آزمانک: تْرَسگ
نبشتہ کار: شاھد اھمد
دی بلوچستان پوسٹ
استالے من ءَ روک روک ءَ چارگ ءَ اِنت، آئی ءِ کَش ءَ مُجائیں استالے منی چماں وتی رژنائی ءَ زور جنگ ءَ اِنت، دستاں شَھارگ ءَ اِنت، مُجائیں استال لوٹ اِیت کہ من دیم ءَ بہ کِزّ آں۔
مزنیں استال نزیک اِنت ءُ کسانیں استال چہ من سک باز دور اِنت ملور ملوری ءَ من ءَ گندگ ءَ اِنت، بگندئے من ترا مہ گنداں بلے گندگ ءَ آں، بلے ملور ملوری ءَ، دل ءِ سازاں وتی سوکی ءَ جن آں۔منی اُمیت تو وھدے کہ پاد کُتگ، نوں بِھ وتی سر ءَ جَھل نہ کنت، اڑِے او! من سک ءَ بے لَجّے بوت آں اگاں من ءَ اُمیتے ھست ترا ماراں زندگی بَر۔مزنیں استال ءَ لَجّ ئِے بَھار بہ زور اِیت کہ وت ءَ بْرھنگ ئِے کُتگ،بس کن; تو من ءَ چی ءَ چار ئے؟ تئی چَمّاں مُجا گپتگ، تو وتی روژنائی ءَ رد درشان مہ کن، چمّاں روکیں ساھگے گوں کُتگ اَت، تچان تچان ءَ وشیں ھالے گون اَت ئِے، جگر منی پُل او منی ساہ ءِ کپ گُش ئے اَنچوش گُشگ ءَ اَت، منی چمّانی روژنائی ءَ بگر داں ساھگ ءَ، گوات وش وش ءَ کَشّان اَت، اے گرمیں بوم تَبیں نَمبے منی جان ءَ پُتر اِیت، سردیں گوات میزان میزان ءَ کشّگ بنا بوت، ءُ گرمیں ھون ءَ منی سردیں نَمب ءَ شری ءِ سر ءَ امبازاں زور اِیت، وش وش ءَ مُجائیں استال ءَ گیر آرگ ءَ منی ھیالاں پُر کنگ ءَ اِنت، گواچن ایش لاِنت کہ زندگی ءَ ھچ گناہ نیست بس مزنیں استال ءِ ھدا ءَ وتی رژنائی بازار ءِ مردم گنوک کتگ اِت اَنت۔
ھمے دمان ءَ من اِنزار ءِ جَنگ ءَ پیسر شانتل آپ ورگ ءَ اَت، پد ءَ درست اتک اَنت، بُن ءَ دان چِنگ ءُ ورگ ءَ اِت اَنت منی ارادہ گوں سِتکیں سوابے ءَ مُھکم اَت بگند ئے من ءَ شانتل وتی نیم چمی ءَ بچار اِیت بلے انگت ءَ من ءَ چارگ ءَ نہ اَت، بگند ئے من ءَ کمے دمانے ءَ بچار اِیت، من ءَ ھمے وس وس اَت کہ دیم ءَ بہ کِز آں بلے من ءَ وتی اُمیت زندگ دارگی اَت چو مہ بیت کہ منی بے سبری ءَ اُمیت چہ من مہ سِدّ اِیت۔
منی چَمّاں آپ رچگ ءَ اِنت، سوریں آپ رِچگ ءَ اِنت چمانی سُچگ ءَ من ءَ پورا آسے لَگّ اِت، زوت زوت ءَ دوئیں دستاں چماں گوں لتار آں، نہ بوت، من وتی سر ءَ ھاک مان ریتک، بچار من ءَ بے سبری ءَ کجا رسینت۔ بگند ئے اگاں چوش بُکتیں گڑا!-
مزنیں استال منی لُنٹاں چارگ ءَ اَت، گُش ئے سک تُنّیگ اَت، لُنٹ آپ لوٹ اِیت، ھما آپ کہ تَلبگار اِنت۔ بگند ئے ایشی ءِ چم بے میار اَنت، تُن ءَ گُناھے نیست اَت۔منی مستریں الگار ءُ گِھگیری منی جند ءِ تہ ءَ اِنت، گُناھے نہ اِنت زلورت اِنت ءُ زلورت منی ھک اِنت ءُ ھک منی گناہ بوت نہ کنت۔
زوت زوت ءَ تَھاری ءَ دراھیں مردم گْرِشت نہ کُت اَنت، من وتی جِند ءِ ساھگ ءَ اوں پجّا نیارگ ءَ اِت آں، دستاں اشتاپ اشتاپ ءَ سُرینگ ءَ اِت آں، گواتے کم کم ءَ مارگ ءَ اِت آں، کم کم ءَ منی گوشاں لَگّگ ءَ اَت، گُش ئے کَسے من ءَ کِکّلی کنگ ءَ اِنت، پد ءَ گمان کُت زمین ءِ سر ءَ نشت آں۔
شپ ءِ سیاھیں رنگ ءَ منی نازاکیں دوئیں چم کور کُتگ اَنت، بے مانائیں توارے اِش کنگ ءَ اِت آں بلے من نہ زانت کہ اے نوکیں چونیں آوازے۔اے توار ءِ بابت ءَ من نازانتکار اِت آں، من ھیران اِت آں کہ اے چی یے؟بلے اے چی یے؟ لھتیں منی پیمیں انسان ءِ کندگانی آواز من اِش کُت اَنت من ھمے مار اِت بلکیں چہ منی نازانتکاری ءِ سبب ءَ کندگ ءَ اَنت بگندئے۔ بلے من ھیالے کُتگ اَت، گوں وت جُست ءَ اِت آں اے چونی ءَ زانتکار بوت اَنت؟
ھو! من ھمے وڑ پَھمگ ءَ آں کہ تو منی سر ءَ کندگ ءَ ئے، من مرد ءِ جَنَگ ءَ سر گپت آں، بلے سیاھیں رنگ ءَ من ءَ بے ھیال کُت، منی مستریں دژمن ھمیش اِنت، سیاھیں شپ
منی ملامتی ھمیش اَت کہ من ءَ شپ ءَ گپتگ اَت، ءُ من تَھنا گوں وتی دست ءُ پاداں ھُشک ءَ زور جَنَگ ءَ ابید ھِچ درد نہ ور اَنت پرچا کہ شپ ءَ منی بے وسیں بالاد ءَ بزگ بوتگ اَت چمیشکا رند ءَ من ءَ مزنیں استال ءَ گوانک پِر جَت، او! کدبانو بیا من ءَ کمو بچار۔
روان اِنت
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسانی درشانی انت-