سَلُو ءُ ھاک ءِ مھر
نبشتہ کار: میرزُک بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
سَلُو چہ بنیاد ءَ پہ زمین ءِ ءُ هاک ءِ هاترا ودی بوتگ اَت سَلُو کہ نور بی بی یکیں بَچَکیں چُک اَت نور بی بی آرا چہ ھُدا ءَ دوست تِر اَت سَلُوک هر وهدا کہ پہ لیب ءَ اَتک مات نور بی بی ھر وھدا وتی یکیں رند ءَ اَتک چارت ئے کہ سَلُوک همدا اِنت وتی دل جم کنگ ءِ واستا اگاں وھد کہ سَلُوک اد ءَ مہ بوت اِیں گڑا مات نور بی بی مارا چہ یکے راھ دات پہ سَلوک ءِ شوهاز ءَ برے اُوسو شُت برے ساجو ءُ شُت آرا شوهاز کت۔ سَلُوک چونھا سال ءِ ۸ ۹ ءِ ماه چہ ما دور اَت پہ وانگ ءُ زانگ آ شهرستان ءَ شُت وهد ءِ کہ آ شُت گُش ئے جاھنزیب ءِ لوگ ءِ ابیتک بوت چیا کہ ما مدام ھمودا لیب ءُ گوازی کُت وهدیکہ سَلُوک پہ شهرستان ءَ روگ ءِ واستا تیاری کت ما گڑا اے دوئیں سئیں روچانی تھ ءَ باز گَشت اَنت شُت اَنت بالے مَچانی ءَ جیکو وارت یہ کہ کُوچگ ءَ گز پہ گز بوتاں کُکوکای ءَ کُت وهدے سَلُوک شھر ءَ پہ وانگ ءَ شُت ما درست ابیتک بوتیں آئی ءَ مُدام گشت من زوت پہ شُما واتر کن آں-
سَلو جان من گوں جائین ءِ کُلیں جواناں ھما کہ گون تو لیب کُتگ تئی کندگ ءَ مسکرانیانی سر ءَ زندگی دیم ءَ بُرتگ کُل تئی ودار ءَ اَنت هما پیم ءَ کہ تو پہ وانگ جاہ ءَ شُتگ پہ تئی موکلاں دُرس سنگتاں ودار کُتگ۔ بلے آ ودار وَ چار پنچ ماہ ءَ آسر بوت بلے اِے ودار باریں کدی بیت۔ من ءُ تو دیر اِنت کہ میتگ یل کتگ من اِش کتگ ناکو کادر داد ءِ لوگ ءِ دپ سک ابیتک اِنت چہ ما چہ پد کس نہ ایت ءُ دیوان نہ کنت ءُ مرچاں ترُو تاج ملک لوگ ءِ دپ ءَ نند اِت ءُ زھیروک جنت ترا نازین اِیت میتگ ءِ کُلین مردُم ھرسیگ اَنت تو زان ئے تو میتگ ءِ مردُماں سک دوست اَت ئے ۔
سَلوک پیسرا ما تئی ودار کُت کہ کد بیت تئی موکل بنت ما پد ءَ دُچار کپ اِیں۔ بلے نوں تو سنگتانی ودرا ئے ءِ بہ گِندے رھمو سوالو یہ کہ فریدوک ءُ فهیموک کایاں تئی کبر ءِ سر ءَ گپ ءُ مزاک کناں ءُ تو بچکند ئے تو زان ئے من اتک نکن آں من اگاں بیا آں گڑا تئی پیم ءَ دارئے پیتی ءَ باں کایاں تو گپے زان ئے زناں تئی چاراگ ءَ میتگ ءِ ورنا کایاں۔ بس پرک ایش اِنت تو ساجو اوسو ءُ مات نور بی بی ءُ ناصر آیانی گپ ءَ بس گوش داشت کن ئے آھاں پسّہ دات نکن ئے ترا یات اِنت تو چہ شھرستان ءَ اتکگ اَت ئے تو گوشت یار اے رندی مارا وانگ جاھ ءَ لشکرا باز ازیت کتگ جتگ کار دگرا هراب کتگ اَنت لٹ من ءُ اُمر جان ءَ وارتگ اَنت۔ برے برے من پگر کناں گوشاں سَلوک ءُ عمر جان چہ ھمدا وتی کینگ داشت پہ دشمن ءَ۔
من چہ سَلوک ءَ 2018 دور بوت آں انت پد ءَ بس ما هال ءُ اهوال کتگ اَت سَلُوک پد ءَ مئے پیم ءَ ملک ءُ میتگ یل کُت دری ملک ءَ شُت یک روچے من لوگ ءِ مردُماناں هال کُت گُشتے کہ مات نور بی بی ءَ دنیا یل کتگ آئی ءِ گُڈّی ھبر ھمے بوتگ کہ سَلُوک جان ءَ بیارئے منی سَلُوک جان ءَ بگوش اِت بیا گوں ھمے گپ ءَ مات نور بی بی وتی ساہ داتگ انت من پد ءَ ترا هال کت تئی هال نہ وش اَت تو مات ءِ اکس ءِ روان دات گُشت مات ءَ من ءَ یل کُت بلے تو نہ گریت تو مھکم اَت ئے ۔
من آئی ءَ را مُدام ھال کت گُشت کہ اِے در ملک من ءَ چو وروک ءَ وران اِنت مدام گوشتے من کایان من ءَ وش نہ بیت من ڈاکٹر ءَ شُتگ آں ڈاکٹر ءَ گشتگ کہ تئی دل ءِ وال بند اَنت من زاناں من نوں دیر نکناں وتی پش کپتگ اِیں روچاں وتئ ڈیھ ءَ گوازیناں۔ من باز دل بڈّی دات بلے آئی ءَ دم برتگ اَت سک تکانسر اَت۔
من پد ءَ آئی ءِ ودر ءَ اِت آں۔ یک روچے من ءَ سنگتے ءَ هال کت ءَ گُشتے شئے مرید رھادگ اِنت ۲ ۳ روچ ءَ هال نہ بیت آ راھا اِنت ۔ چارومی روچ ءِ بیگاه ءَ من ءَ سَلوک ءَ هال کُت گوشتے زوت بیا من نزدیک آں سَلُوک کہ آتک من ڈن ءَ شُتاں۔ من داں لوگ ءِ دپ ءَ شُتاں چاراں سَلوک آتکگ سبزے پُچ گوارا اَت ئِے من ءَ امبازے کُت منی گردین ءِ بوس گِپت من آرا بوس گِپت ما یکے دومی ءِ چم بوس کت اَنت دست پہ دست ءَ بوتاں نِشت اَنت سَلُوک من ءَ یات اِنت تو منی دست هِچ یل ندات ءُ من ءَ گُشت من باز وھد ءَ رند زندگ بوتگاں منی گوشے تھ ءَ جان دوبر اتکگ اَت گوشے من پد ءَ ھما کسانی ءِ دنیا ءَ اتکگ اِتاں ءُ تو من ءَ گوشت ترا عمر جان ءِ چے گون من گُشت عمر جان ءِ بچکندگ ءُ یات ءُ یک بنینے گوں ھمے گپ ءَ من بنین کَش اِت ترا دات تو گورا کُت ءُ چارت جیڑگ ءَ ئےکپت ئے سک مُلور بوت ئے ءُ تئی دیم تھار بوت۔ھمے ساھت ءَ سنگت آبد وتی باجہ آرت کازی ساحب ءِ ھمے شَیر جت” کندیل تمامیں ءِ شهر ءِ مِران اَنت یک یک ءَ“ دل بُرّیں زھیر تاھیر گیران اَنت یک یک ءَ ھمے ساھت ءَ تو وتی سر منی ران ءِ سر ءَ اِیر کُت من دست من تئی موداں گوں لیب کُت تو واب کپت ئے ءُ آبد ءَ پد ءَ ھم ھمے سوت گُشت ” بیا بیا کہ زراں چم آرس شلان اَنت ترنپ ترنپ ءَ“ تو گپے زان ئے کندیل تمامیں شھر مِران اَنت یک یک ءَ بلے ما اِد ءَ بژنیگ نہ اِیں ما پھر کن اِیں کہ مئے زندگی ءِ تہ ءَ تئی پیمیں کوپگ بوتگ آ پہ زِر ءُ زمین ءَ آبدمان بوتگ اَنت تئی یک گپے من ءَ یات اِنت تو مُدام گُشت من دنیا ءِ دراهین وشی دیستگ اَنت هِچ وشی ءَ منی دل آرا سَرت کُت نہ کُت بلے وھدئے کہ من وتی زمین ءِ سر ءَ باں گوں سنگتاں ھوار باں گوش ئے من پہ ھمے زمین ءُ ھمے جنگ ءَ ودی بوتگ آں-
سَلُو ترا یات اِنت تئی آهگ ءَ پد ما ءُ شما مدام بیگاهاں شُتاں مچانی تہ ءَ یک روچے تو هاک مُشتاں کت سنگت ءَ پِر رِتک پد ءَ ما کُلیں سنگت بِندات کُت یک دومی ءَ هاک جت من آ روچ ءَ انچو مارِت ما کل پہ ھمے ھاک ءَ جوڑ بوتگ اِنت۔ ھاک ءِ بوھ ءُ باس مارا یل نکنت وهدے ما زندگ اِیں گوں ھاک ءَ لیب کن اِیں وھد ءِ کہ میراں ھاک مارا امباز کنت۔ تو مدام گشت اے دنیا ءِ تہ ءَ مارا بس گوں ھاک مھر کنگی اِنت ءُ پہ ھاک مِرگی اِنت ءُ تو هما وڑ کت۔ یار تو زان ئے سَلُو تئی رمزان ءِ گپ ءُ کندگ پلانی مات ءِ گیگانی ءِ ءَ کپاں سک کنداں باور کن بلے ھمے ساھت ءَ گمان کناں تو گون نہ ئے منی کندگ گوش ئے منی دپ ءَ جور بنت۔ بلے من نہ گریواں من مھکم آں من وتی زند ءِ وشتریں ساهت گوں تو یکجاہ گوازینتگ انت ھما ساھت ءَ کہ من ءُ تو یکیں نپاد ءِ سر ءَ وپت اَنت من تو ھما بازیں وھدے جتائی ءِ سرجم کُت ۔تو زان ئے من باز نہ جیڑ آں تئی ءُ اُمر جان ءِ بابت ءَ اگاں بے جیڑاں من نہ وش باں ملور باں شُمئے بچکندگ ءُ ٹَاهک ءُ تواراں پہ زهیروار باں۔ من ھمے واستا نہ جیڑاں من ءَ ھما روچ یات کیت کہ تو من ءَ رُکست کت منی آرس ءَ شل دات تئی دپ چہ بچکندگ ءَ پُر اَت تو زانت ما کُل مِراں روچے ناں روچے بلے من ءَ گریوگ ءَ وار نہ دات من ترا چار اِت نہ کُت گوں آرسیگیں چمے ترا رُکست کُت تئی روگ ءَ رند گوش ئے مئے میتگ ءُ تئی سنگت گوں کُلیں بلوچستان ءِ زمین دوست تئی رنگ ءَ جن اَنت همک درچک ءُ دار تئی نام ءَ توار کنت تو زان ئے تو مدام گشت من پد ءَ واتر کناں کایاں ھو تئی روگ ءَ رند گلزمین ءِ سر ءَ هر زندگ اِیں چیز تئی چَھرگ ءَ جنت ھمے گمان بیت تو ھرجاھ ءُ دمگ ءَ ساڑی یے۔ تو زان ئے من برے برے جیڑاں تو وھدے چہ وانگ جاھ ءَ آھگی اَت ئے ما تئی ودار ءَ اِتاں نوں تو مئے ودار ءَ ئے ءُ تئی ودار انچیں ودارے کہ ترا دل جم کنت کہ تئی سنگتانی جاگہ ھمیش اِنت ءُ آ روچ ءِ آلّم پہ ترا کایاں ۔ بس من ءَ پھل کن کہ داں گُڈّی تیر ءَ تئی ھمراہ نہ بوتاں-
تئ کُربانی ءَ پد پروم بدل بوتگ هما مردماں کہ ترا اِیر جتگ ترا مردمے نہ لیک اِتگ ھما تئی آکس ءَ زور اَنت ءُ پیسبُک ءَ کُربان کُربان کن اَنت۔ ھما راجی جُھدکار کہ اِیر جنگ بوتگ اَنت مرچی مردمانی بڈّ ءَ اَنت ءُ ھما سنگت کہ جنگ ءَ اَنت مُدام کہ جنگے بیت سنگت ودار ءَ اَنت کہ باریں کہ بیت ما اِسٹیٹس ءِ کناں تو راست گُشتگ اَت اِے دُرس مردگ پرست اَنت -تئی آروہ آسودگ بات نمیران ئے مھروان ۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔