منی زھگ بیگواہ اِنت- کادر ھسرت

نبشتانک: منی زھگ بیگواہ اِنت

نبشتہ کار: کادر ھسرت

دی بلوچستان پوسٹ

یک روچے من سک تپیگ اِت آں گُڑا من ھب ءِ مزنیں نادْراھجاہ زاھد میڈیکل ءٙ شُت آں ڈاکٹر ءٙ منی چیک اٙپ کُت ءُ لھتیں دوائی نبشتہ کت ئِے گُڑا من پہ دوائیانی زورگ ءٙ میڈیکل اسٹور ءٙ شت ءُ دوائی بھا زُرت اٙنت پد ءَ من ھمے دوائی ڈاکٹر ءٙ را پیش داشت اٙنت ڈاکٹر ءٙ درائینت “برو اود ءٙ بہ نند کمپوڈر کیت اِنت ءُ ترا ڈرپے جنت” من چہ ڈاکٹر ءِ کر ءٙ پاد آتکاں کمو دیم ءٙ شت ءُ کرسی ءِ سر ءٙ نشت آں من دیست کہ یک پیر زالے سک ملور اِنت ءُ هچ گپی نہ اِنت ھمے دمان ءٙ من دیست کہ کمپوڈرے ءٙ ڈِرپے گون اٙت ءُ ھمے پیریں زالے ءِ کِر ءٙ آتک ءُ درائینت ئِے “ماتی تو زاناں ورگ نہ ور ئے چو لاگر ئے؟ ترا تئی رنگ ءَ یل داتگ تئی رنگ مٹ اِتگ تو گم کنگ ءَ ئے-

ماتی ءٙ ھمے پسو دات “منی کجا ورگ ءٙ دل کیت منی رنگ چتور من ءٙ یلہ نہ دنت کہ منی تاسکیں زهگ ءٙ سَے سال اِنت کہ بیگواہ اِنت ءُ ماں تهاریں زندان ءَ بندیگ اِنت ھدا بزانت کجام ھال ءٙ اِنت، اے منی چُک ءِ زھیر اٙنت کہ چو من ءٙ رنجینگ ءٙ اٙنت ھمے کہ آئید ءِ ماہ نوک بیت منی زھگ ءِ یات ءُ گیر نوک بنت منی ءُ منی آ دگہ زھگانی ھال ءٙ ھدا شر زانت کہ مئے ھال کجام ھال ءٙ اِنت مارا تاھیر نیست اِنت آئی ءٙ یک گْونڈیں جنکیں چُکے ھست کہ ھروچ من ءٙ جُست کنت-

“پیریں اماں منی پِت کجا اِنت؟ اے ائید ءٙ ھم لوگ ءٙ نیاتک تو گْوستگیں ائید ءٙ ھم ھمے گْوشت کہ تئی پِت اے ائید ءٙ کیت بٙلے منی پِت نیاتک گُڑا من آئی ءِ اے گپاں اِشکنگ ءَ منی دل نزور بیت من نہ زان آں چے پسو بہ دے آن ئِے بس یکیں گپ ءٙ گْوش آں تئی پِت روچے ناں روچے کیت اِنت بس ما ھمے اُمیت دل ءٙ داشتگ ءُ وت ءٙ ساڑینگ ءٙ ایں، مئے ودار یک روچے آسر بیت ءُ منی زھگ چہ زندان ءٙ آجو بیت-

پیر زال ءِ گُڈی گپ ایش اِت اٙنت “اے تھنا منی بچ وَ نہ انت کہ ماں زندان ءٙ اِنت بلکیں منی وڑ ءٙ دِگہ باریں چنت مات ءِ دل ترک اِتگ ءُ جگر ٹپ اٙنت-

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔