تُرس- اے بی ریکانی

نبشتانک: تُرس

نِبشتہ کار : اے بی ریکانی

دی بلوچستان پوسٹ

تُرس اگاں تئی اَندر ءَ مان اِنت آ کُجام تُرس بہ بیت مَرگ ءِ بہ بیت یا دگہ اَنچیں تُرسے، تُرس ترا چہ تئی مَکسد ءَ دیر بارت – اگاں تو همے داب ءَ وتی تہ ءَ تُرس دَرکنگ هِچ جُھد نہ کُت وت ءَ را تُرس آماچ کُت ترا تُرس ءِ تہ ءَ وران ءُ نِزور کنان کنت-

مَـن باز اَنچیں مَردم دِیستگ آ مَردمانی تہ ءَ گیرت چو هَمّل جیئند ءَ هَست بلے مَرگ تُرس هم هَست گوں، همّل جیئند ءِ تہ ءَ گیرت بےکساس بیتگ بلے یک کوهیں دِلے هم مان بیتگ ئے آئی ءَ وتی مَرگ تُرس ءِ اَندر ءَ جاه ندات ءَ پَرچہ کہ همّل جیئند سرپد بیتگ اگاں مَن مَرگ ءِ تُرس اَندر ءَ جاه دات منی مات ءُ گُوهارانی سر ءَ یا لَج ءُ ننگ ءِ سر ءَ دری ڈُنگ پہ اِیمنی اُرش کُت کَن اَنت –

کَس گُلامی ءَ بَرداش کُت نَکنت بلے مَرگ تُرس یا بس تُرس گُلامی برداش کَنگ ءَ ترا مَجبور کَنت کہ تو گُلامی برداش کَنگ ءَ ساڑی بہ اِت یا دری ڈُنگانی بُٹانی چَٹگ ءَ مَجبور بہ ئے –

مَرچی ما بہ چاریں بلوچ کوم یَک ندیستگیں تُرسے ءِ آماچ اِنت اَگاں مَرچی بَلوچ کوم هما تُرس ءِ آماچ مہ بیت اِنت ما وتواجہ اِت اِنت-

پَرچہ کہ مارا همے تُرس ءَ همد ءَ هارت ءَ رَسینت ءَ کہ مارا چہ مئے دُژمن مئے گُوهاراں تَلب کنت ما آیانی گپانی سر ءَ اُشتاتگ ءُ ساڑی اِنت –

باز مَردم گُش ایت اے بےضمیریں مردمے بلے من اے گپ ءَ تپاک نکن آں ضمیر هر یکّے ءَ وتی کد ءَ مان اِنت بلے تُرس آماچیں مَردم اَنت یک اَنچیں تُرسے وتی تہ ءَ جاه داتگیں آ تُرس نہ دیستگ هم بس اہش کُتگ-

کُجام هما مردم بہ بیت آئی ءِ تہ ءَ تُرس نیست آ چو باتیل ءِ وڑ ءَ دشمن ءِ دیم ءَ اُوشتاتگ کُجام جاه بہ بیت کوه ءَ بہ بیت یا لوگ ءَ هِچ پَرک ندار ایت –

وهدے ما سَرمچارانی نام ءَ گِریں مردم همے گُش اَنت آ کوه ءَ اَنت آیاں دژمن هِچ کُت نہ کنت مُرتگیں ما ، ما دژمن دستانی تہ ءَ اِنت بلے ناں چہ لوگ ءَ تئی تہ ءَ هما مَرگ تُرس مان اِنت تو آ نہ کشت تو کوه ءَ برو ترا هما تُرس مجبور کنت تو واتر بیائے گُلامی ءَ کَبول بکن ئے – بازیں چوشیں مَردم هَست مئے چمّانی دِیم ءَ پَدر اَنت کوه ءَ هم بیتگ اَنت بلے تُرس ءَ پد ءَ هارتگ ءُ دژمن بوٹانی چَٹّگ ءَ مَجبور کُتگ اَنت-

گُڈی ءَ من وتی کوم ءَ وتی راج ءَ وتی پیر ءُ کماشاں وتی جوان ورنایاں وتی مات ءُ گُوهاراں همئے دَست بَندی ءَ کَناں کہ چوشیں تُرس ءَ وَتی تہ ءَ جاه مہ دے اِت کہ شُمارا بوٹ چَٹّگ ءَ مَجبور بہ کن اَنت چہ اے زِند ءَ گِھتر اِنت مَردم یک اِزتیں مرگے دیمپان بہ بیت چوناھا ما روچے هزار رند ءَ مِرگ ءُ زِندگ بیگ ءَ ایں گُڑا یک رند ءِ پہ گیرت مِریں شرتریں کہ مئے آوکیں پدریچ مارا هِٹ ءُ لانت نہ دنت بلکیں مارا دْروت دے اَنت –

جھد ءِ آجوئی زندگ بات –

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔