نبشتانک: تو چہ من شر تر ءُ ارزشتر ئے
ندر انت پہ دُرسینانی نام ءَ
نبشتہ کار: میرین بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
دْراھبات ئے
اُمیت کن آں کہ تو وش ءُ سلامت ئے، تئی مات، پت، بْراس ءُ گْوھار، دوست ءُ دزگْوھاراں ابید گوگ ءُ پس ءُ دْرچک ءُ دار دْراہ سلامت انت ءُ تئی گِس ءِ پیژگاہ ءِ دْرچک ءُ دار تنیگت ءَ من ءَ گیر کاینت بلے چہ اے دْرستاں گیش تو من ءَ گیر کائے چی ءَ کہ زندگی ءِ باداتیں اوست گوں تو بندوک اَنت۔
ترا یات بیت کہ تو سک کسان ات ئے ءُ وتی گِس ءِ پیژگاہ ءِ دیمی بانڈُم ءَ لیب ءُ گْوازی کُت من ھم کسان اتاں کہ چہ دگنیا ءِ ھِچی گم ءُ رنج ، وانگ ءُ زانگ، شر ءُ ھراب ءِ دْرُسیں چیزاں ناآشنا اتاں بلے تو نوں رُستگ ئے لائِک ءُ مزن ئے باید انت نو تو دُرسینانی گماں وتی بہ لیک ئے مات ءُ پت ءِ گم ، بْرات ءُ گْوھارانی گم ءُ کوم ءُ راج ءِ گماں شری دار بہ بہ ئے ءُ من ھم ھمے امیت ءَ کناں۔
چی ءَ کہ بیست ءُ شش سال ءَ پد دوشی شپ ءِ کروڑ بج ءَ تو منی واب ءَ اتک ئے وھدے من واب ءَ بُست کُت ءُ چار اِت داں کس نیست بس من ءُ منی ساھگ ءُ پد ءَ گوں جیڑھاں بے وس بوتان ءُ سگریٹ ءِ دوتاں شپ آسر کُت بلے تو گار ات ئے ءُ گندگ نہ بوت ئے۔
بام ءَ روچ ءِ پدرائی کُت ءُ روچ ءِ کسان کسانُکیں شھم گس ءِ دیم ءِ دْرچکانی سر ءَ اَت اَنت ءُ شپ گوں تئی جیڑھاں بے واب ات اَنت ءُ نوں روچ ءَ ٹِک داتگ ات ءُ واب ھم پرشتگ اَت من پسیل ءَ شُت آن ءُ دیم شُشت ءُ واتر لوگ ءِ تہ ءَ اتک آں ءُ دیم گوں آدینک ءَ کُت بلے من وتی جِند نہ دیست بلکیں من ترا دیست من زان آں تو جیڑگانی آماچ بہ ئے کہ آدینک ءِ دیم ءَ ھر کس وت ءَ وت گند ایت ءُ گُش ایت چہ من ءَ شرتر کس نیست بس من ءُ منی بالاد دگہ ھچ۔۔۔؟
بلے باور کن من ترا دیست کہ تو سک باز بْراھدار ات ئے ءُ تئی ملگور دلبند ءِ سر ءَ نکش ات اَنت ءُ دمانے ءَ جیڑ اِت کہ اے کوہ ءُ زِر جنگل ءُ گیابان اے زمین ءُ آزمان تئی دْروشم ءَ جن اَنت ءُ ھمے دمان ءَ گُش ئے تو گوں من ھور ءُ ھوار ات ئے۔ منی بالاد ءِ تہ ءَ منی مارشت ءِ تہ ءَ منی اَکس ءِ تہ ءَ تو گون ات ئے ءُ اے تئی مھر انت کہ شپ ءِ کروڑ بج ءَ تو منی واب ءَ اتک ئے ءُ پد ءَ ساھتے ءَ پد من ھمے جیڑ ات کہ تو چہ من ءَ شر تر ءُ ارزشتر ءِ چی ءَ کہ تو منی پُشت پد ءِ تو منی باندات ءِ روژنائیں چراگے ئے تو ناکو اُمیتان ءِ جنکانی بامسارے ئے کہ مُدام پاد کاینت ءُ آدینک ءِ دیم ءَ وتا سینگار انت ءُ پد ءَ چہ وانگجاہ ءَ در کپ اَنت ءُ تو گنگُزار ءِ ھوٹل ءِ بٹ ءُ کابلی ئے ءُ مات روزاتون ءِ دوتکگیں پشک ءِ جالار ئے تو گْوھار گنجی ءُ شاری ءِ بچکندے ئے تو ماسٹر شپیک ءِ دست ءِ جوڑ کُرتگیں ڈرائینگے ئے ءُ ماسٹر دلیپ ءِ ریازی ءِ ھل کُرتگیں ھساب ءُ تو منی کلاس پیلوئیں بے نزیر ئے ءُ کتابانی زُلپ ءِ نِوانے ئے ءُ دُروشم ءِ آستین ءِ گوات ءُ پاتمہ ءِ سریگ ، تو چہ من ء شرتر ءُ ارزش تر ئے چی ءَ کہ تو منی پُشت پد ئے منی پیراں سری ءِ ھسایے ئے بلکیں اے نگیگیں ساھت ءَ من ترا یل بدے آن ءُ گُمنام بہ باں بلے تو ھست ئے چیاکہ تو منی اوست ءُ اُمیتانی دریگ ئے ءُ تو کچکلول ءِ گُشتگیں پربندانی گالوارے ئے ءُ دُرین ءِ سازانی بےچاڑیں موتک ءُ ساچان ءِ دست ءِ ند ءُ تو منی بالاچ ، بیبگر ءُ دودا ءُ شاری ءُ شدری ءُ ماھگنج ءُ تو منی لاڑیں بچک ءُ جَنک ، تو منی واجو ءِ دست ءِ ھسا ئے ءُ استاد ءِ داتگیں پنتانی سبکے ئے ءُ تو وابانی بانُک ءُ ھزار اوستانی اُمیت ئے تو چہ من ءَ شرتر ءُ ارزش تر ئے ءُ تو من ءَ یلا دات نہ کن ئے چی ءَ کہ تو منی ھدا ئے، منی ھستی ئے ءُ منی زیبائی ئے، منی کائنات ئے۔
اگاں تو من ءَ یلا بدئے تو اے کلکشان ءِ روژنائی وتی روژنائی ءَ یلا دے اَنت ءُ اے وشبوئیں پُلانی وشبو بے تاھیر بنت اے گْوات اوشت ءِ آماچ بیت ءُ من نپس گیر بنت ءُ منی دل ءِ دھڑکن بند بیت ءُ اے زمین ءُ آزمان اے دگنیا ءُ اے کائنات بید تئی ءَ ھچی ارزشت نہ دے اَنت ناں من ءُ ناں تو! من زان آں تو ھمے جیڑ ات کہ اے پِلمی ڈائلاک انت بلے اگاں تو من ءَ یلہ بکن ئے گُڑا اے پمن ءَ ھکیکت بنت ءُ پد ءَ یک روچے تو من ءَ جُست کن ئے کہ “کُجام گیشتر شرتِر ءُ اَلم اِنت منی زندگی یا تئی؟ گُڑا من پّسو دے آں “منی گُڑا تو یل کن ئے ءُ روئے ابید اے زانگ ءَ کہ منی زندگی وَ توئے ۔
( ھلیل جبران )
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کارے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔