نمدی یے مات ءِ نام ءَ
نبشتہ کار: ڈاکٹر مھرنگ
رجانکار: هسابجار
دروت منی مکھیں مات !
اماں تئی دل ءَ پہ ماتے ءِ گیرآرگ ءَ همے یکیں روچ بس انت ؟
منی مکھیں مات !
تو وَ زان ئے کہ بلوچ مات راجدپتر ءِ هما گُمنامیں کارست انت کہ آیانی دیمھونیانی درگت ءَ ماں راجدپتراں باز کم نبشتہ انت – بیت کنت کہ راجدپتر نویساں هم بلوچ مات شمشتگ انت – بلوچ سرڈگار ءِ زالبول وهدے کہ ماتے بیت تہ بس یک زالبولے نہ مانیت – بلکیں دیمھونیانی یک پیاپیں درورے مانیت – منی زندمان ءِ درستاں چہ زیبائیں سیالی گوں منی مهکیں مات ءَ انت منی شیرزالیں مکھیں مات !
منی زند ءِ کُچلیں یات هم گوں منی مات ءَ بندوک انت – من ءَ شر یات انت کہ تیر مائیں شپاں آئی ءَ چتور گریتگ –
ششیں چکانی چار ءُ گزار آئی ءَ چو یک شاھینے ءَ کُتگ – روچ ءَ مردمانی دیم ءَ تمرد چو شیرزالے ءَ بوتگ ءُ شپانی ایوکی ءَ زار جتگ ءُ گریتگ – آ داں آگہ بوتگ من هم واب نہ کپتگ آں ءُ آئی ءِ ھڈیسکگانی بند بوگ ءِ ودار ءَ بوتگ آں –
هو ! اے هم راستے کہ من پہ وتی پت ءِ درایگ ءَ سک باز دوا لوٹتگ – بلے پہ اے هاتر ءَ ناں کہ آ منی پت انت ءُ مئے چار ءُ گزار کنوک انت – اے کار وَ آئی ءِ بیگواھی ءَ باز پیسر مات ءَ وتی کوپگاں زُرتگ ات –
من آئی ءِ آیگ ءِ دوا پہ وتی مکھیں مات ءِ هاتر ءَ لوٹتگ ات – پرچہ کہ منی مات پہ همائی ءَ گریوگ ءَ ات – منی مات ءَ مُدتے بوتگ ات کہ وتی شپ ءُ روچاں جنوزامی والینگ ءَ ات –
مرد راجی زمواریانی پیلو کنگ ءَ رپتگ ات – ءُ پُشت ءَ آئی ءَ شش چُک ءُ یک ورناھیں زالے اشتگ ات – ءُ بید ء آئی ءِ رزا ءَ یک ودارے آئی ءِ بهت ءَ دور ئےِ داتگ ات –
آیا من پہ وتی مات ءَ چیزے نبشتہ کنگ ءَ آں ؟
من ءَ باور نہ بوگ ءَ انت –
آیا اے چندیں لبز آئی ءِ اے بلاھیں جهد ءَ بیان کُت کن انت کہ اے جنگ ءِ یک بے تواریں سپاھیگے – اے جنگ کہ پژدرانی رکینگ ءِ جنگ انت -مرچی هم بازیں نادانے همے گُشیت کہ بلوچ زالبولاں چے کُتگ –
آ چو سبین ءَ نہ مُرت پرچا ؟ من گشاں مرگ وَ سک ارزان انت – مشکلیں کار زندگ بوگ انت ءُ پہ بلوچ زالبولے ءَ چا ءُ بَدتر –
مردانی دیمھونی گیر آرگ بنت ءُ آیاناں بامرد گُشگ بیت – گڑا زالبول ءِ میار ؟ آیا یک مردے بید ء یک دلیریں زالبولے ءَ دیمھونی دات کنت ءُ چو زالبولے ءَ گُمنامیں دیمھونی دیوک ئےِ بوت کنت ؟
منی مکھیں مات کہ آئی ءِ ورنائی پہ یک انچیں سپاهیگے ءِ چُکانی چار ءُ گزار ءَ پیر بوت کہ یک وهدے ءَ پہ آئی ءِ مهراں سوت ئےِ جتگ ات –
بلے منی مات ءَ زانتگ ات کہ چہ منی مهر ءَ آئی ءَ وتی سرڈگار ءِ مهر دیم ءَ تِر انت ءُ پہ همائی ءِ مهراں درستاں ساری من ءَ کُربان کنت – بلے زالبول ءِ وپا ءَ کجا کن ئے ؟
منی مات ءَ پہ آئی ءِ مهر ءِ هاتر ءَ وتی وشیاناں ندر کُت – نوں آ یک ماتے ءُ بس – وتی تہ ءِ آ زال آئی ءَ کبر کُت – من سیمی ءَ وانگ ءَ ات آں کہ منی مات ، منی پت ءُ مات ھر دُک ات –
سپاھیگ پہ وتی سرڈگار ءَ شیدا ات – وتی هانل ئِے یلہ داتگ ات ءُ شُتگ ات – آئی ءِ هانل همراه ءَ شش چُک ءَ پھک ایوک بوت – سپاھیگ برے برے کہ اتکگ ات تہ آئی ءَ وت ءَ سرجم ءَ همائی ءِ دستاں داتگ ات – بلّے تُری چیزے روچ ءِ هاتر ءَ بلے همے چیزوکیں روچانی تہ ءَ آئی ءَ وتی تہ ءِ زالبول دلجم کتگ ات کہ هو من انگت ءَ هست آں –
وهد ءِ پرگاں یک انچیں پچے وارت کہ سپاهیگ پھک بیگواه بوت –
آئی ءِ درد راستی ءَ تورناک ات – همائی ءِ درد انت کہ منی جبین روک انت –
آ گوں زند ءِ جنجالاں دیم پہ دیم ات –
هو ! منی مات ءَ چے چے نہ کُتگ ات –
سُهب ءَ وهدے پاد اتکگ ات تہ ماتے بوتگ ات ءُ پما ارزبند ئےِ جوڑ کتگ ات ،پد ءَ کہ اسکول ءِ روگ ءِ وهد بوتگ ات تہ پتے بوتگ ات منی کستریں براتے اسکول ءَ رسینتگ ات – پد ءَ نھادی ءَ شُتگ ات وردن ئےِ گپتگ ات -لوگ ءِ چلوپگ ئےِ کتگ ات انت ءُ منی اسکول ءَ اتکگ ات منی موکل ءِ گرگ ءَ کہ مھرنگ ءَ موکل بہ دے کہ پت ئےِ بیگواه انت ما پہ مھرنگ ءِ پت ءَ روانک کشگ ءَ ایں –
من ءَ شر یات انت – یک روچے منی مات کہ منی موکل گرگ ءَ کہ اتک تاں منی ماشٹر ءَ گُشت ” ماتی تو چو کن وتی چُک ءَ اسکول ءِ جند ءَ راه مہ دے وَ ” وهدے کہ مات کہ ڈن ءَ دراتک تہ سک گریت ئےِ – روانکانی وهد ءَ من ءَ مات ءَ مدام بلوچی گُد گور ءَ داتگ ات کہ تئی پت ءَ بلوچی گُد سک دوست بیت – وهد ے کہ آجو بیت ءُ کیت اگاں تئی پوٹواں دریں گداں بہ گندیت تاں من ءَ مڑیت گوں کہ تو منی چُک ءَ پرچا بلوچی گُد گور ءَ نہ داتگ –
آئی ءَ پہ مئے کلیں برات ءُ گهارانی وانینگ ءَ سک باز زهمت کشتگ –
من انی هم اگاں وانگ ءَ آں آ کیت من ءَ آپ وارینیت –
مرید ءِ کار وَ بس واب ءِ گندگ ات کہ بید ء آئی ءِ هانل ءَ بهہ مانا نہ بوتگ ات انت –
منی شھدربرجاہ ءِ اولی روچ ات ، وهدے من ءَ منی وانگ ءِ کوٹ ءِ گور ءَ کنگ ءَ گوں وتی زیبائیں چماں کہ چار ات ئےِ – چونیں کرارے ات آ چمانی تہ ءَ ، انچو سما بوت کہ گُش ئے آ گوں وتی مرید ءَ گُشگ ءَ ات کہ بچار مرید تئی هانل ءَ گوں تو وتی کتگیں زبان موک اتگ – تئی جنک ڈاکٹرے بوتگ –
پد ءَ چو بوت کہ آ شُتگیں سپاهیگ دوار بهہ واتر نہ بوت –
ءُ آ پہ مدامی جنوزام بوت –
آ روچ ءَ من وتی پت ءُ مات ھردُکانی وشیاں چہ یکبر ءَ زِبهر بوتاں – آ ، آ روچی هم ورنا ات – مئے دیم ءَ نہ گریت ئےِ ، وهدے من گُشت کہ اماں بہ گریو کہ بِلّے تئی دل ایر کینزیت – تاں گُشت ئےِ پہ کے ءَ بہ گریواں – پہ دگنیا ءَ شمے پِت مروچی شُتگ – پہ من وَ آ دیر انت کہ رپتگ ات –
آ روچی مات ءَ مارا یل دات ءُ شُت کتگ ات ، آ ورنا ات – اگاں دگہ نہ بوتگ ات آئی ءَ وتی زند گوں شش چورو ءَ پہ گژنگی نہ گوازینتگ ات –
بلے آ هانی ءَ وتی مرید ءِ مهر سر گوز کُت نہ کُت – آئی ءَ گوں همائی ءِ نام ءَ وتی زند ءِ آسر کنگ ءِ سوڑگ کت –
زند چد ءُ گرانتر بوتگ ات – نوں آ بهتامانی انگر ءَ ات – آ انگت هم شُت بوتگ ات – بلے پد ءَ هم آئی ءِ گچین مرید ءِ مهر بوت – آئی ءَ ، آئی ءِ چورویں چُک یلہ نہ دات ءُ نہ شُت –
نوں من وتی مات کروجگ ءَ دیست – من دیست کہ ھر روچ چونیں جنجالاں گوں دوچار انت – اے امروز مارا پہ آئی ءِ نام ءَ توار کنگ نہ لوٹگ ءَ ات ، ما مدام مرید ءِ چکانی نام ءَ توار کنگ بوتیں – گُش ئے هانی ءِ وَ هچ وڑیں کردے نہ بوتگ پہ مئے چار ءُ گزار کنگ ءَ –
یات انت کہ کَشّ انت سر ءَ پہ راهے –
نو من ءَ بِلّ کہ مرید ءِ درگت ءَ چیزے گُشاں ،
وهدے کہ مئے وانگ ءِ جیڑه بوت تہ مرید ءَ گوں وتی هانی ءَ گُشت – من ءَ یک انچیں همراهے لوٹیت – کہ وهدے من چہ ماهانی ماه ءِ دمبرتگیں سپراں واتر کہ باں تہ منی هیالداری ءَ بہ کنت – منی همراه هما کہ من گوں آئی ءَ وتی درداں بهر کُت بہ کناں ءُ پہ منی سنگتاں نان هم بہ پچیت ءُ پہ منی چکاں یک زمواریں ماتے بہ بیت کہ آ هاں وانگی انت – من چہ تو دگہ هچ نہ لوٹ آں بس منی چکانی وانگ هراب مہ بیت . منی چک بوان انت ءُ وتی پت ءُ آئی ءِ جهد ءِ درگت ءَ بزان انت –
مرچی منی مات ءَ گوں وتی مرید ءَ کتگیں وتی زبان موک اتگ –
آ روچ هم من ءَ شر یات انت کہ مرید ءِ راج ءِ مردماں منی هانی ءَ را شگان جت –
وهدے آ کساب ءِ دُکان ءِ دپ ءَ اُوشتات – تاں آئی ءَ را شگان اش جت کہ چونیں بے هیائیں مردے ات وت ماں کوهاں شوروانی لیب ءَ مُرت ءُ آئی ءِ جن ڈن ءَ دُکان ءِ دپ اُوشتاتگ – بازینے ءَ اے هم گُشت هانی چو ورنا انت پرچا ؟
اشی ءَ وتی مرد ءِ مرگ نہ تور اتگ –
جنوزمانی پوشاک پرچا گور ءَ نہ کنت – سکیں بے آپیں جنینے پہ وتی مرد ءَ نہ گریت چی ءَ ؟
گریوگ ءَ آئی ءَ باز گریتگ ات، بلے بے تواری ءَ وهدے بازیں گریوگاں کہ دم ئِے بُرتگ ات تاں گُشتگ ات ئِے . شمے پت ءَ پہ اے کومیگی مارا اشتگ ءُ شُتگ – چونیں وش نسیبے ات کہ شُت . بلے من ءَ چی ءَ نہ بُرت ئےِ گوں – منی زیبائیں مات تھل ءُ کچلیں شگاناں بورینت ءُ وهد ءَ ساری پیر کُت –
آ گوں جنوزامی پوشاکاں بوت ءُ آئی ءَ کندگ هم بے هال کُت – منی زیبائیں مات کہ مردم منی گهار ئےِ سرپد بوتگ ات انت – انچو ڈُرات کہ من آئی ءِ نیمگ ءَ چار ات هم نہ کن آں . من همے سرپد باں کہ آئی ءَ را اے هال ءَ رسینوک ما برات ءُ گهار ات ایں –
منی مکھیں مات !
منی گور ءَ لبز نیست کہ من چیزے بہ گشاں . منی وڑیں چُک اے هاتر ءَ زندگی کنگ ءَ نہ آں کہ آیانی پت دلیر بوتگ انت – بلکیں پمیشکا زندگ انت کہ آهاناں انچیں مات نسیب ءَ انت بید ء کسے ءِ ستا ءُ توسیپ ءَ بے تواری ءَ دیمھونی دیان انت –
اے بس یک ماتے ءِ گپ نہ انت بلوچ سر ڈگار ءِ ھزاراں ماتانی کسہ انت کہ وتی تہ ءِ زالبول ءَ کُش انت ءُ بس مات بنت ءُ زندگ بنت – منی سرڈگار ءَ ھزاراں هانی انت کہ وتی نیم امر ءَ مریدانی ودار ءَ گوازین انت ءُ نیم ءَ هماهانی نام ءَ کن انت –
وهدے یک مریدے کہ بیگواه بیت تاں آئی ءِ همراھی ءَ آئی ءِ هانی هم بیگواه بیت گوں – وهد ے کہ مریدے ءِ جون دست کپیت تاں آئی ءِ همراھی ءَ هانی یے هم نیم مرگ بیت –
منی زیبا ءُ پُرنوریں مات !
گوں من بھ دلرنج مہ بو . من وتی تیوگیں زند ءَ ھرچی کہ در بُرتگ تئی برکت ءَ تئی گورءَ – منی مات درد ءُ تُرس ءِ میان ءَ باج مدام درد ءَ بُرتگ –
مروچی ترا چہ رستگیں درداں منی تُرس چیر ترینتگ – تئی داتگیں مھر منی زند ءِ اولی ئیں جزبگ بوتگ کہ گوں آئی ءَ من پجاروک بوتگ آں –
منی مات من شُگر ءُ وشاں ، تئی درداں منی سیالی گوں دگہ بازیں درداں کنائینتگ – نوں ھمک ماتانی درداں من تئی درد سرپد باں – وهدے کہ منی برات ءِ بیگواهی ءَ من تئی جاور کہ دیست تاں من وتی دل وارتگ ات کہ ترا تئی مرید ءِ درداں نہ کُشت بلے چُک اگاں آجو مہ بیت – تاں تو مر ئے – مروچاں تئی وڑیں مات من ءَ مُچ انت آ تئی بو ءَ کن انت – چو کہ منی راهشون زاکر مجید ءِ مات وهدے من ءَ ” مارو ” ءِ نام ءَ توار کنت – همے گمان بیت کہ تو من ءَ توار ءَ ئے – انچو سمیع مینگل ءِ مات انت وهدے کہ من آئی ءِ دست ءَ کہ گراں ، منی تہ ءَ هما مارشت ودی بنت کہ تئی دست ءِ گرگ ءَ بنت – انچو کہ منی مات ماهگنج کہ پہ آئی ءَ من یک لبزے هم نبشتہ کُت نہ کت – انچو گش ئے لبزاں هچ همراه داری کت نہ کُتگ ات – آئی ءِ ودار ءُ دیمھونیانی ستا ءَ پہ یک لبزے ءَ اوں من ءَ دست نہ دات –
هو ! منی مات –
من ءَ بازیں ماتے هست کہ آیانی درداں گوں پجاروک من ءَ تئی درد ءَ کنائینتگ -وهدے کہ آیانی همراه باں تاں همے ماراں کہ تئی گوم ءَ بوتگیں ناروایانی بیر ءَ گرگ ءَ آں – بلے اناں چو بوت نہ کنت تئی گوم ءَ بوتگیں ناروایانی بیر چو ارزانی ءَ گرگ نہ بنت ، باریں دگہ چنت همینچکیں زند من بہ گوازیناں انگت گرگ نہ بنت – تئی دیمھونیانی کدر بے درور انت –
منی مات !
تئی نابود ءُ ناشریں چُک ماه رنگوں زرینہ بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔