منی کسہ – عزیز زِہری |واجو بلوچ

منی کسہ

نبشتہ کار: پدائی عزیز زِہری
بلوچی رجانک: واجو بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

وتی وانگ ءُ زانگ ءِ وھداں ھر نودربر دستگٹ گِندگ ءَ کیت منی ھال ھم ھمیش اَت۔ دستگٹ گوں لیب ءُ گوازی ءَ، چہ دور زند ءِ درد ءُ رنجاں، ناسرپد چَہ زند ءِ راستی ءَ۔ من پنچمی تبک ءَ وانگ ءَ اِت آں۔ چوش کِہ منی تھ ءَ وانگ ءُ زانگی بودناکی مان اَت گُڑا ھمے سبب ءَ منی مات ءُ پت ءِ سر بُرز اَت چَہ آھاں گیش من ءَ وشّی رسگ ءَ اَت۔ من ءَ انگت ءَ یاد اِنت کِہ مئے گرماگ ءِ چُٹّی اِت اَنت۔ یک روچے منی سنگت ءَ من ءَ گوانک کُت ءُ گُوشت کِہ وتارا گیشین ءُ ساڑی کَن ما ارادہ کُتگ کِہ پَہ تر ءُ گرد ءُ پکنکے ءَ برویں۔ من پسّو دات کِہ شما کمو ودار کن اِت من چَہ وتی پِت ءَ موکل لوٹ آں ءُ پد ءَ گوں شما ھال ءُ اِھوال کن آں۔ من پَہ موکل ءِ لوٹگ ءَ دیم پَہ وتی پِت ءَ شُت آں ءُ ھمے واھگ درشان کُت کِہ منی سنگت پَہ سیل ءُ سواد ءُ پکنکے ءَ روگ ءَ اَنت ءُ منی ھم واھگ اِنت کِہ برو آں گوں۔ من چَہ پت ءَ پسّوے ودار ءَ اِت آں بلے پت ءِ لنٹانی سر ءَ ھاموشی اَت، ھچّ گوشگ ءَ نَہ اَت۔ چَہ پِت ءِ ھاموشی ءَ من سدّک بوت آں کِہ پت نہ لوٹ ایت کِہ من گوں سنگتاں پَہ سیل ءُ سواد ءَ برو آں گوں۔

کمو دیر ءَ پد، پت ءَ پسّو دات “منی بچّ، انگت ءَ تئی ایوک ءَ تر ءُ تاب ءِ امر نیاتکگ، ءُ من ھمے اِشکُتگ کِہ تئی درائیں سنگت نشہ کَن اَنت۔ من ابد نہ لوٹ آں کِہ تو ھم چو وتی سنگتاں نشھی جوڑ بِہ بہ ئے منی گپّ ءَ گِرے گُڑا چَہ اے رنگیں سنگتاں وتی سیادی ءَ ھلاس کَن” پت ءِ اے گپّانی اِشکُنگ ءَ گوں من چَہ زھر ءَ پُر بوت آں ءُ دیم پَہ وتی کوٹی ءَ شُت اَنت ءُ سنگت گوانک کُت ءُ گوشت کِہ منی پِت منی گوں شمے آیگ ءَ ساڑی نَہ انت۔ گُڑا منی سنگتاں من ءَ دلبڈی دات کِہ اے چوشیں بلائیں جیڑہ یے نہ اِنت، تو چوش کَن پت ءَ ویل کَن ءُ پَہ ما بیا، ما تئی ودار ءَ ایں سنگتانی دلبڈی ءِ پَد ءَ من دُزّوکانی چَہ وتی گِس ءَ دراَتک ءُ دیم پَہ سنگتاں رپت آں ما چَہ بازار ءَ وتی درائیں ھاجت ءِ ساز ءُ سامان گِپت اَنت ءُ دیم پَہ وتی منزل ءَ راہ گِپت ایں۔ دو روچ ءَ چَہ پد، ما وتی منزل (چٹوک) ءَ سر بوت ایں۔ ھرکس گوں یک کارے ءَ دلگوش اَت، لھتے سنگت دار ءِ چنگ ءُ مُچ کنگ ءَ گوں دستگٹ اَت، لھتے سنگت ورگ اڈ کنگ ءَ اِت اَنت ءُ من گوں وتی لھتے سنگتاں دیم پَہ چٹوک ءِ کور ءَ ماھیگ ءِ گِرگ ءَ شُت آں۔ چَہ ماھیگیری ءَ واتر بوگ ءَ پد، ما وتی گِپتگیں ماھیگ شُشت ءُ پَتک اَنت۔ دیر نگوست کِہ ورگ جوڑ بوت ءُ ما درستاں ورگ وارت۔ چَہ ورگ ءِ ورگ ءَ پد، من ءَ منی سنگتاں توار جَت کِہ بیا ما ترا یک انچیں چیزے ءِ بابت ءَ گوش ایں گوں کہ اے مردم ءَ چَہ زند ءِ درائیں گماں بے گم کَنت ءُ یک انچیں لزّتے گوں ئے کِہ ھچّ ءَ گوں نَہ اِنت۔ من گوں بےسبری ءَ درائینت کِہ اے چِے چیزے شما باریں من ءَ بگوش اِت گوں سنگتاں گوشت کِہ اے شرّیں چیز شیشہ اِنت۔ بیا ما مرچی ترا شیشہ کشّاریں این۔ من آھانی ھچ گپ نَا نہ کُت۔ ما داں یک ادارے ءَ گوں ھمے کار ءَ گلائیش بوت ایں ءُ چَہ زمانگ ءِ ھر ھبر ءَ بےھبر بوت ایں۔ من وھدے لوگ ءَ واتر بوت آں داں دیست کِہ ھرکس گوں من زَھر اِنت۔ منی سر ءَ دردے زُرت گُڑا من وتی کوٹی ءَ شُت آں۔ دیر نگوست کِہ من ءَ گُمان بوت کَہ من وتارا اے سِلّیں کار ءِ دام ءِ تھ ءَ چگل داتگ۔ من ھر روچ چَہ وتی دوستاں نشہ لوٹارینت ءُ کسانیں مُدّتے ءِ تھا من وتارا ھمے نشہ ءِ تہ ءَ گار کُت۔ ءُ پَہ ھرکس ءَ بےکار ءُ بےبسیں مَردمے بوت آں۔
یک روچے من گوں وتی سنگت ماما ءَ دُچار کَپ آں۔ آئی ءَ من ءَ گوں وتا نادینت ءُ بازیں سوج ءُ سرے کُت ئِے کِہ اے چاگردی ھرابی ءَ چَہ وتا کَش۔ اگاں شرّیں کارے کُت نکن ئےِ کم چَہ کم ھرابی وَ مکن۔ آئی ءَ باز جُھد کُت کِہ من وتارا چَہ اے سِلّیں کار ءَ دور بدار آں۔ من ءَ انگت یاد اِنت ھما روچ کِہ پَہ من کیامت ءَ چَہ کمتر نَہ اَت۔ 2016 ءِ سال اَت کِہ منی میڑ گوں منی اُستاد ماما ءَ بوت۔ من چَہ زھر ءَ وتی لوگ یل ءَ کُت ءُ یک سنگتے ءِ لوگ ءَ شُت آں۔ منی سنگت ءَ وھدے من ءَ دیست گُڑا ھیران بوت پرچی ءَ کِہ من چَہ زھر سیاہ ءُ سُہر ترّیتگ اِت آں ءُ چَہ ھید ءَ میچل اِت آں۔ من انچیں ھالے ءِ تہ ءَ اِت آں کِہ ھچ گپ کُت نہ کُت ءُ ھما دمان ءَ واب کَپت آں۔ وھدے سُھب ءَ چم چَہ واب ءَ پچ بوت اَنت گُڑا سنگت ءَ چَہ من جُست گِپت کِہ زناں چِے بوتگ کِہ ھرکس ترا لوٹگ ءَ اِنت؟ من چَہ تہ ءَ انگت سرد نَہ اِت آں۔ من گوں وتی سنگت ءَ گوشت کِہ من ءَ ماما آزار دیگی اِنت۔ اے پَہ منی سنگت ءَ وشّیں موھے اَت۔ آئی ءَ من ءَ یک سردارے ءِ کِرّ ءَ بُرت۔ من سردار ءِ کِرّ ءَ درائینت کِہ من لوٹ آں وتی زندگی ءَ وتی ھساب ءَ بگوازیناں بلے ماما اِنت کِہ من ءَ وتی گُلام کنگ لوٹ ایت۔ نوں من ءَ یک راھے شون بدے۔ گُڑا سردار ءَ گوشت کِہ تو ماما ءَ گیش ءَ چَہ گیش آزار بدے دانکہ آ تی سر ءَ بکپ ایت۔
یک روچے کہ من چَہ وتا بےوت اِت آں، نشھ ءِ ھالت ءَ اِت آں گُڑا سردار ءِ راداتگیں دو مَردم منی گور ءَ اَتک ءُ گوشت اِت کِہ ماما ءَ پَہ ترا جاسوس داشتگ کِہ آ ھر وھد ءَ ترا چارگ ءَ اَنت۔ یک نیمگے منی نشھ ءُ دومی نیمگ ءَ پَہ ماما ءَ زَھر منی سر ءَ سوار اِت اَنت۔ من ھما دمان ءَ سردار ءِ نیمگ ءَ شُت آں ءُ لھتیں دروگ بَست کِہ ماما ءَ دستگیر بکن۔
لھتے روچے گوازگ ءَ پَد من ءَ سما بوت کِہ من ھرچی کنگ ءَ آں رد کنگ ءَ آں۔ یک روچے منی چمّانی دیم سردار ءِ راداتگیں سرپ گاڑی ءِ ماما ءِ دستگیر کنگ ءَ رھادگ گِرگ ءَ اَت۔ من تچان تچان ءَ پَہ ماما ءَ شُت آں۔ انچُش کِہ گاڑی نزیکتر بواں بوت اَنت من گریت ءُ ماما ءَ گوشت کِہ من ءَ بکُش، چَہ من زنڈین ردی یے بوتگ۔ تو چوش کَن چَہ اد ءَ وتارا کَش اے گاڑی پَہ تی دستگیر کنگ ءَ پیداگ اَنت۔ ماما ءَ گوں یک بچکندگے ءَ من ءَ وتی ھمبازاں زُرت ءُ گوشت ئِے کِہ تو وتارا باندات گیشین ءُ ساڑی کَن، من ترا چَہ اے جھنم ءَ کَش آں۔
دومی روچ ءَ من وتی لوگ ءِ مردم وش کُت اَنت ءُ دیم پَہ سپر ءَ رھادگ گِپت آں۔ منی سنگت ءَ گوں رازداری ءِ من ءَ سپر ءَ رھادگ کُت۔ من ھچ نزانت کِہ من کُجا روگ ءَ آں۔ اے شپ ءِ دھّ ءِ وھد اَت انچوش کہ ما کوہ ءَ سر بوت ایں گُڑا مئے دیم ءَ سۓ سلاھبندیں مرد اوشتوک بوت۔ من ءَ تُرس اِت۔ بلے منی تُرس وت سریں تُرسے اَت۔ اے سنگتاں من ءَ ھمبازاں زُرت ءُ گوشت کِہ ورگ ءِ بور ءُ وتارا ساڑی کَن انگت ءَ ما وتی منزل ءَ سر نہ اِنت بلکیں مئے سپر نوکی بِندات اِنت۔ من چَہ تُرس ءَ ھزیتگ اِت آں، بس دو لُنکہ وارت ءُ پُر بوت آں۔ شَپ اَت، کوہ ءُ ڈوک اِت اَنت ءُ ما اِت اِنت کِہ سپر ءَ اِت ءَ ایں۔ من ءَ باز دمبرتگ اَت گُڑا چَہ سلاھبندیں مردماں یکّے ءَ گوشت کِہ سنگت ءَ دمبُرتگ، شپ ءَ ھمیدا دار ایں۔
وھدے شپ ءَ جَت ءُ سُھب بوت گُڑا ما دیم پَہ بُنجاہ ءَ رھادگ گِپت ایں۔ بس لھتے ادارے تہ ءَ ما بُنجاہ ءَ سر بوت ایں۔ بُنجاہ ءَ سر بوگ ءَ گوں منی تُرس چو کوہ ءَ رُست۔من چِلّ ءَ چَہ گیش سلاھبندیں مَردم دیست۔ بلے وھدے دُرستاں کِہ من ءَ یک یک ءَ گوں شرپ ءُ مھر ءِ گوم ءَ گلائیش کُت گُڑا منی تُرس کستر بوت بلے ھلاس انگت نہ بوت۔
اے سلاھبندیں مردمانی سالار اَتک ءُ منی کَش ءَ نِشت ءُ درائینت ئِے کِہ چَہ ما مَہ تُرس، ما جنگلی نَہ اِیں بلکیں ما بلوچ راجی جُنز ءِ جُھدکاریں۔ ما پَہ وتی زمین ءُ پجّار ءِ پاھازگ ءَ سلاھبندیں۔ مئے دُژمن بس پاکستانی لشکر اِنت کِہ آھان مئے زمین وتی کُتگ۔ تو وَ بلوچے ئے، مئے مِھمانے۔ ترا ھرچیزے پکار بوت گُڑا دپ ءَ دوست مدار ءُ بے تُرس ءُ لرز ءَ بگوش۔ سالار ءَ گوں گِند ءُ نِند ءَ پَد من ءَ باز وشّی بوت ءُ منی تُرس چَہ ھمید ءَ آپ بوت۔ دومی نیمگ ءَ منی دل ءَ وڑ وڑیں جُست پیداک اَت۔ انچوش روچ گوازان بوت اَنت ءُ من ءَ یک پورائیں سالے سرجم بوت۔ من زندگی ءِ بِزانت ھمے سال ءِ تھا دربُرت۔ من چَہ نشھ ءِ دام ءَ آزاد بوت آں، جیڑگ بِنا کُت، وتی راج ءِ درد ءِ مارگ بِنا کُت، من وتارا یک نوکیں دروشمے ءَ گِندگ ءَ اِت آں۔ گُڑا یک روچے من ءَ سنگتے ءَ ھال دات کِہ کسے گوں تو گپ کنگ لوٹ ایت تو کوہ ءَ نِٹورک ءَ برو۔ من وھدے نِٹورک ءَ شُت آں ءُ گوانکو گوش ءَ کُت داں اِش کُت کِہ ماما اِنت، ما داں باز دیر ءَ گپ ءُ تران کُت۔ ماما ءَ درائینت کِہ نوں تو شَرّے، چَہ نشھ ءِ دام ءَ دراتکگ ئے اگاں تو لوٹ ئے وتی گِس ءَ واتر کُت کن ئے۔ بلے من پسّو دات کِہ من آھگ نلوٹ آں، من بس ھمیدا بوگ لوٹ آں، یک جوانیں انسانے بوگ لوٹ آں۔ من گُڑا پد ءَ گِس ءَ واتر نبوت آں۔ دنیا ءِ مَستریں ءُ شوکتریں چیز زانت اِنت۔ ھمے زانت اِنت کِہ تر مدام پَہ وتی کھول ءَ، پَہ وتی چاگرد ءَ، پَہ وتی راج ءَ چیزے نَہ چیزے کنگ ءِ سیکین ءَ دَنت۔ اِد ءَ آھگ ءَ چَہ پَد من یک چیزے ءَ جوان سرپد بوت آں کِہ سرکار وتی پورائیں جُھد ءَ کنگ ءَ اِنت مارا چَہ ھمے زانت زبھر بکنت ءُ پَہ اے کار ءَ سرکار برے یک پندلے سازیت، برے مارا نشھ دَنت ءُبےسما کَنت، برے مارا گوں تُرس ءُ لالچ ءَ بےتوار کَنت ءُ برے بِگند کِہ مارا شُدیگ ءُ گُژن ءِ آماچ کَنت۔ سرکار چَہ زانت ءَ تُرس ایت۔ سرکار چَہ اے گپ ءَ شر زانتکار اِنت کِہ یک نزانتکاریں مردمے چو دلوت ءَ اِنت ءُ آئی ءِ گُلام دارگ ارزانیں کارے۔ وھدے یک مردمے ءِ تھ ءَ کسانیں زانت ءُ سرپدی یے نئیت گُڑا مردم ءَ گُمان بیت کِہ مردم پورا چَہ یک وابے ءَ پاد اَتکگ ءُ اے زانت ءُ سرپدی وھدے تی تھ ءَ یک رندے جاہ بکنت گُڑا ابد بوت نَہ کَنت کِہ تو پیسری مردم بِہ بہ ئے پرچی ءَ کِہ زانت ءُ سرپدی مَردم ءَ آزاد کَنت۔ چَہ نزانتکاری ءُ ناپھمگی ءَ پَد اے آزادی ھم لزت بکش نَہ اِنت، اے ھم مَردم ءَ آرام ءُ نِندگ ءَ نئیلیت، بلے چَہ نزانتکاری ءُ ناپھمگی ءَ ھزار درجہ گِھتر اِنت۔ من ءَ ھمے زنت ءُ آزادی رسیتگ اِت اَنت۔ ءُ ھمے زانت ءَ من ءَ نیشت کِہ من ابد ھما مَردم جوڑ بِہ باں۔ من بس یک آزادیں مردمے ءِ پیم ءَ زندگی ءُ مَرگ لوٹ اِت۔ من ءَ دو سال سرجم بوت۔ یک روچے وھدے من چَہ جانشود ءَ واتر بوت آں ءُ بُنگاہ ءَ شُت آں داں دیست کِہ سنگتانی دپ پُر بچکند اَنت۔ گُڑر من جُست کُت کِہ زناں چِے بوتگ؟ سنگت ءَ پسو دات کِہ مرچی گوادر پی سی ھوٹل ءَ مجید بریگیڈ ءِ پدائی اُرشے بوتگ چَہ اشی دُژمن ءَ مزنیں جانی ءُ مالی تاوان رس اتگ۔ اے ھمے روچ اَت کِہ من سرپد بوت آں کِہ من پرچی ءَ اے دنیا ءَ اتکگ آں۔ من پیسلہ کُت کِہ من مجید بریگیڈ ءِ بھر ءِ جوڑ باں۔ وھدے من یک نزانتکار، بےکار ءُ نشھی ءِ تاں گُڑا سرکار ءُ سردار ءِ دوئینانی چمّ ءِ رژن اَت آں بلے مَرچی کِہ منی تھا زانت ءُ سرپدی اَتکگ اَت، من سرجمیں مردمے اِت آں، گُڑا سردار ءُ سرکار چَہ منی تُرس ءَ چَہ گار اِت آں ءُ من پَہ اھاں ھترے اِت آں۔ منی اے نوکیں زند ءُ نوکیں سپرے سۓ سال سرجم بوت۔ یک روچے من پد ءَ گوں سالار ءَ دُچار کَپت آں گُڑا من وتی اے واھگ ءِ درشانی کُت کِہ من مجید بریگیڈ ءِ بھر ءِ بوگ لوٹ آں۔ سالار ءَ گوشت کِہ تو وتارا انگت وھد بدے ءُ بِہ جیڑ۔ اے کسانیں پئیسلہ ءِ نہ اِنت، اے پیسلہ ءِ ھر پَٹّ ءُ پھناتاں بچار ءُ اگاں اے چیزانی چارگ ءَ پد ھم تئ پیسلہ ھمے بوت گُڑا من ءُ تو دیم ءَ گَپ کن ایں۔ من مجید بریگیڈ ءِ بھرے ھمے واستا بوگ لوٹ اِت پرچی ءَ کِہ منی تھا راج ءِ درد ءَ جاہ کُتگ اَت۔ ءُ من چَہ وتی پرز ءُ زمہ واریان چَہ شر زانتکار اِت آں۔ من بس ھمے کوپگ ءِ سر ءِ زمہ واری ءُ پَرز پورا کنگ لوٹ اِت اَنت۔ من آزادی واھدار اِت آں، زندگ بوئگ ءِ آزادی ءُ مَرگ ءِ آزادی۔ مجید بریگیڈ ءَ من ءَ ھمے زمہ واری دَات۔ من ءَ گوں وتی راج ءَ، گوں وتی زمین ءَ مھر اَت ءُ پَہ راج ءَ وتارا پِد ءَ کنگ اے مھر ءِ گُڈی ھند اَت۔ لھتے ماہ گوست گُڑا من پد ءَ سالار گوانک جَت ءُ گوشت کِہ من ھردے وتی پیسلہ ءِ بابت جیڑ آں گُڑا منی چمانی دیم ءَ منی ایرداتیں راج کئیت۔ منی پیسلہ داں منی زند ءِ گُڈسر ءَ ھمیش بیت۔ منی پیسلہ بدل بوت نَہ کَنت۔ دیر نَہ گوست کِہ من بریگیڈ ءِ بھر ءِ جوڑ بوت آں ءُ پَہ ھیلکاری ءَ شُت آں۔ آ روچ ءَ کِہ من دیم پَہ ھیلکاری ءَ روگ ءَ اِت آں گُڑا آ روچ منی زند ءِ درائیں روچاں چَہ شوکتریں روچ اَت۔ آ روچ کِہ من گوں وتی سنگتاں گوازینتگ اَنت، چَہ جنت ءَ کمتر نَہ بوتگ اَنت۔ منی واھگ اِنت کِہ ھمے مُراد ءَ کِہ من چَہ اد ءَ روگ ءَ آں، وتی مُراد ءَ سوبمندی ءَ گوں سرجم بکن آں۔ ءُ اے منی بیسہ اِنت وھدے منی توپک چَہ منی دست ءَ لگوشیت ءُ کَپ ایت گُڑا پَہ آئی چِست کنگ ءَ ھزار راجی پُسّگ چَہ بلوچستان ءِ کُنڈ کُنڈ ءَ در کئیت ءُ کیت ءُ اے سپر داں مئے راجی آزادی ءَ روان کَنت۔ منی گُڈسری دستبندی ھمیش اِنت کِہ اے توپک ءَ کپگ ءَ مئیل اِت۔ چوش مَہ بیت کِہ اے توپک زمین ءَ کپوک بِہ بیت ءُ زنگے بِگر اَنت۔ اے ساہ ءِ ھچ پرواہ نیست، اے وڑیں جان ھزار کئیت ءُ روت۔

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔