سمّو ترا چےدوست بیت؟
نبشتہ کار: سمّاک مرید
دی بلوچستان پوسٹ
سمّو تراچے دوست بیت؟
اے ھلکہ ءِ مسکیں سباھانی سمین
بیگہ ءِ دل ،ماہ ءِ دریگ
استالیں بوجیگ یا کہ تئی پُرزیمریں سوتے
ماں مُرگانی دپ ءَ
سمّو ترا چے دوست بیت؟
(منیر مومن)
زمین زادگے مَرگ ءِ نزیک ءَ اوشتاتگ ءُ جیڑگ ءَ انت کہ من نوں لھتے سھت ءَ پد مِراں ، اے زندگی ھَتم بیت اِنت، اے پُل ءُ بھار ، کندگ ءُ مسکرائیاں بگندے پد ءَ من دیست نہ کناں، منی سمارگ ءِ نَس اوشت ءِ آماچ بنت اِنت ،منی مارگ ءِ دَر ءُ دریگ بند بنت اِنت ، اے زمین ، دنیا ، دنیا ءِ تہ ءِ ھر شئے پہ من ھتم بیت اِنت۔
تو چے واستا زندگ ئے ؟ تو باز ونتگ بلے زمین چی یے کدی جیڑتگ؟ بلئے تو ونتگ چے واستا ؟ زندگی چی یے ؟ تو زان ئے آزاتی چی یے؟ تو کدی جیڑ اتگ کہ تو گلامے ئے؟ گلام چی یے؟ ما وَ مُچ انسان ایں ، کُل انسان آزاد انت ۔ اگاں کُل آزاد اَنت گڑا آزادی چی ئے؟ مَرگ آزادی یے؟-
آئی ءَ دست ءِکلاشن ایر کت ءُ موبائل پچ کُت ءُ پد ءَ گلیری ءِ تہ ءَ شت۔ آئی ءَ ریھان ءِ اکس چارت ءُ پد ءَ بچکندگ ءَ اَت ۔من ءَ سما بوت بگندے ریھان ءَ گوں گپّ ءَ بہ بیت – پد ءَ اچانگ ءَ درائینت ئے ” من زوت گوں تو ھوار باں بلے تو بائدیں منی آھگ ءِ ساھت ءَ وتی چشمک ءَ چمّاں مکن ءُ دگہ یک چیزے مرچی من زمین ءِ ھاترا وت ءَ سمبھینتگ ، اے زمِین ءِ اِشک انت کہ من ءَ گوں تو ھوار گیجگ ءَ انت۔” پد ءَ لنٹانی سرا کسانیں بچکندے آؤرتے ءُ درائینتے “ریھان ! زندگی اِشک ءِ نام انت ءُ منی اِشک زمین انت”۔
آئی ءِ واستا جیڑگانی بلاھیں در ءُ دریگ بُتک انت، جست ءِ سر ءَ جست رُدان ءُ شاہ جنان اَنت، ھیال ھُنڈال روینگ ءَ ات اَنت پد ءَ سھتے ءَ پد آ سارت بوت جیڑگ ءَ ات کہ ما گلام ایں پرچاکہ مئے زمین ءَ بِل مئے ھیال اوں پابند جوڑ بوتگ انت وتی شناس ءِ ، وتی رکّینگ ءِ ھاترا جنگ ءِنام الم اِنت ، ءُ ھما وھد ءَ کہ تئی جند رکّ ات ، تئی شناس ءَ را ھاٹیگ مان بوت گڑا بزاں تو زندگ ئے ، آزات ئے۔
بلے پد ءَ جیڑ ات کہ اے زِمین ءِ رنگ من ءَ شَے پد بگندے اگاں باز ناں کمّوکیں مٹ بنت، اے جنگ دگہ رنگ ءُ دابے ءَ پد ءَ منی وڑیں مردماں شوھاز ایت، اے زِمین منی رنگ ءَ ، منی بوھگ ءَ ، منی اکس ءَ داں ھما وھد ءَ وتی سینگ ءَ دار ایت ءُ منی وڑیں مردم ودی کنت داں درامدے اے دگانی سر ءَ گوں وتی واجھی ءَ چکرّ ایت ءُ منی زمین ءِ سر ءَ نشتگیں منی مات ءُ گوھاراں لٹ ءُ شاپ کنت ، منی پت ءُ براتاں گار ءُ بیگواہ کنت۔
کلاشن ءِ پد ءَ دست ءَ کت ءُ سَرے چست کُت آزمان ءِ نیمگ ءَ انچو چارگ ءَ اَت گش ئے کرن ئے بیت کہ کسّے آئی ءِ ودار ءَ اِنت۔ گوں وت ءَ گپّ ءَ بوت ” مِرگ زان ئے لازم انت؟ مَرگ چی یے؟ مَرگ ھمیش انت کہ ارواہ شَے کُنٹ ءَ درکئیت ءُ بنی” آدم تھنا یک شے یے جوڑ بیت اِنت بلے پدائی نہ مر انت ، زمین زادگ نہ مر انت ، مول ءُ مرادے ءَ گوں بندوکیں انسان نہ مر انت ، ایشانی کُنٹ بگندے دنیا ءِ سمارگ ءُ رنگاں مہ گند ایت ، ایشانی بالاد بگندے زندگ مہ بیت بلے ایشانی راہ داں ابد نوک بوان بیت، ایشانی پِگر ھرّوچ شاہ ءُ تاک جنان کنت، ایش ھما راہ ءِ مساپر بوتگ اَنت آ راہ ھمک روش ایشان گیر آریت ءُ رھگوزیاں ابید اے راہ ءِ مُچ مساپراناں ھمے سکین ءَ دنت کہ اے راہ سینگارگی انت ، اے راہ پلگارگی انت۔”
بے مول ءُ مراد ءَ زندگ ایں انسان بگندے مہ زان اَنت کہ آئی ءِ ھاٹیگ ءُ تاکت چنچو مھکم بوتگ، آ زمین ءِ چینکس بلاھیں شیدائی یے بوتگ۔ ھمے دمان ءَ وتی دست ءَ بارت جاٹہ ءَ ءُ بلوچستان ءِ بیرک ءَ کشّ ایت ءُ پد ءَ گش ایت “شاری! ھما درشک کہ درویش ءُ اسلم ءَ کِشتگ، نوں آئی ءِ ساھگ ءُ تاک مزن بوان اَنت، آئی ءِ پلگاروک گوں وتی ھوناں آئی ءَ را آپ دیگ ءَ آں۔ من ءَ ھوں وتی ھون گون انت ایشی ءِ بُورّ ءُ برّ کنگ ءِ ھاترا بلے، بلے کسّہ باز ھست ، گپ باز ھست ، من ھمودا کایاں گوں تو ھمتران باں ءُ آ دگہ کسّھاں کاراں کہ زمین ءِ رنگ ، جنگ ءِ داب ،راج ءِ ھوسلہ ءُ دشمن ءِ تُرس ءُ لگوری مرچی کجام پیم ءَ اَت”۔
آ پد ءَ نند ایت زمین ءِ سر ءَ کونڈاں جنت ھاک ءَ بوسگے گیپت ءُ گش ایت” باندا تو آزاد بہ ئے ، اے سرزمین ءِ سر ءَ ھونریچی نہ بیت ،گونڈکیں جنک ءُ بچکاناں پلے کارڈ ءُ پوسٹر دست ءَ نہ بنت بلکیں لیبواں گوں بچکندگ ءَ بنت ، مھلب ءُ سائرہ ءِ گونگیں جَنک یونیورسٹی ءُ کالجاں وانگ ءَ بنت بلے آ روچاں ما نہ بہ ایں ما بزاں ھما کہ آجوئی ءِ آرگ ءِ ھاترا تپنگ ءُ شورواں بڈّا بندیت۔ پد ءَ آ جیکٹ ءَ بڈّا کنت ءُ زمین ءَ چو تپلے ءَ چاریت ءُ گش ایت-
” مئے باندات ءَ ما وَ زانیں گون نہ بیں”
“مرچی پتّو تئی شیدا ءَ بال کتگ”
(شھمیر دیدگ)
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔