ائید ءِ روچ ءَ مات ءِ ترانگ ءَ کپت آں
نبشتہ کار: سنگت بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
اما اما تو ائید ءِ روچ ءَ چی کنگ ءَ بہ ئے من ءَ انگت یات اِنت کہ تو ھر ائید ءَ ھک ءُ پھلی کُتگ ءُ من ءَ ھمباز کُتگ ءُ گریتگ۔وتی دست منی بڈ ءَ جتگ ءُ پد ءَ گریتگ۔ من ءَ انگت ھما روچ یات اِنت کہ تو من ءَ گْوَشت کہ تو ھچ سکّی مہ گندات ئے، چُکّانی مراداں بہ گندات ئے، مدام گوھاروکانی دیم ءَ بات ئے ءُ پت ءِ ساھگ ءَ بُرودات ئے۔ اما من ءَ ھما روچ انگت یات اِنت کہ چہ ائید ءِ نماز ءَ پد تو منی واستا پُراٹا ءُ پتکگیں گوشت آورت ءُ منی کشّ ءَ نِشت ئے چار اِت ءُ گْوَشت ابا جان ورگ ءَ بور۔ من ءَ اما جان ھما روچ انگت یات اِنت کہ لوگ ءَ لین نیست اَت ءُ تو وتی سولر والا پنکا منی دیم ءَ جت ءُ وت گرم ءِ تہ ءَ وپت ئے۔ اما جان من ءَ ھما روچ انگت یاد اِنت کہ تو وت وتی لاپ ءَ سنگے بستگ ات ءُ مارا ورگ داتگ ات اما جان تو چی کنگ ءَ بہ ئے۔ اما جان زاناں تو منی ودار ءَ کنگ ءَ بہ ئے؟ بوت کنت تو دگانی سر ءَ نشتگ ئے ءُ ترا منی اکس داست ءَ بیت ءُ گوشگ ءَ بہ ئے کہ منی چک بیگواہ اِنت ءُ باریں کدی واتر بیت اِنت۔
اما من ءَ تئی واستا سک زھیر کنت اما ترا یات اِنت کہ تو مدام ڈنّ ءَ منی تھت ءِ یک نیمگے ءَ چادرے جتگ کہ من ءَ مردم مہ گند اَنت۔ اما ترا یات اِنت کہ تو منی سر ءَ ھر سھب ءَ ساپیں چادرے پِر داتگ کہ من ءَ روچ مہ لگ ایت۔ اما من ءَ تئی واستا سک زھیر کنت اما اد ءَ جست کنوک کس نیست۔ اما اد ءَ بس تھاری اِنت من وت نہ زان آں کہ سھب کدی بیت ءُ شپ کدی۔ اما اما ناں اد ءَ ساپیں چادرے ھست کہ من پِر ئے بہ دے آں ءُ نیکہ یک پنکایے کہ گْوات بہ ور آں۔ اما منی مُود سک مزن اَنت من وت نہ زان آں من کدی جان شُشتگ ءُ کدی سر رَستگ۔ اما منی سر سک کِچّگ دنت اما بْیا منی سر ءَ سمار اما تو بْیا من ءَ ھمباز بہ کن بلّے سکون باں۔
اما من ءَ تو گیر کا ئے اما تو منی ساہ ءِ کپّ ئے۔ اما گپّے بہ گْوَش آں اما اے رستر مدام کا اَنت ترا دژمان دے اَنت من ءَ ھِچّ وش نہ بیت من ءَ گْوَش ئے تیر لگ اِیت وھدے کہ آ ترا دژمان دے اَنت۔ اما برے برے من زدّ ءَ کپ آں آیاں گْوَش آں ہَرا منڈی کے اولاد مارنا ہے تو مارو لیکن میرے امی کو ایک بھی گالی مت دو۔
اما من ھِچّ پوہ بُوَگ ءَ نہ آں کہ منی گُناہ چے اِنت من پرچا بندیگ آں۔من پرچا جستے ءِ چیدگ آں۔ اما اِے رستر مدام من ءَ جن اَنت کہ وتی مات ءَ یلہ کن۔ اما تو شرتر زان ئے بے تو من ھِچّ نہ باں بے تو منی ھستی ءَ ھچ ارزشت نیست۔ گُڑا اے پیم چیتور بیت۔ اما من وتی گڈی ساہ ءِ ساھت ءَ بس تئی نام ءَ گر آں اما تو یل دیگی چیزے نہ ئے چہ منی مرگ ءَ پد تو ھست ئے ءُ ھست بات ئے۔
اما من چوناھا سرپد نہ بوتگ آں کہ مرچی ائید اِنت من ھما وھد ءَ سرپد بیت آں کہ وھدے یک مردے منی کرّ ءَ اتک ءُ گوں ترندیں توارے ءَ من ءَ گْوَشت ئے لو کھانا کھاؤ آج ائید کا دن ہے لو بریانی کھاؤ۔ گڑا من ابکّہ بوت آں کہ زاناں مرچی ائید اِنت؟ من گْوَش ئے پورا دگہ دگنیایے ءَ شُت آں۔ من گل بوت آں کہ مرچی ائید اِنت مات ءَ منی گُد استری داتگ اَنت ءُ منی سواس ھیر اَنت۔ چہ ائید ءِ نماز ءَ پد من کا آں لوگ ءَ مات ءِ اڈکُتگیں پراٹا ءُ پتکگیں گوشتاں ور آں۔ من گل بوت آں کہ من رو آں وتی ھمبلانی کرّ ءَ ائید مبارکی کن آں ءُ دگہ باریں چے چے۔
انگت ءَ یکے ءَ گوں بمناکیں توارے ءَ من ءَ اردو ءِ تہ ءَ دژمانے دات ءُ گْوَشت ئے سور کے اولاد کھانا کھاؤ بریانی ٹھنڈا ہو چکا ہے۔ چہ ایشی ءِ آیگ ءَ پد گُڑا من زانت کہ من ھمے تھاریں کوٹی ءِ تہ ءَ آں۔ باز وھد اِنت کہ من بندیگ آں۔ نی من زانت کہ من چہ وتی مات ءَ سک دیر آں ءُ من نہ زان آں منی مات، گوھار، چُک(سمُل) چے کنگ ءَ بَہ اَنت۔ من ھِچّ کُت نہ کن آں ھمے آورتگیں بریانی منی جان ءَ ھَرام بوت اَنت دل ءَ نہ گْوَشت کہ ورگ ءَ بہ ور۔ اما تو من ءَ سک یات پیداک ئے منی سمُل تو من ءَ سک یاد پیداک ئے۔
دریگتیں اے پنجابی مہ یتکیں ءُ من ءَ مہ گْوَشتیں کہ مرچی ائید اِنت ءُ ما ائید ءَ بریانی اَڈّ کُتگ۔ اما من باریں زندگ باں یا ناں بلے من ترا گْوَشگ لوٹ آں کہ منی ھکّاں شرّی ءِ سر ءَ پھل کن کہ من ترا ھزابی کُتگ اماں منی ھکّاں پھل کن اگاں من ترا دلرنج کُتگ۔۔۔ اما جان مدام سلامت بات ئے ھچ سکّی مہ گندات ئے تئی بچیگ بیگواہ۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔