هَلو سلام- والیکم سلام! چون ئے تو ؟ شُکر اِنت الله پاک ءِ من وشّاں! تو چون ئے ؟ من هم وشاں الله ترا وش کَنات! وتی هکّاں پھل کن اِت!!!! هک زمین ئیگ اَنت! مردُم ءَ گوں مردُم ءَ هک نیست اِنت – دِگہ نوکیں چے هال اِنت، هانُل چون اِنت گِس ءِ مردُم چون اَنت ؟ دِگہ هیر اِنت کُل وش اَنت، هانُل هم وَش اِنت! چون اِنت شُمئے اَئید ؟؟ چونیں اَئید ءُ کُجام اَئید۔ اَئید پہ وَشیانی تَہ ءَ بیت، پہ گُلامیں کُوماں اَئید نیست اِنت۔ من چتور اَئید کَناں۔ من پہ کُجام سوب ءَ اَئید کَناں۔من حسیبہ ءِ ارسیگیں چماں گِند آں ءُ مئے هزاراں براس زِندانیگ اَنت من چتور اَئید کناں۔ مئے هماسئیگ پُرسیگ اَنت من چون ائید کناں۔ مئے براس همروچ شھید کَنگ بیگ ءَ اَنت من چِتور ائید کناں!! هو هو! بِل وتی سیاستاں گُوانکو ءَ هانُل ءَ بِدے۔ هَلو هانی بانُک چون ئے تو ؟ ابا من وشاں!!!! تو چون ئے ؟ منی بانُک الله ترا وش بِکنت! من هم وشاں مات ءَ تئی واست ءَ پُچ زُرتگ؟ سینڈل زُرتگ؟ اِنا اَبا من نوکیں پُچ گُور ءَ نَہ کن آں، من سینڈل هم نَہ زُرتگ- هانی بانُک پرچا گُد نہ زُرتگ سینڈل نہ زُرتگ تئی مات ءَ زاناں زَر گُون نہ بیتگ ؟؟ اِنا اَبا مات ءَ زَر گون بیتگ ما وت نہ زُرتگ- پرچا منی چُک ؟ اَبا سَمّل ءَ گُد نیست سینڈل نیست اِنت گوهر ءَ نیست اِنت!! من گُڑا چون زور آں- هانی ماتی ءِ کرّ ءَ فون کُتگ ؟ هو اَبا ماتی ئے کرا پون کُتگ!!!! ماتی گُڑا چون اَت ماتی ءَ چے هال کُت ؟ ماتی جوڑ ءُ وش اَت ماتی ءَ گُشت مئے کرّ ءَ اَئید اِنت، هو هانُلک گُڑا تو مهلب ءُ نازی ءُ هاتوکی گُوم ءَ گَپ جتگ؟ هو اَبا من گَپ جَتگ مِهلب ءُ نازی شوک اِت اَنت ، نوکے گُد اِش گْور ءَ اَت باز زرّ اِش گون اَت من ءَ پیش اِش داشتگ اَنت ، ءُ دُکان ءَ شُتگ اَنت شُوکیں چیز اِش زُرتگ – اَبا ! مِهلب ءَ من ءَ جُست کُت کہ ترا چُنت اَئیدی رَس اِتگ! اَبا ائیدی چے یے زاناں من ءَ مِهلب ءَ گُشتگ ترا اَئیدی چُنت رَس اِتگ ؟ هانُلک اَئید ءِ روچ ءَ چُک وت ءَ شوک کن اَنت ءُ وتی گِس ءِ مردُمانی کِرّ ءَ اَئیدی ءَ (زَر) گِر اَنت وتی همسائگانی کرّ ءَ اَئیدی ءَ (زَر) گِر اَنت ھمیشی ءَ اَئیدی گُش اَنت، اَبا گُڑا مارا زاناں کَس اَئیدی نہ دَنت ما زاناں چُک نہ اِیں- شَنکو تئی مات ءَ من گُش آں ترا اَئیدی دنت- اَبا ماتی ءَ تئی جُست کُت کہ تئی اَبا ءَ پون نہ کُتگ؟؟ من گُشت اِنا اَبا ءَ دیر اِنت پون نہ کُتگ، ماتی ءَ من ءَ جُست کُت کہ تئی نوکیں گُد کُج اَنت پیش اِش بِدار !! من گُشت من نوکیں گُد نہ زُرتگ- اَبا من ماتی ءَ گُشت اَئید مئے واست ءَ نہ اِنت ، ما گُلامیں ما چون اَئید کن اِیں- ماتی ءَ من ءَ هبر دات کہ چُش مَہ گُش گُلام زاناں مُسلمان نہ اَنت گُلام زاناں اَئید نکن اَنت گُلام زاناں مَردُم نہ اَنت!!!!!!! شر منی بانُک گُڑا تو چے گُشت ماتی ءَ را ؟ اَبا من ماتی ءَ را گُشت ناں ما مُسلمان نہ اِیں مارا گُش اَنت شُما کاپِر اِت، شُما گُلام اِت ، مئے لوگ ءُ جاگہ اِش سُوتکگ اَنت مئے براس ءُ مردُم اِش شھید کُتگ اَنت ، مئے براس زِندان ءَ بَندیگ اِش کُتگ اَنت ، منی دَسگُهار سَمی ءِ پِت شھید اِش کُتگ ، گوهر ءِ پِت شھید اِش کُتگ ، سَمی ءُ گوهر اَئید نَکن اَنت من چون اَئید کُت کَناں- ما سیاد ءُ وارسے نہ گِند اِیں ، لوگ ءُ جاه نہ گِند اِیں ، وشی یے نہ گِند اِیں !! اَئید پہ وشی ءَ وش اِنت ، پہ آزاتیں کوماں اَئید وش اِنت ، ما گُلام اِیں همروچیگیں دَرد ءُ گَماں دُشمن مارا دیگ ءَ اَنت ، ما چون اَئید کُت کن اِیں!!!! اَبا ماتی ءَ هڑیسکگے جَت ءُ گِریت من ءُ ماتی ءَ گِریت من هم گِریت- پون کَٹ بوت پَد ءَ ماتی ءَ پون نہ کُت-
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
اے کِسہ گوں زِندمان ءَ بَندیگ اِنت الّم ءَ بوان اِت ئِے! مَرچی من سَک دَمبرتگ اَت چَہ کار ءَ مَوکل کُرتگ اَت کہ ۵ ءَ وپساں اَنچوش تبد ءُ لوار اَت کہ مردم کمو چہ لوگ ءَ ڈن ءَ در بئیت گُش ئے کہ آس روک بِیت انچو گرم اَت ساهت ء سے اَت من چہ کار ءَ موکل کرت ورگ جوڑ کت ڈْرمب ءَ نانے پتک ھید اَنچو رِچگ ءَ اِت اَنت من ورگ آرت اَنت ءُ دیم ءَ کُرت اَنت کِہ ور آں گْوانکو ءَ توار کُت من نان ءِ دپار سِست اَنگت نہ وارتگ اَت من گْوانکو ءَ را چِست کُت مَنی سنگت اِنت دْروت ءُ دراهبات کُت هان جانی تو هال کن انگت تبد ءُ لوار ءَ بَاریں ترا واب نِیست ! من دو سے گَپ کُت سَنگت ءَ اِے گَپانی پَسو نہ دات ! مَن کَمو هِیران بوتاں یار تو هال کن چے بوتگ؟ الله هیر بہ کنت ،؟ ، سنگت ،هال هیر اِنت همبل چہ مُلک ءَ کُلوهے اَتکگ کِہ مَنی گهار سَک نادراه اِنت نادراه جاه ءَ بُرتگ منی مات ءُ کسَتریں بَرات ءَ ڈاکٹر ءَ هَمے گْوشتگ گهار ءَ شومّک اِنت اِد ءَ نَہ بِیت بَر اِت ئِے کراچی ءَ مزنیں نادراه جاه ءَ، مَن سَک پریشان آں یا هُدا، چی بہ کناں منی سنگت ءُ دوست تو ئے پمیشکا من ترا هال کُرت زَرّ باریں هَست یا نیست منی کر ءَ چیزُّکے بوتگ مَن روان کُتگ اَنت، اے هُشترانی کار ءَ مارا اِنچوکیں مُزّے هم نہ رس اِیت کہ شریں دردے ءِ دوا بِہ بِیت،، مَن پسو دات هَیر بیت زر هَست الم ءَ وڑ بیت گُهار ءَ رکین آں ، سَنگت ءَ منتوار کُت ءُ گْوانکو کٹ کُت من نان نہ وارتگ اَت دل پُر بوت گْوهارُک ءِ هال اِش کُت سنگت بزگ انچو پریشان اَت، اے جاه ءَ مَن کار ءَ اِت آں یک هنچیں جنَگلے ءُ ریکانی مِیانے، آ سنگت چَہ من ءَ سک دُور اِنت دگہ سَواری ءُ چیزے نیست اَت ما یکے دومی ءِ ھور بیگ ءَ پیادگ ءَ دو دو ساهت ءَ رو اِیں، گُڑا مَن نِشتاں جیڑگ ءَ لگ اِت آں کِہ یاهُدا منی کر ءَ زر هم نِیست اِنت سنگت ءَ را من اے گُشت نہ کُت کہ آ پَدرد بِیت من سرپداں کہ منی سنگت ءَ را اَژ من چہ اَبید دِگہ کَس نِیست اے ریک ءَ ، یَک پٹانے همد ءَ بَرے بَرے آپ کار اِیت منی گْوانکو ءِ لوٹ اِتگ اَت یکروچے مَن نہ دات کِہ آ وهد ءَ منی کر ءَ زر هستگ اَت نی چَٹ لاچار اِت آں کہ گوانکو ءَ بہ دیاں پٹان ءَ چینچو زر دنت اِیشاں روان کَنیں بِلّ ئِے نادراه ءَ کراچی ءَ کار اَنت دیم ءَ مئے مُزّ بنت وڑے نہ وڑے بِیت الله پاک ءِ در مزن اَنت اے رِیک ءَ وهدے ما وتی بزّگی ءُ لاچاری ءَ گند اِیں دل نوجوانی ءِ ارمان کشّ اِیت ءُ کَّل ءَ کنت وڑ وڑیں جِیڑگ دل ءَ پیداک اَت گوں تهاریں کوٹی ءَ نشتگ اَت آں جیڑگ ءَ اِت آں کہ همے آپ والا ٹینکر اتک پٹان من شُتاں پَسانی آپ جاه آپ ءَ پُر کتاں دل ءَ یکوئی تُرسے پیداک اَت کہ پٹان باریں گْوانکو ءَ زور اِیت یا اِناں ؟ من پٹان ءِ کر ءَ اتکاں سَلام دات ءُ پٹان ءَ را گُشت تو ساری ءِ روچ ءَ مَنی گْوانکو لوٹ اِتگ اَت ترا دوست بوتگ بزیر ئِے من ءَ زَر زلورت اِنت پٹان ءَ بزّگیں گُشت شر هما کیمت َمن گُشت ترا دیان ئِے من گُشت شر تو بزیر ئِے من ترا زرامبار اِکاونٹ ئِے دیاں تو هَمے زراں روان کن وهدے تو رو ئے بازار ءَ ، پٹان ءَ گُشت شر من بیگہ ءَ رویں تئی زرّاں روان کناں پریشان مبو، گُڑا من بیگہ ءَ چَہ کار ءَ موکل بوتاں پند ءَ جُنزان بوتاں دِیم پَہ سنگت ءِ نِیمگ ءَ سَک دُور اَت اَنچیں ریکے هِچ گَردگ نَہ بِیت مَن روان روان داں سر بوت آں کِہ سَنگت نشتگ ڈن ءَ پشک ئِے گْور ءَ نیست انچو پریشان اِنت من ءَ دِیست ئِے گُش اِیت یار شاباش اِنت ترا تئی گْوانکو بند اِنت ، من گُشت تو گْوانکو ءَ سوچ چارج ئِے مان نِیست لوگ ءَ کَپتگ ، تو گُھار ءِ هَال ءَ بہ کن چون اِنت مَن زر هم روان کُتگ سنگتے ءِ سر ءَ بیگہ ءَ سر اِش کَنت تئَی مات ءَ هِچ پریشان مبو همبل ، سنَگت ءَ دَور کت من ءَ اَمبازاں زُرت گُش اِیت مئے گْوھار ءَ کوڈهیں دگنیا یل کرت-
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
واب چے یے؟ آیا واب پہ مانا کنگ ءَ گِندگ بنت؟ من نزاناں سائنس واب ءَ چے یے سرپد بیت۔ من وَت ھَم نزاناں کہ واباں مانا ھست یا کہ نیست۔ تھنا ھمنچو زاناں کہ چہ دَر کسانی ءَ من واب دیستگ ءُ پد ءَ سُھب ءَ وتی مات ءِ کَش ءَ نِشتگ ءُ وتی واب گْوشتگ اَنت۔ وھدے کہ مزن بُوتگ آں گُڑا انڈیائی تامُرانی تھ ءَ باز براں ھمے اِشکُتگ کہ شَپ پہ واب گِندگ جوڑ بُوتگ اَنت ءُ روچ ھما واباں پورو کنگ ءِ ھاتر ءَ۔ بَلے من دنیگتا چو سرپد نہ آں کہ کُجام واب پورو کنگ لوٹ اَنت۔ پرچا کہ یک وابے مردُم ئِے۔۔۔ بَلے من اِد ءَ ھما واب ءِ گَپّ ءَ جنگ ءَ آں کہ مردُم وپسگ ءَ پَد کہ نیم مُردگ بیت گِند اِیت ئِے۔ واب گِندگ ءَ پَد واب ءِ سر ءَ باوست کنگ ءُ ھما واباں نبشتہ کنگ من ءَ سکّ دوست بیت۔ پرچا کہ واباں تھر نیست، آزات اَنت۔ واب ءِ تہ ءَ مردُم بالی گُراب ءِ وڑ ءَ بال ھَم کُت کَنت ءُ ھَما کیزی ءِ وڑ ءَ تَچ اِت ھَم نہ کَنت کہ سانکلاں بَستگ۔ من یک گُلامیں چاگردے ءَ چمّ پچ کُرتگ پمشکا منی وابانی تہ ءَ ھَم رگباڑی ءِ تیرانی توار ھست۔ برے سرمچارانی کَتارانی تَہ ءَ من ءَ تُپنگے بڈّ ءَ اِنت گِندگ باں۔ برے چار راہ ءِ سر ءَ تیر سُپتگیں لاشے ءِ دْروشم ءَ وت ءَ گِند آں۔ بَلے من ھِچ بَر سرپد نبوتگ آں کہ اے واباں مانا ھست اگاں اِنّا۔۔۔ من باز واب دیستگ بَلے من ءَ ھوش نہ کَنت کہ کُجام منی اولی واب اِنت پرچا کہ یک روچ ءِ گْونڈُو ھَم واب دیست کَنت۔ بَلے ھَما واب کہ من آئی ءِ کِسّہ گوں وَتی مات ءَ کُرت۔۔۔ ھَمائی ءَ من وَتی اولی واب سرپد باں۔ آ واب چو اے وڑ ءَ اَت۔۔۔ “یک دْراج بالادیں مردُمے مئے لوگ ءِ تَہ ءَ دَور کَنت ءُ منی پَد ءَ کپ اِیت۔ من تچگ بِندات کن آں پہ وَتی مات ءِ نیمگ ءَ۔ مئے لوگ ءَ یک کُروسے ھست اَت ھمے دْراجیں مردُم تچگ ءِ تہ ءَ کُروس ءَ گیپت ءُ سَرگ سِند کَنت ءُ پد ءَ منی نیمگ ءَ تچگ بِندات کَنت۔ اسپیت پَسے ءِ گُٹّ ءَ سادے بستگ ءُ ساد منی مات ءِ دَست ءَ اِنت۔ منی مات ھمے مردُم ءَ گِند اِیت تاں اسپیت پَس ءَ یلا دَنت۔ گُڑا اے مَرد ھمے اِسپیت پَس ءَ زُور اِیت ءُ چہ مئے لوگ ءَ دَرکپ اِیت۔” وھدے من اے واب ءِ کِسّہ گوں وتی مات ءَ کُت گُڑا منی مات ءَ چہ میتگ ءِ مُلّا ءَ اے واب ءِ مانا جُست کُرتگ اَت۔۔۔ مُلّا ءَ واب مانا کُرتگ اَت ءُ گْوشتگ اَت “اے یک بَلاھے شُمئے سر ءَ کپگ ءَ اِنت ءُ شُمئے جند ءِ سْیادے شُمارا نُکسان دیگ لوٹ اِیت۔ پمیشکا کُروس ءَ ءُ یک اسپیت پَسے ھیرات بکن اِت۔” من ءَ شرّی ءَ یات اِنت کہ اے گَپّانی اِشکُنگ ءَ رند من وتی مات ءَ را گْوشت گُڑا اے تئی بْرات ماما کریم اِنت کہ مارا نُکسان دیگ لوٹ اِیت۔۔۔ پرچا کہ واب ءِ مردُم ھَم ماما کریم ءِ وڑ ءَ دْراج اَت ءُ ماما کریم مئے سْیاد اِنت ھَم۔۔۔ گُڑا بیا اِت ماما کریم ءَ کُشیں۔۔۔ پرچا کُروس ءُ اسپیت پسے ھیرات بکنیں۔ منی مات ءَ من ءَ بَد ءُ رِد کُت ءُ ما کُروس ءُ اسپیت پس ھیرات کُت اَنت۔ ھمے واب ءَ چہ پد من زانت کہ واب ھَم زندمان ءِ تہ ءَ ارزشت دار انت۔ وھدے من مزن بوھان بوت آں گُڑا منی وابانی تہ ءَ ھَم بدلی پیداک بُوت۔ جنگ ءُ جدل، لوگانی سر ءَ لشکر کشّی۔۔۔ اے دْرست منی وابانی ھمراہ اِت اَنت۔ بلے انگت من سرجم ءَ وابانی سر ءَبیسہ نہ کُت۔ پد ءَ وتی زندگی ءَ من لھتیں انچیں واب دیستگ کہ آ منی وھم ءُ گُمان ءَ نہ بوتگ اَنت۔ بلے ھما وڑ بوتگ۔ انچو کہ یکبرے من وابے دیست کہ “من ءُ نثار سَباہ اوتھل ءِ مھراج ھوٹل ءِ دیم ءَ پہ ھاران ءِ بَس ءِ ودار ءَ نشتگ ایں۔ بَس کیت نثار بَس ءَ سوار بیت ءُ من نوک وتی بیگ بَڈّ ءَ کُتگ۔ سوار بُوّگ ءَ چہ پیسر بَس رَوَگ بندات کنت ءُ من پشت کپاں۔” شَپ ءَ من اے واب دیست سُھب ءَ من نِٹورک ءَ شُت آں کہ نثار ءَ ھال دے آں کہ من چُشیں وابے دیستگ۔ بلے نِٹورک ءِ رَوگ ءَ گوں من ءَ ھال رَس اِت کہ نثار شھید بُوتگ۔ برے برے انچیں مردُم منی وابانی ھمراہ بُوتگ اَنت کہ زندمانی ءِ تہ ءَ چہ واب ءَ پیسر من گوں آھاں ھِچ دُچار نہ کپتگ آں بَلے پَد ءَ آ وڑے ناں وڑے ءَ گوں من یکجاہ بوتگ اَنت۔۔۔ ھمے وڑ ءَ وتی زِرد ءِ تاھیر ‘ماھَل’ ءِ دْروشم ھَم وابے ءِ توک ءَ دیست۔ چہ واب ءِ گِندگ ءَ کساس دہ ءُ پانزدہ روچ ءَ پَد من گوں ماھَل ءَ دُچار کَپت آں۔ ءُ لھتیں روچ ءِ تہ ءَ ما انچو یکّے دومی ءَ گوں ھمگْرنچ بوتیں گُش ئے ما ھَپت زندمانی یکجاہ گْوازینتگ۔ بوت کَنت پمشکا ماھَل دنیگتا منی وابانی ھمراہ اِنت۔ واب گِندگ الّمی اِنت۔ من چو ھَم زاناں کہ ھر کَس الّم ءَ واب گِند اِیت بَلے ھر واب راست بہ بیت اے الّم نہ اِنت۔ واب زندگی ءِ گْواچنیں رَنگ ءَ پیش دار اِیت۔ واب چہ زندمانی ءِ بندشاں آزات اَنت پمیشکا من وابانی تہ ءَ زندگی ءِ اسلیں دْروشم ءَ گِندگ لوٹ آں۔ وتی زِرد ءِ ھما واھِشت کہ چاگرد ءَ آھانی سر ءَ بندش جتگ وابانی تہ ءَ سرجم کنگ ءِ کوشست کن آں۔ واب مردُم ءَ چہ زند ءِ رُنگراھاں گِستا کن اَنت پمیشکا من گْوشاں کہ واب بہ گِند اِت ءُ وتی زند ءِ اسلیں تَب ءَ سرپد بِہ بَہ اِت۔ داں کہ چہ زِند ءِ دْرستیں تکّ ءُ پھناتانی وشّیاں زِبھر مہ بَہ اِت۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
ماھْگل گیشیں وانگ ءِ وَاست ءَ دِیم پَہ مُلتان ءَ شُت پہ وانگ ءَ اُود ءَ ماهگل ءَ را یک دزگھارے رس اِت، دوئیں ساہ ءُ جان بوت اَنت، پہ یکے دومی ءَ مُدام هْمگرنْچ ءُ هم نیاد اِت اَنت ،ماهْگل ءِ دزگهار ءَ یک روچے ءَ وتی مھر ءِ کسہ کُت اَنت ءُ ماھگل ءَ هم وتی مِھروان ءِ گپ ءُ هبر مُدام کُرت اَنت گوں وتی دزگهار ءَ ، ماهگل ءَ گْوں وتی دزگھار ءَ سَک مھر اَت، اے دائم یکے دومِی ءَ گوں راز دار اِت اَنت۔ یک روچے ماهگل ءَ وَتی دَزگھار ءَ را گُشت من رواں وتی میتگ ءَ پہ لهتیں روچ ءِ وَاست ءَ ، ماھگل ءِ دزگھار ءِ نام سِیمہ اَت ، سِیمہ ءَ گُشت منی واھگ اِنت تئی دیار ءَ بہ گِنداں اگاں تو من ءَ وتی ھواری ءَ بر ئے گْوں ؟ ماھگل ءَ بِچکندگے جت ءُ گُشت اگاں تئی دل ءَ اِنت من ترا اَلّم ءَ بَراں گوں وَت پہ سلامتی ،۔ گڑا ھردُک جنزاں بوت اَنت پہ میتگ ءَ ، وھدے سر بوت اَنت پَہ مِیتگ ءَ ، گڑا دومی روچ ءَ ماھگل ءَ وتی دزگھار ءَ را گُشت بیا ترا من مروچی وتی بھشتیں دیار ءَ پیش داراں ،،،،،،، گُڑا ماهگل ءِ دزگھار چَہ گل ءَ بال بوت ءُ کمو جِیڑ اِت ئِے کِہ ھما اِنت مَن اِد ءَ اَتکگ آں ،،،،،، چارگ ءَ آں ماھگل ءِ میتگ ءَ اَبید ء ھُشکیں ڈَنّ ءُ کْوہ ءُ ڈلاں دِگہ ھِچ نہ گْواہ اِیت …..سِیمہ زوت تیار بوت وت ءَ چو بانور ءَ ڈولدار ئِے کُت ءُ ماھگل ءَ جان شُشت ءُ وتی لوگی پوشاک پر کُت اَنت ءُ سیمہ ھیران بوت ءُ گُشت ئِے۔ ماھگل من تو مرچی سِیل ءَ روگ ءَ اِیں تو پد ءَ نوکیں پُوشاک پِر نہ کتُگ ؟،،،،،، گڑا ماھگل ءَ پَسو دات۔ مِئے نیمگ ءَ دانکہ جَنک سور نہ کنت اَنچوش ڈولدار ءُ زبیائی ءِ تہ ءَ بوت نہ کنت پرچا کہ مئے دود ءُ ربیدگ همے وڑ ءَ اِنت۔: سیمہ ءَ ماھگل پد ءَ گِیشیں جُست نہ کُت بس سَر ئِے چَنڈینت ءُ گُشت ئِے شَر، پد ءَ دیم پہ بھشتیں دیار ءِ نیمگ ءَ چِہ لوگ ءَ در کپ اَنت ۔ ماهگل ءِ گاڑی والا همساهگے هست اَت، ماهگل ءَ گشتگ اَت بیا مارا بہ بر مئے بهشتیں دیار ءِ پہ سیل ءَ!،،،،،، آ هم اتکگ اَت گاڑی اوشتاتگ اَت ماهگل گوں سیمہ ءَ سوار بوت رپت اَنت دیم پہ بهشتیں دیار ءِ نیمگ ءَ جنزان اِت اَنت، وھدے کہ گاڑی اَتک ءُ یک گِیابانے ءَ اوشتات ءُ بند بوت !!! ماھگل ءِ دزگھار ھیران بوت چَم ئِے در اتک اَنت ،چاریں نیمگ ءَ چارگ ءَ لگ اِت وت ءَ گوں وت هبر کنگ ءَ لگ اِت ، ءُ گُشت ئےِ اے چوں گاڑی چی ءَ اے گیابان ءَ اُوشتات! ترسگ ءَ اَت ھزار دل ءَ وھم ءُ چِست ءُ ایر کنگ اَت ماھگل ءَ زانت وتی دزگھار ءِ دل ءِ ھال ءُ پد ءَ گشت ئِے سیمہ منی بھشتیں دیار همیش اِنت بیا ایرا چہ گاڑی ءَ ترا من بھشتیں دیار ءَ سیل کنائین آں ، چَہ ماھگل ءِ هبر ءَ سیمہ ءِ تہ ءَ ھاٹیگ مان بوت ءُ چہ ماھگل ءَ رند گاڑی ءَ ایر کپت دوئیں یک درچکے ءِ چیر ءَ شت اَنت کہ داں گاڑی شر بہ بیت۔ ماهگل ءَ گُشت۔ سیمہ همیش اِنت منی هاک ءِ وشبوه منی بَھشتیں دیار هَمیش اِنت ، ، سیمہ ءَ جست کُت۔ اِد ءَ چی هست تو اے ویرانگیں گیابان ءِ نام بھشت کُتگ بھشت وَ مئے شهر اِنت ، هرنیمگ ءَ سبز ءُ آباد اِنت ، مردمانی روگ ءُ آیگ اِنت ، گاڑی ءُ ماڑی اَنت، دُکان ءُ مارکیٹ اَنت، نادراه جاه ءُ وانگ جاه اَنت، اِد ءَ وَ بس ویرانی اِنت، اِد ءَ تھنا هُشکیں درچک اَنت، بس مرتگیں چیز زندگ اَنت، منی ھیال ءَ نوں بے ھوری ءَ چیزے ماہ ءَ پد اے ھم مر اَنت ؟؟؟َ سیمہ ءَ وتی جُست یکجاہ کُت انت ءُ ماھگل ءَ پہ بچکندگے جت ءُ گُشت ئِے،۔ من همے گپ ءَ ھیران آں اِد ءَ چے هست اِنت کہ شما اے ویرانیں دشت ءَ یل نہ کن ئے ؟: سیمہ ءَ بازیں انچیں گپ جت ءُ جست کرت ماهگل جیڑگ ءَ اَت ءُ کند اِت ئِے پسو دات ئِے ،۔ سیمہ جان ترا ءَ سماه اِنت کہ اے کْوش کشگ ءَ اِنت، اے کوش ءَ یک وشبوهے مان، تو اے وشبوه ءَ مهسوس کنگ ءَ ئے ؟ سیمہ جان ایشی ءَ را ما بهشیں دیار همے واست ءَ گشت اِیں، کہ اے مئے مات اِنت ، اے گْوات وهدے کَش اِیت ،مدام شهیدانی هونانی وشبوهاں کار اِیت شنگیں اِیت ۔ سیمہ سک جیڑگ ءَ لگ اِت ماهگل ءِ گپ ءَ گوشدارگ ءَ اَت ماهگل ءَ پسو دیاں کرت۔ گشت ئِے ۔ سیمہ جان شمئے کر ءَ هرچیز هست بلے هون ءِ وش بوه نیست وهدے کہ بیگهاں گوات کش اِیت شهیدانی هونانی وشبوهاں اے دشت ءُ ویرانگاں تالان کنت، مارا پہ همے وشبوه بهشت ءَ کم نہ اِنت ،پمیشکا ما اے ویرانگیں دشت ءِ نام بهشتیں دیار کتگ اے مارا پہ مدام یک انچیں انچیں وشبوهے کار اِیت مئے دلاں تاهیرے بکش اِیت ،،،،،،سَیمہ منی گْوهار تو مَئے دل ءَ کمو دست جن بہ مار کہ مارا چنچو براتانی بیگواھی ءُ ماتانی گم ءُ شھیدانی بِچکند ءُ سالونکیں بچانی بیگواهی ءِ گم گْوں انت ءُ تپتگ اِیں، تو مارگ ءَ پد وت زان ئے کہ ما کَجام هال ءَ زندگ ایں ، شُما مئے دپانی بچکندگاں مار اِت کُت کن اِت بلے دِل ءَ مئے کُجام آس روک اِنت شما اگاں بزانتیں اے گپ کدی نہ بوتگ اِت اَنت۔ مارا یکین اِنت مئے براتانی هَونانی وشبوه کہ اے بهشتیں دیار ءَ شنگ ءُ تالان اَنت کدی بے سوب نہ بنت مئے تَنگهیں برات وتی اے بهشتیں دیار ءِ هاتر ءَ وتی جان ءَ نَدر کنگ ءَ اَنت۔ انچوش مهر اِنت مئے براتاناں پہ بهشتیں دیار ءَ وتی جان ءَ ندر کنگ ءَ هچ چَکّ ءُ پد نہ بنت۔ سیمہ جان بس مئے لوٹ ءُ واهگ بهشتیں دیار ءِ آجوئی اِنت دِگہ مارا هچیز نہ لوٹ ایت،،،،، سیمہ جان تو بچار مرچی بیست ءُ یکمی کرن اِنت دنیا ماں کُج ءَ سر اِنت ماه ءُ اِستال ءَ شُتگ، مئے کر ءَ ورگی آپ نیست نادراه جاهے نیست شّریں وانگ جاهے نیست تو گندگ ءَ ئے ،مرچی تو دو روچ اِنت، منی همراہ ئے انگت ما اگاں گپے بِہ کن اِیں مارا گُش اَنت، شما کَاپر اِت شمارا دِین نیست دگہ هزار نام دے اَنت، ءُ مزهب ءُ ناشرکاری ءِ بهتام ءَ جن اَنت گار ءُ بیگواه کن اَنت۔ گپ مہ جن ئے دل ءَ اوپار نہ روت ،،،، سمیہ تو گَپے زان ئے مَرچی منی شهیدے ءِ سالونکی ءِ روچ اِنت مرچی ئیں روچ ءَ منی کماش شهید کنگ بوتگ ، هَمے گِیابان ءَ تو گُشت کِہ اِے درچک بے هوری ءَ مِر اَنت بلے،،،،،،، اِناں اے درچکاں گوں شھیدانی هوناں آپ وارتگ ، اے کدی نہ مِر اَنت ۔ ماهْگل وت جُست کنگ ءَ اَت ءُ وت پسو دیگ ءَ اَت سیمہ بس سر ءَ چنڈینگ ءَ اَت هو هو هان هاں کنگ ءَ اَت همے دمان ءَ سیمہ چار اِت روڑ ءِ کش ءِ یک درچکے ءِ بن ءَ لاشے کپتگ اَت هَون هون ریچ اَت سیمہ ءَ زار کُرت گریوگ ءَ لگ اِت۔ ماهْگل ءَ بچکند اِت گُشت ۔ سیمہ اے درچک من ترا گُشتگ کہ کدی نہ مِر اَنت اِیشاں شهیدانی هون وارتگ پمیشکا سبز اَنت اے بهشتیں دیار ءِ سالونکے مادر ءِ سینگ ءَ وش واب ،،،،: سیمہ همیش اِنت مئے بهشتیں دیار گاڑی والا ءَ توار پر جَت بیا اِت گاڑی شر بوتگ نوں جنتیں ڈیھ ءِ سیل ءُ سواد ءَ دیم ءَ جنز اِیں –
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
