہ ءَ کہ من چہ اود ءَ درتکگ اِتاں آ گوادر ءَ باز دور اَت انچش روان روان یک جاگھے ءَ اود ءَ ما کمو مھتل بوت, ایں گرم سارت کُت ءُ سبارگ ءِ وھد اَت سبارگ کُت کمو نشت ایں بیگاہ نزیک بوت پد ءَ جنزان بوت ایں دانکہ بیگاہ ءَ ما گوادر ءِ سِمسراں پُترت ایں من وَ پُشت ءَ نشتگ اِتاں راہ انچش ھاک ءُ پُلک اَت پورو من ءَ یکے ءَ اسپتیں پوڑر جتگ اَت من ھمے ھاکاں گوں چار اِت اے کپ ءَ چار اِت آ کپ ءَ پرچاکہ گوادر پہ من یک نوکیں جاگھے اَت من ءَ وش بیگ ءَ اَت نیم سھت ءَ رند ما وتی ھما نندگ جاہ ءَ سر بوت ایں چہ موٹل ءَ ایر کپت ایں دست ءُ دیم شُشت اَنت کمے رند ءَ پد ءَ جنزان بوت ایں بُنجاھی بازار ءِ نیمگ ءَ گُڑا ھمے تیاب لمب ءَ گِران اِت ایں زِر ءِ گندگ ءَ پد منی تہ ءَ تُرسے ودی بوت ھمے سما بیگ ءَ اَت کہ زِر چہ من ءَ برزتر اِنت ءُ چول چِست اَنت پہ من ءَ پیداگ اَنت ھمے وھد ءَ سنگت ءَ موٹل دگّ ءَ چہ ایر گِپت ءُ دیم پہ تیاب ءِ لمب ءَ ما درست ایر کپت ایں چہ موٹل ءَ وتی کَوش ھم کش اِت اَنت وھدیکہ پاد ھمے رِیک ءَ کپت اَنت انچش سما بوت من زمین سر ءَ نہ آں ءُ یک نیمگے زِر ءِ چولانی ندارگ گْوشیگاں من جنّت ءَ اِتاں ءُ اَناگہ ءَ سنگتاں توار جت بیا رو ایں کوہ ءِ سر ءِ ندارگ ءَ چارایں۔

ما پد ءَ جنزان بوت ایں کوہ سر ءَ ایشی ءَ چہ پیش سنگتاں پیسر ءَ نام گِپتگ اَت کہ کوہ ءِ سر ءِ ھوٹل ءَ ھم رَون ایں بزاں کہ پی سی ھوٹل ءَ اے ھوٹل نامداریں ھوٹلے اَت من مھلوک ءِ دپ ءَ اِش کتگ اَت ایشی ءِ توک سک وش اِنت وشیں ھوٹلے بلے دانکہ تو چیزے نہ زور ئے چُش تہ ءَ ترگ ءَ نیل اَنت گُڑا ما ھما ھوٹل ءِ تہ ءَ پُترت ایں ءُ کرسیانی سر ءَ نشت ایں ھما کہ ھوٹل ءِ تہ ءَ کار ءَ اِنت پہ مھلوک ءَ ورگ ءُ چیز دیَگ ءِ ھاتر ءَ آ آ تک مارا جستے گِپت کہ شما چی ور اِت بلے چہ اردو زبان ءَ بلوچے نہ اَت پنجابی یے اَت وھدیکہ جُست ءَ رند من دل ءِ تہ ءَ گْوشت کہ ھوٹل چیز ورگ وَ نہ بنت یک کوپے چاہ کہ شست کلدار اِنت ورگ باریں چنت کلدار ءَ بنت مئے گریبانی کارے نہ اِنت پہ مارا شش کوپ چاہ بیار ءُ چوناھا ایشی ءِ چاھانی ورگ ءَ ما ھُبدار نہ اِت ایں پہ ھوٹل ءِ چارگ ءِ ھاتر ءَ من لاچاری ءَ چاہ وارت اَنت چاھانی ورگ ءَ پد ما کمو ھوٹل ءِ تہ ءَ تر ءُ گرد کُت پد ءَ چہ ھوٹل ءَ درکپت ایں کوہ ءِ سر ءِ ندارگ ءَ چارگ ءَ اِت ایں ءُ زِر ءِ گوات ھم لھم لھم ءَ کشگ ءَ اَت ما کمے نشت ایں کوہ ءِ سر ءَ گوں سنگتاں پُتاری کت ءُ نیم ادار ءَ رند جھل ءَ ایر کپت ایں دیم پہ کوھنیں بازار ءَ وھدیکہ کوھنیں بازار ءَ ایرکپگ ءَ رند ءَ چم بازار ءَ کپت اَنت من ھیران بوت آں اے پاکستان ءِ وتگڑیں رسانکدرانی گپ درست دروگ اَنت بس دگنیا ءَ پیشدارگ لوٹ اَنت گوادر دیم ءَ روگ ءَ اِنت دبی ءُ سنگاپور جوڑ بیگ ءَ اِنت اود ءَ بلے اے وڑ نہ اَت درست دروگ اِت اَنت ھاں بس جی ٹی بزاں پورٹ ءِ جند کمو باز شر جوڑ کتگ اَت۔

مھلوک بئیت ءُ بہ چار اِیت کہ گوادر دیمروی کنگ ءَ اِنت بلے اود ءِ مھلوک ما دیست اَنت ھمے سما بوت گوادر مئے نہ اِنت اگاں گوادر دیمروی کنگ ءَ اِنت بلے گودار ءِ جھمنندانی واستا اِناں بلکیں چائنیز ءُ دگہ دری راجانی واستا اود ءِ جھمنندیں مردم ھما پیسرگیں مردم اِت اَنت لھتے ءَ یک دار گون اِت اَنت پہ لاپ ءِ شوھاز ءَ زِر ءَ شُت اَنت ماھیگ اِش گِپت ءُ بھا اِش کت اَنت ءُ لھتے ءَ ھلوہ جوڑ کت ءُ لھتے ءَ پوریاگری کنت وتی زند تیلانک دنت بلے نوک جوڑ بوتگیں گوادر پہ مھلوک ءَ گوادر ءِ جھمنندیں مھلوک ءَ تنک آتکگ آیانی دراھیں راہ ءُ در بند بیگ اَنت وھدیکہ تو آئی ءَ را اگاں جست کن ئے گوادر چون اِنت پہ شما گُڑا آئی ءِ پسہ ھمیش بیت کہ پہ مارا پیسرگیں گوادر شر اَت مئے لاپ شر شر ءَ درایگ اَت ما دلگوش اِت ایں زند وش گوازگ اَت بلے نی ما ءُ شما سرپد اِیں اگاں گوادر دیمروی کنگ ءَ اِنت پہ کے ءَ پہ دری راجاں پہ بلوچ راج ءَ اِناں اود ءِ نندوکاں پہ ورگ ءِ واستا ورگی آپ نیست اِنت پہ الاج ءِ ھاتر ءِ کیچ ءَ رو اَنت گوادر یک نامداریں شھرے اود ءَ پرچا الاج نہ کن اَنت پرچانادراہ جاہ نیست؟

پرچا کہ اود ءَ آسراتی نیست اَنت آؤکیں وھد ءَ گوادر ءِ بلوچاں چہ دری راج گیش جھمنند بنت ءُ بیت کنت بلوچانی واستا اود ءِ نندگ ھم گران بہ بیت اود ءَ نشت مہ کن اَنت روچ پہ روچ بلوچانی واستا گوادر تنک بیان اِنت ریاست ءِ پاکستان ھم ھمے لوٹ اِیت اود ءِ نندوکیں بلوچ در بیا اَنت آ ھرچ بلوچ ءَ وتی دشمن سرپد بیت گُڑا من ھم ھمے گوش آں من ءَ چہ انیگیں گوادر ءَ چہ وھدیگیں گوادر دوست تر بیت نی مارا ءُ شمارا درستاں زانگ لوٹ اِیت اگاں پاکستان گودار ءَ کجام چیز ءَ جوڑ بہ کنت بالی پَٹ بہ بیت یا کہ دگہ دیمروی کار آ وتی پائدگ واستا مئے ءُ شمئے واستا اناں پاکستان ءَ بلوچ دوست نہ اَنت بلوچانی زمین دوست اِنت بلوچانی مڈی دوست اَنت آ منی ءُ تئی کُشگ ءَ ھچ پرواہ نہ کنت آ ھمے گوش اِیت بلوچاں شُد کُش اِیت یا کہ تُن من ءَ بس گوادر بہ رس اِیت بلوچانی مِرگ ءَ من ءَ ھچ پرواہ نہ بیت ھمے سی پیک ءِ جوڑ کنگ ءَ چنت بلوچ کُشتگ ءُ چنت بیگواہ کتگ ءُ چنت بازار مانداشتگ ءُ تباہ کتگ۔

نی مارا ءُ شمارا ھم ھوش کنگ لوٹ اِیت زانگ لوٹ اِیت اِد ءَ ھرچیز بیگ ءَ اِنت مئے پائدگ ءِ واستا اناں ھمادری راجانی پائدگ ءِ واستا ما ءُ شما باید وتی تہ ءَ زانت بیار ایں جھد بہ کن اِیں آئی بگیری چو کوہ ئیگ ءَ مِک بہ بیت گُڑا آ روچ دور نہ اِنت پد ءَ مئے ھما وھدیگیں گوادر بیت ما درست گل ءُ شادان بہ ایں ءُ وشیں زندے گوازین ایں…!

مھکمیں مات گوں وداراں شُت،

اکیل مراد

دی بلوچستان پوسٹ

منی زندگی ءَ باز رند ءَ مردم گندگ ءَ اتکگ کہ وداراں نِشتگ اَنت، کسے ءَ آروسی ءِ ودار بیتگ کَسے ءَ پُرسی ءِ ودار بیتگ ،بَلے مروچی ھنچیں ودارے ءَ نشتگیں ماتے ءَ وتی ودار آسری کرتگ اَنت کہ آ مات ءَ وتی مھکمیں ودار ایوک نہ کرتگ اَنت ایوکی ءَ نیشتگ اَنت.

زندگی ءَ اگاں بھر بہ بیت ،گڑا ھمے زندگی ءِ کنگ سک وش اِنت.ھمے زندگی ءِ چھرگ ءُ شُبین دگہ زندگیانی دگری اَنت.

مروچی زندگی ءِ مھکمیں دیدانک دگر اَنت. مروچیگیں ودار ھما وڑ اَنت کہ آیانی رنگ ءُ دانک دگر اَنت.

مروچیگیں مھرستانیں مھر گل مری ءِ مکھیں مات اِنت، مھرانی کسہ اِنت، یات بیت کہ چاردہ تاکشان (دسمبر) دوھزار چاردہ ءَ ریاستی ادارھانی دست ءَ گار ءُ بیگواہ کنگ بیتگ.

ایشی ءِ تہ ءَ ھرکس مانگیش اِتگ کہ ھمک لوگ ءَ گمانی تندور برانز ورگ ءَ اِنت. برانزانی تہ ءَ گوشگے ءَ سوچان اِنت.

اے گپ یاتگیری اِنت کہ گْوستگیں بازیں وھداں شال ءَ چہ یک بنجلے بدات کنگ بیتگ کہ آئی ءِ سرکشی ءَ بلوچ ہیومین رائٹس آرگنائزیشن ءُ وائس فار بلوچ مسنگ پرسنز ءِ باسکانی نیمگ ءَ جوڑ کنگ بیتگ کہ ھما وھد ءَ کہ بلوچستان ءَ مردمانی بیگواھی بندات بیتگ. گڑا ریاستی کارندھاں مردمانی گار ءُ بیگواھی بندات کرتگ کہ ھمے ھاتر ءَ بلوچستان ءَ گلانی بنزھاں جاہ جتگ.

“اے بنجل ءِ تہ ءَ دہ سال ءَ چہ گیش نِشتگیں ماما کدیر نامیں کماشے ھم گون اِنت کہ اے بنجل ءِ سرکشی ءَ کنگ ءَ اِنت “

ھمے چیزوکیں وھداں یک رندے پد ءَ بلوچستان ءِ جتائیں جاھاں بیگواھیں مردمانی مردماں وت ءَ ھمے بنجل ءَ رسینتگ. انوگیں وھد ءَ بنداتی بیگواھیں مردمانی کھولانی تہ ءَ سیما ءُ زرینہ نامیں دو بلوچ شیرزالیں جنکاں بندات کرتگ. سیما بی ایس او آزاد ءِ گْوستگیں بنجائی شِنگکار شبیر بلوچ ءِ گھار اِنت ءُ زرینہ شبیر بلوچ ءِ لوگ بانک اِنت.

ھمے مردمانی تہ ءَ مھرگل مری نامیں مردمے ءِ کھولاں ھم وت ءُ ھمے بنجل ءَ رسینتگ ءُ مھر گل مری ءِ کھول ءِ تہ ءَ آئی ءِ مکھیں مات کہ آ سک آجز ءُ کماش اَت ،برے ھمے روانکانی میان ءَ دمتوس اَت ءُ برے بنجل ءَ نِشتگ اَت. ھمے دمتوسی ءَ گوں ھَوار بَلے انگت گوں مھکمیں رنگے ءَ روان اَت. سیماء ھنچو کنگ ءَ اَت کہ اے پیر ءُ آجزیں مات ھچ بر دمبروکی ءِ وڑ ءَ نہ اِت.

مروچی دنیا ءِ تہ ءَ اگاں ما چماں چِست بہ کن ایں ءُ بہ چار اِیں گڑ ءَ ھمے سیماء بیت کہ دنیا ءِ ماتانی رنگ ءُ دْروشم ءُ بلوچ ماتانی دْروشم باز جتائیں دگری یے ھست اِنت ئےِ.

دنیا ءِ تہ ءَ ھم بازیں بھادریں راج ھست اَنت ءُ ھمے وڑ ءَ بلوچ راج ھم وتی کساس ءَ بھادر اِنت. مروچی ھمے بھادریں ماتانی تہ ءَ مھر گل مری ءِ مات ءَ وتی گُڈی ودار شال ءَ آسر کرتگ اَنت.

مروچی آ مھر گل ءِ نام ءِ یات کنان بیتگ ءُ وتی گڈی جاہ ءَ شتگ . اے مھرستان ءِ مھر گلیں مات ءِ ھمت ءَ دْروت.

ھئو ، مردم وا باز گُش اَنت

ظھورفضل

دی بلوچستان پوسٹ

مرچی پدا دل ءَ گُشت کہ بُرواں بے چاران ءِ، رواں الم رواں، منی انتظار ءَ نشتگ ۔ آ روچ ءَ کہ امّا منا روگ ءَ نیلی من امّا ءِ داتگین دھی ءَ دِراں بلے پت کوکار کنت، منا واب نئے داں مگندانے، مرچی گشان ءِ کہ تو چمن چیا دورے، ترا ھم گریوگ کئیت من کہ چتو دور باں،
ماتی او ماتی، بیا دہ کلداری ءَ بدئے پکوڑہ گراں ،
اما ءَ دھی دات من پاد اتکاں دیم پہ ھمائی چارگ ءَ بلے مات ءَ گو تئ پت بگندی تو روگائے بازار ءَ کوکار کنت منی سرا ، نزانا ابّا چیا منی سرا زھر اِنت، مدام ابّا گشی ھمے تھت سرا نند ،
چیروکائی اما گشت برو بلے جلدی بیا ، من دراتکاں بازار نیمگا شتہ داں چاراں کہ مرچی گیشتر گُشے ڈولدار اِنت، پدا مرچی سُھریں بانوری گُدے گورا کتگ ءَ ، گون سُھریں گُداں آئی زیبائی آئی بُرزین بالاد پہ عجب ڈولے ءَ اَت، بس گشئے زندگی ھمدا بوشتی او منی چمانی دیما ببی داں ساہ درکئیت، من چم سَک داتاں دل ءَ نہ گُشت کہ چماں دور بکناں ، اچانک ءَ وسریں ھیال ءُ وھماں منا اَنگر کُت منا چہ آئی سِند اَنت جتہ کن اَنت، من زانا ابّا مارا یکجاھی ءَ نیلیت، بلے من تو کسی کار ھراب نکتہ مارا پرچا یک جاہی ءَ نیلاں ؟ چمانی اَرساں وار ندات ءُ دراتک اَنت چہ چماں، اگاں گندے تو چمن دور بوتے ترا چمن بےسِند انت ،،،،، من سیھٹہ کُشاں،،، سیھٹہ جند ءَ کُش ءَ ،،، پدا من جیڈے کہ سیھٹہ مارا بھ نہ سِندیت ، سیھٹہ بھ چو نکنت ، ما بھ یکے دومی ءَ جُدا نہ بئیں ،،، من وتی چمانی ارس پَھک کت ءُ وتی سر چست کُت راستین نیمگا چارے داں یک مردمے روک روک ءَ گشئے منا چارگ ءَ اَت بلے ھوٹل تھا نشتگ چاہ بیسکوٹ ورگ ءَ اَت ، ھمے دمان ءَ من دومی نیمگا چم شانک دات کہ سیھٹہ گاریں ، داں مردم ھرکس گون وت ءَ مشغول اَنت ، من گون آئی ءَ گُشت اے مئے مردم اَنت شرین مردماں مارا جُدا نکناں، پدا من ءُ آئی دیوان کت داں دیراں ما یکے دومی ءَ چاراِت لھتیں گپ من اوں جت بلے بھ وت ھچے نگشت بس منا چاریت مدام من گشتوں کہ نو مگرب بوگائیں من روان لوگ ءَ ، دل ءِ سیر ءَ ترا کمو چاراں کہ پدا یا کسمت باندا بیگاہ ءِ ببی ، ھو اے اللہ ئی شپاں گون تئ یاتان من گوازیناں ،،من آئی ءَ جست کت کہ شپ ءَ تو ھم منی یاتان کپ ءِ ، ھمے دمان ءَ توار ے منی گوش اں کپت ،
اے اے گنوک اے ابدال او ناسرپدانی سردار ترا گُشاں تو زانا ھچی نہ دیستگ چو روک روک ءَ اشی ءَ چارے ءُ گپ جنگائے؟

منی چم سَرپت اَنت ءُ منی دپ ءَ دراتک ھاں وتی چَک تَرینت داں پووو درسیں مردم جمہ اَنت ءُ منی سرا اوشتاتگ ءُ کندگایاں ،
بلے نزاناں چیا ، من سر جَھل کت ءُ من ھم کند اِت گون ،
پدا من گُشت کہ واجہ منی نام ابدال نہ انت ، اھمد اِنت، ھمیشانی تھا یکے ءَ گشت تو پرچا اشی ءَ چو چارگائے ؟
من، منی دل گشی بچارئے منا دوست بیت، پرچا مہ چاران ءِ ؟

من ھیال کت کہ اے مردم چیا منی سرا اوشتاتگ ءَ نرواں گوں وتی بےسریں کندگاں ، درسانی ٹھک منی گوشاں آھگ ءَ تاں سک بَد پیداک ءَ بلے منی سر جَھل ءُ آئی گُشانے لمب ءِ کُریشی ءَ چارگ ءَ تان کہ دگہ یکے ءَ منی گوش ءِ کرا اتک ءُ گُشت۔
یاللہ پادا من ترا گُشان پادا نہ بِریں گون وتی بیکاریں کاراں ، من مدام ترا سرپد کناں بلے تو سرپد نہ بئے ،
من سر چِست کت ءُ چاراِت داں کمبر اِنت ۔۔۔ بلے کمبر کندگ ءَ نہ اَت گُشے سک زھر ءَ ۔
کمبر منی دستانی پانچُل گپت ءُ منا پاد کت ما رھادگ بوتیں پدا کمبر منی پانچل یل دات ءُ وت ساری ءَ بوت ءُ گون زَھریں توارے ءَ گُشت ءِ ۔
منی پوشتہ آھان کن سونجوم بو
کمبر دیم ءَ روان اَت ءُ من آئی پوشتہ دیم پہ لوگاں
راھ ءَ ھمے گپ دل ءَ منی اتک کہ ھمک روچ روان چارگ ءِ مردمان چیا توریت ؟
منا دوست اِنت ، منی دل ءَ انت منی زندگی اِنت ،
ما نندیں دیوان کنیں گپ جنیں گُڈا اے مردم چیا منی سرا کنداَنت ءُ پدا کمبر چیا زھر گیپت ۔
اگان کمبر منی چماں بزوریت ءُ یک برے بچاریت ئے گڈا زانت کہ اے جھان چنچو وشیں او پدا کمبر ی زھری ھم درکیت مدام پُر کندگ بیت ۔
ھمے دمان ءَ کمبر ءِ توار گوش ءَ اں کپت منی
تو زانا سرپد نبئے تو پرچا ھمک روچ بالاچ ءِ دُکان دیم ءَ روئے نندے بابا مہ رو سوچ اے دوکانی دیمے نندگاں۔
کمبر نرونڈاں اَت منی سرا سک زھر اَت داں ما سَر بوتیں لوگ ءَ ،،،
پدا کمبر نشت منی دیم پہ دیم ءَ اے بَری نرم نرم ءَ گشت ے ،، تو چیا سرپد نبئے کہ اے بالاچ ی دُکان ءِ دَپ ءِ یک بُت ئے بُت ءَ زانے ،،،، بزان پُتلہ ے ،،، اشی ءَ گُد گورءَ دئینت ءُ سینگاراں کہ مردم ھمے گُداں بزوراں
تو روئے ھمشی دیما نندے ءُ گپ جنے، کندے گون آئی ، چیا چو کنے ؟

من ھم کَند اِت ءُ کمبر ءَ گشت بُت ے ؟ اے بُت ءِ نئے اے مھرجان اِنت اوشتاتگ گون وتی سُھریں بانوری گُداں ترا گندی چیر بیت کہ تو زھر گِرے بلے دست ءِ پرچا ھِنی نکتگ ءَ ؟
کمبر ءَ پدا کوکار کُت “اھمد تئ مھرجان اے دنیا ءَ نئیں وتی دل ءَ تسلہ مدے “ گون اے بُت ءَ تو چیا وتارا زلیل کُتگ، بزگ کُتگ؟
تو زانے کہ مردم چے گشنت ترا ؟ گُشنت کہ تو گنوکے کمبہ ۔

من کنداِت ءُ گُشت کمبروو ،، ھئو مردم وا باز گشنت ،،
سوچ اے مردماں اشانی گپاں گوش مَدار وتی کاراں پہ مردمانی گُشئگ بھ یل مدئے ۔
ھمے دمان ءَ کمبر پاد اَتک ءُ زمزیل ءِ زورت ءُ منی پادا دات ءُ شت۔

زَرگُل ءِ زِند

نبشتہ کار: سخی ساوڑ بلوچ

پنچمی بَھر

دی بلوچستان پوسٹ

چارمی بھر

ھمروچ منی ماس منی ناکو ءِ لَٹانی دیمپان بیت، منی ماس ھرچی سوگِند وارت کہ من ھچ سرپد نہ اوں، اے دْرستیں تئی جَن ءِ دْروگیں ءُ پُھتام اَنت، من ءَ در پہ در کنگ لوٹ اِیت.منی ناکو گْوش اِیت مراد بی بی( منی ناکو ءِ جَن ءِ نام) چُشیں مردمے نہ اِنت، منی جَن اِنت من آئی ءَ شرّ زاناں ءُ من ءَ آئی ءِ گپّانی سر ءَ سَد درسد سِتک ءُ باور اِنت. تو منی براس ءِ مرگ ءَ پد یاری گِری بِنا کرتگ، تو چے گْوشتگ زاناں اِد ءَ گیرت مندیں بلوچ مُرتگ اَنت کہ ھرچی تئی دل لوٹ اِیت تو ھما وڑ کن ئے؟

منی ماس ھم منی ناکو ءِ گپّانی پسّہ ءَ دنت کہ زاناں بلوچ زالبولاناں وتی گیرت ءِ سُد ءُ سما نیست ءُ زاناں مرداں زالبولانی گیرت ءِ پھریزگ ءِ زمہ واری زُرتگ؟ مارا ھم وتی گیرت ءُ ازت ءُ کھول ءِ مردمانی پکر ءُ سما ھست ءُ مروچی تو وتی جَن گپّانی پُشت ءَ من ءَ ازاب کنگ ءَ ئے. گُڑا اے بیر کدی گار نہ بیت، یکروچے ھمے ازاب تئی ھم زھگ ءُ پدریچانی سر ءَ کا اَنت.

یکرندے پَد ءَ منی ناکو منی ماس ءِ لَٹ دیگ ءَ بنا کنت کہ تو یکدیم ءَ پہ وت یارے دارے داشتگ ءُ دومی دیم ءَ تو منی گوں اے وڑ ءَ گپ کن ئے .تو انچو وتی بستار ءَ دیم ءَ مہ گْوز، تو ھما دینو ءِ جنک ءِ بادشاھے ءِ جَنک نہ ئے.

یک روچے منی ناکو وتی جَن مراد بی بی ءَ گْوش اِیت. مراد بی بی اے کپ پکّا اِنت کہ منی نشار ءَ پہ وت یارے داشتگ ءُ تو پہ وتی چم دیستگ کہ منی نشار گوں یک مردے ءَ گون اِنت یا تو پہ گمان اے گپّاں کنگ ءَ ئے؟

اناں اناں نزرمھمد( منی ناکو ءِ نام ) من چوں تئی گْور ءَ دْروگ بنداں. من زاناں تئی گْور ءَ ساری ءَ باز دْروگ بستگ، من کہ چیزے سرپد مہ باں گُڑا چوں چُش گْوش آں ءُ من اے ھم نہ لوٹاں کہ تئی اے کھبگیں نشار ءِ وجہ ءَ تئی چمّ میتگ ءِ دْرستیں مردمانانی دیم ءَ جھل ءَ بہ بنت کہ نزر مھمد ءِ نشار ءَ پہ وت یارے داشتگ ءُ نزر مھمد ءَ ھچ توار نہ کرتگ یا اللہ مہ کنت باند ءَ روچ میتگ ءِ تہ ءَ تئی چم جھل ءَ بہ بنت. گُڑا من ءَ چوں شات بیت ءُ پد ءَ میتگ ءِ مردم گْوش اَنت کہ نزر مھمد ءِ چمّانی تہ ءَ بلوچیت ءِ آپ مان نیست، نزر مھمد بلوچے نہ اِنت، گُڑا تو وش ئے باند ءَ روچ مردمانی تہ ءَ تو بَنّام بِہ بَہ ئے.بَلے من ترا گپّے گْوش آں، باند ءَ روچ ءِ چہ رزوائی ءَ چہ گِھتر اِنت کہ تو وتی نشار ءَ بوڑ کُش ءِ زھر بہ دئے شرتِر اِنت ءُ پد ءَ مردم ھمے سرپد بنت کہ وتی مرد ءِ مَرگ ءِ اُوپار ئےِِ کرت نہ کرتگ مرتگ، تو چے گْوش ئے ھمے وڑ کنگ چون اِنت( مراد بی بی منی ناکو ءَ گیش راہ ءُ دَر پیش دار اِیت کہ بِل ئے کہ گِراناز ( منی ماس ءِ نام)در پہ در بہ بیت پرچاکہ کہ منی پِس ءِ زند ءَ منی ماس ءَ را منی ناکو ءَ سک اِزت داتگ ءُ سمبال اِتگ ءُ پد ءَ منی پِس ءُ ناکو ءَ گوں وت ءَ ساہ بھر اِش کرتگ ءُ مراد بی بی ھمے تْرس ءَ بوتگ کہ نوں شے مھمد( منی پِس ءِ نام) مرتگ گراناز ءُ زھگ منی مرد ءِ زر ءُ مالاں ور اَنت منی مرد وار ءُ نیزگار بیت)؟

اناں مراد بی بی اے وڑ ءَ شَر نہ اِنت من گْوش آں یکبرے منی جِند سرپد بہ بیت کہ باریں منی نشار ءِ یار کے اِنت ءُ چِد ءُ پد مردم وڑے چار اِیت.

ھمے وڑ ءَ وھد گْوزان بیت. گُڑا مراد بی بی ءَ وس واس بیت. من گراناز ءَ چوں چہ اے گِس ءَ دَر پہ دَر بہ کناں ، یکروچے مراد بی بی وتی براس ءِ زھگ ءَ را وتی شور ءَ کنت تو چُش کن شپ ءِ نیم ءَ بیا مئے گِس ءَ گِراناز ءِ کُڈوک ءِ دپ ءَ گوں ھلوت ءَ گِراناز ءِ نام ءَ بگر ءُ من ھمے وھد ءَ وتی مرد ءَ پاد کناں کہ تئی نشار ءِ یار اتک ءَ وھدے منی مرد کہ پاد کیت. تو بتچ چہ اِد ءَ پد ءَ ترا کار نیست، مراد بی بی ءِ براس ءِ زھگ ھم وتی تْرو ءِ سر ء تَل بیت.گُڑا مراد بی بی ءِ براس ءِ زھگ شپ ءِ نیم ءَ کیت منی ماس ءَ کُڈوک ءِ دپ ءَ منی ماس ءَ توار کنت گراناز او گراناز من اتکگ آں، وھدے منی ماس سما کنت کہ اے کے اِنت کہ من ءَ اے نیم شپ ءَ توار کنگ ءَ اِنت. منی ماس چہ کُڈوک ءَ دَر آیگ ءَ بیت ءُ مراد بی بی منی ناکو ءَ چہ واب ءَ پاد کنت، زوت کن کہ تئی نشار ءِ یار اتکگ. گُڑا منی ناکو بچک ءِ رَند ءَ کپ اِیت بَلے بچک روت ءُ گار بیت، نوں منی ناکو کیت کہ منی ماس ءَ را لَٹ دیگ ءَ بنا کنت کہ من ءَ ساری ءَ شک بوتگ، بَلے نوں من چم ء وت دیستگ کہ تئی کار اتکگ ءُ نوں ھچ نیمون مہ کن بُہ گْوش کہ تئی یار کے اِنت؟

منی ماس یکبرے پد ءَ پریات ءُ زاری کنت، ھدا ءُ پیرانی سوگِنداں وارت کہ من نہ زاناں کے بوتگ کہ منی کُڈوک ءِ دپ ءَ اتکگ من ءَ توار ئےِ کرتگ .بَلے اے ھُدا ءُ کُران کہ من ھچّ ءَ سرپد نہ اوں.یکبرے پَد ءَ منی ناکو منی ماس ءَ را توسین اِیت.

سھب ءَ مھلہ منی ناکو منی ماس ءَ را گْوش اِیت، وت ءَ تیار کن .من ترا تئی پِس ءُ براسانی ءَ برآں ءُ سر کناں، نوں گوں من چِد ءُ دیم اُوپار کنگ نہ بیت کہ من یک کھبگیں زالبولے ءَ را وتی گِس ءِ تہ ءَ جاگہ بہ دے آں ءُ من ءَ وتی ھُدا مرزی ئیں براس ءِ کبر شات نہ بیت کہ باند ءَ روچ تئی سِلکاری ءُ کھبگی ءِ پُشت ءَ آئی ءِکبر ءَ مردم ھراب بہ گْوش اَنت ءُ من وت ءَ میتگ ءِ تہ ءَ رسوا کرت نہ کناں ءُ چوں مہ بیت تئی سِلکاریانی وجہ ءَ منی بلوچیت ءُ منی پِس ءُ پیروکانی کبر بنّام بہ بنت ءُ من یک گیرت مندیں بلوچے آں.

روان اِنت

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔

Lyari A Prison Without Wall

نبشتہ کار: سخی ساوڑ بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

مروچی من چاگردی رسانکدار یوٹوب ءَ پَٹگ ءَ اَت آں ،گُڑا اناگہ ءَ منی چم ھکیم بلوچ( ھکیم واڈیلہ) ءَ کپت، گُڑا منی دل ءَ گْوشت کمو ھکیم بلوچ ءَ گوشبدار باریں چے گْوش اِیت ( چوناھا من ءَ ھکیم بلوچ ءَ پہ مھر نہ اَت، من گْوشت ھکیم بلوچ ءِ چارگ ءِ نیمون ءَ مردم لندن ءِ دمکاں ءُ درے سیل کنت شرتر اِنت) گُڑا من وت ءَ را گیگ ءُ گْور کرت گوں شرّیں وڑے ءَ گوں ھکیم بلوچ ءِ چارگ ءَ دلگوش بوتاں ءُ ھکیم بلوچ ءَ دْورت ءُ سلام ءَ پد وتی گپّ بندات کرت اَنت کہ مروچی باز روچ ءَ پَد دیست مئے شھر ءِ موسم ھَور ءُ سارت نہ اِنت، گرم اِنت روچ دَر اتک ءَ انجوائے کن اِیں.( ھکیم جان تئی لک منّت بَلے زوت مارا لندن ءِ دمکاں پیش بدار من وتی دل ءِ تہ ءَ گْوشت ءُ من پہ بے چاڑی ودار ءَ اَتوں کہ باریں کدی ھکیم بلوچ مارا نِدارگے پیشدار اِیت) مرچی من یک تامرے ءِ بارو ءَ گپ کناں آ تامر سی ( 30) مولمان(مارچ) ءَ شِنگ بوتگ، آئی ءِ نام اِنتlyari a prison without a wall. گُڑا یکبرے منی دل ءَ گْوشت یلہ کن ھکیم بلوچ ءَ من گْوشتگ زاناں مارا لندن ءِ دمکے ءُ کاڑے پیشدار اِیت ھاھاھاھاھاھا بَلے اے لیاری ءِ بارو ءَ گپّ ءَ بوت، اے لیاری وَ ما دیستگ گوں کُشت کوشاری ءُ پہ تباہ ءُ بربادی ءَ بَلے انگت ھکیم بس نہ کنت.

ھیر ھکیم بلوچ ءَ وتی گپّانی کنگ ءَ اَت کہ اے تامُر اے وڑ اِنت آ وڑ اِنت ءُ تامُر ءِ بارو ءَ گوں شَرّیں وڑے ءَ گپ ئےِ کرت، گُڑا من ءَ ھکیم بلوچ ءِ گپ دوست بوت اَنت، من ھما وھد ءَ یوٹوب ءَ lyari a prison without wall نبشتہ کرتگ.ھما وھد ءَ یوٹوب والا ءَ ھمے تامُر من ءَ چوں گلامے ءِ وڑ ءَ دیم ءَ ئےِ ایر کرت ءُ گْوشت ئےِ واجہ تئی لوٹ اِنت بچار ئےِ ءُ من چوں واجہ ءِ وڑ ءَ ٹانگ ءَرا ماں ٹانگ ءِ سر ءَ کرت گوں دلگوشی ءَ تامُر ءِ چارگ بندات کرت.

یک مردے کْوھنیں کمپانے ءِ تہ ءَ پد ءَ بے دروازگیں بانے ءِ دپ ءَ پہ بے چاڑی روت اِنگو روت آنگو ، کترھے ءَ رَند زالبولے چہ بان ءَ دَر کیت ءُ توار ئےِ جَنت ابا ترا بچکیں زھگے بوتگ، وھدے مستوگ اے گپّ اِیش کنت سک گَل بیت ءُ زالبول ءَ را مستاگ دنت ءُ بان ءِ تہ ءَ سر ءَ چیر دنت کہ من ءَ بچے بوتگ.

لھتیں وھد ءَ پَد مستوک ءِ لوگ بانک ءَ را دلبنداں یک دردے گیپت، وتی مرد ءَ توار کنت کہ من ناجوڑ اوں تو ڈاکٹرے ءَ را توار کن، من ءَ بچار اِیت کہ باریں چے جیڑھےـ مستوک روت ڈاکٹرے کار اِیت ءُ ڈاکٹر نادراہ ءَ چار اِیت ءُ گْوش اِیت تئی زال ءَ را ھون ءِ شومُک( بلڈ کینسر) اِنت. مستوک سک پریشان بیت یا ھُدا اے چونیں مُسیبتے بوت.

مستوک گوں وتی زال ءِ ھمے نادراھی ءَ پریشانی ءَ کہ من نوں چہ کجا اِنچو زر بیار آں، ھمے جیڑہ ءِ گَڑ ءُ منج ءِ تہ ءَ اِنت کہ مستوک ءِ سنگتے مستوک ءَ گْوش اِیت بیاکہ دگہ یک مزنیں جیڑھے بوتگ کہ چہ سرکار ءِ نیمگ ءَ جارے اتک ءُ پَد ءَ کے پی ٹی ءَ مارا چہ کار ( نوکری) ءَ کش اِتگ ،مئے جاھاں نوں مشین کار کن اَنت.

وھدے مستوک ھمے گپّ ءَ اِش کنت ءُ گوں ارمانیں دلے گِس ءَ کیت ءُ یکدیم ءَ وتی جَن ءِ نادراھی ءَ سرگردان ءُ تکانسر اِنت ءُ دومی دیم ءَ چہ کار ءِ دست ءَ روگ ء.ِ

مستوک او مستوک جَن ئےِ پہ مھروانی توار ئےِ کنت کہ تو زھگ ءَ را یک نامے پِر بہ کن ءُ جَن ئےِ دو سَے رند ءَ توار ئےِ جَنت بَلے مستوک گوھاک نہ کنت. گُڈسرءَ مستوک چہ پریشانی ءَ جَن ءِ گپّاں بزانز گیپت کہ نام ءَ ئےِ بہ کن شُوم ھما اِنت کہ ودی بوتگ تو شومک ءِ نادراھی ءِ ارجان ئے ءُ منی کار چہ منی دست ءَ شُتگ.

کلیم (مستوک ءِ زھگ) مزن بیت وتی پِس ءِ پُشت پداں ( مستوک ھم یک فٹبال لیبی یے بوتگ)روت بزاں یک جْوانیں فٹبال لیبی یے جوڑ بیت ءُ آئی ءِ نام انٹرنیشنل ٹیم ءَ زورگ بیت.گُڑا یکروچے کلیم ءِ سنگت کلیم ءَ ھال دنت تو انٹرنیشنل ٹیم ءَ زُورگ بوتگ ئے.وھدے کلیم اے گپّ ءَ اِیش کنت. بیزار چہ گَل ءُ وشی ءَ آ انگت گیش ملُور بیت کہ من گْوازی کرت نہ کن آں، کہ منی ماس نادراہ اِنت ءُ من ءَ پہ زر ءَ کار اِنت، گُڑا کلیم ءِ سنگت گْوش اِیت. تو وت ءَ ھچ پریشان مکن. من گوں کوچ ءَ گپ کن آں ءُ تئی جیڑہ ءِ گِیش ءُ گیوار بیت.دومی روچ کلیم، کلیم ءِ سنگت ءُ کوچ سلیکٹ آفیس ءَ رو اَنت ءُ کوچ سلیکٹر ءِ گْور ءَ کلیم ءِ جیڑہ ءَ ایر کنت کہ کلیم ءِ ماس نادراہ اِنت. کلیم ءَ زَر ءِ درکار اِنت. گُڑا سلیکٹر بِرانز گیپت کہ چار لیب ئےِ کرتگ اتک ءَ وت ءَ مزنیں گْوازی کنوکے سرپد بیت ءُ کلیم ءَ اے ھبر سک تور اِیت. کلیم وتی سنگت ءَ ھبر دنت ءُ چہ آفیس ءَ در آھگ ءَ لگ اِیت کہ سلیکٹر گوں بژنے ءِ وڑ ءَ گْوش اِیت پہ زَر ءِ واستا وتی مات ءِ نادراھی ءِ نیمون ءَ کن اَنت.وھدے کلیم اے گپ ءَ اِیش کنت ءُ بِرتر اِیت سلیکٹر ءَ را گْورجیگ ءَ گیپت کہ پڑوائی شمئے وڑینانی کار اِنت.

کلیم سرگردان ءُ پریشان بیت کہ من چے بہ کناں ءُ وتی ماس ءِ اِلاج ءَ چوں کرت بہ کناں ءُ وتی منزل ءَ ھم وت ءَ چوں سر کرت بہ کناں کہ چہ کسانی ءَ لیاری ءِ تنکیں دمکانی تہ ءَ پہ ازابی گْوازی کرتگ ءُ مرچی من ڈیھ ءِ مزنیں ٹیم ءَ وت ءَ سر کرتگ .بَلے انگت منی وابانی مانا ءَ سرجم نہ اِنت. ھما واب کہ من گوں وتی آگھیں چمّاں دیستگ. ھما وابانی یک مانایے ءِ دیگ ءِ واستا من وتی شپاناں روچ کرتگ ءُ وت ءَ داں اِد ءَ سر کرتگ.

کلیم ءِ دیم ءَ آئی ماس ءِ نادراھی یک بلائیں جنجالے جوڑ بیت.یکدیم ءَ کلیم ءِ لوٹ ءُ آئی ءِ مِنزل دومی دیم ءَ مات ءِ نادراھی ءُ پِس ءِ رَٹ ءُ کُٹ کہ مدام کلیم ءِ سر ءَ زھرگیپت کہ تئی ءَ شومی ءُ بد بھتی ءَ ما اے وڑ ءَ برباد اِیں.

کلیم ءِ گِس والایانی گْور ءَ امنچو زَر نہ بیت آ نادراہ ءِ درماناں بگر اَنت یا آئی ءَ اِلاج ءَ بہ کن اَنت.

یکروچے کلیم ءِ مات سک نادراہ بیت کلیم ءُ کلیم ءِ پِس آئی ءَ سوزگی ءِ سر ءَ نادراہ جاہ ءَ سر ئےِ کن اَنت ءُ ڈاکٹر چہ آھاں زر ءِ لوٹ ءَ کنت کہ شمئے نادراہ سک دگہ وڑ اِنت ءُ اگاں زوت اِلاج ئےِ نہ بوت. گُڑا دگہ جیڑھے بیت.کلیم ءُ کلیم ءِ پِس ءِ گْور ءَ اِنچو زر نہ بیت کہ شپ ءِ شام ءُ سُھب ءِ سوارگ بہ کن اَنت ءُ گُڑا اے وڑیں مردم چہ کجا اِنچو زر آؤرت کرت کنت؟

بزگی ءُ واری کلیم ءِ گِس ءِ مردمانی دیم ءَ چو کوہ ءَ اُوشتوک اِنت ءُ وتی موج ءُ مستیانی تہ ءَ گْوازی کنان اِنت.ھمے بزگی ءُ واری ءَ کلیم ءِ مات تھت ءِ باھوٹ کرتگ، ھمے بزگی ءَ کلیم ءَ چہ پِس ءِ مھراں زِبھر کرتگ، ھمے بزگی ءَ کلیم ءِ نام مَٹ کرتگ شوم کرتگ، ھمے بزگی کہ کلیم ءِ ودی بُوگ ءَ کلیم ءِ پِس ءُ ماس ءِ وشیانی سر ءَ آپ پِراِتگ ءُ ھمے بزگی اِنت کہ کلیم ءَ ما دْزی ءَ سر کنت ءُ سھریں تیرانی آماچ کنت.

یکدیم ءَ کلیم ءَ مات ءِ مھر لاچار کن اَنت ءُ دومی دیم ءَ پِس ءِ شکان ءُ رُرّنڈگ کہ تو پہ وتی ماس ءَ بچ ءُ روچے نہ ئے. تو شوم ءُ بد بھتے ئے.کلیم پہ وت دگہ یک راھے ھم دیست نہ کنت ءُ لاچار بیت.یک شپے وتی سنگتے ھمراہ کنت ءُ شپ ءِ نیم ءَ سلیکٹر ءِ گِس ءَ پہ دْوزی ءَ دْور کن اَنت، دْوزی کن اَنت گُڑا سلکیٹر کلیم ءَ پجّا کار اِیت پولیس گْوانک( فون) کنت.

کلیم زَراں وتی سنگت ءَ را دنت کہ تو ھمے زَراں زوت بہ بر منی پِس ءَ را سر اِش بہ کن.کلیم ھمے نیم شپ ءَ لیاری ءِ تنکیں دمکے ءَ گوں زھگاں پہ شانے گْوازی کنگ ءَ بیت کہ پولیس کیت.کلیم ءَ گْوش اِیت دستاں برز کن ءُ وتی وتاس ءَ کش، کلیم وتی وتاس ءَ کش اِیت ءُ گْوش اِیت سر اے نکلی وتاسے،بَلے انگت پولیس کلیم ءَ جَنت.

کلیم چہ وتی ماس ءَ مھراں ءُ پِس ءِ شگاناں کہ تو پہ وتی ماس ءَ ھچ کرت نہ کن ئے. گُڑا کلیم ءَ وتی پِس پیشداشت کہ من ایش اِنت وتی جان پہ وتی ماس ءَ ندر کرت ،بَلے وتی ماس ءَ را چہ مَرگ ءَ رکینگ ءَ اوں.

اے تامُر ءِ چارگ ءَ پد من یک سکیں مزنیں جیڑگے ءِ تہ ءَ شُت آں کہ( ھمے تامُر ءِ بارو ءَ چیزے نبشتہ بہ کناں) آیاں کلیم شُومے اَت، آیاں لیاری ءِ بلوچاں ھَوار بلوچستان ءِ کُل بلوچ شُوم اَنت؟ دومی گپ آیاں دنیا ءِ تہ ءَ سیرترئیں ڈیھ بلوچستان اِنت کہ پنچ سد مڈی ءَ گیش سریچ اِنت ءُ انگت بلوچستان ءِ مھلوچ دنیا ءِ تہ شومی ءَ اول لمبر اِنت ءُ زاناں شومی ایوک ءَ بلوچ ءِ سر ءَ کپتگ؟

نوں مارا جیڑگی اِنت کہ lyari a prison without a wall تامُر ءِ مول ءُ مراد چے اِنت ءُ ھمے تامُر مارا چے پیش دارگ ءَ اِنت؟

من گْوش آں اے تامُر ءَ ھر یک مردمے بچار اِیت ءُ بجیڑ اِیت کہ کلیم پرچا دْزی کنت، کلیم ءُ کلیم پِس پرچا یکے دومی ءَ گوں ھونی دژمن جوڑ بنت ءُ کلیم ءِ مات ءِ اِلاج ءِ واستا پرچا زَر نیست آیاں اے شُومی ءِ برورد اِنت یا انگت دگہ جیڑھے…………؟

زاکر مجید

نبشتہ کار : کمبر بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ 

زاکر جان ترا سک دیر اِنت کہ تو زندان ءِ تھاریں کُوٹیانی تہ ءَ بندیگ ئے، بَلے من ھانلیں ڈگار یاسمین ءِ مھرانی زندان ءَ ، بلے زاکر جان منی ءُ تئی کوٹی دیم پہ دیم اَنت من ترا گندگ ءَ اُوں ۔

بژن ءِ گپّ اِیش اِنت کہ مارا دوئیناناں گپّ ءُ تْراں ءِ جُست ءُ پد کنگ ءِ موکل نیست.بلے زاکر جان من چہ ترا گھتراں۔ چیاکہ من وتی تب ءَ گرد ءُ تر ، وپت ءُ واب کُت کن آں،بَلے تو چرایشاں زبھر ئے، ترا من وھدے گند آں تو انگت پہ مڑا ءُ شان بچکندگ ءَ ئے ، گُڑا من ھمے پَھم آں کہ زِندان ءِ زُلم ءُ زُوراکیاں تئی آھنیں بالاد گْواز کُت نہ کُتگ ۔دومی ترا ھما ناسی رنگیں گُد گْور ءَ اَنت ، ترا انگت ھما بالاچ ءِ چوٹ پاد ءَ اَنت ءُ بلوچی کُلاھے سر ءَ اِنت ءُ تھاریں کُوٹی ءِ کُنج ءَ نشتگ ئے ءُ میکسم گورکی ءِ مات (ماں )گِدار وانگی دست ءَ اِنت ، پالوفرئیراے تعلیم اور مظلوم عوام فرانز فینن ءِ اُفتادگان خاک تئی راستیں کش ءَ ایر اَنت ءُ تو وانگ ءَ ئے ۔

من ءَ ھمےگُمان بیت کہ تو مزن شھدربرجاہ ءَ بی ایس او ءِ ورناھاں سیاسی ءُ آشوبی درس دَیَگ ءَ ئے ،بلے من چہ ھمیشاں زبھر آں،بلے ھمے مردماں کہ ترا زِندان ءِ تھاریاں کید ءُ اشکیل کُتگ. ایشاں ھچ سما نیست کہ لیکّہ ءِ منّوگِرانی رُژن کید ءُ بند کنگ نہ بیت۔بلکیں سسّا چو چاردھی ماہ ءَ سرجمیں جھان ءَ بلّیت ءُ رژن ءَ کنت۔

زاکر جان تئی سسّا نہ منی واست ءَ بلکین ءَ بلوچ راج ءَ ھوار گیدی ءِ ھر ایردست ءُ گُلامیں راجانی واست ءَ چو چراگ ءَ رُژنا بیت ءُ وتی بْرمشاں تالان کنت ۔ زاکر جان من نہ زاناں کہ منی وش بھتی اِنت یا بد بھتی کہ من ترا گندگ ءَ اُوں، بلے منی دست ءَ پتو ھچ نہ بیت، چیاکہ من ھم تئی داب ءَ اَنچو بے دزرس آں ۔

ماس راج بی بی ءَ انگت تئی پُربچکندیں اکس دست ءَ اِنت ءُ شال ءِ سارتیں دَگانی سر ءَ بانُک سیما ءَ ھوار کُل بیگْواھیں کھولانی ھمرائی ءَ گوں ارسیگیں چمّاں سلیول اِنت پہ تئی دیدارے ءَ تلوسگ اِنت ءُ مدامی تئی راھچار اِنت، بلے ترا نہ گِند اِیت۔۔۔۔۔۔۔۔

ترا سما اِنت گْوھار پرزانہ ءَ شال ءَ بگر داں اسلام آباد ءَ پادشپاد ءَ پَند بُر اِتگ ءُ دمک پہ دمک تئی شوھاز ءَ گول اِتگ، بلےاَنگت ترا گِندگ ءَ نہ اِنت.بلے اے بدبھت من آں کہ ھر سھت ءُ دمان ترا گندگ ءَ اُوں ۔

ترا یات بیت اگاں نہ، بلے من ءَ شرّی ءَ یات اِنت کہ من ءُ تو دوئیں ھر وھدے کہ یکجاہ بوتگ اِیں، تو گُڑا پہ پَھر ھانلیں سرڈگار یاسمین ءِ سِپت ءُ توسیپ بِنا کُتگ ءُ من پہ چاڑے نشتگ ءُ تئی گوھریں دانک گُوش داشتگ اَنت ۔ باور کن
تئی ھما گوھریں دانک انگت منی گوشاں ٹِلنگ اَنت ۔

ترا یاسمین سک دوست اَت ءُ من ءَ ھم چہ ءَ دگُنیا ءُ جھان ءَ دوست تر ءُ دیم ءَ تر اِنت۔ تئی پاکیں تاھت ءِ بدل اِنت ءُ منی زِندمان ، دین ءُ دُگنیا ، رُژنائیں آکبت ءِ بدل اِنت۔

یاسمین ءِ مھرانی درگت ءَ منی ءُ تئی مْیان ءَ یک پرکے ھست اَت کہ تئی گس ءِ مردُماں ترا ھچ نہ گْوشت کہ تو یاسمِین ءِ اے تاھت ءَ یل بکن ،چیاکہ تئی گس ءِ مردم سوھو اِت اَنت کہ یاسمِین کَے اِنت ؟ بلے منی گس ءِ مردم چرے ھبر ءَ پھک نابلد ءُ بے پوہ اِت اَنت۔ چیاکہ ما چہ سرپدی ءُ شیوّاری ،شھر ءُ آسراتیاں دور گیابانیں ھنکینے ءِ نندوک اِت اِیں. پمیشکا من چہ گس ءِ مردُمان چیر اِت اُوں۔ پرچاکہ تئی گس ءِ مردُم زانتکار ءُ سرپدیں مردُم اِت اَنت ءُ گوں تو ھر گام ءَ ھمراہ اِت اَنت، بَلے منی گس ءَ انچو سرپدی نیستگ اَت ، منی پِس ءُ براس یاسمین ءِ بابت ءَ ھچ سرپد نہ اِت اَنت کہ یاسمین کَے انت ،یاسمین چی یے ءُ چونیں جناورے؟

تو من ءَ پیش داشت ءُ گْوشت کہ یاسمین مئے زندمان اِنت ، یاسمین ءِ دیدار تو من ءَ کنااِینت ءُ گْوشت کہ یاسمین مئے مھرانی دیار اِنت، یاسمِین مئے واستا باگیں بھشت ءُ سُھر دپیں باندات اِنت ۔

یاسمین ءِ دیدار ءَ پد من پہ یاسمین ءَ چو مست ءِ داب ءَ گنوگ ءُ شیدا بیت آں ۔ ھر شھر ءُ میتگاں، ھر کوہ ءُ کوچگاں ، ھر واب ءُ آگاھی ءِ تہ ءَ یاسمین چو پاکیں کلام ءَ منی دیم ءَ ایر اَت ۔ یاسمیں چو کوہ ء چلتن ءِ برپ پوشیں ندارگ ءَ منی چمّانی آدین اَت،چیاکہ یاسمِین منی مکھیں مادر ءُ ھانلیں سرڈگار اِنت.پمیشکا یاسمین ءِ پاکیں مھر دنیا ءُ دین ءَ ھوار چہ گیدی ءِ ھر چیزّ ءَ دیم ءَ تِر اِنت۔ بلے منی گس ءِ مردُم چہ یاسمِین ءَپہ راستی نابلد اِت اَنت۔

یک روچے منی پِس ءَ من ءَ ھال کُت ءُ گْوشت بچ ءَ تو وانگ ءُ زانگ ءِ وڑ ءَ نہ ئے ءُ من گْوشتگ تو وان ئے یک نوکری یے گر ئے منی گْرانین بار ءَ سُبکّ کن ئے ، بیزار چہ ءَ تئی وانگ ءَ نوکری ءِ گرگ ءَ تئی بازیں ارزی یے من ءَ سر بُوگ ءَ اِنت کہ تو سوج ءَ نشہ کنگ ءَ ئے ءُ جھندم کُت ءَ ترا ءُ مرچیگ ءَ پد من ءَ گون تو ھچ کار نیست ۔تو زان ئے تئی کار، تئی ماس ءَ ترا شیکل کُتگ ءُ تو وتی وانگ ءَ یلہ کن بیا ۔

من چہ پِس ءِ ھبراں پد سُوگند وارت کہ ابا من کُجا ءُ نشہ کُجا ؟ بلے پِس ءَ را منی ھبر ھچ باور نہ بوت اَنت۔

نوں جیڑگ ءَ مُلمہ بوت آں اگاں من پِس ءِ گپاں بزور آں ءُ وانگ ءَ یلہ بکن آں گُڑا یاسمین ءَ نہ گِنداں ،اگاں من پس ءِ گپاں مہ زور آں اِد ءَ ھرچ ءُ درچ لوٹ اِیت. گُڑا من ونت کُت نہ کن آں ۔ من جیڑگانی تہ ءَ گار ءُ بیگْواہ اِت آں کہ ھمے دمان ءَ ماسءَ ھال کُت ءُ من ءَ جُست ئےِ کُت کہ چون اِنت تئی وانگ منی چُک؟

من گْوشت شُکر اِنت اما جان ،بلے پِس ءَ مروچی چوش گْوشتگ ، نہ زاناں پس ءِ گْور ءَ باریں کَے ءَ دورگ بست ءَ کہ تئی چُک نشہ کنگ ءَ اِنت ءُ نوں کَے پِس ءَ سرپد کرت کنت کہ من نشہ کنگ ءَ نہ آں.

گُڑا مات ءَ من ءَ تسلّا دات ءُ گْوشت کہ منی چُک وتی وانگ ءَ یلہ مکن ، من تگرد گْوپاں ءُ گُد دوچی کن آں، بلےترا وانین آں ءُ تو بس وتی پِس ءِ گپاں دل ءَ مکن۔

من کہ مات ءِ اے دُرّیں دانک اِش کُت آں منی دل ڈڈّ تر بوت ۔ پرچاکہ ماس ءِ دوستی ءِ تہ ءَ ھچ وڑیں لبءُ سیت نیست۔ آ ھر وھد ءَ زھگ ءِ سوب ءُ جان سلامتی ءُ سُوبینی ءَ لوٹ اِیت ۔

من گُڑا ھمے گڑ ءُ منج ءِ تہ ءَ اِت آں کہ زاکر جان تو ھم اتک ءُ ساڑی بوت ئے ،من کہ ترا دیست منی دل ءَ تاھیر رس اِت ۔ نوں من زانت کہ تو یک راھے سوج دے ئے. من وھدے دراھیں کِسّہ ءُ داستان تئی گْور ءَ درشان کُرت اَنت ،گُڑا تو یکبرے بے توار ءُ مُلور بوت ئے ءُ پَد ءَگْوشت کہ پرے ھبر ءَ تپرکہ مہ بو ءُ من وت تئی اے ڈُبّہ ءَ وتی کوپگاں زور آں ، بلے گوں یاسمین ءَ وتی مھرانی تار ءَ مہ سِند ۔ تئی اِد ءِ ھرچ ءُ درچ منی سر ءَ اَنت، پد ءَ تو کندگے جت ءُ گْوشت گُڑا دگہ بازیں نشہ مکن شرّ ھاھاھاھاھاھا.

پد ءَ اوں زاکر جان یار تو من ءَ شرّی ءِ سر ءَ زان ئے کہ من چے چے نشہ کن آں ۔

منی زنڈ تریں نشہ یاسمین ءِ مھر اِنت کہ اے نشہ منی جان ءِ رگ رگاں گوں ھوار بوتگ، اے گوں من ءَ یلہ کنگ نہ بیت۔ اگاں گوں یاسمِین ءَ مھر ءُ دوستی نشھے، گُڑا من اے نشہ ءِ کنگ ءَ اُوں۔ اگاں یاسمِین ءِ اے مھر ءُ دوستی من ءَ دوزہ ءَ سر کنت گُڑا من ءَ آ دوزہ ھم کبول اِنت ،بلے اے گوں من یلہ کنگ ھچ وڑ ءَ نہ بیت ۔ چیاکہ یاسمیں ھست ماھست اِیں.اگاں اللہ مہ کنت یاسمیں مہ بیت گُڑا ما ءُ شما کس نہ بَہ اِیں ۔تو من ءَ روک روک ءَ چار اِت ءُ بلے ھچ نہ گْوشت۔۔۔۔۔۔۔۔

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔

(زَرگُل ءِ زِند (چارمی بَھر

نبشتہ کار: سخی ساوڑ بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

سَیمی بَھر

زاناں تئی زند چہ کسانی ءَ ازابانی دیمپان اِنت ءُ تو من ءَ وتی زند ءِ بارو ءَ گْوشت کن ئے کہ من سرپد بِہ بَہ آں کہ منی مات زَرگُل ءَ چونیں زندے گْوازینتگ؟
زَرگُل:ابا منی زِند یک ازابے یک توپانے ءُ من اے نہ گْوشاں کہ من یکبرے پَد ءَ وتی ھما ازابانی تْرانگاں برو آں، من وتی آ ازاباں بے ھیال کنگ لوٹاں، من وتی گْوست ءِ گار ءُ بیگواہ کنگ لوٹاں، من گْوشاں بِل منی گْوست ءِ ازابانی کسّھاں ءُ من نہ لوٹاں کہ من وتی گْوست ءِ بارو ءَ یکبرے پد ءَ برو آں ،من وتی گْوست ءَ پراموش کنگ لوٹاں.

ھمے گَپّاں گوں زَرگُل ءِ ارس چہ دیدگاں گیش یلہ بوت اَنت ءُ گوں ھاموشی ءَ وتی گُشان ءِ لُمب ءَ وتی دیگانی ارسانی پَھک کنگ ءَ لگ اِت. گُڑا من زانت کہ زَرگُل ءَ وتی اے اُمر گوں ازابانی تھ ءَ گْوازینتگ ءُ ھما ازابانی برود اَنت کہ مرچی کسّے زَرگُل ءِ ھمراہ نہ اِنت ءُ زَرگُل نادراھجاہ ایوک ءُ تھنا ءَ کپتگ درد نالگ ءَ اِنت.
من یکبرے پَد گپ سُر اِینت منی مات تو وتی زند ءِ بارو ءَ من ءَ سرپد بہ کن من تئی زند ءِ بارو ءَ سرپد بُوگ لوٹاں ءُ پد ءَ من تئی زند ءِ بارو ءَ نبشتہ کنگ لوٹاں دانکہ باند ءَ روچ مئے چاگرد ءِ تھ ءَ دگہ مئے ماس ءُ گْوھارے تئی ازابانی وڑیں ازابانی دیمپان مہ بیت ءُ ھمے چاگِرد ءِ تہ ءَ وشھالیں زندے بہ گْوازین اِیت ءُ بَلکین ءَ یکے تئی زند ءِ بارو ءَ سرپد بہ بیت ءُ آئی ءَ ارمان بہ بیت ءُ پد ءَ ایدگہ زرگُلانی سر ءَ زُلم ءُ زوراکی مہ کنت ءُ ھمے زُلم بیگواہ کنگ بہ بیت ءُ باند ءَ روچ دگہ یک مات ءُ گْوارے زَرگُل ءِ زند ءِ وڑیں زندے ءِ باھوٹ مہ بیت.

زَرگُل: اناں تو منی زند ءِ بارو ءَ نبشتہ مہ کن اگاں تو منی زند ءِ بارو ءَ نبشتہ بہ کن ئے ءُ منی سیاد ءُ وارس ءُ میتگ ءِ مردم سرپد بہ بنت گُڑا ا ھَمد ءَ نادراھجاہ ءَ کاینت ءُ من ءَ لوپ کن اَنت کہ تو مارا بدنام کرتگ، تو مئے سر جھل کرتگ، تو مئے اِزت دور داتگ، ما ازت ءُ گیرت مندیں مردم اِیں ءُ ما بلوچ اِیں تو مارا رزوا کرتگ.

زاناں آیانی گیرت مندی ءُ بلوچیت ساری کجا بوتگ کہ تو چہ درکسانی ءَ ازابانی دیمپان ئے تاں روچ ء مروچی ءُ مروچی تو ایوک ءُ تھنا نادراھجاہ ءَ کپتگ ئے گُڑا کجا مرتگ آیانی بلوچیت ، کجام بیگواہ اِنت آیانی بلوچی ءِ گیرت مندی، کجا اِنت آیانی بلوچی دود ءُ ربیدگ، کجا اِنت آیانی دہ گْوازی پاک ءُ مزنیں بروتانی تاب دیگ کہ پہ شان وت ءَ بلوچ گْوش اَنت کہ ما چاکر ءِ پرزند اِیں ،ما گْھرام ءِ دل ءِ بند اِیں ءُ کجا کپتگ مروچی چاکر ءِ گْوھار بانڑی ءِ گُشان ءُ تو انگت گْوش ئے آ ترا میاریگ کن اَنت کہ تو مارا بدنام ءُ رزوا کرتگ ءُ من ءَ سوگِند اِنت من تئی اسل نام ءِ سر ءَ تئی زند ءِ بارو ءَ نبشتہ نہ کناں من دگہ نامے ءِ سر ءَ نبشتہ کناں کہ باندا روچ دگہ تئی وڑیں مات ءُ گْوھارے، تئی وڑیں ازابانی دیمپان مہ بیت.

زَرگُل بے چِڑک ءَ بوت ءُ وتی ھیالانی دنیا ءَ شُت باریں کجام زِر ءَ اُژناگ کنگ ءَ اَت ءُ ارس ءِ یک وڑ ءَ چہ دیدگاں شیپ وران اِت اَنت ،گُڑا من زَرگُل ءِ دیم ءِ بچتگیں نان چِست کرتاں ءُ کدّھے،( گلاسے) آپ پہ زَرگُل شھار دات بُزو مات کمو آپ بُور، ھمے گپّ ءَ زَرگُل ءَ یکبرے پَد زِر یلہ کرت ءُ نادراھجاہ ءِ تھت ءِ باھوٹ بوت.زَرگل ءَ آپ وارت ءُ گْوشت ئے مرچی منی اولی رَند اِنت کہ من اے وڑیں مھر چہ وتی دْروگیں دیدگاں گِندگ ءَ آں ءُ من ءَ باور بُوگ ءَ نہ اِنت کہ اے راستیں مھر اَنت یا من وابے گِندگ ءَ آں.

اِناں منی مات من پہ ترا ھچ نہ کنگ ءَ آں ءُ اے تئی مھر اَنت کہ من تئی کش ءَ نشتگ آں ءُ تو منی مکھیں ماس ئے ءُ منی پرز اِنت کہ پہ ترا چیزے بہ کناں ءُ زھگے کہ پہ وتی ماس ءَ مھر کنت گُڑا آ مھر راستی ئیں مھر بنت.
زَرگُل: ابا تئی مھراں من ءَ پْروش داتگ ءُ کہ من وتی زند ءِ کسھاں بہ کناں ءُ چوناھا من نوں وتی گام مانش(کبر) ءِ دپ ءَ ایر کرتگ آں.
منی وھدے سَے سال ءُ نیم ءِ اُمر ءَ باں ءُ منی گْوھار زَرناز یک سالی اُمر ءَ بیت کہ مئے میتگ ءَ یک نادراھی یے مانشان اِیت ءُ میتگ ءِ بازیں مردمے چہ ھمے نادراھی ءَ بیران بیت.گُڑا منی پِس ءَ را ھم ھمے نادراھی گْور جنت ءُ بیمار بیت، منی ماس بلوچی بازیں درمان ءُ دارو کنت ءُ دگہ نادراھجاھے نہ بیت کہ مات منی پِس ءَ یا میتگ ءِ مردم وتی نادراھاں یک نادراھجاھے ءَ بہ بر اَنت، گُڑا ھمے نادراھی ءَ میتگ ءِ بازیں مردمانی ھَواری ءَ منی پِس ھم بیرانی بیت، پِس ءِ بیرانی ءِ ھما روچ ءَ مئے زند یک تھاریں کوٹی یے باھوٹ بیت ءُ منی پِس ءِ بیرانی ءِ چِلّمی روچ ءَ پَد منی پِس ءِ براس بزاں ناکو ءِ جَن منی ماس ءِ سر ءَ دْروگیں بُھتام جَنت ءُ وتی مرد ءَ را گْوش اِیت کہ تئی نشار ءَ تئی براس ءِ مرگ ءِ چِلّمی روچ ءِ سرجم بُوگ ءَ گوں ھَوار پہ وت ءَ یارے داشتگ ءُ اگاں تو وتی نشار داشت نہ کرت، باندا روچ مئے وڑیں رزوا ءُ بدنامیں مردم اے میتگ ءَ گوہ نہ کنت.گُڑا منی ناکو وتی جَن ءِ گپّانی سر ءَ باور کنت ءُ وتی مات ءَ را گوں دل ءِ سیر ءَ لٹ دنت کہ تو منی براس ءِ مرگ ءَ شات بوتگ ئے ءُ چِلّمی روچ ءَ پد تو پہ وت ءَ یارے ھم داشتگ ءُ ھمے بہ گْوش تئی یار کَے اِنت ءُ تو ھمے یار منی برات ءِ زند ءَ داشتگ یا چہ بیرانی ءَ پد؟

بَلے منی ماس پِریات ءَ زاری کنت اے ھُدا ءُ پیر، اے کُران من ھچ ءَ سرپد نہ اوں کسّے ءَ ترا گْوشتگ گُڑا آئی ءَ منی سر ءَ دْروگ بستگ، بَلے منی ناکو منی ماس ءِ یک گپّے ھم باور نہ کنت ءُ یکبرے پد ءَ منی ناکو منی ماس ءَ توسین اِیت.

روان اِنت

بلوچ ءِ چاگرد ءُ بلوچ ءِ زندمان

گل بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

سالانی سال پرگْوستگ اَنت بلوچ ءِ زند آس ءُ جسانی تہ ءَ گوستگ ءُ گوْزان انت۔ بلوچ ءِ سرزمین ھما روچ ءَ کہ زور گیری بوتگ پد ءَ بداں بلوچ ءِ شناس ءِ گار کنگ ءِ واستا ھزاراں پندل ساز اِتگ ۔ بلوچ ءِ تہ ءَ یک ناتپاکی یے ودی کتگ بلوچ ءِ زند ءِ تہ ءَ نشھے آؤرتگ بلوچ زھنی گلام دارگ ءِ ھزار جھد کتگ داں ھدے ءَ سوب مند بوتگ انت۔
بلے بلوچ ءِ نمیرانیں ھستیاں اے دراھیں مشکلانی دیم داشتگ۔

وھدے کہ بلوچ راج ءِ تہ ءَ زانتکاراں سرپدی یے آؤرت گڑا بلوچ ءَ ھوش کتگ ۔ بلوچ ءَ وتی زندمان ءِ رکینگ ءِ ھاتر ءَ وتی جھد بنا کت ۔ نشہ ءِ سر ءَ کار کت بلوچ ءِ چاگرد ءَ نشہ ءَ مانپوشتگ اَت بلے بلوچ ءِ زمین ءِ تہ ءَ نشہ ءِ باز کمی اتک۔

وھد کہ زورگیر ءَ چار اِت کہ بلوچ وت ءَ اے پڑ ءَ رکینگ ءَ انت گڑا آئی ءَ وتی سرپرستی ءَ ھمے کار پد ءَ بندات کناھینت ھر کجا وتی مردم اِش رزا دات انت بلوچ ءِ چاگرد ءِ تہ ءَ پد ءَ یکرندے ھمے آس ودینت۔ اے ھمے ھاس انت کہ انسان ءَ چہ انسانیت ءَ کش ایت۔

انسان وت ءَ پچا نیار ایت نشہ ءِ موج ءُ مستیانی تہ ءَ گار بیت۔ وتی شناس ءَ نہ زانت ھرکجا وتی نشہ ءِ پشت ءَ تچ ایت ھزاراں بدیں کاراں گوں مشکول بیت ۔ نوں گڑا زورآور سوب کنت ۔آئی ءِ پندل سوبمند بیت آ شاد ءُ گل کنت۔

ھمے رنگ ءَ مئے چاگرد بدیانی آماچ بیت ۔ بلوچ ءِ زندمان تھار دیم بیت۔ ما ءُ شما درست گندگ ءَ ایں کہ بلوچ ھر دیم ءَ سکیانی دیمپان انت۔ یک نیمگے بلوچ ءِ چک گار ءُ بیگواہ کنگ بوگ ءَ انت لوگ ءُ جاگہ سوچگ بوگ ءَ انت ۔مال ءُ مڈی پلگ بیگ ءَ انت ۔ بلوچ ءَ وتی سرزمین ءِ سر ءَ ترگ ءِ ھک نیست ۔ بلوچ ءِ ازت پادمال کنگ بوگ ءَ انت ۔بلوچ ءِ زند ھر نیمگ ءَ تھار دیم انت۔

نوں پہ بلوچ ءَ چے پشکپتگ ۔ مارا شمارا اے سکیانی دیم ءَ اوشتگ لوٹ ایت وتی زند رکینگ لوٹ ایت اے وھد ءِ یک چکاسے اے چکاس ءَ وت ءَ سوبمند کنگی انت۔ یک مشت ءُ تپاک بوگی انت ۔ یک مشت ءُ تپاک بوگ ءَ مارا کس پروشت نہ کنت۔ اگاں یک مشت ءُ تپاک مہ بہ ایں گڑا ما ھما سستگیں پس ءَ گرکانی شکار بہ ایں ۔ بیا اِت منی بیلاں جھد کن اِیں وتی چاگرد ءَ بدیں کاراں رکین اِیں وتی زند ءَ تھاری ءَ رکین اِیں۔ وتی شناس ءَ رکین اِیں۔ وت ءَ گار ءُ بیگواھی ءَ نیل اِیں۔

راجے کہ بہ بیت گنگ نہ مان ایت نہ مان ایت۔
مان ایت پہ ادارکے بزاں زندگ ءَ مردار۔

ارسیگیں شال

نِبشتہ کار: مِستاگ بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

دگنیا گوں تئی وشی آں لیب کنت من ترا امباز کن آں۔۔۔۔۔۔۔ اجب دابے !۔ وھدے کہ من تئی دل بَند ءَ کپ آں تو من ءَ گوں وت پتائے ءُ بے کرار اِیں زِرد ءَ تاھِیر بکش ئے ، گوں ایوکی ءُ ابیتکیں نگاھاں اَرسیگ بَہ ئے ءُ منی جان ءِ بند ،بند ءَ شود ئِے ءُ چماں ساپ کن ئے ۔

مرچی تو کہ زار، زار ءَ گریوگ ءَ ئے من گوں تئی اے گماں ھوار آں ،نَہ زاناں۔۔۔۔۔۔۔۔۔ اے دْراج ایں مُدّت ءِ مْیان ءَ چینچو زمستان مٹ بوتگ ءُ چینچو تاک ریچ پَدی ، بلے تو انگت ءَ مہتل ئے ءُ چمّن دور اُوشتاتگ ئِے۔

بیا کہ نوں ترا دیر اِنت ۔۔۔۔۔بیا ۔۔۔۔۔۔بیا۔۔۔۔۔۔۔۔۔
بیا کہ نوں شال بے تو اَبیتکی ءِ انگریں بُن گِران اِنت۔
تو سرپد نہ ئے ؟
مرچاں شال ءَ چو چاردھی ماہ ءُ سمبئینتگ اِیں کاڑ ءَ اسپیتں سریگ ئِے مانپُوشتگ کہ ھر سھت ءُ دمان زیمیں ٹپّاں کُٹینیت۔ من زاناں تو سرپد بَہ ئے۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔چیا ؟

چیا کہ شال ءِ سارتی ءُ برپیں نِدارگ من ءَ ھما زپتیں تْرانگاں پِرّینیت ، من ءُ تو ھواری ءَ موسُم ءِ پُر بچکندیں بالاد امبازِ اِت ، بلے! مرچی من ایوکاں۔۔۔۔۔۔۔۔

شال ءِ ھر دمگ ، دمک ءُ در گوں تئی یاتاں بندوک اَنت ، ھر کدم کہ کُجا کپتگ آ شال ءِ دِل بند ءَ نکش اَنت ، انچو گُمان بیت چہ مُردار ءِ کوہ ءَ تئی آواز پیداک اِنت ، انچو سما بیت تو منءَ توار ءَ ئِے ، تئی یات گْوش ئے زِند ءِ گْرانیں چکّاس اِنت پہ من،
وہدے اے برپیں نِدارگ ءَ من دراتک آں دیم پہ وتی ھمبلانی شُوہازگ ءَ ، گُڑا ھر دمک ءُ میتگ من ترا شُوھاز کُت، دل ءَ ہمے جیڑ اِت کہ بِہ گندئے پہ منا ہم ترا زہیر کنت ءُ پہ منی
شوھاز ءَ ہم تو درکپتگ ئے شال ءِ اِسپیتیں دل بَند ءِ سر ءَ۔۔۔۔۔۔

بلے ! دیستگیں واب ءُ اُمیت تکانسر بیت آں نہ دیست ترا، اے مُچّی ءِ تہ ءَ من کہ پہ مونجائی ترا پول اِت گُڑا مردماں من ءَ چار اِت ءُ پدا کند اِت۔۔۔۔۔۔
ھر کس کہ گوست آھاں گْوشت اے گنوکے۔۔۔۔۔ایشی ءَ بل اِت، بلے من ءَ ھچّ ئے سما نہ اَت ۔
چمپل منی سِستگ اِت آں۔۔۔۔۔۔ لُنٹ ھُشک ءُ چمّاں تئی یاتانی گُلکار اِیں اکس ءِ زیبائی بْرھنگ اَت ، من پہ تئی شوھاز ءَ باریں ھیالانی کُجام لد ءُ گیابان ءَ گار اِت آں ،

جمبر انگت گُوارگ ءَ اَت۔۔۔۔۔۔۔من گوں شپادیں پاداں کُنٹگیں رَھسراں۔۔۔۔۔۔۔پْرشتگ اِیں چمّاں ، دیم پہ لوگ ءَ روگ ءَ اِت آں۔۔۔۔۔۔۔

شال ءِ سارت ءُ برپیں موسم ءَ منی دل ءِ سرجمیں واھش ءُ ارمان پلارشود کُت اَنت۔
بلے ! وھدے من گوں تُنّیگ اِیں ارمان آں واترّ اِت آں گُڑا کس نہ دیست ، نیکہ کسے ءَ من ءَ پدگوانک جت ءُ پُشت ءَ توار پِر کُت ، کہ منی ودار ءَ بِکن من پتو دو بَر واتر باں۔۔۔۔۔۔۔

بیست ھپت مولمان ءُ بلوچ

نوھان نور بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

بیست ءُ ھپت مولمان نوزدہ سَد ءُ چِل ءُ ھشت ءِ تھاریں شپ ءِ بندات ءَ بگر تاں روچ ء مرچی ما وڑ پہ وڑیں ازابانی دیمپان بوتگ اِیں ءُ بُوگ ءَ اِیں.ھما روچ ءَ کہ ناشرکاریں پاکستان مئے سر ءَ اُرش کنت ءُ مئے وت واجھیں ڈیھ ءَ چہ مئے دست ءَ پچ گیت. مارا چہ وتی وشیاں ھما روچ ءَ زبھر کنت، بَلے بلوچ سرڈگار ءِ پرزند کدی ھاموش نہ بنت ءُ پاکستان ءِ اے بے سریں کبزہ ءِ ھلاپ ءَ وتی توار ءَ چِست کن اَنت. ھما توار مرچی دنیا ءِ کُنڈ ماں کُنڈ ءَ سر بوتگ ءُ اے ھبر پدّد بوتگ کہ پاکستان ءَ بلوچ راج ءِ وت واجھیں ڈیھ کبزہ کرتگ ءُ مرچی بلوچ راج ءِ ھر یک پرزندے سرپد اِنت کہ بلوچ راج ءَ را یک ڈیھے، زبانے ءُ دود ءُ ربیدگے ھست ءُ مئے سرڈگار بندیگ اِنت.

یکدیم ءَ پاکستان وتی کبزہ ءِ مھکم کنگ ءِ واست ءَ شپ ءُ روچ کنگ اِنت کہ من بلوچ راجی جُنزاں ھلاس بہ کن آں ءُ دومی دیم ءَ ماتیں سرڈگار ءِ بلوچستان ءِ پرزنداں ھم وتی سر ءَ کپن بستگ کہ ما وتی سراں ندر کن اِیں، بَلے وتی ماتیں سرڈگار ءَ چہ پاکستان ءِ پنجگاں آجو کن اِیں.

پاکستان مدام بلوچ ءِ مڈیانی بھا کنگ ءِ واست ءَ اے دگہ ڈیھاناں توار جَنَگ ءَ اِنت کہ
بیا اِت بلوچ ءِ مڈیاناں کم نھاد ءَ بہ بگر اِت ءُ من ءَ کمک بہ کن اِت، دانکہ من بلوچ راجی جُنزاں ھتم بہ کن آں.
ھمے مڈیانی کم نھادی ءِ سبب ءَ مرچی چین بلوچ سرڈگار ءِ تِلاہ ءُ نگراں بے دردی ءَ گوں برگ ءَ اِنت. بَلے بلوچ سرڈگار ءِ پرزند پہ نان ءِ چُنڈے ءَ تلوسگ ءَ اَنت ءُ دومی دیم ءَ پاکستان بلوچ راج ءِ زِر ھم چین ءِ دست ءَ بھا کرتگ کہ تو بیا بلوچ ءِ زِر ءَ باپاری بہ کن وتی لشکر ءِ واست ءَ بلوچستان ءِ تھ ءَ بُنجل جوڑ بہ کن ءُ ارچی تئی دل گُش اِیت بہ کن بس منی کمک ءَ بہ کن کہ بلوچ راجی جُنز ھلاس بہ بیت.

مرچی پاکستان ءِ زُلم ءُ زوراکی بلوچستان ءِ ھر یک جاھے ءَ سر بوتگ ءُ مرچی ھزاراں بلوچ پرزند شھید ءُ بیگواہ کنگ بوتگ ءُ ھزاراں بلوچ پرزند چہ وتی لوگ ءُ جاھاں در پہ در کنگ بوتگ، بَلے بلوچ راجی جُنز ءَ پْروش نہ وارتگ ءُ انگت مھکم بوتگ دیم پہ وتی مِنزل ءَ جُنزان اِنت.

مرچی پاکستان بلوچ پُسگاں وانگجاھاں چہ بیگواہ کنگ ءَ اِنت کہ بلوچ ءِ پُسگ تْرس ءِ آماچ بہ بنت ءُ چہ وانگجاھاں دَر بیا اَنت ءُ آ چہ دنیا ءَ سرپد مہ بنت.مرچی ھمے دَرور مئے دیم ءَ اِنت کہ پاکستان چنکس تْرس ءِ آماچ اِنت کہ مرچی بلوچستان ءِ تھ ءَ نودربرانی سیاست ءُ دیوانانی سر ءَ بندش جتگ کہ نودربر ھچ گوھاک مہ کن اَنت ءُ چہ وانگ ءُ زانگ ءَ زبھر بِہ بنت.

نوں بلوچ نودربرانی ءُ بلوچ راجی جُنز ءُ بلوچستان ءِ پرزندانی سر ءَ اِنت کہ آ پاکستان ءِ اے پَندلاں چوں پْروش اَنت ءُ وتی سرڈگار ءَ کجام وڑ ءَ چہ پاکستان ءَ آجو کن اَنت……..؟
مرچی پاکستان بلوچ سرڈگار ءُ بلوچ راج ءِ بیگواہ کنگ ءَ چَک ءُ پد نہ اِنت. گُڑا بلوچ سرڈگار ءِ پرزند پرچا یکمشت ءُ تپاک نہ بنت؟
مرچی بلوچ راج ءَ را یکمشت ءُ تپاک بُوگی اِنت ءُ ھمے تھاریں شَپ ءُ گلامی ءِ پالومپ چہ وتی گُٹ ءَ در کنگی اِنت.

مرچی بیست ءُ یکمی کرن اِنت. دنیا مرچی کجا تاں کجا سر بیتگ، بَلے بلوچ راج انگت ھژدمی ءُ نوزدمی ءِ کرن ءِ تہ ءَ زند گْوازینگ ءَ اِنت. مرچی دنیا گوں تْرندی ءَ دیم ءَ روگ ءَ اِنت. اگاں مرچی بلوچ راج ءَ سُد ءُ سماہ نہ کت ءُ چہ واب ءَ بُست نہ کت گُڑا بلوچ راج دنیا ءِ تہ ءَ بیگواھی ءَ دیر نہ کنت.

مرچی پاکستان شَپ ءُ روچ تگ ءُ تاچ ءَ اِنت پہ بلوچ راجی جُنز ءِ ھلاس کنگ ءَ ءُ مرچی یکیں پاکستان اِنّاں بلکین ءَ چین ءُ سھودی ءَ ھم پہ بلوچ ءِ گلام دارگ ءُ بلوچ ءِ مڈیانی دُزگ ءَ ھم ھوار بوتگ اَنت.
نوں بلوچ نودربر ءُ بلوچ راجی جُنز ءُ بلوچ راج ءِ سر ءَ اِنت کہ آ چوں وتی زبان، وتی دود ءُ ربیدگ ءُ وتی سرڈگار ءَ رکینت کت کن اَنت.؟
مرچی ھاس بلوچ راجی جُنز ءِ رھشونانی یک بلائیں زمہ واری یے کہ آ گوں دنیا ءَ چوں وت ءَ ھمگرنچ کت کن اَنت، یا دنیا ءِ تہ ءَ گوں ایدگہ راجاں چوں یکمُشت کت کن اَنت ءُ وتی لوٹ ءَ چوں دنیا ءِ دیم ءَ ایر کت کن اَنت کہ دنیا بلوچ راج ءُ بلوچ ءِ سرڈگار ءَ یک وت واجھیں ڈیھے ءِ منّگ ءَ تیار بہ بیت؟

اے تْرست گوں بلوچ راج ءَ ءُ ھاس بلوچ راجی گَل ءُ پارٹی ءُ رھشوناں گوں بندوک اَنت کہ آ چوں پاکستان ءِ زُلم ءُ زوراکی ءِ سانکلاں سِندنت ءُ وتی ڈیھ ءَ آجو کن اَنت؟

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔