نبشتانک: یک بچکندے پد ءَ زندانی بوت
نبشتہ کار: سنگت زین بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
وھد بیگاہ ءِ چار ءُ نیم ات ما چہ ترا رُکست کت، تو گوں مھروان ایں بچکندے ءَ گشت “رُکست اف اوارُن سنگت” گڈی رند نہ ات کہ تو چش گشتگ ات ھر وھد ءَ تو واتر بوتگ ئے گوں ٹیکی آں ءُ دگہ وش وشیں کسہ آں، بلئے اے رندی تھنا یات پشت کپت انت تو ناں۔
ھیالانی بوجیگ ءَ وھدے نیلبومیں زر ءَ دَور دیاں ءُ تئی بابت ءَ جیڑگ بندات کن آں گڑاں اے ھیال کئیت کہ تو گُڈی ساھت ءَ چے جیڑگ ءَ بوتگ ئے ؟ تو کجام واھگ دل ءَ داشتگ انت تئی ھما گُڈی لبز چے بوتگ انت کہ تو گُشتگ انت کہ وھدے تئی گاڈی دارگ بوتگ، یا گاڑی ءِ تھا تھنا تو اتئے کہ ترا جُستءُ پرس اش کت یا دگہ ھم ھست ات ؟ تو الم ھما وھد ءَ اے گپ جیڑ اتگ کہ مارا زمین نیست ، مارا زبان نیست ، مئے سرجمیں چیز درامداں وتی پادانی چیر ءَ لگتمال کتگ انت کہ ترا یک درامدیں زبانے ءَ جست کنگ بوتگ کہ“کون ہو کہاں سے آرہے ہو کہاں جارہے ہو” یا بہ گندئے چہ ترا پیسر ءِ آ دگہ مردم ھم جست کنگ بوتگ انت ، تو بہ گندئے اے وھد ءَ ھمے جیڑگ ءَ بوتگ ئے کہ منی باری کئیت منا ھم جست کنگ بیت کہ ” کئے تو ؟ کجا روگءَ ئے ؟ “ادا چے لوٹ ئے ؟ گڑا الم یک ھیسکارگے ءَ رند تئی ھشکیں لنٹانی سر ءَ ھمے گپ بوتگ کہ “من بلوچے آں بس بلوچی زان آں” گڑا ھمے گپ ءَ گوں بیست تیری والا مردک کہ ھاکی رنگیں وردی یے گْور ءَ بوتگ ترا گوں زاہ ءُ بد آں گِرّاں کنان چہ بس ءَ ایر کتگ ءُ سیاھیں گدے چماں بستگ ءُ گاڑیءِ پُشت ءَ چگل داتگ ءُ ترا تھاریں کوٹی یے ءِ باھوٹ کتگ ھما تھاریں کوٹی کہ اود ءَ روگ ھست واتر بوھگ سک گران انت اے وھد ءَ من ھچ نزاناں تو چونئے؟ چینکس درد سَگّگءَ اِت۔ بس ھمے گُمان کہ رسترانی کر ءَ رھم ءِ امیت دارگ بے ھَکلی یے ، اُود ءَ رھم نیست۔
منءَ گِلگ نیست ! پرچا کہ ترا باز وانگی ات ءُ باز در برَگی ات ءُ زانت ءِ زورگ ءُ دَیگ من چہ ترا دَربُرتگ کہ چوں وتی نزّیکیں مردم آں گوں زانت ءُ زانگ بھر کنگی اِنت۔
منا یات اِنت تو گُشتگ ات کہ بہ وان بلئے ھما چیز ءَ بہ وان کہ آئی پُشت ءَ تو وتی بزگ ایں راج ءَ چیزے دات بہ کنئے ءُ تو اے ھم گُشتگ ات کہ چہ وتی زانتءُ زانگ ءَ وتی تھا انچیں سِنچ ءُ بُودشتے بیار کہ وتی جندءِ چاگرد ءَ ونت بہ کنئے۔من ءَ چہ تو تنیگہ باز در برگی ات بلئے وھد ءَ ھمراہ داری نہ کت گوں۔
ھمے پِگر ءُ جیڑگانی تھا من واب کپت آں گڑاں سھب ءَ گْوربام ءَ وھدے گوانکو ءَ توار کت من چست کت چار اِت داں منی مات ءِ نمبر اَت۔ من گپ کت سلام ءُ دُوا ءَ رند من وتی مات ءَ را جُست کت امّاں ھئیر اِنت مرچی اے وھد ءَ ھال کتگ ؟ گڑا مات ءَ پسو دات کہ تئی سنگتے بیگواہ کنگ بوتگ ؟ من گوں ارسیگیں چماں گشت، ھؤ اماں! منی سنگت راہ ءِ نیم ءَ گار ءُ بیگواہ کنگ بوت ھمے گپ ءَ گوں من وتی چمانی ارس داشت نہ کرت اَنت ءُ مات ءَ را گشت کہ اماں گوں تو رند ءَ گپ کناں، پیسرءَ چمے شوداں ھمے گپ ءَ گوں من گوانکو سر جاہ ءِ کش ءَ ایر کت ءُ سر چست کت گڑا منی چم کوٹی ءِ تھا یک اکسے ءِ سر ءَ کپت اَنت اکس شھید اھسان ءُ شھید شھداد ئیگ ات کہ دوئیں اکس ءِ تہ ءَ بچکندگ اتاں ءُ ھمے اکس ءِ سر ءَ آرنسٹ ھمینگوے ءِ کؤلے نبشتہ ات کہ “ھر مردم ءِ زندگی ءِ ھلاسی یکیں وڑ اِنت بس یک چیزے ھست کہ یکے ءَ چہ دومی ءَ جتا کنت”-
ھمے اکس ءَ من ءَ پریشان کتءُ جیڑگ پرمات کہ یک نیمگے توئے کہ تھاریں کوٹی ءِ تھ ءَ تئی دست ، پاد ءُ چم بند اَنت برے زوراک ءِ یک سپاھی یے کئیت ترا لَٹ ءُ کُٹ ءُ زاہ ءُبد کنت ءُ یک نیمگے شھداد ءُ اھسان اَنت کہ ماتیں زمین ءِ ھَکّ اش ادا کرت پہ ھمے زمین ءَ وتی جان ءُ جوانیں زند اِش ندر کرتگ اَنت، پہ ھما زمین ءَ کہ ابا اسلم ءُ لمہ یاسمین وتی سالونکیں بچ ریھان جان ءِ ندر کنگ ءَ چک ءُ پد نہ باں۔
بیا کہ منءَ گوں تو شور بندی کنگی اِنت کہ من چوں بہ کن آں ؟ چے بہ کن آں ؟ پہ ماتیں زمین ءِ رکینگ ءَ جھد بہ کن آں یا بہ ننداں بہ چاراں تاں تئی وڈا زوراک ءِ دست ءَ گار ءُ بیگواہ بباں۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کارے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔