آزمانک ناکو شاھو ءُ دلبود – پیسل پرھاؔد

الم بوانیت

آزمانک ناکو شاھو ءُ دلبود

پیسل پرھاؔد

دی بلوچستان پوسٹ

ھما اِنت کہ من ءَ ھوش کنت من دلبود ءُ ناکو شاھو ءَ ھمے ھال ءَ گِندگ ءَ آں، اے کھر کپتگ نہ پیر بنت ناں کہ ورنا۔
مئے لوگ ءِ پُشتی نیمگ ءَ چنالے ھست اِنت: مدام ھمے چنال ءِ ساھگ ءَ نند اَنت، چیلِک ریس اَنت، سواس کن انت، برے برے من پات ءِ گْوپّگ ءَ ھم دیستگ اَنت، بس ایشانی کار پِیش ئیگ انت،
ھمے گشئے زاناں ھُدایا اے دوئیں پہ ھمے کار ءِ کنگ ءَ اڈ کتگ،
مئے میتگے ڈگار واھْنداں ابید دگے دورایں ڈگار واھْند ھم کاینت چیلک ، سواس ، لوڑ بند سُند زورگ ءَ ھمیشانی کرّا۔
اے مدام وش اَنت ،کندگ ءُ کندینگ ءَ اَنت ، ھر کسّے کہ کَیت پہ چیلک ءِ یا سواس ءُ یا دگہ چیزے ءِ زورگ ءَ ،
اے دوئیں آئی ءَ ھنچو مُشکول کن اَنت، کہ آ پدا بیھال بیت کہ من چی ءَ اتکگ آں۔
من مدام ننداں وتی لوگ ءِ دریگ ءَ ھمیشاں چارانءُ کندان ءُ وت ءَ شات کن آں،
یک روچے من چارگ ءَ اَت آں کہ اے دوئیں نِشتگ اَنت ، بلے اے روچ ءَ منی ھیال ءَ ھچ گِراکے نیّتکگ زان ئے چتور؟ایشانی ریس اتگیں چیلک چو جوان ءَ مُچ اَت اَنت۔

شاھو وتی جِنک توار کُت
گنجی او گنجی
گنجی ءَ پسّہ دات جی ابّا
شاھو ءَ گْوشت جی اللہ ءَ ، کٹپّائی ءِ ناہ بیار گوں ، مارا لنگڑا اے سوریں آپاں کُشت ،
جی ابّا پیداک اَنت
گنجی دلبود ءِ جنّ اِنت،
گنجی ناکو شاھو ءَ چہ وتی دْرستیں چُکاں دْوستِر اَت پمیشکا وتی آ چُکانی کرّا گیش نہ رَوت،
ھپتگ ءِ سرا یک روچے آ چکانی نیمگ ءَ بِـرَوت یا مروت اَنچو
بلے گیشتر وتی جنک گنجی ءِ کرّا انت ، گوں وتی زاماس ءَ چیلک ، سواس کنت ، وتی زند ءِ روچاں تیلانک دَنت۔

گنجی ءَ ناہ آورت دات ، دلبود ءُ شاھو ءَ اے کٹّھپّائی ءِ ناہ کہ گنجی ءَ آورتگ اَت، زاماس ءُ ناکو ءَ چُپت ، کَلِی چنال ءِ ساھگ ءَ درھتگ اَت ، دلبود ءَ پاداتک چہ کلّی ءَ آپ کَش اِت پیسرا ناکو ءَ را دات ءِ پدا وت وارت ءِ ، کاشیءِ(تاس) تہءَ پشکپتگیں آپ ءِ وتی سر ءَ ایر رِھت اَنت ءُ ھمے گْوشت ءِ لااِلہَ اِللہُ مُحمد الرّسول ُاللہ۔
گوں شاھو ءَ گْوشت ئِےناکو مرچی یک مردمے گْوّہ نہ کنت کہ مردم مُشکول بِہ کنت۔

ناکو ءَ پسّہ دات ، نیک بھت اگاں مردمے کَیت تو ھمنچو رٹ ئے ھنمچو ھبر کن ئے ، آ مردم پدا بے ھال کنت کہ من چی ءَ اَتکگ اوں ، مردم ءَ بیزار کن ئے ، نوں کئے کَیت اِنت ، تو من ءَ وَ ھچ وار نہ دئے،(موہ نہ دئے) کہ من شریں گپّے بہ کن آں تو بِندات کن ئے واجھانی وتی توسیپ ءَ،، اے واجھانی کہ تو توسیپ ءَ کن ئے اے واجہ ھر کس ءَ دیستگ ءُ شر زان اَنت اِش۔
دلبود ءَ کندگے جت ھمے گُشت ناکو تو کھنیے اُنیسو تُوتُرو ءِ ، مردم ئے ، تو کجا سرپد بئے نوکیں دنیائے رھبنداں ، اِد ءَ چی پیم ءَ زندگی کنگی اِنت ۔
ناکو گْوشت ، بچار دلبود وھدی بلوچاں گْوشتگ کہ
“ لَٹ پہ بِرات ءَ ور ، گپ پہ ھُدا بہ کن “۔ ھما کہ راست اِنت ھما گپ ءَ بہ جن تو زانہ دروگ ءُ دراج کن ئے اے واجہ ترا ملام دینّت،
بیا وانگڑ ءُ بٹّاگ انت بیا زھگاں ،تاکی پیماز بھائی ، بیا پِلپِل ، لیمبو انت۔ یک مردے ءَ ھرّے گون اَت ھمے توار جناں اَت ، اتک ھمیشانی کرّا،

سلا مالے واجھاں
شاھو ءُ دلبود ءَ گوں یکیں توار ءَ سلام ءِ پسّہ دات ،
الیک سلام واجہ
وشّت ءُ شادت ءَ پد ،
ناکو شاھو ءَ جُست کُت ، نارُشی دگے چے گون انت ؟
وانگڑ جھندم اِنت من ءَ نساچی ،
مرد ءَ پسّہ دات کہ دگے نیست مئے جوّاں ، بس واگڑ انت ، پِلپِل ، لیمبو ، تاکی پیماز گوں ،
ناکو شاھو ءَ چہ کیتو ءَ چہ دہ کلدار کشّ اِت ،
پُولّھِے تاکی پیماز زرت ،
ءُ توار کُت گنجی ءَ ،
گنجی بیا پیمازاں بِہ بر
ھمے دمان ءَ رسول بکش ھم ھمے سبزی بھا کنوکیں مرد دیست ءُ اتک پہ نارشتی ءِ زورگ ءَ۔
سلامے دات ، وشّت ءَ پد ، سیرے وانگڑ زُرت پہ لوگ ءَ رَوگ ءَ کہ دلبود ءَ گْوشت رسول بکش بیا بِہ نند ، گپ ءُ تْرانے کناں، ترا چون اِنت تو اِشتاپ ئے؟۔
رسول بکش دیم ترینت ، سگریٹ ءِ دمے جت ءُ ھمے گْوشت کہ رواں نارُشتیاں رسیناں پدا کایاں،
ناکو شاھو گْوشت پدا یا نسیب
رسول بکش ءَ کندگے جَت ، گُشت ئِے اناں ناکو من اَنوں کایاں ،
رسول بکش ءَ نارُشتی رسینت اَنت ءُ اَتک ، گوں رسّگ ءَ ھوار رسول بکش ءِ گوانکو ٹلِنگگے جَت ،
رسول بکش گوانکو چِست کُت ،گْوش ءَ کُت، وشّت شادت ءَ پد ھمے گُشت ئِےکہ
” ھو ھاں
کدی کجا ”
اللہ ھیر بہ کن ، پہ ھمک مسلمان ءَ
وش انت سلامت بات ئے
گوانکو کیتو ءَ ئےکُت ، دگے سگریٹ ءِ بُن دات ءِ
شاھو ءَ چہ دلبود ءَ پیسر چْست کُت چے بیتگ رسول بکش ، کئے گوں تو ھبر ءَ اَت؟
رسول بکش ءَ گْوشت ، اے منی چُک اَت ھبر ءَ اَت ،
ناکو دوشی پدا رسترآں لھتیں جنین چِست کتگ وتی بُنجل ءَ بُرتگ انگت یلہ نہ داتگ اَنت۔
ءُ سھبی پد ءَ دگے لھتیں مردین چست کتگ بُرتگ ،
دلبود گُشیت اللہ وت ھیر بہ کن پہ ھمک مسلمان ءَ ، نوں شریں وڑ بِندات بوتگ ، جنینان چِست کنگ بیت؟، بایدیں ھمیشانی مردم برو اَنت واجہ کِرّا، واجہ بلکیں چیزے کنت رسول بکش ھمے گْوشت، واجہ کجام واجہ ؟، اڑے اے درست ھمے واجہ ءِ پرمان انت کہ بوّگ ءَ اَنت۔

دلبود گُشیت رسول بکش پہ ھُدایا بچار واجہ ءَ چیّا بھتام جنئے ، شر تو من ءَ بُہ گُش کہ واجہ پرچی چش کنت ، واجہ ءِ ایشاں کارے ھراب کتگ؟ رسول بکش پسّہ دات واجہ ءَ را ایشاں ھچ نہ کتگ ، بس ایشاں واجہ ءَ را وتی ووٹ نہ داتگ ، بس ھمے زھر ءَ واجہ اے کار ءَ کنگ ءَ اِنت۔ دلبود گُشیت اگاں اے واجہ ءَ اے جنین ءُ مردین گِراینتگ ءَ اِنت گُڑا بایدیں ایشانی مردم برو آنت واجہ کھدا ءِ کِرّا ۔
شاھو ءَ ھمدا موہ رست،

کجام کھدا؟ دلبود تو ھم انچیں گپ کن ئے ، تو زاناں سَھی نہ ئے کھدا ءِ چمّ ءِ دیم ءَ بَزّگیں علی ھمے رستراں جت جت زیمی کُت ، کھدا ءَ تِرکگگ ھم نہ کُت ۔
رسول بکش گُشیت ، ھُدامرزیں علی ءِ ھبر ءَ ئے ؟
شاھو زھراں زھر ھمے پسّہ دات ھو ھُدامزریں علی ءِ ھبر ءَ آں
شما زان اِت علی ءَ پرچی جتگ اِش، علی پیسرا دبئی ءَ کار ءَ بوتگ اتکگ مُلک ءَ وتی مردمانی گندگ ءَ ، یک روچے رستر اتکگ آں علی لوگ ءَ کرا گاڑی داشتگ ، بیدے جُست ءُ پُست ءَ مَشکی ایں کاپر ءَ آپ وارتگ۔

علی بس ھنچو گْوشتگ کہ من اے چیز ءَ وش نہ باں کہ منی لوگ ءَ کسّ ءِ بے جُست ءُ پُست ءَ بئیت، دگہ وھدے منی لوگ ءِ نزّیک ءَ میا اِت ۔ ھمے گپ ءِ سرا بزگیں علی اے کھر کپتگاں گپتگ جتگ جتگ ءُ زیمی کتگ ، علی ءِ مردماں علی ءَ ھمے شپ ءَ کراچی ءَ بُرتگ ، دو سے روچ ءَ رند علی مُرتگ ۔
رسول بکش ءَ گُشیت اللہ ھیر بہ کنت پہ ھمک مسلمان ءَ،
دِلبود گُشیت علی وَ مردینے بوتگ ، مردیں جھندم بِہ باں بلے ناکو اِدا گپ لجّانی بوّگ ءَ اِنت پہ وتی لجّاں بایدیں واجہ ءُ کھدا چیزے نہ چیزے بِہ کن اَنت وھدی بلوچاں پہ درآمدانی لجّاں وتارا کوشارینتگ ، بلے لجّانی پاسبانی کتگ شاھو ءَ گْوشت بِل دلبود پہ سکِیّ ءَ پچار ،
ترا زانہ مالوم نہ انت ھمے کھدا ءَ جند ءِ لوگ ءَ چے جنیں ءِ چِست کنگ بوتگ؟ ماہ ءِ پیسر ، ناکو ھبر ءَ ات کہ ھمے دمان پہ رسول بکش ءَ کاسد ءِ اتک کہ بیا تئی لوگ ءَ مھمانے اتک ءَ۔
رسول بکش ءَ گْوشت شمئے دیوان وش اِنت بلے من رواں لوگ ءَ کہ مھمانے اَتکگ رسول بکش ءَ پُشت ماندات ءُ شُت وتی لوگے نیمگ ءَ
شاھو ءَ گنجی ءَ توار کُت
گنجی او گنجی سبارگ تیار اِنت ما بیا ایں؟
گنجی ءَ پسّہ دات ھو ابّا شما بیا اِت دانکہ تیار بیت ،
ناکو شاھو ءَ دست کْونڈان دات ءُ پادتک ، نْرنڈاں بوت شُت لوگے نیمگ ءَ ،
دلبود ءَ ھم تَرّیں پیش آپ جت اَنت ءُ یک گونی ءِ تَرّ کُت پِر دات، ناکو شاھو ءِ پد ءَ شُت۔

نوکتریں