TBP Balochi

آ یک دوزواھے اَت

تحریر: مھر بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

من بازیں وھدے جانگونگھان ءُ پھٹان ءٙ گوازینتگ اَت، باز وڑ وڑیں مردم دیستگ اَت، بلے یک رندے دو انچیں مردم دیست کہ شموشگ نہ بنت ءُ من نزاناں کہ نام ایش کے اِت اَنت، کج ءِ نِندوک اِت اَنت ، بس انچو زاناں دو دوزواہ اِت اَنت ۔

دو سال ءٙ پیسر ما لھتیں سنگت سپر ءٙ درکپتگ ات ایں، گڑا ما دمبورتگ اَت ، گرم ءِ وھد اَت، ما یک پکنک جاھے جانگونگان ءٙ کھور ءِ ساھگ ءٙ نشت ایں کہ دمے بالا کن ایں ، بیگاہ ءِ وھد ءَ پد ءَ وتی منزل ءَ درکپ ایں ، بلے سنگت گُشنگ اِت اَنت، دگہ مارا چشیں ورگ گوں نیست ، ما ھمے جیڑگ ءَ اِت ایں کہ چاھے جوڑ کن ایں ءُ ور ایں ۔

گڑا ھمے وھد ءَ یک سینکلے ءِ توار بوت، ما چم چست کُت اَنت ءُ چارت کہ سینکل دیم پہ مئے نیمگ ءٙ پیداک اِنت، گڑا ما چارگ ءَ اِت اِیں کہ ھمے مردم اتک اَنت ءُ مئے نزدیک ءٙ اوشتات اَنت ، کلم اِش کیسگ ءَ اَت دو گونڈیں نودربر اِت اَنت۔
سلام ءُ دروت بوت ما جست گپت کہ شما کجا بوتگ اِت ءُ کجا روگ ءَ اِت ؟

ھمے پسو اِش دات کہ مئے مرچی (چھٹی) موکل بوتگ، ما سیل ءُ سواد ءَ اینگو اتکگ ایں ، ما گپ ءُ تران ءٙ اِت اِیں ، گڑا لھتیں ورگی چیز اش مارا دات، ما گشت کہ ما ایشاں نزور ایں شما وت بہ ور اِت اِش .

گُشت اِش ” ناں ما نوں وتی میتگ ءٙ روگ ءَ ایں ، ایشاں شما بزور اِت، شما گُژنگ بہ اِت کہ سپر ءَ اِت، شما اگاں مئے چیزاں مہ زور اِت گڑا ما گوں شما دلگران بہ ایں، مئے واستا وشیں ھبرے کہ ما مرچی شمئے گوما ڈیک وارتگ، شما مئے چیزاں بزور اِت ما چد ءُ گیش وش بہ ایں” ۔

گڑا ما ھمے چیزاناں زرت ءُ آ پد ءٙ روگ ءَ لگ اِت انَت ۔ کمے دیم ءٙ شُت اَنت ءُ اوشتات اَنت پد ءَ یکے ءَ دوسد کلدار منی دیم ءٙ ٹال کت کہ بزور اِش، من ھیران بیتاں ، پد ءَ من بچکند اِت کہ من ایشاں نزوراں، ما دزّ ڈنگ نہ ایں ، ما شمئے برات ایں ءُ جھدکار ایں ۔

پد ءَ گشت اِش ، لالا ما زاناں شما مئے برات اِت ، ما پہ دوستی ایشاں دیگ ءٙ ایں ءُ بزور ات اِش، اگاں شما مئے برات اِت ،گرا مئے وشی ءِ ھاتر ءَ ایشاں بزور ات.

من ھما زر زرتاں کہ ایشاں کدی ھم ھرچ ءُ گار نہ کناں داں من زندگاں، اے من ءَ گون اَنت پہ من ءَ دوسد کلدار نہ اَنت، یک کومے ءِ یک دوزواھے ءِ یک نودربریں براتے ءِ مھر ءُ دوا انت ۔۔۔۔

دو سال ءٙ گیش بیت کہ من پد ءٙ نہ دیستگ کہ کجا انت ءُ کج ءِ نِندوک اَنت ، بس دوا کناں ھر وھد ءٙ سلامت بہ بنت ءُ من بس ھمے گشگ لوٹاں، جھدکارانی دل ءٙ کوم ءِ ھچ مھر شموشگ نہ بیت ۔۔۔۔۔۔۔

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔

شازدہ سارتان ءَ شھید میرک، شھید سراج جان ءُ شھیدباھوٹ جان ءِ چارمی سالروچ اِنت۔

نبشتہ کار : شیردل بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

شھید رازک جان پنام میرک واجہ ءِ آریپیں پت ءِ نام ابدلکریم اِنت، آواران گیشکور ءَ جاہ منند اَنت، باز تنگ دست ءُ بزگیں مردمے بُوتگ، وانندہ، ادیب ءُ زانتکارے اَت، گوں بلوچی زبان ءُ لبزانک ءَ آئی ھمگرنچی بُوتگ، گشنداھی ءِ ھُب ءُ واھگ چہ در کسانی ءَ بُوتگ ئِے، بلوچی ءِ نامداریں گشندہ اُستاد شوکت مراد ءِ کلب ءَ ماں کراچی ءَ روت گشنداھی ءِ دربرگ ءَ ، لھتیں ماہ ءَ ھمود ءَ بیت چیزے درونت دربارت ۔ انچو گُش اَنت گلامیں راج وتی تب ءُ میل ءَ نہ اَنت، بزاں جاور ھال آئی تب ءَ بدل کن اَنت ـ

وھدیکہ نواب اکبر ھان بگٹی شھید کنگ بیت، بلوچستان ءِ جاور ھالت گیش نگیگ بنت سنگت رازک پنام میرک وتی ارادھاں بدل کنت، دوھزار ھشت ءُ نھ ءِ دَور ءَ وتی راہ ئِے گیشینت، بی ایس او آزاد ءِ گل ءِ باسکے جوڑ بیت، ھمے وھد ءَ سپرے ءَ شُت ، باز دیر پد واتر بُوت، واجہ ءِ مات ءُ پت ھچ بے تاھیر نہ بنت انچوگُمان اِش بیت زان اَنت مئے چُک راجی آجوئی ءِ گمنامیں جھد ءِ سپاھیگے، آیگ ءَ پد چہ بلوچ اسٹوڈنٹس آرگنائزیشن ءَ جدا بیت ءُ بلوچ ریپبلک پارٹی (شمولیت) ھوار کنت، واجہ زوت مزنیں نامے درکار ایت ماں آواران ءُ کولواہ ءِ راج ئِے مُچی (جلس) کنائینت، بی آر پی ءُ بی آر ایس او ءَ ٹھینت ءَ پد شَرّیں رنگے ءَ راج ءِ کاراں کنت۔
شھید امجد پنام باھوٹ واجہ ءِ پت نام پتھ مھمد اِنت، ریکچاھی ءِ جھمنند اِنت، وانندھے بُوتگ، آ را یکرندے پوج ءِ لشکر کشی ءِ دَور ءَ دزگیر کنت ماں ریکچاھی ءَ ءُ لھتیں روچ گیشگور بُنجل ءَ زندان ءَ کنگ بیت، وھدیکہ آجو بیت اِنت گوں شھید میرک جان ءَ ھمکار بیت، بی آر پی ءِ باسکے دارگ بیت ـ

شھید سراج جان میرک ءَ گوں ھکوپگ بُوتگ ،باز بےتواریں ءُ مھکمیں سنگتے اَت ، شھید میرک ءَ گوں وتی راج بے کساس اشک بُوتگ، انچو گُش اَنت، راستی ءِ دوستی انسان ءَ گنوک کنت، آ را گوں وتی ماتیں زمین ءَ باز اشک بُوتگ، کہ آ منی اشکنگ ءَ دورسریں پند بُراِتگ ئِے شش ماہ ءَ ءُ سال ءِ سپر ءَ روت، پد ءَ وتی ھند ءَ واتر کیت، بی آر اے ءِ بُنجلے اڑ کنت ءُ دمگ ءِ کمانداری ءِ زمہ واریانی ڈّبہ ماں وتی کوپگاں زُور ایت ـ

گل ءِ کاراں آواران بگر تا کیچ ءِ ھند ھوشاب ءَ واجہ ءِ سروکی ءَ بنت ، بازیں باسکے دار ایت، ھمے ھنداں ٹوھیں نامے ءِ واھند بیت، لس مھلوک گوں آئی ھمراہ داری کنت ـ

ناگت ءَ 23 تومشان 2013 ء زمین چنڈے بلوچستان ءَ بیت بازیں ھنداں نکساں رس ایت، بَلے ڈسٹرکٹ آواران چہ دراھیں ھنداں گیش (متاسر) تاوان بھر بیت ، آواران ءِ دَمگاں مشکے، پیراندر، لباچ نیابت ، تیرتیج، بزاد، گیشگور، کولواہ ڈنڈار، ھمے کُنڈ ءَ ھوشاپ تان تربت ءَ باز مردم بیراں بنت ءُ گس زمین بوس بنت، پاکستان ءَ موہ رس ایت پوج ءِ کمک ءِ نام ءَ کیت ءُ بلوچستان ءَ انگیر کنت، سرمچار ءُ ایدگہ آجوئی ءِ گلانی جھدکاریں سنگتانی پٹ ءُ پول ءَ بِنا کنت ءُ دومی نیمگ ءَ، نیکراھی ءِ نام ءَ گل اڑ کنت، ھمے زمہ واری دیگ بنت، سرمچارانی بابت ءَ سبوت یکجاہ بہ کن اَنت، بازیں ھنداں لالچ دنت پہ وت ءَ مردم جوڑ کنت، گون تیزی ءَ جھدکارانی رندگیری ءَ کنت ـ

یکرندے ھمے نیکراھی ءِ اللہ ولائیں مُلا کاینت آواران ءِ کلگی ءَ ترءُتاب تابے کنگ ءَ لھس مھلوک اِش گندایت ءُ درستیں سلاہ بند اَنت ھند ءِ مردم اِش جُست کن اَنت شما پرچا سلاہ بند اِت…؟
میتگ ءِ مردماں ھمے انچش گش انت کہ سرمچاراں گُشتگ مارا گوں انسانی اُکبالانی پھازوکیں گلاں کار نیست اِنت،
بَلے اے پوج ءِ داشتگیں جیش الھدل ءِ کُشندہ ٹولولی ءِ مردم بُوتگ اَنت، ھر جاہ پہ کمک ءِ ھاتر ءَ گشتگ اَنت، ھمود ءَ پوج ءِ ستاکُرتگ ءُ شپ گشتگ ءُ پوج ءِ ھک ءَ دیوال نبیسی اش کُتگ ـ

دومی کمک ءِ نام ءَ اتکگیں مڈیاں پہ وت زُرتگ اَنت، ھمے دَور ءَ نیشنل پارٹی ءِ سروک ڈاکٹرمالک بلوچستان ءِ سر وزیر بیت، سھودی ءِ دیم داتگیں کمک تمبو، چادر کمبل، وردیں ءُ وارک دگہ کیمتیی ئیں ساماں بنت سد ٹرک ءِ بار چہ بیلہ برگردینگ بیت ، (بیزنجو اینڈ کمپنی) ءِ داشتگیں کُشندہ ٹولی ءِ سروک ھالد بیزنجو، مڈیاں ماں کراچی بارت ءُ لیلام کُنت نیشنل پارٹی ءَ ھور بازیں راجدژمناں گوں دوئیں دستاں دُزی کن اَنت

پوج ءِ واھگ ھمے بُوتگ نوکیں مردم دیم ءَ بیا اَنت ءُ دست بہ کپت اَنت کارگرگ بنت ءُ آجوئی ایرموش کنگ ءَ ترندیں گام زُورگ بہ بیت، ، بزان زمین چنڈ بلوچ راج ءَ زھمت پہ استان ءُ آئی پوج ایدگہ گلاں رھمت جوڑ بُوتگیں ھندی دلاریں، میر ءُ متبراں وتی لاپ شودی ءَ ھور دلار گیش دارگ بُوت اَنت، سرمچارانی رندگیری کنائینتگ اِش، پوج ءَ بزّگیں مردمانی گس مانداشتگ ءُ ٹریکٹر کُت اَنت، مڈی بُرتگ اَنت چُک ءُ جَنیں لٹ داتگ اَنت بزان چہ زمین چنڈ ءَ گیش استان ءِ لشکر لس مھلوک بزّگ کُرتگ ۔

ھمے وھد ءَ شھید میرک جان لشکر ءِ زوراکیّاں گند ایت وتی گل ءِ کارانی تہ ءَ ترندی پیداک کنت، بی آر اے آواران بگر تاں ھوشاب ءَ بازیں سنگت ءَ گوں آئی ھمراہ داری کنت ، سلاہ بند بیت بی آر اے ءِ ایریا کمانداری ءِ زمہ وار بیت، آواران بگر تاں ھوشاپ دگہ بازیں بلوچ پُسگ گوں آئی ءَ ھمراھداری کنت، بازیں جاھاں زورگیریں پوج ءِ سر ءَ ٹوھیں اُرش کنت ، پوج ءَ را باز نکس ءُ تاوان دنت، پوج بے کساس واجہ ءِ پشت ءَ کپ ایت، آئی پت ءُ ایدگہ کھول ءَ باز جنجال کنت ، مُدام گیشکور ءِ بنجل ءَ لوٹارین ایت اِش بیم ءُ بیھار دنت اِش ـ

آوانی مُدام ھبر ھمے بُوتگ میرک مئے گّپ ءَ نہ اِنت، وتی وڑ ءَ اِنت، میرک جان چو مدامی ئیں وڑ ءَ گل ءِ کاراں ماں کولواہ تروتاب ءَ بیت، شپ ءَ وپسگ ءَ ریکچاھی ءِ میتگ ءِ دیم ءِ نیمگ ءِ کوھاں رُوت دار ایت ، پوج ءِ داشتگیں ھندی دلار میرک جان ءِ پشت ءَ بنت، سھب ءَ شھید میرک، شھید باھوٹ ءُ سراج چہ کوہ ءَ در کاینت نزانت اَنت شومیں پوج ءَ راہ بستگ ڈیک ور انت ءُ جنگ مچَ ایت ، ھمے جنگ ءَ سئیں سنگت گوں تمُردی ءَ جنگ دے اَنت ، بازیں پوجی اِش مُردار بیت ، وت ھمد ءَ شھید بنت مرچی ماں ریکچائی ءِ گُڈی وابجاہ ءَ سیر واب ءُ نمیراں اَنت…

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔

شھید ھکیم جان پنام ء کندیل بلوچ

نبشتہ کار: شیردل بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

شھید ھکیم جان اُرپ کندیل بلوچ ابراھیم بلوچ ءِ گس ءَ ودی بیت تا پنچ تبک ءَ وان اِیت ءُ پہ گیشیں وانگ واریانی سبب ءَ نہ بیت ءُ پت ئِے کماش ءُ آجز اَت کہ آئی ءَ را گیش کمکے بہ کرتیں.
ھکیم جان چہ پت ءِ نیمگ ءَ دگہ برات ءُ گُھار ئِے ھست اَت ، بَلے مات ءِ نیمگ ءَ ھکیم دو برات اَت،مستریں برات آ وت اَت ءُ گُھار ئِے نیست اَت، چہ وتی مات ءَ پت ءِ گُڈی جنین ءِ چُک اَت ـ

واجہ ابراھیم پہ واریں دلے چُکاں رودین اِیت کہ منی پیری ءِ اسا جوڑ بہ بنت ،بَلے انچو گْوش اَنت کہ انکلاب چُک چینی کنت، اے ھما درچک اِنت کہ چہ چُکانی ھوناں رُد اِیت ، اگاں ھما راج وتی ھونانی ریچگ ءَ چک ءُ پد نہ بیت ،آ تاں دیر گلام دارگ نہ بیت ءُ وتی آزادی ءَ الّم ءَ گیپت، دنیا ءِ ھچ تاگت گلزمین ءِ ھون ریچوکیں راجاں گلام داشت نہ کنت ءُ ناں داشت کرتگ ـ

بلوچ راجدپتر چہ انچیں بچانی داستاناں سرکَیل اِنت کہ ارب، اوگان، پُرتگیزی، ءُ انگریز درساں وتی وتی بُور تاچینتگ اَنت، بَلے دُرساں بلوچ سرمچنڈانی دیم ءَ پروش وارتگ۔
ایوک ءَ انگریز ءَ بلوچ گلزمین ءِ سر ءَ دوسد ءُ پنجاہ سال گیش ھکومتی کُتگ ءُ بلوچ راجی سروکاں ھچ رنگ ءَ انگریز ءِ بَگی نہ چک اِتگ ءُ وتی راج ءِ رھشونی اش وت کُتگ ءُ گُڈ سر ءَ انگریز بلوچ ءَ پہ زور گلام داشت نہ کنت ءُ 11اگست نوزدہ سد ءُ چل ءُ ھپت ءَ بلوچ راج یکرندے پد ءَ وتی راجی وت واجھی ءَ گیپت ءُانگریز دنیا ءِ دیم ءَ پہ روسوائی درکیت ءُ روت اِنت، بَلے یکبرے پد ءَ وتی داشتگیں استان پاکستان ءِ دست ءَ 27مارچ نوزدہ سد ءُ چِل ھشت ءَ کوزہ کنت کہ آ پنجاب ءِ شکل اِنت ءُ انگریز ءِ چوکیدار اِنت.

بلوچ چہ ھما روچ ءَ بگر داں روچ ء مرچی پنجابی پوج ءَ گوں جنگ کنگ ءَ اِنت پرچاکہ بلوچ ماس سنٹ نہ اَنت پہ ماتیں زمین رکینگ ءَ بچ پیداگ کتگ ءُ کنگ ءَ اَنت ءُ پنجاپ چو نہ زانت کہ بلوچ ءِ جنگ آسر چوش بیت اِنت کہ بلوچ مرچی دَور ءَ وتی راجی آجوئی ءَ ھور پہ دومی راجاں آئیڈیل بیت ءُ ایدگہ راج ھم متاسر بنت کہ مرچی اگاں پشتون، سرائیکی، گلگتی، کشمیری، زھرا، مھاجر ءُ سندھی دُرستیں گندگ ءُ سرپد بُوَگ ءَ اَنت، آواناں چہ بلوچ آجوئی گَلاں سک باز دربرگ ءِ کمک سر اِتگ ـ

بلوچ گلزمین ءِ مڈیانی کشگ ءُ برگ ھرکس لانک بستگ ءُ پیداک اِنت، اے وھد ءَ سھودی ارب ءُ چین چہ درساں دیم ءَ گام زُرتگ ءُ باز رند ءَ بلوچ آجوئی گلانی نیمگ گُشگ بُوتگ کہ بلوچ مڈیانی در کنُگ ءُ برگ ءَ ما ھچ رنگ وش نہ بہ ایں ءُ دنیا گوں استان ءَ ھچ رنگیں کول ءُ اکرار مہ کن اَنت اگاں کُت اِش گُڑا وتی نکس ءُ تاوان ءِ زمہ وار وت اَنت ـ

مرچی چائینہ گوں استان ھور زمین ءِ مڈیانی در کنگ ءُ برگ ءَ ھوار تیاب ھم وتی دست ءِ کنگ ءِ جھد کُنگ ءَ اِنت ءُ بلوچ سرزمین پھازوکیں کنگراں سے انچیں اُرش کُتگ کہ چائینہ تیوکیں اوست پروش ءِ شکار گندگ بُوَگ ءَ اَنت.
مرچی استان وتی بے سوبی ءِ درھیں زمہ وار لس مھلوک لیک اِیت ءُ بے گناھیں بلوچ پُسگاں بیگواہ کنگ ءَ اِنت ءُ پد ءَ ھمروچ آوانی کُنٹ ماں کوہ ءُ گیابان ءَ دَور دیگ ءَ اِنت ـ

راجدپتر گواہ اَنت کہ ھرچ دَور ءَ گوں زوراکاں بلوچ سرمچنڈاں میڑ داتگ ءُراجدپتر ءِ تاکانی تہ ءَ ھست نمیران اَنت، چہ ھما نمیرانیں پُسگاں یکے شھید ھکیم جان اُرپ کندیل اِنت پہ راجی آکبت ءِ ھاتر ءَ وت ءَ را کُربان کنت ءُ بیست جلکشاں دوھزار ھبدہ ماں سورگر اوتاکے سر ءِ لشکر اُرش کنت ءُ ھپت ایلی کاپٹر تیرگواری کنت ءُ بی ایل ایپ ءِ چار کنگریں سرمچنڈ شھید کنگ بیت.

شھیدھکیم جان ءِ جتائی ءِ درداں آئی ءِ مھکیں مات گنوک بیت ءُ ھرکس ءَ را گند اِیت گُڑا ھمے جُست ءَ کنت کہ شما منی زھگ ءِ ھال ءَ بہ دے اِت باریں کدی کیت ءُ برے برے گُش اِیت” من زاناں کہ ھکیم جان شھید کنگ بُوتگ، بَلے نہ مرتگ بہ گْوش اِت ئِے بیا کہ تئی مات ءَ سک زھیر کتگ.

شھید ھکیم جان ءِ مات ءَ ابید آئی ءِ پِت ھم ھمے وڑ بیوار اَت ءُ وھدے پِت ءَ ئِے شھید ءِ نام گپت گُڑا چمانی ارس ئِے گلگل بُوتگ اِت اَنت ءُ ھمے سال ءَ ھکیم جان ءِ کولنج آئی ءَ اوپار نہ کت اَنت ءُ اے کوڑھیں دنیا ئِے یل دات ءُ وتی ابدی جاہ ءَ شُت.

شھید ھکیم جان ءَ ھواریں شھید بوتگیں سنگتاں چہ یکے شھید نسیم جان پنام مُلا دیدگ ، شھید سلیم جان پنام چراگ جان ءُ شھید دادوجان پنام آسمی بلوچ شھید کنگ بنت ءُ آوانی کُنٹ ماں آواران ءَ آرگ بنت ءُ گُلزمین ءِ باھوٹ کنگ بنت ءُ مروچی ماتیں دیار ءِ دلبند ءَ سیر واب اَنت۔

شھید مکتیار تو من ءَ سک گیر کائے

نبشتہ کار : شےمرید شاد

دی بلوچستان پوسٹ

شھید مکتیار 2015، اکتوبر ءَ ماہ ءِ 10، تاریک ءَ شھید بوتگ ءُ مرچی آئی ءِ شھیدی ءَ را چارمی سال سرجم اِنت۔

تو انچیں زانتے ئے کہ مدام پگر ءُ ھیالانی تہ ءَ زندگ ئے ءُ تو سک گیر کائے، من ءَ ھجبر شموشگ نہ بہ ئے۔
شھید مکتیار مرید جھاؤ لنجار ءَ ودی بیت ءُ آئی ءِ واجھیں پت ءِ نام مرید اِنت ءُ یک گریبے ءِ چُکے.

شھید مکتیار ھما انسان اَت کہ آئی ءِ توسیپ ءَ من چوں بہ کن آں ءُ وھدے دل لوٹ اِیت کہ من ند ءَ پہ نبسیگ ءَ چست بہ کناں، گُڑا ند ءِ سیاھی ھلاس بنت، بَلے شھید ءِ مکتیار ءِ توسیپ ءَ انگت نہ کُٹ اَنت ءُ زبان گُنگ بیت، پرچا کہ منی کر ءَ انچو اِلم ءُ زانت ءُ سرپدی نیست اِنت کہ من آئی ءِ بابت ءَ نبشتہ بہ کناں ، آئی ءِ ھرچ کرد من ءَ شَرّ یات اِنت کہ آ چونیں انسانے بُوتگ ـ

من ءُ شھید مکتیار یکیں لوگ ءَ روستگ اِیں ءُ یکیں وانگجاہ ءَ ءُ یکیں تبک ءَ ونتگ اِیں ءُ ھوار لنجار ءَ مزنیں وانگجاہ ءَ شتگ ءُ اَتکگ اِیں، سُھب ءِ سر ءَ ھر وھد چہ واب ءَ مھلہ پاد اتکگ ءُ وانگ ءِ تیاری کُرتگ ئِے، گُڑا اَلم ءَ منی لوگ ءَ اَتکگ ءُ من ءُ آ ھوار دیم پہ وانگجاہ ءَ شتگ اِیں ءُ پد ءَ چہ وانگجاہ ءَ پارگ بُوتگ اِیں، گُڑا من ءُ آ ھوار گس ءَ اَتکگ اِیں۔

لوگ ءَ سُبارگ ھور کُرتگ پد ءَ ما وتی گُوں اسکول ءِ کاراں دست گلائیش بوتگ اِیں، وھدے اسکول ءِ کاراناں ھلاس کُرتگ، گُڑا ما دوئیں بیگاہ ءَ ھوار دیم پہ کُوچگ ءَ سیل ءُ سواد ءَ شُتگ اِیں، مئے دوئینانی زندگی ھمے وڑ ءَ روگ ءَ بُوتگ، ما دوئیناں یکے دومی ءَ را باز دوست داشتگ ، اگاں آ روچ ءَ کہ شھید مکتیار اَچ من گیش اِتگ بزاں آ روچ ءَ من سک مُلور بُوتگ آں، اگاں یک روچے من اد ءَ نہ بُوتگاں ،گُڑا آئی ءَ را ھم ھچ وش نہ بوتگ، ھمے وڑ ءَ ما دوئیں ھجبر یکے دومی ءَ دور نہ بُوتگ اِیں،انچو ھوار مئے وھد گُوستگ ءُ ما وتی زند ءَ وش بُوتگ اِیں ……..

ھمے وھد ءَ رند چار پنچ سال ءَ پُشت ما شش تبک ءَ وانگ اَت اِیں، دوئیں ھم تبک اِت ایں، دوھزار سینزدہ اَت گُڑا یک روچے مئے وانگجاہ ءَ بی ایـس او آزاد ءِ دو سنگت اَتک ، مئے تیوگیں نودربر اِش یکجاہ کُرت اَنت ءُ دیوان بُوت ءُ چمداں یک بنزھے ٹَھینگ بُوت ءُ ما وانگجاہ ءِ دوزدہ نودربراں بھر زُرت ، دل ءِ لوٹ اَت کہ ما بی ایـس او آزاد ءَ کار بہ کن اِیں، ما شور ءُ سلاہ کُرت، ما دوازدہ سنگت گِچین بُوت اِیں، یک سنگتے زمہ وار دارگ بُوت ءُ ایدگہ باسک دارگ بُوت اَنت۔

بی ایس او ءَ آزاد ءِ کار بندات بیت اَنت ءُ کُلیں باسکاں گُوں وشیں شَریں وڑے ءَ ھمراھداری اِش کُت تاں چیزے وھد ءَ وتی سرکل ءُ دیواناں اتک اَنت۔

ھندی کارانی زمہ واریانی سر ءَ کار کُت، ھمے وھد ءَ رند پنچ ءُ شش ماہ ءَ رند گُڑا مئے ھندی جاور کُمو ناگیگ بُوت اَنت ءُ لھتیں سنگت ءَ مئے ھمراہ داری یلہ دات ءُ ما پخشت کپتگیں سنگت پنچ ءُ شش بُوت اِیں ، وھدے پد ءَ دوبر مئے دیوان بُوت گُڑا سنگتانی زمہ واری شھید مکتیار ءَ دیگ بُوت ءُ چد ءُ رند شھید مکتیار وتی ھندی کارانی سر ءَ سک جھُد کُت ءُ زمہ داری ءُ ایمانداری ءَ پابند اَت، ایدگہ باسک ئِے ھم پابند کُت اَنت، گُوں ھپتہ وار سرکل ءُ ماھنانہ پیس گوں پابندی گپتگ اَنت ئِے۔

گُڑا ھر ماہ کتاب مئے گور ءَ اَتک اَنت ءُ شھید مکتیار ءَ وتی ھندی مھلوک ءَ را کتاب ھم پہ وانگ ءِ واستا دات ءُ ھند ءِ مردماں گوں کمک کُرت، ھرچ ماہ گوں مھلوک ءَ گند ءُ نند ئِے کُرت.

سکیں مھروانیں سنگتے اَت ءُ مھلوک ءَ را باز دوست اَت ءُ کار ءِ گشگ ئِے زانتگ، مھلوک ءِ دل ھچبر گران نہ کُرت، آئی ءَ ھر کس ءَ بہ ِدیستیں آئی ءِ دل ءَ لوٹ اِت کہ من گُوں شھید مکتیار ءَ مُدام مجلس ءُ دیوان کُرتیں، آ وش روھیں مردمے اَت ،گُوں وتی گَل ءَ ایماندار اَت، چد ءُ رند چیزے سال گوْست، گُڑا شھید مکتیار ھندی دگہ ھم سنگت جوڑ کُرت ، شَرّیں وڑے ءَ وتی کارانی سر ءَ زمہ دار اَت ءُ وانگجاہ ءَ ما ھم ھشت ءَ وانگ ءَ اِت اِیں ، وانگجاہ ءَ ھم پاکستانی بیرک جنوک اَت ءُ بیرک ئِے دور کت ءُ آزاد بلوچستان ءِ بیرک ئِے مِک کُت ۔

اے وھد ءَ پاکستان ءِ کومی سوت ئِے ھم ھلاس کُت ءُ ھرچ سُھب ءَ ما چُکیں بلوچانی ونت،شھید مکتیار وت شت ءُ ونت ئِے۔
ھندی کارانی سر ءَ سرگرم بُوت پہ گل ءِ کارانی سر ءَ تگ ءُ تاچ ئِے کُرت، ھرچ وانگجاھاں شت گُوں وانگجاہ ءِ نودربراں دیوان ئِے کُرت ءُ بازیں ھند ءُ گلگاں کوٹو، سستگاں، سیاہ دمب، قلاتو، سوڑ، ھاجی ءِ شھر، میتگوں، لال بازار، الی گُوٹھ، وادی، شندی، اے ھندانی وانگجاھاں دراہ ءَ ممبر سازی ءَ شتگ ءُ ماسٹراں گُوں دیوان ئِے کُرت ءُ ھرچ وانگجاہ ءَ ماہ ءِ سر ءَ کتاب ئِے بھر کت ءُ گَل ءِ واستا کمک ئِے گپت.

ھمے جاورانی تہ ءَ آئی ءَ گَل ءِ کار گوں شریں وڑ ءُ پیمے ءَ دیم ءَ برت اَنت ءُ پہ دژمن ءَ سر ءِ دردے جوڑ بُوتگ اَت۔

دوھزار پازدہ ما دوئیناں ھشت ءِ چکاس دات ءُ ما چکاس ءَ سوبمند بوت اِیں ءُ دیم پہ نھمی تبک ءَ شُت اِیں ءُ اے وھد ءَ اسکول ءَ سے ماھی چُھٹی بُوت اَنت ، گُڑا ما ھمے سئیں ماھانی تہ ءَ سارتان ءَ (اکتوبر) وانگجاہ پچ بُوت ءُ ما گُشت یکروچے وانگجاہ رو اِیں گُڑا ما ھمے جیڑھاں گُوں دست گٹ اِت اِیں کہ اناگت ءَ یک سُھبے ءِ سر ءَ مھلہ ساھت شش ءَ میتگ ءِ پُشتی نیمگ ءَ کُوچگانی تہ ءَ تیرانی توار بُوت تاں سک دیر ءَ تیرگواری بُوت ءُ اے ھمے وھد اَت کہ جاور ناگیگ اِت اَنت ءُ شھید مکیتار شپ ءَ روت کوچگ ءَ وپس اِیت ءُ ما نزانت کہ لشکر ءَ وتی دیم سیاہ کُتگ ءُملکموت ءَ شھید مکتیار ءُ بی این ایم ءِ سنگت شھید اپزل وتی ارجاں کُتگ ءُ اَچ من منی ارواہ اِش پُل اِتگ ءُ من ءَ چہ ھم دلیں سنگتاں گسر کتگ ـ

شھید مکتیار جان گوں بلوچ راج ءِ ایدگہ پُسگاں سھرچکیں دروت.

جمبری موسم ءَ ھم اَرس انارکانی سر ءَ لونجان اَنت..

اَسا بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

آزمان ءَ یک انچیں جمبرے ءَ مانشانتگ اَت کہ گُش ئے جمبرانی تھاری ءَ سرجمیں زمین وتی اَمباز ءَ کُتگ ءُ جمبر گوں گرند ءُ گِروکاں سک ھور کنگ ءَ اَت، زمین ءِ سر ءَ آپاں نوک تچگ بِنا کُتگ اَت کہ من گوں دو ءُ سے ھمراھاں یک کِرَّے ءَ نشتگ اِت اَنت ءُ من ھور ءِ ترمپ ءُ ترْندی ءِ تامُراں جوڑ کنگ ءَ گوں گلائش اِت آں ءُ یک کِرّے موسُم ءِ وشی ءُ دومی نیمگ ءَ سنج ءِ ندارگ ءَ چارگ ءَ اِت آں ءُ ھمے وھد ءَ من گوں گوانکو ءَ دیوانے ءَ گوں سنگتاں ھال کنگ ءَ اِت آں کہ باریں کُجام دمگ ءَ ھور ءُ اَرَّگ بیتگ ؟
چُش کہ دیوان ءِ سنگتاں پَسّو تر اینت کہ بلوچستان گیشتریں دمگاں ھور بیتگ ءُ دمگ آپانی اسپیتی ءَ سک زیبدار اِنت ،ھمے اِشکنگ ءَ گوں من گیشتر گل ءُ شادان بوت آں کہ ھر دمگ ءَ آپ بیت، زمین ءُ کُوچگ سر سبز ءُ ڈولدار بنت ، بھار ءُ بھار گاہ بیت، مھلوک پہ آپ ءَ ھچ گمیگ نہ بنت

گوں ھمے جیڑگ ءَ منی گوانکو ءَ پیگامے ءَ ٹیلنگگ جَت کہ پیشن ءَ نوروز ءِ ابدلستار نامیں مردمے جَنگ بوتگ.
من ھمے جیڑگ ءَ اِت آں کہ اِے کَے بیت، پد ءَ ھمے کُلوہ ءِ پُشت ءَ یک توار بندے گون اَت کہ آھوگ گُل جَنگ بوتگ ءُ من بے برمش بیت آں، دست ءُ دل پہ نبشتہ ءَ ھچ نہ گِرگ ءَ اِت اَنت ءُ ھمے پیم ءَ لھتیں مردُم گُشگ ءَ اَت کہ وت ءَ را وت جتگ ئِے ءُ لھتیں گُشگ ءَ اَت، اِناں دگہ یکے ءَ جتگ ……

من کمو ھبکہ بیت آں ءُ درائینت”وھدیکہ آھوگ چہ ما چے جِتا کنگ بوت، اِے ساھت پہ من ءَ کیامت ءَ چہ کمتر نہ اَت، آزمان گُش ئے جمبر ءِ ھواری ءَ لُمب اِت ءُ اتک سر ءِ توک ءَ ھوشتات، ھمے سما بوت کہ جمبر پہ زورگرندگ اَت ءُ ھور ءِ موسُم ھم گُش ئے گریوگ ءَ لگ اِت اَنت ،من ھرچیز ءَ گِندگ ءَ اِتاں گُش ئے آ ھم گریوگ ءَ اَنت. وھدے من چم دور شانک دات اَنت داں منی ھواری ءَ سرجمیں راج گریوگ ءَ اِنت، کسے ءَ گُل دیستگ ءَ یا نہ دیستگ ، بلے دُرست مُلور اِت اَنت، بس درد ھمے گپ ءَ بوت آں کہ آھوگ گُل ءَ چی ءَ چُش کُت………!!؟
ھرکس جُست ءَ اَت کُجام گُل ءُ زاناں چی کُتگ ئِے…!!
کجام اِنت؟
ھما سرمچاریں گُل اِنت
ھما سرمچنڈیں گُل……

ھما گُل ءَ کہ تُرس ءِ نام نزانت مُدام دشمن ءِ دیم ءَ چو کوہ ءَ مِک اَت،ھما گُل ءَ کہ آئی ءِ ھرچ شَیر، لچہ ءُ دستونک ءَ بلوچ ءِ رھشونی کُتگ اَت….؟
گُڈسر ءَ بس ھمے گُشاں گُل اِے وڑ ءَ کہ تو اِت ئے، اِے وڑ ءَ ترا مرگی نہ اَت، مرچی تئی ھال من ءَ سر بیتیں کہ گُل ءَ گوں پاکستانی لشکر ءِ گوما دیم پہ دیمی جنگ ءَ داں گُڈّی تیراں گوں جنگ داتگ ءُ سُھر سریں تیر وتی دلبند ءَ جاہ داتگ اَنت …
بلے گُل تو چُش نہ کُت ،تو وت ءَ را وت جَت ءُ مئے ھما آتکگیں ھیال تو یک پِیلِکی ءَ مُر بست ءُ چہ مارا چَہ جِتا بیت ئے…
من گوں رب ءَ دُوا کن آں کہ تئی جاہ وش بات ءُ باگیں گُلباگ ءَ بات ئے…
آمین بات…

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔

باید اِنت چُش مہ بوتیں

جلال مساپر

دی بلوچستان پوسٹ

یار آھو گل من تئی بابت ءَ چے بگشاں، من ھم زاناں کہ اے تھلیں امروز ءِ گْوازینگ سک گران اِنت،بلے پد ءَ اوں تو کمیں بہ جیڑ اِتیں کہ تئی روگ ءَ چہ رَند چُشیں بازین مردم ھست اَنت کہ آواناں تئی اے وڑیں روگ ءَ درد بیت.

من اوں زاناں کہ اے چاگرد ءِ تہ ءَ زندگ بوگ ءُ مردمانی تژن ءُ شگانانی سگگ آسانے گپے نہ اِنت، بلے اے بے پائدگیں تژن ءُ شگان تئی روگ ءَ چہ پد اوں ھست اَنت ءُ تئی روگ ءَ چہ رند یکے ءَ نبیس اِتگ اَت کہ تو وتی کول سرجم نہ کُت.

اد ءَ کئی کول سرجم اَنت کئی سرجم نہ اَنت، آ کسہ کنگ نہ بنت، بلے منی دل ءَ تو وتی کولاں بگر داں زندگی ءِ اِے دگہ جیڑھاں تنیگہ چُشیں نوکیں گناھے نہ کتگ کہ تو اے وڑیں کدمے بزور ئے.

من نہ زاناں تو پرچا چو کت ءُ ھمے گناہ کہ تو کتگ اے گناہ تئی چپ ءُ چاگرد ءِ دراھیں مردم کنگ ءَ اَنت، منی دل ءَ تو شریپ واھگ، یا راشد دیدار ءِ وڑ ءَ بہ بوتیں بلے چُش مہ بوتین ئے، باید اِنت چُش مہ بوتیں، باید اِنت چُش مہ بیت

آزمانک
وابینگ

آزمانکار: انتون چیخوف(روس) | رجانک: ھلیل بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

شَپ اِنت۔ تیزدہ سالی جِنِک وارکا گْوانزگ ءَ چنڈینگ ءَ اِنت کہ آئی توکا گْونڈو وپتگ، آ لُنٹاں لیلّو ءِ وڑا سُرینگ ءَ اِنت۔

کسانیں سبزیں رنگ ءِ کَندیلے پاکیں شُبین ءِ دیم ءَ بَلگ ءَ اِنت۔ کوٹی ءِ یک کُنڈے ءَ تاں دومی کُنڈ ءَ سادے بَستگ۔ کہ آئی سرا گْونڈُو ءِ گُد ءُ یک مزنیں جامگے لونجان اِنت۔ کندیل ءِ رژنائی ءَ دیوال ءِ سرا یک سبزیں نشانے زاھر بوھگ ءَ اِنت۔ چہ گْونڈُو ءِ گُد ءُ جامگ ءَ چُلّ، گْوانزگ ءُ وارکا ءِ سرا ساھِگے کَپگ ءَ اِنت۔ وھدے چِراگ مِرمرانک بیت گُڑا سبزیں نشان ءُ ساھِگ سُرگ بِنا کن اَنت ءُ ھمے وڑا سُر اَنت چو کہ گْوات تیز بہ کشّیت سُر اَنت۔ آزمان تامور ءُ مُج اِنت۔ گوبی ءِ نارُشت ءُ کَوشانی دُکان ءِ بُو تالان اِنت۔

گْونڈو گْریوگ ءَ اِنت۔ چہ بازیں گْریوگ ءَ گُٹّ ئِے شُتگ بلے انگت گْریوگ ءَ اِنت۔ دومی نیمگ ءَ وارکا وابینگ اِنت۔ آئی ءِ چمّانی کَوس گوں وتا ڈکّ اَنت۔ آئی ءِ سر جَھل اِنت، گردن درد کنگ ءَ اِنت۔ آ ھمے ماریت کہ آئی ءِ دیم ھُشک ءُ کْرچک اِنت ءُ سر سکّ کسان بوتگ۔

وارکا لیلّو ءِ گالاں جَوَڑان ءَ گْوشیت۔
چُلّ ءِ تَہا چِرِت چر چِر کنگ ءَ اِنت۔ کَش ءِ کوٹی ءِ دروازگ ءَ چہ لوگواجہ ءُ آئی ءِ شاگرد ‘آپانسہ’ ءِ توار آیگ اِنت۔
چِرِت چِر چِر کنگ ءَ اِنت۔ اے دْرست ءُ وارکا ءِ جَوَڑگ یک انچیں زیمرے تالان کنگ ءَ اَنت کہ شَپ ءَ وَپسگ ءِ وھد ءَ مردم ءِ دِل ءَ تاھیر دَنت۔ بَلے اے دْرست وارکا ءَ تکانسُر کنگ ءَ اَنت، پرچا کہ آئرا واب ءَ گِپتگ بَلے آئرا ھِچ وڑا وپسگی نہ اِنت۔ ھُدا مکنت اگاں آ واب کَپت گُڑا واجہ ءُ بی بی ءِ دَست ءَ آئی ءِ ھیر نہ بیت۔
چراگ مِرمِرانک بیت۔ سبزیں نشان ءُ ساھِگ پدا سُراَنت، ایشانی سُرگ وارکا ءِ نیم پچیں چمّاں کَپ اَنت۔ وابینگی ءَ آئی ءِ مازگ تامور ءُ مُجیں اَکس جوڑ کَنت۔

آ گِندیت ماں آزمان ءَ سیاھیں جمبر یکّے دومی ءِ رَند ءَ کَپتگ اَنت ءُ چو گْونڈُو ءِ وڑا کُوکّار ءُ جاک اِنت اِش۔ ھمے وھد ءَ گْوات کشّگ ءَ لگّ ایت ءُ جمبر گار بنت۔ وارکا چہ پُودگِل ءَ پُرّیں یک مزنیں شاہ راہ یے گِندیت۔ شاہ راہ ءِ سرا گاڑیانی ڈیرّ ءُ ڈارّ اِنت۔ ءُ مھلوک ءَ وتی بَڈّ ءَ باچکا بستگ ءُ وتی جِند ءَ گرّینگ ءَ اَنت۔ ساھِگ زُوتّ زُوتّ ءَ پُشت ءُ دیم بوھگ ءَ اَنت۔ شاہ راہ ءِ دوئیں نیمگ ءَ سارتیں مُج ءِ تہا جنگل گِندگ بیت۔ دمان ءَ مھلوک گوں وتی باچکا آں ءُ آھانی ساھِگ زمین ءِ سرا پُودگِل ءِ تہا کَپ اَنت۔
“اے وڑ پرچا بُوت”

وارکا جُست کنت۔ “وَپسگ ءِ ھاترا۔۔۔ وَپسگ ءِ ھاترا” آئرا پسّو رسیت۔ ءُ آ پُرّیں وابے ءَ رَو اَنت۔ کَلاگ ءُ دومی مُرگ ٹیلیگرام ءِ تارانی سرا نِشتگ ءُ گْونڈُو ءِ وڑا کُوکار کنگ اَنت ءُ آھاں ءَ پاد کنگ ءِ کوشست کنگ اَنت۔
وارکا پدا جَوَڑگ ءَ اِنت ءُ لِیلو دیگ اِنت۔

آ وتا یک تہاریں کوھنیں کوٹی یے ءِ تہا گِندیت۔ آئی ءِ کِبلہ ایں پِت ایپین اسٹیپانوپ ساہ کندن ءَ اِنت، آ آئرا چارِت نہ کَنت تھنا آئی ءِ آواز ءَ گوش داریت کہ آ کُوکار کنگ ءَ اِنت۔ “آئی ءِ لاپ دِرتگ۔” آ گْوشیت۔

دَرد ھمنچو گیش اِنت کہ چہ دَپ ءَ یک لبزے ھم گْوشت کنگ ءَ نہ اِنت۔ پہ مُشکل گینّ کشّگ ءَ اِنت۔ دنتانانی دْرشگ ءَ ڈْول ءِ وڑیں توارے کشّگ ءَ اِنت۔ ڈم۔۔۔ ڈم۔۔۔ ڈم۔۔۔

آئی ءِ مات پلیگیا مالِک ءِ لوگ ءَ ھمے گْوشگ ءَ شُتگ کہ ایپین مُرَگ ءَ اِنت۔ آ دیر اِنت کہ شُتگ داں اَنّی آئرا واتر بوھگی اِنت۔ وارکا ءَ چُلّ ءِ کش ءَ وتی پاد دْراج داتگ اَنت بَلے آگہ اِنت ءُ چہ پِت ءِ دَپ ءَ دراتکگیں تواراں گوش دارگ ءَ اِنت۔ ھمے وھد ءَ کوٹی ءِ کش ءَ گاڑی یے ءِ اوشتگ ءِ توار آئی ءِ گوشاں کپیت۔ اے میتگ ءِ ورنائیں ڈاکٹر اِنت کہ چہ مزنیں ابیلی ءَ دیم دیگ بُوتگ۔ ڈاکٹر کوٹی ءِ تہا پُتریت، تہاری ءَ آ گِندگ نہ بیت بَلے آئی ءِ جکّگ ءُ دروازگ ءِ توار اِشکُنگ بیت۔

“چراگے رُژنا بکن اِت۔” آ گْوشیت۔

ڈم۔۔۔ ڈم۔۔۔ ایپین پسّو دَنت۔ پلیگیا تچان ءَ چُلّ ءِ نیمگ ءَ رَوت۔ باکَس ءِ پْرشتگیں رزان ءَ پَٹّ ایت۔ ھمے بے تواری ءَ یک دمانے گْوزیت۔ ڈاکٹر چہ وتی کیتّو ءَ باکَسے کشّیت ءُ بالین ایت۔ “یک دمانے واجہ۔۔۔ یک دمانے۔” پلیگیا ھمے گْوشان ءَ چہ کوٹی ءَ در کپیت ءُ زُوتّ موم بتی یے گون اِنت ئِے واتر بیت۔

ایپین ڈاکٹر ءُ کوٹی ءِ تہا ءُ ڈنّ ءَ برے اینگو برے آنگو چاریت۔ “چے بُوت۔ تو چے ھیال کنگ ءَ ئے؟” ڈاکٹر آئی ءِ سرا کمّو جھلاد بیت جُست کنت۔

“چے؟ مِرَگ ءَ آں واجہ، منی زِند توام بُوتگ۔ زِندگیں مردمانی تہا نی منا جاگہہ نیست۔”
“چُشیں گَپّ مجن، ما تئی اِلاج ءَ کنیں۔”
“ھر وڑ تو زانئے واجہ، ما تئی منتواریں۔ بَلے من ھمے سرپد باں کہ ملکموت سرا اوشتاتگ۔”

ساھتے ءِ کساس ءَ ڈاکٹر ھمودا ایپین ءَ دارو دَرمان کَنت ءُ پاد کئیت ءُ گْوشیت، “من ھِچ کُت نہ کن آں۔ ترا نادْراھجا ءَ رَوگ لوٹیت۔ اودا ترا آپریشن کنگ بیت، زُوتّ کن سکّ دیر بُوتگ، نادْراھجا ءَ دْرست وَپس اَنت، بَلے ھَیر پَرک نہ کنت، من ترا کاگدے نبشتہ کن آں دَئے آں۔ گوش دارگ ئے نا!”

“منتوار واجہ! بَلے اے چتور شُت کنت؟ مئے گوما اَسپ نیست۔” پلیگیا گْوشیت

“گَرٹّی مکن اِت۔ من شُمئے مالک ءَ گْوشاں آ اَسپ دیم دَنت” ڈاکٹر دَر کپیت، موم بتی کُشگ بیت۔ پدا ھما توار ءِ آیگ بندات بیت۔
ڈم۔۔۔ ڈم۔۔۔ ڈم۔
نیم ساھت ءَ پد اَسپ گاڑی کئیت ایپین جاڑی بیت ءُ نادْرھجا ءَ رَوت۔

انّی روچ ءَ ٹِکّ داتگ۔ پلیگیا لوگ ءَ نہ اِنت۔ آ نادرھجا ءَ ایپین ءِ چارگ ءَ شُتگ۔ دُور گْونڈُو یے گْریوگ ءَ اِنت۔ ءُ وارکا چہ دگہ نیمگے ءَ وتی جِند ءِ توار ءَ لیلویے اِشکُن ایت۔ پلیگیا واتر کئیت۔ “آھاں ایشرا دوشی واپینتگ اَت، بلے سُہب ءَ ایشی ءَ وتی جان ھُدا ءِ دَست ءَ دات۔ کیامت ءِ بادشائی پہ ھمیشی ءُ مُدامی تاھیر ایشی بھت ءَ بہ بات۔”

آ گْوشنت “باز دیر بُوتگ، ایشرا مَھلّا بیارتیں۔” وارکا دَگّ ءِ نیمگ ءَ دَر کپیت ءُ گْریت۔ بلے اناگت ءَ کسّے چہ آئی ءِ سَرَگ ءَ انچو زور ءَ گوں جنت کہ آئی ءِ سَرَگ گوں دْرچک ءِ بُنڈ ءَ لگّ ایت۔ آ وتی چمّاں چِست کنت، آئی ءِ مالک موچی دیم ءَ اوشتاتگ۔ “تو چے چیزے ئے کلام جتگ؟ گْونڈُو گْریوگ ءَ اِنت ءُ تو واب ئے۔” پَدا مالک آئرا چہ گوشبُن ءَ شَھماتے جَنت۔ آ وتی سَر ءَ سُرینیت، گْوانزگ ءَ چَنڈینیت ءُ لیلو ءِ گالاں گْوشیت۔

سبزیں نشان ءُ گُدانی ساھِگ بُرز ءُ جَھل ءَ سُراَنت، آئرا ھَو ءِ اِشارت کن اَنت ءُ آئی ءِ ھیال پدا ھما نیمگ ءَ رَوت۔

آ پَدا ھما شاہ راہ ءَ گوں پودگِلاں گِندیت، مھلوک گوں وتی باچکا آں ھَوار ءُ ساھِگ پُرّیں واب ءِ تہا اَنت۔ وارکا آھاں گِندیت آئی ءِ دِل ھم لوٹیت کہ بہ وَپس ایت۔ آ چوناھا پہ وَشّی وَپت بلے آئی ءِ مات آئی ءَ گوں ھوار رَوَگ ءَ اِنت۔ آ تیزیں گاماں گوں شھر ءِ نیمگ ءَ پہ روزگار ءِ شوھاز ءَ رَوَگ اَنت۔

آئی ءِ مات چہ مھلوک ءَ پِنڈگ لوٹیت۔ “مئے سرا رَھم بکن اِت۔۔۔ رَھم دِلیں مردُماں۔”
“گْونڈُو ءَ منا بہ دَئے” پَجّاروکی توارے گوشاں کپیت۔
“گْونڈُو ءَ منا بہ دَئے” ھما توار پدا زھرازھر گْوشگ بیت۔ “تو پدا وَپت ئے؟ بے مُراد۔”

وارکا جہہ سریت۔ چاریں نیمگاں چاریت ءُ اندازگ جَنت۔ اودا نہ شاہ راہ یے ھَست، نہ پلیگیا، نہ دومی مردُم، اودا تھنا لوگ ءِ بی بی کار اِنت کہ گْونڈُو ءَ را شِیر ءِ دَیگ ءَ اَتکگ۔ ءُ کوٹی ءِ نْیام ءَ اوشتاتگ۔ بی بی گْونڈُو ءَ میچینیت، وارکا آئی ءِ رَوَگ ءِ وَدار ءَ اوشتاتگ۔

دَریگ ءَ چہ ڈَنّ شَپ ءِ گْوت اَنّی سُہب ءِ گْوات ءِ تہا بدل بُوتگ۔ دیوالانی سر ءِ سبزیں نشان ءُ ساھِگ تامور بوھان اَنت۔ سُہب نزّیک اِنت۔

” گْونڈُو ءَ بہ زِیر۔” بی بی گْونڈُو ءَ را شیر دَنت ءُ پاد کَیت۔ وتی پُچّاں بروبر کَنت۔ گْونڈُو گْریوگ ءَ اِنت۔ وارکا گْونڈُو ءَ گْوانزگ ءَ کَنت ءُ چَنڈینیت ئِے۔ سبزیں نشان ءُ ساھِگ میزّان میزّان ءَ گار بہ یَنت۔ انّی اودا چُشیں چیزے نیست کہ آئی ءِ چمّاں تامور ءُ مازگ ءَ کُنٹ بہ کنت۔ بَلے پدا ھم آ وابینگ اِنت۔ چہ وابینگی ءَ دَر آیگ ءِ ھاترا آ وتی تیوگیں بدن ءَ تْرند تْرند ءَ چنڈینیت۔ بَلے پدا ھم آئی ءِ چمّانی کَوس گوں وَت لِچّتگ اَنت ءُ آئی ءِ سَر گْران اِنت۔

“وارکا آس ءَ روک کن۔” چہ دَروازگ ءَ مالک ءِ توار آئی ءِ گوشاں کپیت۔ انّی پاد آیگ ءُ کار کنگ ءِ وھد بُوتگ۔ وارکا گْوانزگ ءَ یلا دَنت ڈَنّ ءَ دار ءِ آرگ ءَ رَوت۔ اَنّی آ وَش اِنت کہ وھدے اِنسان تَچگ ءُ کار کنگ ءَ دزگَٹّ بیت گُڑا واب اینکس نہ گیپت کہ چونائیں نِندگ ءَ گیپت۔ آ داراں کاریت آس ءَ روک کَنت۔ آئرا مھسوس بیت کہ آئی ءِ گْوات گِپتگیں دیم نرم بُوتگ۔ آئی ءِ تامور ءُ مُجیں ھیال لسّہ بوھگ ءَ اَنت۔

“وارکا تَپسو ءَ روک کن۔” بی بی کار کُوکّار کَنت۔ آ آس ءَ روک کَنت ءُ اَنگراں تَپسو ءِ تہا ایر کَنت کہ دِگہ پَرمان یے گوشاں کپیت: “وارکا واجہ ءِ کَوشاں ساپ کَن۔” آ ھمودا نِندیت کَوشاں ساپ کنگ ءَ لگّ ایت۔ ءُ ھیال کَنت کہ اگاں آ وتی سَرگ ءَ یک مزنیں کَوشے ءِ تہا مان بکنت ءُ کمّو بہ وَپسیت چون وَشّ اِنت۔۔۔ اناگت ءَ کَوشے مزن بیت ءُ کوٹی ءِ کساس بیت۔ وارکا ءِ دَست ءَ چہ بُروش کپیت۔ زُوتّ وتی سرگ ءَ چَنڈینیت، چمّاں پچ کَنت ءُ چاریں نیمگاں چاریت داں کہ چیز تالان مہ بَنت۔

“وارکا ڈنّ ءِ پدیانکاں شود، گْراک گِندَنت اِش، مردُم پَشَل بیت۔” وارکا پدیانکاں شود ایت، کوٹیاں روپگ دَنت ءُ ھاکاں ٹَپّیت۔ پدا چُلّ ءَ روک کَنت، تچان ءَ دُکّان ءَ رَوت۔ کار ھمنچو باز اَنت کہ یک دمانے ھم پہ نِندگ نہ رسیت۔ بَلے ٹیبل ءِ کَش ءَ اوشتگ ءُ پَٹاٹ ءِ پوستانی پاچگ وَ چہ دْرستاں گْرانیں کارے۔ آئی ءِ سَر ٹیبل ءِ سرا جُکّ ایت، پَٹاٹ آئی ءِ چمّانی دیم ءَ ناچ کَن اَنت۔ بی بی چہ آئی ءِ کَش ءَ گْوزیت، کارچ چہ آئی ءِ دَست ءَ کَپت، آئی ءِ گوشاں ٹلینگگ یے جَت۔

دْرستاں چہ گیشتر دَرد شَپ ءِ وَرَگ ءَ پَد رزانانی شودگ ءِ اِنت۔ اے وھد ءَ آئی ءِ دِل لوٹیت کہ ھرچیز ءَ ھما جاگہہ ءَ یلا دَئے ءُ بہ وَپس۔ روچ آس ر بیت چہ دَریگ ءَ شَپ ءِ تہاری زاھر بیت۔ وارکا ھمے ھیال ءَ گوں بچکندگے جَنت کہ شَپ ءَ آرام ءِ ھاترا کمّو وھد رسیت۔ بَلے شَپ کہ بیت مھمانانی آیگ بِندات بیت۔

“وارکا تپسو ءَ روک کن۔” بی بی توار جَنت۔ چاہ دان سکّ کسان اِنت۔ دْرستیں مھمانانی ھاترا چاہ جوڑ کنگ ءَ پنچ وار چاہ دان پِر کنگ لوٹیت۔ چاہ ءَ پَد وارکا ساھتے یکّیں جاگہہ ءَ اوشتاتگ مھماناں چاریت ءُ دِگہ پَرمان ءِ ھاترا وَدار کَنت۔

“وارکا تَچان ءَ بُرو ءُ سَے (3) بوتل بئیر بیار” آ دْرکّ کَنان ءَ رَوت۔
“وارکا کمّو واڈکا بیار”
“وارکا پیچکشّ ءَ بیار”
“وارکا ماھیگ بیار”

پدا مھمان موکل کن اَنت۔ بتّی کُشگ بَنت۔ واجکار ءُ بی بی وَپسگ ءَ رَو اَنت۔ آ گُڈّی پَرمان ءَ اِشکُن ایت۔

“وارکا گْونڈُو ءِ گْوانزگ ءَ چَنڈ”
چُلّ ءِ تہا چِرت چِر چِر کنگ ءَ اِنت۔ دیوالانی سرا سبزیں نشان ءُ گُدانی ساھِگ وارکا ءِ چمّاں تامور کنگ ءَ اَنت۔

وارکا لیلو دَیگ ءَ اِنت۔ گْونڈُو گْریوگ ءَ اِنت۔ گیشتریں گْریوگ ءَ دَم بارت۔ وارکا پدا ھما پودگِلی ایں شاہ راہ، باچکا بڈّ ءَ کُرتگیں مردُم، وتی مات ءُ پِت ءَ گِندیت۔ آ دْرستیں گَپّاں پھمگ ءَ اِنت۔ دْرستاں پجّارگ ءَ اِنت۔ بَلے وابینگ ءَ آ نہ پھم ایت کہ یک تاگتے ءَ آئی ءِ دَست ءُ پاد بَستگ اَنت۔ آئرا واب ءَ پریشان کُرتگ۔ آ ھما تاگت ءِ شوھاز کنگ ءَ چاریں نیمگ ءَ چمّاں شانک دَنت۔ آ وتی نیم پچیں چمّاں گوں سبزیں نشان ءَ گِندیت۔ ءُ کُوکّاراں اِشکُن ایت ءُ وتی دُژمن ءَ گِندیت کہ آئرا واب ءَ نَئیلگ ءَ اِنت۔

“آ دُژمن اے گْونڈُو اِنت”

آ کَندیت۔ اے کسانیں گَپّ ءِ نہ پھمگ ءَ آئرا ھیرانی بیت۔ سبزیں نشان، ساھِگ، ءُ چِرِت ھم ھیران بوھگ مھسوس بَنت۔

وارکا چُرتے ءَ کپیت۔ آ چہ وتی کُرشی ءَ پاد کَئیت۔ دیم ءِ سرا بچکندگے تالان کَنت۔ کوٹی ءِ تہا لھتیں کدم جَنت۔ آ وَشّان بیت کہ چہ گْونڈُو ءَ آئی ءِ جان چُٹّیت کہ ھمیشی ءَ آئی ءِ دَست ءُ پاد بستگ اَنت۔

گْونڈُو ءَ بہ کُش ءُ بہ وَپس۔۔۔ وَپس۔۔۔ وَپس۔۔۔
وارکا مزنیں کَندگے جَنت ءُ گْوانزگ ءِ کِرّ ءَ رَوت۔ گْونڈُو ءِ کِرّا سرا جھل کَنت۔
وھدے آ گْونڈُو ءَ گُٹگیر کَنت گُڑا وتارا ھمودا تَچک کَنت۔ سکّ وَشّ بیت کہ نوں آ وَپت کَنت۔ دَمانے ءَ پَد آ مُردگ ءِ وڑا سیر واب اَت۔

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔

آزمانک
تهلیں راستی

آزمانکار: عبدالواحد وداریگ

دی بلوچستان پوسٹ

(آزمانک مئے چاگرد ءِ نام اِنت- آزمانک مئے چاگرد ءِ بَهر اِنت – آزمانک بَنی آدم ءِ کِرد اِنت- آزمانک دل ءِ مارشتانی دَراَنگاز کنگءِ نام اِنت -آزمانک راستی ءِ آدینک اِنت – آزمانک هما چیریں راستی اِنت کہ راست گْوشگ نہ بیت – پرچا کہ راستی سَک تَهل ءُ جَور اِنت – شاهو یک تهلیں کارستے کہ چاگرد آئی ءَ سَگّ اِت نہ کنت -شاهو یک انچیں کارستے مَئیگ ءُ شمئے کَش ءُ گْوراں بے تْرسّ ءَ تَرّگ ءَ اَنت – اے آزمانک ءَ بُوان اِت- ءُ وتی دیدانکاں چے مارا الّم ءَ سَهیگ بہ کن اِت – منتواراں – گَل بہ گندات اِت **)

شاهو یک انچیں مردم ئے اَت کہ آئی ءَ دگرءِ میڑینگءَ چہ وشّی ءُ تاهیر رس اِتگ اَت. آ مدام انچیں کاراں گلائیش اَت. ءُ آ مدام سْراپ ءَ اَت کہ کجا ناں کجا مردماں نگیگیں جاوریءَ بہ گنداں ءُ بہ میڑینان اِش ءُ من سیل ءُ نِدارگ اِش بہ کنان ءُ وتی زردءَ تاهیر بہ دیاں. برے برے شاهوءَ درستیں سیمسَر سَرگْوَز کتگ اِت اَنت. بزاں مُپت ءُ ناهودگیں بُهتامءِ جَنَگ ءَ هم. مردم ءَ مپتءُ ناهودگ ءَ بهتام ءِ جَنَگ ءَ ھم چَکّ ءُ پد نہ بوتگ اَت. اگاں اے میڑ ءُ جَنگاں کَسے مُرتگ اَت گڑا شاهو ءَ چہ گَل ءَ ناچ کتگ اَت. ءُ آ مردم ءِ مَرگ ءَ چہ هِچ دَرد ءُ بَژنیگ نہ بوتگ اَت. شاهو یک پیر مردے اَت. آئی ءِ اُمر هپتاد ءُ پنچ سال ءَ چہ گْوستگ اَت.

یک جَنے ءُ هَپت جِنِکّ اِت اِنت ئے. آئی ءِ هپتیں جِنکّاں انگت آروس نہ کتگ اَت. آئی ءِ مستریں جِنک مروارد اَت کہ نی چِلّ سال ءَ رَستگ اَت . آئی ءِ مود تاک کپتگ اِت اِنت. آئی ءِ گوناپ ءِ رژنائی ءَکم کم ءَ تاموری چو سْیاهیں جمبرءَ مان پوشگ ءَ اَت.
آئی ءِ پُشتیگ ماهکان ءِ شَهم هم نی کوراسک بئیگ ءَ اَت. اگاں شاهوءِ کِرد شَریں بوتین اَنت اے وهدی اے دوینانی آروس بوتگ اَت. ءُ اِشاں رَمگے چُک هم بوتگ اَت. بلے شاهو ءَ هِچ چُشیں سَما نیست اَت کہ آئی ءِ لوگ ءَ هپت جنین چُکّ اَست کہ دَنیگہ سیر ءُ آروس اِش هم نہ کتگ اَت! نی اِشاں چے لهتیں کلمانٹ تَرّ اِتگ اِت اَنت.

مرچاں شاهو پہ نوکیں شِکاری ءَ ترّگ ءَ اَت. آئی ءَ وتی شوهاز زوت دست کپت. یکروچے آ مُرید ءِ بَچّ کمبر ءَ گوں دوچار کپتگ اَت.

تو سرپد ءِ تئی لوگ ءَ چے بئیگ ءَ اِنت؟
شاهو ءَ کمّے تْرندیں گالوارءَ جُست کُت.
اِنّاں!
هدا مہ کنت زاناں چے بئیگ ءَ اِنت ؟
کمبرءَ پہ هیرانی جُست کُت
تو چونیں براتے ءِ کہ وتی لوگ ءِ ھال ءَ هچ سهیگ نئے
شاهوءَ گْوشت.
کمبر ءِ دل ءَ جَت
ناگت ءَ شاهو ءِ گُٹّ ئے گِپت ءُ گْوشت ئے “اگاں گندے تو منی لوگ ءِ مردمانی بابت ءَ یک بدیں سُھنے بکنے من تئی زبانءَ چہ بُن ءَ گْوجاں بد بهتیں پیرمرد”
آئیءَ شاهوءِ گُٹّ یل دات. شاهو یک پیر مردے ءَ اَت گُٹ ئے هُشک تَرّ اِتگ اَت آئیءَ کُلّ اِت ءُ جَکّ اِت ءُ شانت ئے. بلے انگت هم شاهوءَ وتی پرواہ نہ کُت ءُ گْوشت ئے هَوکہ من راستین ءَ گْوشاں ءُ راستی هر کسءَ تَور اِیت. اِے هَبر ءِ کنگ ءَ رند شاهو پدءَ جَکّگ ءُ شانَگ ءَ لگّ اِت . شاهوءَ داں دیرءَ کُلّ اِت ءُ جَکّ اِت، وهدے دیست ئے کہ کمبر پاداں گِران انت دلمانگ اِنت کہ برو گْوشگ ءَ لگ اِت.
تَو زانے اِے باهَڑ پرچے شُمئے لوگ ءَ رَو آ کنت ؟
تو سرپد نئے‌؟
اے باهڑ اَنچو شمئے لوگ ءَ نہ رَوت ءُ نئیت— اگاں راستی ءَ سَگّ اِت کنے گڑا گوشدار، اِے ورنا ءَ تئی گوھار چمّ ءِ چِیر ءَ کتگ منی چُکّ هَو ”
کمبر چہ زهر ءَ سُهر تَرّگ ءَ اَت .آئی ءَ اِے هبر کدی سَگّ اِت نہ کُت کہ شاھو منی گوھار ءِ نام ءَ چو سُبکّ سُبَکّ ءَ شاهو بہ گِر اِیت.
ءُ شاهو ءَ چار اِت آسِن سُهر اِنت گڑا کُدینّگ ءَ پرچے مہ جناں.
گوشت ئے اِے باهَڑ لوٹ اِیت شمارا ٹِنڈر ءُ رزواه بہ کنت
اِے همُک روچ رَوت تئی گوهار ءَ گوں……..
بس بس بس بس کن ناکو شاهو اگاں ناں پدءَ گُٹّ ءِ گِراں تئی ساه چہ هَمودا دَر بئیت کمبر ءَ پہ تْرندی گْوشت،،
کمبر ءَ هیال کُت کہ باهڑ ءَ دیر اِنت آیانی لوگ ءَ رَو آ کنت۔ بلے اِے نیمگ ءَ آئی ءَ هجبر هیال نہ کتگ. ءُ پد ءَ باهڑ آئی ءِ تِْری زتک اَت. اِے وڑیں سْیادی ءِ بِزانت برات ئیگ اِنت.
بلے اِے وهدی شاهو همے سْیادی ءَ بُهتام ءِ کارچ ءَ گوں هِلار کنگ ءَ اَت.
شاهو وَ همے لوٹگ ءَ اَت.
کہ اِشانی سْیادی ءِ بند بہ پُرش اِیت-
کمبر ءَ ناکو شاهو ءِ نیمگ ءَ پہ زهرناکی چار اِت ءُ پاداں تْراپینان ءَ شُت- شاهوءَ وتی لنٹانی سرءَ یک شیتانی کندگے آورت ءُ جیڑگ ءَ لگّ اِت. نی لئیب بنگیج بوتگ هاهاهاها شاهو سِلّیں کندگاں جنان ءَ وتی لوگ ءِ نیمگ ءَ رهادگ بیت.

دُرّین کَنوَرجاه ءَ نان پَچگ ءَ اَت- کمبر اَتک ءُ دُرّین ءِ دیم پہ دیم ءَ نِشت – ءُ دُرّین ءَ روکءَ روک چارگ ءَ لگّ اِت گْوشئے زاناں دُرّین ءِ دل ءِ مارشتاں چہ آئی ءِ گوناپ ءَ شوهازگ ءَ اَت- دُرّین وتی نان ءِ پچگ ءَ دلگوش اَت- آئی ءِ نیمگ ءَ دلگوش ئے نہ کت- چو دیست ئے کہ کمبر آتک ءُ منی دیم ءَ نِشت آئی ءَ همے پگر کتگ اَت سُبارگ ءَ لوٹ ایت آ تِینّ ءِ سرءَ چے نان ءَ ایر گیج اِیت ءُ تِیچّک ءِ سرئے کنت ءُ تِیچّک ءَ کمبر ءِ دیم ءَ ایر کنت- کمبر وتی دل ءَ شاهو ءَ بَد رَد گْوشگ ءَ لگّ ایت- کم بهتیں پِیرمرد ءِ سر ءِ هوش شُتگ منی گهار چُشینے نہ اِنت کہ آ بَد بَهت گْوش اِیت – بلے پدا هم آئی ءِ گپاں چے تُشے شَک آئی ءِ دل ءَ پیداگ بوتگ اَت –

اَناگت ءَ کمبر ءَ جُست کُت مرچی باهڑ مئے لوگ ءَ نیاتکگ؟
دُرّین ءَ کمبر ءِ نیمگ ءَ پہ اَجَکّھی چار اِت ءُ پَسّوئے دات نزاناں اَلّم ءَ اِینگو کارئے نہ بوتگ کہ نیاتکگ- دُرّین وتی نان ءِ تانگ ءَ گُلائیش بوت”
کمبرءَ پدءَ آ اِیرت چار اِت- آئی ءِ گوناپ ءَ چے چُشیں هِچ گپ پَدّر نہ بئیگ ءَ اَت کہ زانگ بہ بیت آ چے هیال کنگ ءَ اِنت- کمبر پد ءَ وتی دل ءَ شاهو ءَ زاه ءُ زَکَت کنگ ءَ لَگّ اِت- هرچ وهدیکہ شاهو منی دیم ءَ تَرّ اِت من آئی ءَ کُشان ءُ هِلار کناں چُشیں اِبلیس ءُ هَبِیسّ من وتی زندگی ءَ نہ دیستگ! …..
دُرّین ءَ کمبر ءَ سُبارگ دات ءُ کمبر ورگ ورگ ءَ لگّ اِت
دُرّین ءِ گْرستگیں نارُشت آئی ءَ سک وش بوتگ اِت اَنت – آ ورگ ءِ گْرادگ ءَ مات ءَ بَلَد کتگ اَت-
تَو باهَڑءَ چے کنے ؟ دُرّین ءَ ناگت ءَ کمبرءَ چے جُست کُت – تو وَ هِجبَر باهڑءِ جُست نہ کتگ ! ءُ باهڑءَ هم ھر وھدے مئے لوگ ءَ کارے کپ اِیت گُڑا کَئیت،
همے دپار کہ کمبرءِ دپ ءَ اَت کمبرءَ آئی ءِ جایگ ءُ اِیر برگ شَمُشت- همے دپار آئی ءِ دپ ءَ پورَو گوشئے جَور بوت- آ دُرّین ءَ شَکّ ءِ نِگاه ءَ چارگ ءَ لگّ اِت، هما شک ءِ تُھم کہ کمبر ءِ دل ءَ شاهو ءَ کِشتگ اَت رودوم زِیرگ ءَ لگّ اِت- چہ دور ءَ چے پورو شاهو گْوشگ ءَ اَت – تَو زانے اے باهڑ پرچے شمئے لوگ ءَ رَو آ کنت ؟ چِد ءُ گیشتر کمبر ءَ گوشداشت نہ کُت چہ جاه ءَ پاد اتک ءُ روگ ءَ لگّ اِت- دُرّین ءَ پہ هیرانی گْوشت – چے بوت ترا لالا ، تو نان نہ وارت ؟
هاں !! آئی ءَ سِٹّے کُت ،
آ پَچ دْرہ اِت
منی دل ورگ نیائیگ ءَ اِنت –
ترا لالا باهڑءَ چِیزے گْوشتگ !
کمبر دَست ءُ پادانی ساه ءَ وئیل داتگ اَت”
لالا باهڑ ! آ وتسَر ءَ جیڑگ ءَ لگّ اِت ،
کمبر ، منی برات ترا چون اِنت ؟! مرچی تو دگے وڑاے پورو باں بَرّ اِتگ ءِ !!
کمبر ءَ پُشت ءَ چَکّ جَت وتی گهار ءِ نیمگ ئے چار اِت چہ کنوَر جاه ءَ دراَتک ءُ شُت “

شاهو وتی لوگ ءَ نِشتگ اَت پگر کنگ ءَاَت کہ باهڑ انگت ءَ پرچا زندگ اِنت ؟ من اے وهدی بائد اِنت آئی ءِ مرگ ءِ جار اِش کُتیں –

من گْوشاں اے کمبر چہ بُزدلے ءَ بے گیرت بوتگ؟ اِنّاں ! من بائد اِنت یک کارے بہ کناں! هَو اَنچُش کناں – آئی ءِ باتن ءِ شَیتان بے تاهیر اَت آ چہ جاه ءَ پاد اَتک – آئی ءِ لوگ بانُک همے نَزّیکّ ءَ نِشتگ اَت ءُ وتی لوگ واجہ ءَ شرّ شرّ ءَ چارگ ءَ اَت – دیست ئے شاهو پاد اَتک جُست ئے کُت
مروارد ءِ پِت کجا روگ ءَ ئے؟

لاهوت ولا منی شومّیں شَیتان ءَ تو پد ءَ مرچی من ءَ پُشت ءَ گوانک جَت! مرچاں منی کار اَنچو هم سرجم نہ بئیگ ءَ اَنت- هاں بگش باریں تو من ءَ پرچے توار کت؟ شاهوءَ پہ زهرناکی گوشت-
تو زاناں کجام شرّیں کارپدانی واهُندے ؟
هزاری ءَ هم پہ بیزاری جواب دات هدا ءَ بچار مردمانی هَکّاں مہ زیر-

تو بَس کن هزاری ” مرچاں من ءَ تئی هَبَر هِچ وش نہ بنت ، شاهو پاداں گِران ءَ دیم پہ شهر ءَ شُت اے مَچّانی شهر اِنت اے شهر ءَ گڑیلیں مَچّانی ساهِیگ ءَ میتگ ءِ مردمانی بَزیں دیوان گرم اَت- همے مردمانی دیوان جاه اَت- هرکس پہ گپّے اِد ءَ مردمانی پُچُّک شودَگ بئیگ ءَ اِت اِنت پلانی چُش اِنت ، پلانی ءَ مرچاں اے کار بنگیج کتگ مردمانی گپ ءُ کندگ هور اِت اَنت
تژن ءُ دژنام ءُبد ءُ رَد اِد ءَ دُرست هور ءُ ھوار اِت اَنت- مردماں کہ شاهو دِیست پیداگ اِنت چہ مُچّی ءَ یکے ءَ پہ پَهر گْوشت – آ اِنت مئے وَش گُپتار وَ هَمِشیں نوک ئے پیداگ اِنت” دگے یکّے چہ وتی جاه ءَ پاد اَتک ءُ پہ شاهو ءَ جاہ ئے هالیگ کت ءُ گْوشت ئے بیا بیا ناکو مارا دیر اِنت کہ تئی ودارءَ نِشتگیں، شاهو همے مردک ءِ جاه ءَ نِشت ءُ بَزیں دیوان ئے گیشتر بز کُت ” داں یک وهدے شاهو ءَ چو هلوت ئے گْوشت اڑے شما یک گپّے ءَ سھیگ اِت ؟؟
مردماں زانت شاهوءَ مرچی نوکیں هالے گون اِنت ، دُرستاں وتی گوش رُپت اَنت ءُ وتی دلگوش اِش پہ شاهو ءَ کت – همے دیوان ءَ چے یکّے ءَ دَرّائینت ما دَنیگا چُشیں هِچ گپّے اِش نہ کتگ بلے تو بُگُش باریں ترا چونیں هالے گون اِنت ؟
واجہ مرید وت ءَ مزنیں مڑهدار ءُ اِزّت دارے لِیک اِیت شاهو ءَ پہ تژن گوشت ” دِگے یکّے ءَ جواب دات – هَو واجہ ناکو مرید مڑهدار ءُ لائکیں مردمے – بلے تو پہ تژن نام ئے گِرگ ءَ ئے؟
ھو واجہ مردمانی گْور ءَ مُرید ءَ وَ مزنیں اِزّتے پہ وت ءَ اَڈ کتگ، شاهو ءَ شیتانی کندگے لُنٹانی سَر ءَ آورت ءُ پہ نرم تواری دیمتر ءَ گْوشگ ءَ لگّ اِت – بلے لوگ ءِ هال ءَ سَرپَد نہ اِنت کہ آئی ءِ لوگ ءَ چے بئیگ ءَ اِنت!،
مردمانی تہ ءَ ھدوک ئے گیشتِر ودی بوت دیوان ءِ درستیں مردم شاهوءِ نزّیکترءَ کِنز اِت اَنت شاهو چپ ءُ چاگرد ءَ اَنگِرّ اِش کُت مُچّی ءِ تہ ءَ چے یکّے ءَ جُست کُت – ناکو شاهو نی کہ تو گپ بنگیج کتگ گڑا سرجم ئے کن ! مارا پرچے چو بے تاهیر کتگ تو وَ زانے من دل ءِ نادراھیاں! ”
هیر من شمئے دیم ءَ گپّ ءَ کناں بلے بچار اِت اے گپّ دِگے دورءُ دْراج مہ رَوت،
من سَهیگ ءُ شما سَهیگ – شاهو ءَ مُچی ءِ سَر ءَ چَمشانک دات ءُ دَمے ساساراِت ءُ گْوشگ ئے بنگیج کت – شما زان اِت کہ باهڑ مرچاں چے کاسارَو سازگ ءَ اِنت –
اِنّاں! ما چے زانیں کہ باهڑ چے کنگ ءَ اِنت – یکّے ءَ همے دیوان ءِ تہ ءَ چے دَرّائینت “-
بلے من زاناں “، شاهو ءَ گْوشت ،، باهڑ مرچاں مرید ءِ جِنِکّ دُرّین ءِ آشِک اِنت –

دِگے یکے ءَ دَرّائینت “بلے باهڑ ءَ وَ آروس کتگ – ناکو شاهو! اے چے گپاں تَوے جَنے تو کماشے ءِ وَ ترا چُشیں هبر زیب نہ دَنت “ ءُ من تئی اے گپاں گوں هِچ تِپاک نہ کناں !
تو اگاں نہ منّ ئے مہ منّ بلے راستی هَمِش اِنت کہ من گْوشت – ءُ هَژدَری نہ اِنت کہ باهَڑ دُرّین ءَ گوں سِیر ءُسانگ بہ کنت – چِیزے روچانی وَشّی ءَ زیر اِیت ءُ پُشت ءَ کِنز اِیت” دگہ یّکے ءَ شاهو ءِ پشت ءَ چہ گوشت- ناکو شاهو ، کم بهت هُدا ءِ گْورا بہ ترس – الله ءَ دو دگنیا جوڑینتگ – اے دگنیا وَ همیش اِنت کہ نی تو مرگ ءِ دَپ ءَ رَستگ ءِ !
شاهوءَ چُست ءَ پَسّو دات- تئی هیال ءَ اے اُمرءَ هم من دْروگ بنداں ؟
اِنّاں ! من بَدیں مردمانی بدیں کرداں پَدّر کنگایاں – اِشی ءَ هدا من ءَ جُست نہ کنت تو دلجَم بہ بئے – دگے یکے ءَ شاهو ءِ پَلّامَرزی کت ءُ گْوشت ئے ناکو شاهو راست گْوش اِیت – مردم وتارا شَر بہ کن اَنت ناں ، پد ءَ دیم ئے گوں شاهو ءَ کت ”
ناکو شاهو گڑا تو اے وتی چماں گوں دِیستگ اَنت ؟،،
هَو واجہ من وتی اے گنھگاریں چمّاں گوں دیستگ اَنت- شاهوءَ بُهتام جَنَگ بنگیج کت ”
یک رندیکہ من گِپت اَنت گڑا من ءَ گْوشت ءِ هِچ کس ءَ هال مَدئے ” گناه داں کدی چیر دَئیَگ بیت اِنّاں همیش اِنت نی من آیانی گناه ءَ شمئے دیم ءَ درانگاز کنگایاں شاهو وتی اَبلیسی ءَ کار مرز کنگ ءَ لگّ اِتگ اَت- آئی ءِ دل ءِلوٹ ءُ تماه هَمیش اَت کہ زوت باهڑ کمبرءِ دست ءَ کُشگ بہ بیت ” اے جنگ ءَ کمبرءُ مرید هم کُشگ بہ بنت پہ شاهو ءَ وژدلی اَت شاهو ءَ هر جاگہ اے دوئینانی بنّام کنگ ءَ وتی دل نہ رنجینت – چیزے روچاں رند شاهو ءِ دل ءِ ارمان سرجم بوت- اے گپ بازار ءِ لوگ لوگ ءَ شُت ءُ سَر بوت ” اے کسانیں گپّے نہ اَت- مرید ءُ کمبر ءَ لوگ ءِ دَرآیَگ کم کُت همے گپ وهدیکہ باهڑ ءَ سر بوت هما نہ اَت کہ باھڑ چہ اے بلاھیں بُھتام ءَ دلپٹ بہ بیت ءُ بہ مر اِیت ! آ وَ سَک هَیران ءُ اَجَکّہ بوت – اے چونیں بُهتامے کہ منئیگ ءُ دُرّین ءِ سر ءَ جَنَگ بوتگ! آئی ءَ اراده کُت وتئیگ ءُ دُرّین ءِ پاک دامنی ءَ گوں ناکو مرید ءُ کمبر ءَ بہ کنت ،،
بلے آئی ءِ لوگءِ مردماں آئی ءَ گوں گْوشت – اَنّوں تی اُود ءَ رَوَگ شر نہ انت – هما وهد کَئیت گڑا برو ،،
مردماں هم ناکو مرید ءِ زندگی جَهندم کتگ اَت-
اے جِنِکّ انگت زندگ اِنت؟ ترا چتور وتارا شات بیت کہ شمئے پُشت ءَ چشیں بدیں نام گِرگ بہ بیت! بہ کُش اے جِنِکّ ءَ کہ ترا بنّام ءُ نام دپ ئے کتگ ،، شگاناں ناکو مرید سوتک ءُ پُر کت همے ڈَول یک روچے آئی ءَ
آئیءَ وتی جِنِک ءِ کُشگ ءِ پَیسلو کُت- آئی ءَ دُرّین وتی لوگ ءَ بند کت – ءُ آئی ءِ کُشگ ءِ ھاترا دیم ءَ جُنز اِت –
من ءَ مہ کُش منی پِت من بے میاراں – اے مردماں وَتسَریں بُهتام مئے سرءَ جَتَگ ! وللّہ منی پِت من بے میاراں – دُرّین چہ مرگ ءِ تُرس ءَ لرزگ ءَ ات ،، یاالله تَو گندوک ءُ زانوک ءِ من پاک ءُ پلگاریں جِنِکّیاں مرید دیم ءَ کنز اِت – دُرّین پِریات ءُ زاری ءَ لَگّ اِت – بلے مرید ءِ گوش گْوشئے کَرّ بوتگ اِت اَنت – اَبّا ..- مہ من ءَ—- مہ — کُش- ابّا — مہ— ن—- بے– بے —- مرید ءَ آئی ءِ گُٹّ همے وڑا گِپت آئی ءِ ساه ءُ توار هر دویں بند بوت اَنت- جار پِرّینگ بوت کہ دُرّین مار ءَ وارتگ ءُ دمان ءِ دمان بیران بوتگ!
دُرّین وَ مُرت بلے مرید هم تَهت ءِ باهوٹ کُت ئے – مرید ءِ کهول روچ پہ روچ گیشتِر بنّام بیان بوت- اے بنّامی کمبرءَ دگے گیشتر سَگّ اِت کُت نہ کت ” آ باهڑءِ چاریگ بیت کہ کُجا ناں کجا آئی ءِ ڈِیکّ ءَ بہ کپ اِیت- همے پیم یک روچے آ گوں باهڑ ءَ دو چار کپ ایت- هاں باهڑ کجانگو سر گپتگ ءِ منی کهولءِ برباد کنگءَ ترا چے رس اِت- تو چے پگر کتگ کہ من مرید ءِ لوگ ءَ مانداراں وت آئی ءِ ندارگ ءَ چاراں ؟
باهڑ ءُکمبر دیم پہ دیم اوشتاتگ اِت انت- باهڑ ءَ دیست کمبر ءِ دست ءَ وتاسے – باهڑ ءَ درائینت- بچار کمبر من هم زاناں ءُ تو هم زانے کہ اے دُرست بُهتام بوتگ اَنت مئے سرءَ بستگ اَنت اِش-
کمبرءَ دگے گال ءُ گپتار نہ کت پہ اِشتاپی باهڑ ءِ سرءَ تیر گْواری کت ئے – ءُ باهڑ زمین ءِ میار بوت ،، آ اِیمن بوت کہ باهڑ مُرتگ نی چہ اود ءَ رهادگ بوت——
* * * *
بازار ءَ هال شِنگ اَت کہ کمبر ءَ باهڑ جت ءُ کُشت – پَرچا ؟؟؟
همے کہ آئی ءَ کمبر ءِ گهار ءَ گوں چوش کتگ آ کتگ – دو هون بوت بے میار ءَ بلے
بلے دُگنیا دنیگا آیاں میار بار سرپد بئیگ ءَ اَت پرچے کہ – گڑا دوئیں پرچا کُشت اَنت اِش – الّم ءَ سیاہ کار بوتگ اَنت- بلے راستی ءَ سہے مردم سرپد اَت- دو همیش اِت اَنت کہ کُشگ بوت اَنت،، یکّے شاهو وت اَت- میتگ میتگ بازار بازار واجہ مرید ءُ کمبر ءِ بنّامی ءِ گپ شنگ ءُ تالان اَت- بد بهتیں شاهو ءَ دو لوگ آس جتگ اَت،، مرید ءُ مهتاپ کہ دوئیں برات ءُ گهار اِت اِنت شاھو ءَ اِشانی برات ئے ءُ گهارے ءِ بند دارئے رِشتگ انچوش پْروشت کہ ھون ءِ دیوّالے مِکّ بوت”
شاهو هما مچکدگ ءَ وتی دیوانجاه ءَ گوں وتی هم رِیشّاں نشتگ اَت ءُ پہ پهرے گْوشگ ءَ اَت – نی وَ شمارا منی هبر باور بوت ناں ؟ آ گپّے کہ من کتگ اَت راست اَت همیش اِنت تهلیں راستی بابا من ھرچ ھبرے کہ کناں آ رُد اِیت،، شما باور کنے شَر نہ کنے شَر هَو !
اے درستیں کار شَکّ ءِ بنیاد ءَ بوت اَنت- پرچا کہ شاهو ءَ کمبر ءُ مرید ءِ دل ءَ شک ءِ تُھم دَور دات- گڑ آئی ءَ پہ جْوانی وتی تِج جت ءُ رودم زُرت- یک ناهکّیں هونے کمبرءَکت ءُ دگے یکّے مرید ءَ هما پَیم کہ شاهو ءَ لوٹ اِت – اے دوئیناں وتی وتی کار هلاس کت اَنت- بلے اے کار داں همدا هلاس نہ بوت اَنت ؟ نی اے کار دگے دیم ءَ نہ رَوت ؟ کرپاس ءِ تہ ءَ اشکر چَگل بہ دے اَلّم باهَند کنت ءُ جَمبلاس بیت – شاهو ءَ کرپاس ءِ تہ ءَ اِشکر چَگل داتگ اَت شاهو مردماں همے باور کنائینگ ءَ اَت – کہ اے همے وڑیں مردم بوتگ اَنت- پمیشکہ کُشگ بوتگ اَنت،، آ همے دیوانجاه ءَ نشتگ اَت گوں وتی گپاں دیوان ءَ گرم دئیگ ءَ اَت- ءُ وت هم لِزّت زیرگءَ اَت ” شاھو ءِ گپ ءُ کندگ هور اِت اَنت ،، آ دیم ءَ باهڑ ءِ برات شاه دُرّءَ هم سوگند واراتگ اَت کہ آ داں باهڑ ءِ بیر ءَ نہ گِر اِیت پہ آرام دل نہ نند اِیت وتی لوگ ءَ نہ رَوت- ءُ آئی ءَ همے پیم کت – ماهے پورو نہ بوت هال شنگ بوت کہ بیا اِت شاه دُرّ ءَ کمبر جَت ءُ کُشت .

شگان ءِ جَنَگ مروچی ھم ھست شگان ءِ جَنَوک شاھو ءِ دروشم ءَ مئے گوں شُمئے چاگرد ءَ بازیں دروشمے ءَ ھست اَنت.