من پد ءَ واتر کن آں- مھروان کمبر

نبشتانک: من پد ءَ واتر کن آں

نبشتہ کار: مھروان کمبر

دی بلوچستان پوسٹ

من ، تھنائی ، تھاریں کُوٹی ءُ چم بستگ اَنت دیم گوں دیوال ءَ اِنت۔ کُوٹی ءِ چاریں آتراپاں ابید چہ گاٹ دیوکانی بوٹانی توار ءَ کُوٹی ءِ آ دگہ دُرستیں ھستی ویرانگی ءَ وتی پنجگانی میار کُتگ اَنت۔ نہ زان آں چے وھد اِنت، روچ اِنت یا شپ ، سُھب اِنت یا بیگاہ، بلے مُدّتے بیت کہ چمّانی واب بیگواہ اَنت اگاں کمے اُبینگ بہ آں برے لَٹ، برے مُشت، برے لگت، برے تُرندیں توارے جھ سرّینیت ، بلے گیشتر تئی ترانگ اَنت تئی نپس گیریں یاتانی پادبرمش اَنت کہ ھچ واب ءَ نیل اَنت۔چمّاں نز کن آں توئے، تئی کندگ ءُ ٹھکانی توار اِنت۔ تئی کْرام اَنت، تئی ٹھل ءُ ادا ءُ ناز انت۔تئی پُر نوریں بچکند اَنت، ھما بچکند کہ زندگی بکشا اَنت ھما بچکند کہ گم چکاریں زند ءَ وشّی ءِ سما ءَ دے اَنت۔ ھما بچکند کہ دمبُرتگیں ڈیل ءَ جُنزگ ءِ سکین ءَ دے اَنت اے ھم نہ زان آں چینچو روچ اِنت ترا چہ دیر، مردُماں چہ دیر، میتگ ءَ چہ دیر ، وتی جند ءِ سرزمین ءِ سر ءَ ناشُناسیں مردُمانی دست ءَ آوار جنَگ بیتگان ءُ اے تنک ءُ تُرپشیں کُوٹیانی میار کنگ بیتگ آں۔ بِہ گِندئے تو اے گپّاں اجکّا بہ بَہ ئے کہ من گْوشگ ءَ آں نا شُناسیں مردمانی دست ءَ آوار جنَگ بیتگ آں۔ ھو نا شُناسیں مردُمانی دست ءَ ! پرچا کہ پجّار ءُ شُناس ھما مردُماں بیت کہ وتی زمین ءُ پجّارے بیت۔اے پاکستانی پوجی، سرکار ءِ چیریں ادارھانی کارندہ منی سرزمین ءِ سر ءِ منی پجّار ءَ لوٹ اِیت ءُ من ءِ آوار جنت۔ منی برات ءُ گْوھاراں آوار جنت ، کسانیں چُکّ ءُ زالبولاں آوار جنت۔

من گْوشگ ءَ اِت آں کہ نہ زان آں چُنت سال اِنت، چُنت ماہ ءُ روچ اِنت ۔چُنت ساھت ءُ دمان اِنت اے تھار ءُ کبر دْروشمیں کُوٹی ءِ تہ ءَ ، بس ھمینچو یات اِنت یک دسمبر ءُ یکشمبے ءِ روچ اَت۔ تُربت ءِ چاڑ بکشیں بیگاھے اَت کہ چیزے روچ ساری ھَور ءَ گْورتگ اَت نوں ھمیش اَت گوریچ ءِ شیکّگاں گوں تربت ءِ دمکانی کاگد بال اِت اَنت ءُ من وتی دُرستیں کار گیگ کُت ءُ دراتک آں کیچکور ءَ ڈی بلوچ ءِ پُل ءِ اول سر ءَ گوں پرپٹ ءَ دیم پہ وتی بازار ءِ نیمگ ءَ جُنزان اِت آں۔ وھدے نگاہ پہ کَور ءِ میزریں بالاد ءَ شانک دات آں ، گنداں کور ءَ یک سبزاپے آؤرتگ ءُ چو کانچ ءَ تِرپگ ءَ اَت کَور ءِ ھما دست ءَ دو گاڑی اُوشتوک اَت ، بلے مردم ھِچّ زاھر نہ اَت نزّیک ءَ سر بیت آں، چاراں دو نا شُناسیں سِلاہ بندیں مردم ءَ منی دیم ءَ دَور کُت ءُ گْوشت: ‘روکو اور ہاتھ اوپر کرو ” من اُوشتگ ءِ ھواری ءَ دست بُرز کُت آں ، ھِچ جُست ھم نہ کُت کہ شُما کَے اِت ءُ منی گناہ ءُ میار چی اِنت؟ بلے من زانت کہ منی گناہ منی بے گناھی اِنت ، منی گناہ منی بلوچیت اِنت، منی گناہ زالم ءِ دیم ءَ سر ء جھل نہ کنگ اِنت، منی گناہ منی جند ءِ پجّار اِنت یکّے ءَ منی دست پُشت ءَ بست اَنت ءُ ساھیں پٹّی یے منی چماں بندگ بوت ءُ گاڑی ءِ تہ ءَ چو بے زُبانیں دَلوت ءَ دور دَیَگ بوت۔

ساھتے ءَ رند گاڑی اُوشتات ءُ دو کس ءَ من ءِ کشّان کُت ءُ یک کُوٹی یے ءَ چگل دات کس منی نزّیک ءَ نیاتک، چم بند ءُ دست بستگ اِت اَنت شُد ءُ گُژن گار اَت ، بلے سک تُنّی اِت آں دومی روچ ءَ من ءَ دِگہ کُوٹی یے ءَ بُرت ءُ چم اِش پچ کُت اَنت ، بلے زردیں بلب ءِ شھم ءَ وس کناں چم پچ نہ بنت کمے دیر ءَ رند چاراں دْراج ریشیں مردے کُرشی ءِ سر ءِ نشتگ پاد ماں ٹیبل ءِ سر ءَ کُتگ اَنت سگریٹے روک کُتگ ءُ کشّگ ءَ اِنت سگریٹ ھلاسی ءَ رس ات ، گُڑا منی دست ءِ سر ءَ کُشتے، گوں سِگریٹ ءِ کُشّگ ءَ ھور بے زُبانیں آھے چہ منی جبین ءَ دراتک ءُ من ماں گْوست ءِ لد ءَ وئیل بوت آں۔
کسانیں ساھتے ءَ پد جُستانی دْراجیں لڑے بندات بوت ، ھر جُست ءِ سرا لٹّ ، شھمات، لگت، ءُ پد ءَ بے ننگیں زاہ ءُ بد چہ بازیں لٹّ ءُ کُٹّاں پد چم تھار بوھان بیتاں ءُ پد ءَ نہ زان آں من کُجا رپت آں بسُت کُت چاراں تھاریں کُوٹی ءِ لاپ ءَ کپتگ آں ءُ چہ بازیں ٹپّ ءُ ٹوراں گْوش ئے سرجمیں بدن ءَ آسے جمبور اِنت نہ زان آں چنت روچ، چنت ماہ، اِیشاں من ءَ وتی دل ءِ تب ءَ جت۔ ھرروچ سر ءَ جھلاد ءُ پاداں بُرز ءَ ٹنگ اِتگ انَت ، ھرروچ برپ ءِ سر ءَ منی بْرھنگیں بدن اَت، ھرروچ تُستان ءُ ھرروچ چہ بازیں دردانی تورشت ءَ دل اشکران اَت ھرروچ جست یکین اِتنت کہ ”شُمے سلاہ بندیں گل ءِ مستر کَے اِنت؟”شُمے ”زر چہ کُجا کاینت؟”دو کوپ ءِ جنگ ءَ تو ءُ کَے ھوار بیتگ ئے ؟”پاچن کَور ءَ بمب تْراک ءَ چے رند کَے تئی دیم ءَ اتکگ ؟”پوج ءِ جنَگ ءِ شوربندی کُجا چِہ بیت؟” ءُ دگہ بازیں جُست منی پسّو ھم یکین اَت کہ من ھچ سرپد نہ آں، اے ھُشکیں بُھتام اَنت منی دامُن ءَ جنَگ بیتگ اَنت۔

یکروچے جُستانی لڑ ءَ دگہ دو جُست ھم ھوار بوت یکے منی ءُ تئی مھر ءِ جُست ، دومی لاڑُک ءِ ششمی چُک نُورک ءِ جُست۔ گپّے زان ئے ملنگوئیں نُورک ءَ اے شپاں الکاپ ءَ من ءَ لٹّ وارینت من ءَ پُرست ئِے کہ تئی بازار ءِ لاڑُک ءِ چُکّ چنچوک اَنت ؟ من گْشت پنچ جت ءُ گْوشت ئے دروگ چی ءَ بندے، شش چُک اَنت ششمی چُکّ ءِ نام نُورک اِنت ، اُمر ءَ نوکی چار سال اِنت ءُ ملنگویے من ھیران بیت آں کہ من وتی بازار ءِ مردُم ءَ نہ زان آں ، اے چتور زان اَنت من گْوشت کہ نُورک نوکی چار سالی زھگے، سرمچارے نہ انت کہ من چیر دیانے انچو وھد گْوزان اَت زھیر ءُ ترانگ روچ پہ روچ گیش بوھان اِتاں ، درد ءُ دوراں آدّت بوھان اِت آں کہ منی کشّ ءِ کُوٹی ءَ یکروچے گریوگ ءِ توار اَت۔ من پُرس اِت تو کَے؟ گْوشت ئے من بیبگر پسنی ءِ جھ مِنند ءُ ماھے بیت زندان ءَ بندیگ آں منی اُمر نوکی دہ سال اِنت ءُ اے پوجیاں من ءَ بْرھنگ کُتگ منی گوم ءَ ھرابیں کار کُتگ۔

اے روچ ءَ گْوش ئے آسے منی پشک ءَ کپت ءُ من ءَ گُمان بوت کہ من زندگیں لاشے ءُ چہ زِند ءِ ھر چیز ءَ زبھر آں۔ چہ وشّیاں، چہ ننگ ءُ ناموس ءَ ھم پد ءَ سھتے ءَ رند گاٹ دیوک اتک منی دستے بُتک اَنت پہ نان ورگ ءِ واستا ، من گپت گُٹ ءَ بُن ءَ دور دات ءُ جنَگ بندات کُت اِیشی ءِ کوکاراں دِگہ سَے پوجی تچان ءَ اتک من ءَ مان بست گوں لگت ءُ لٹّاں ،کرنٹ ھم جت اے روچ ءَ آ کُجام سزا نہ ات کہ من ءَ نہ دات اِش ، پد ءَ باریں چینچو شپ ءُ چنچو روچ بود ءَ نیتک آں وھدے بود ءَ کُت ، چاراں من چہ مردمی ءِ کٹّ ءَ شُتگ آں پد ءَ ھما اِنت من ، تھنائی ، تھاریں کُوٹی اِنت چم کہ گِندگ ءِ اُومان ءَ چِست بَہ اَنت ، پمّن ءَ سیاہ ءُ تہاریں شپ ، تئی ابیریں ترانگ۔

باریں دِگہ چُنت موسم ءَ زندگ بہ آں ھچ گْوشگ نہ بیت، بلے ھَو! پرے گپ ءَ دلجماں تئی گوم ءَ گْوازینتگیں مھر ءِ ابدمانیں موسم من ءَ داھم زند بکش اِیت من پد ءَ واتر کن آں گِلّہ مہ کن ، اگاں مُرت آں ھم گم مہ کن پد ءَ واتر کن آں۔ پرچا کہ شھید نہ مِر اَنت، شھید داھم زندگ مان اَنت ءُ منی پکر ءِ دیم ءَ بروک سلامت بات ئے وشیانی منگیراں بات ئے۔

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کارے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔