ارسانی پشت ءَ بچکندگے – باھڈ مرید

نبشتانک: ارسانی پشت ءَ بچکندگے

نبشتہ کار: باھڈ مرید

دی بلوچستان پوسٹ

ماں ھما گلزمین ءِ نندوکیں انسانیں کہ آ سرزمینءِ سرا مردمانی توامیں زند پہ وتی گاریں مردمانی شوھازگ ءَ گْوزاَنت، بگندے جھان ءَ دیمروئی ءِ راھ گپتگ ءُ رھادگ اِنت بلے من اے گپءَ من اِت کُت نکناں چیا کہ منی دیمءَ ھمک روچ زندگی ءِ انچیں دروشم گندگءَ کئیت کہ من دیست اِش کت نکناں۔

بگندے من کسان دلیں انسانے آں بگندے منی تھا اے پیمیں جیڑھانی برداشت کنگ ءِ بود نیست اِنت، بلے کدی کدی کہ تھنا کہ باں ننداں جیڑاں داں اے وڑ نہ اِنت پرچیءَ کہ منءَ کمو موھ رسیت چیزانی راستی ءِ سر بوھگ ءَ پرچیءَ کہ اے دیار انچوش ابیتکیانی رنگ ءَ جنت کہ ابید جیڑگاں دگہ ھچ چوشیں ھمرائے نیست کہ گوں تو ھوار بہ بیت ءُ وھدہ کمو تیلانک بہ دنت۔ ھمے جیڑگاں کہ ترا زندگ ھم کن اَنت ءُ کُش انَت ھم۔

اے تاک ریچیں موسماں زاناں کدی وشی گون بوتگ مئے زند ھمے وڑ ءَ روان اِنت اے بزگی آں نُوں مئے تھا وتا انچوش جاگہ داتگ گوشے زاناں پتی میراث اِنت۔ اسلا کس ءَ گوں مارا مھر نیست بس مئے ھما کہ مڈی ھستاں گوں آھاں مھر اِنت، مئے زندگ بوھگ نہ بوھگ آھانی واستہ معنا نداریت چیا کہ آھاں بس مئے مڈی سائل وسائل ءُ زمین درکار اِنت، نہ کہ مئے جند۔ اگاں آھاں گو ماں مھر بوتیں بگندے مئے ماتاں مئے عکس ماں کوارا نہ اِتاں ءُ دگانی سرا پہ بچانی شوھاز ءَ شپانی مسافر نبوتگ اِتنت، بلے ھیپ کہ اے وڈ نہ اِنت۔ اے عمر ءَ مردم گس ءَ نندیت آرام کنت وتی پیری ءِ روچاں پہ ایمنیں رنگےءَ گوازینیت بلے اے وڑ نہ اِنت۔

اے سر زمین ءَ تو ھر کجام نیمگ ءَ چماں شانک بدے ابید ترا بزگی ءُ لاچاریءَ دگہ ھچ گندگ ءَ نئیت۔
ھونانی تھلیں بُو، سرسستگیں جون، داگ داتگیں بدن،
درتگ پُچی، چوراھیں زھگ ءُ گژنگی۔
برگ، جَنگ، کوشگ گار ءُ بیگواھ کنگ ربیدگے جوڈ بوتگ۔
بائد وا اِش اَت کہ اے سرزمین ءِ مردمانی سرا دری قوماں کمو رھم کتیں او انساپ ءِ آواز چست کتیں بلے اناں!
آھانی دست ھم ھونین اَنت گوشئے زاناں شمبو ءِ شگنز اِنت کہ دپے چو ھانڈار ءَ پچ اِنت ھرکس پتری ءُ درکئیت۔

من انگت ھما مغرب ءِ وھدا گیر کاراں کہ من میتگ ءِ ایر گواتے نیمگ ءَ گوں میتگ ءِ زھگاں گوازی کنگ اِتاں کہ روچ جھل شتگ اَت تھاری ءَ وتی آریپیں بانزل پہ شپ بوھگءَ پچ کرتگ اِتاں کہ دو کسان سالیں زھگ چو گاریں مساپرانی پیم ءَ دیر دیر مان چکران اِتاں اتک ءُ مارا سر بوتاں لنٹ اِش لونجان اِتاں ھیسک ءُ ھمپان اِتاں، تو گشت زاناں دُوریں سفرے ءَ چہ پیداکاں، بلے اے وڑ نہ اَت اے زھگ مئے سر گواتی میتگ ءِ دو زھگ اِتاں گوں اشانی سر بوھگ ءَ منی تھا جیڑیے ودی بوت۔ پرچہ کہ ابید کہ سُورءِ وشیں ساھتاں یا کہ مرگ ءُ پرساں ابید اے شپ جتءَ دو گونڈیں زھگ ایوک تھنا نئیت۔
من جیڑگ اِتاں کہ بوت کنت کہ اشانی پسے یا کہ گوکے گاریں پراھی ءِ شوھاز سر بتگاں، من ءَ اوپار نہ شُت من جست کتاں۔ھاں اڈے ھالاں کنے شما اے وھدا ادا پس مسے بلکین گاریں؟
ھمے دوئیناں چہ یکےءَ پسہ دات مئے پس، گوک اچ گار نئنت، مئے جند گار اِنت! آ لرزگی گُوشگءَ اِتاں۔ مئے میتگ ءَ پوج مان ریتکگ ما وتی ساھے رکینگ ءَ اودا چہ تچان تچان ءَ اتکگیں شمے میتگ ءَ بگندے پوج ادا اتک مہ کنت، من زھگ بگل ءَ کت آں ءُ گشتاں ھئو پوج ادا نئیت شما ایمن بہ بئے۔ من آھاں تسلہ دات گوں وت گسءَ برت آں۔

سئے چار روچ نہ گْوست کہ من ءَ شھرا کارے کپت ءُ من پہ شھرءَ در کپتاں۔ انچوش کہ من نیٹورک ءَ سر بوتاں گوانکو ءَ ٹیلینگ ٹلانگ بناء کت من گوانکو چہ کیسگ ءَ کَشت تاں منی دیم ءَ فلمے کپت کہ کسان سالیں جَنِکے کہ آھی ءِ دست ءَ یک عکسے ھست اَت گوشے زاناں من اشی ءَ ساریءَ زان آں، من کہ آ مردم کہ اشیا سرپد بوھگ اتاں آ مردم چہ اشیا جان ءَ پُر تر اَت من گوں وتی جندا ھبرءَ لگ اِتاں کہ زاناں جھان ءَ ھم رنگیں مردم نیست بِل اڈے جزم ءِ جنگءَ ۔
آھی لنٹ لرزگ اِتاں گپ گپ ءِ سرا آھی چمانی ترنگلیں ھرساں ریچگ بناء کت آ پریات کنگ ءَ اَت او گوشگ ءَ اَت۔
“اگر میرے بھائیوں نے کوئی جرم کیا ھے تو انھیں عدالت مین پیش کرو”
اے مچیءِ تھا یکیں مردم نہ اَت دگہ اشیءِ ھم دروریں مردم او لھتیں پیر زال ھم نندوک اِتاں آھانی کُٹاں ھم عکس ایر اِتاں آھانی دیم گماں سر بار اِتاں اشیاں 15 روچ سرجم اَت کہ بنجاھی شھر ءِ چار راھ انگراں کتگ ءُ دگ بند کتگ اِتاں گڈ سرءَ من ھمے دیست کہ مردمانی مچی چہ کمو دیر ھکّانی بنجاھی کار مستر چہ وتی گاڑی ءَ ایر کپت دیم پہ زھرشانی کنوکانی نیمگ ءَ شُت، زھرشانی کنوکانی نیام ءَ ھُرد ءِ کت ءُ نشت داں کسانین وھدے ءَ آھی لبج اِت ءُ دیرے نہ کت پاد اتک ءُ شت۔
پدا ھما کسان سالیں جنک گوں وتی نزور ترتگیں بالاد ءَ عکس ءِ ماں دستاں زرت او تلُو یے سرا ساڈی بوت۔

آھی ءَ گپ بندات کت بلے نو آئی ءَ وتی گپ لُک داشتاں او مردماں ھم سُر ءُ پُر بندات کت۔ مردم عکساں یکجاھ کنگ اِتاں کمبل ءُ نپاداں پیچگ ءَ بوتاں پیر زال یک ءِ دومی ءِ دستاں بوسہ دیگءَ اِتاں ھمے مچی ءِ تھا یک دو سالی گونڈل ءِ ھم ھوار اَت آ سک گل اَت بگندے آئی ءَ بازیں اِدے نندگ ءَ دم برتگ اَت کہ نو آ گس ءَ واتر کنگ ءَ اَت، بلے اے وڑ نہ اِنت چیا کہ اے گونڈل ءَ گوں اے عکسانی ھمراھی ءَ بازین پند بُر اِتگ برے آ شال ءِ ھون بدوکیں سارتی ءِ سرا او برے کراچی ءِ ھید کشوکیں گرمی ءِ سرا آئی ءِ واستہ ناں اے موسم نوک اِتاں ناں کہ مردم آ اے واستہ گل اَت کہ آئی ءَ وتی مات ءِ ترک بستگیں لنٹانی ترک کمو نز بوھگ ءَ دیستاں کہ کسانیں بچکندگے ودی بوھگ ءَ اَت۔ اناگہ ءَ منی ھیال پدا ھما کسان سالیں جنک ءَ شُت کہ آ انگت تلویے سرا اوشتوک اَت آئی لُنٹانی سرا کسانیں بچکندگے درا بوھگ ءَ اَت ءُ ارس آئی ءِ زنوک ءِ سرا شیپ گران اِتاں بلے من اے سر پد بوھگ ءَ نھاتاں کہ اے گریوگ ءَ اِنت یا کندگ ءَ اِنت گوں ھمے جیڑگاں گوانکویے اسکرین ءِ دیم ءَ نبشتہ بوت۔

‏“Haseeba Baloch was live”

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کارے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔