هسابجار
کارست
دی بلوچستان پوسٹ آزمانک
من کسہے جیڑگ ءَ اتان
ءُ پہ کسہ ءَ منا کارستے پکار ات ۔
من یک برے کلم ءُ تاک ایر کُتاں ءُ نبشتہ کنگ کوتا کُت ، درکپتان کارستے ءِ شوهاز ءَ ۔
منی جاگہ ویراندگیں هندے ات ، داں چمکار ءَ ہشکیں جنگلے ات ، جنگل ءِ تہا ہر وڑیں درچک مان ات . کہیر ، کلیر ، جُگر ، چگرد ، کُنر ، جور ، رگت ءُ ہنشگ ءَ بگر داں پیملو ءُ ہیب ، کبڑ ہر وڑیں درچک زامر ، گز ، بازیں دگہ انچیں درچک اتاں کہ من پجہ نیاؤرتاں ءُ آہان ءُ منا هم پجہ نیاؤرت ۔
اے کُلیں درچک منی سر ڈگار ءِ بوه ءَ اتان بید ءِ همے چیزے درامدیں درچکاں ، اے ریگزار ءِ دلبند ءَ گوں درچکانی گندگ ءَ ءُ کپوت ، شانتل ، سیسیگ ، گورداگ کپینجرانی رم رم ءَ پادانی دیما بال کنگ پدا نندگ ءُ اشانی توار ءَ من ماں وتی بہشتیں سرڈگار ءِ کور ءُ گہے کوه ءُ گہے کہیر بلاں ویل اتاں ۔
یک برے دل ءَ ات کہ همے جنگل ءِ درچکاں جُست گراں بہ گندے منا پہ وتی کسہ ءَ کارستے همے درچک ءُ مُرگاں چہ دست بہ کپیت ۔
همینچک درچک اتاں یکے ءِ کُنٹ ءُ شاه ءُ لمبانی سرا من تپری یک ڈکے هم نہ دیست ، بید ءِ موسمانی کہر آماچی آنی سوّب ءَ ہشک بوتگیں ڈنگر ءُ دار کہ درچکانی بُن ءَ کپوک اتاں ءُ اینچک مرگانی تہا من نہ یک توپنگی ئے دیست ءُ نہ توپنگے ءِ توار منی گوشاں کپت ۔
دل ءَ باز گُشت کہ بہ نند گوں همیشاں وتی کسہ ءَ سرجم کن ، بِلّے توری اے گپ کُت نہ کناں ، بلے من وَ گپت کُت کناں ، من وتی دیار ءِ بے وسیں مرگانی کسہاں آؤرت کناں کہ برے لہداد پہ گوراچ گورداگاں رد دات ءُ پہ وتی چُکانی لاپ ءِ دوزه ءِ توسگ ءِ نیمون ءَ پہ رپک جنت اش ءُ بہا اش کنت ، ءُ برے نوروک ءَ چرّی بڈا انت کپوت ءُ شانتلاں جنت ، برے میرو دام ءَ چیر کنت سیگ ءُ کپینجراں گپت پہ واجہانی وشنود کنگ ءَ ، سیٹ گُہرام ءَ گوں وتی ٹرک ءَ مئے جنگل بُرّات ءُ بہا کُت ہر کس ءَ گُشت کہ منی دارانی بنڈل گیشتر بہ بنت کہ منا زر گیشتر رسیت ۔
پدا من هیال کُت کہ اے جنگل وَ منی گوات ءَ اِنت ، ءُ نہ اے مُرگ منا مان آرگ ءَ اَنت ، درچک وتی مستی آنی تہا گوات ءِ شیکار ءَ زیمرینگ ءَ انت ءُ مُرگ منا کلاگ زیرگ ءَ انت ، منی گلامی ءُ بے وسی ءِ سرا شاتکامی کنگ ءَ انت ۔
اے ندارگانی گندگ ءَ وسرا منی دپ ءَ دراتک هو اڑے آجوی !
اے درست تی کمال انت ، آجو ایں دیارانی جنگل هم آجو بنت ءُ مُرگ هم ، ما بنی آدمیں بلے مارا چہ اے دیار ءِ جنگل زیبا تر انت ءُ مرگ پُرتاہیر تر انت –
پدا من جنگل ءَ چہ یکیم بیتاں دیما جُنزاں کُت پہ وتی کسہ ءَ کارستے ءِ شوهاز ءَ ، مدان مدان ءَ جنگل پدی بوہاں بوت ءُ من شہدگ ءَ سر بوتان ءُ پدا بازار ءَ ۔
ہر کجا کہ شتان بس من ءُ منی گلامی ات کہ چو رو دراہی ءِ ساہگ ءَ منا چہ گوستگ ات ءُ گوں من همراه ات ۔
منا سک دیر ات کہ اے آجویں دیار ءَ اتکگ اتان ، بلے منا کسے بُزی تِرّے هم بے کنگ ءَ نہ ات ، اگاں کسے ءَ منا توار جت بس پہ وتی کارے ءِ شر کنگ ءَ پہ وتی گرز ءَ کسے ءَ گاڑی ءِ شودگ پرمات ، تہ کسے ءَ امّالی ءَ تہ کسے ءَ دُکان ءِ پانگی ، تہ کسے ءَ ہُشترانی کاه ءُ آپ ، تہ کسے ءَ مچانی روپگ ، ہر کجا کہ شُتاں گوں گُر ءُ نہراں مانبندگ بوتاں ءُ بس کار گرگ بوتاں ، گوک ، کُکُڑ ، یا وَ لوگانی چلوپگکار چُکانی بڈ ءُ سر ، مستریں ءُ کمو باز شاہستہ تریں کار ڈرائیوری ات ءُ بس ، دگہ ہر جاگہ بے عزت کنگ کار گرگ بوتاں ، همے میان ءَ وسرا منا گمان بوت کہ تو ہوں شریں همّکے ءِ ترا وتا چہ وت مستریں کارست کے بوت کنت تی کسہ ءِ ۔
ادا ترا بید ءِ وتی گلام دارگ ءَ کس پجہ نیاریت مردم وَ مردم انت ، ادئے درچک ءُ دار هم ترا پجہ نیارانت ءُ نہ مُرگ ءُ موسم ، نہ گوات ءُ زمین۔
یک درآمدیں گلامے ءِ کسہانی کارست کے بوت کنت بید ء همای ءِ وتی جند ءَ ، انگت کارست ءِ شوهاز ءَ کوتا کن واتر کن برو وتی
کسہ ءَ گوں وت آسر کن ۔
همے دمان ءَ پدا من وت ءَ پرس ات ۔
” گون تو ھمنچو موسم ھست کہ تو کسھے ببے ؟ “
اندر ءَ چہ توارے رُست
” کسھ واکیاتے ءِ سپرے. تی گورا ھمنچو واکہات انت کہ اود ءَ جنگلے سمبھ ات کنت ۔ ”
گون ھمے پسہ ءَ چاران منی پاد مدان مدان ءَ دیم ءَ کنزان اتنت –
…….هلاس …….
