نبشتانک: قاضی جُھد ءِ پلسپہ
نبشتہ کار: وسیمہ بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
انسان زند ءِ سپر ءَ بازیں مردمے ءَ گوں دچار کپ اِیت لَھتیں مردم بس چہ نِگاھاں گوز اَنت ءُ ما تھنا آھانی ناماں آژنا بئیں، لَھتیں دل ءَ نزیک بنت ءُ یاتانی اندر ءَ پہ وت ءَ مھکمیں جاھے جوڑ کن اَنت، چریشاں لَھتیں ھما کِردار بنت کہ آ مردم ءِ جیڑگاں بدل کن اَنت ءُ کِشکاں مانا بکشا اَنت، تئی پگر ءَ بدل کن اَنت ءُ تئی کردار ءِ سر ءَ سانے دور دے اَنت منی ھاتر ءَ ابدالباسد زھری اُرپ ء کازی ھما مردم بوتگ منی استاد، منی رھشون ءُ سوجکار۔
پہ منی ھاتِر ءَ کازی ایوک ءَ یک سرمچارے نہ بوتگ، آ یک پکرے بوتگ، یک نزریھے بوتگ، یک آدینکے بوتگ کہ تھاری ءِ تہ ءَ مناں مُدامی راہ ئِے پیش داشتگ آئی ءِ گپانی تہ ءَ زانت ھست اَت ھما الم کہ من چہ کتاباں دربُرت نہ کُت، ھما سوج کِہ کتابانی تھ ءَ نیست اَت، آ مُچ الم ءُ زانت، کوم دوستی، گھگیری، وتن ءِ ھاتِر ءَ مھر ءُ جنگ، زمین دوست بوّگ، من چہ کازی ءَ دربُرت اَنت اے زانشتاں داں سیمسرے ءَ راجانی راج تاراج کُتگ اَنت، مُلک وتواجھی ءِ نیمگ ءَ بُرتگ اَنت ءُ انسان ءِ زمیر اِش بدل کُتگ کہ آ پوہ بِہ بیت وتی گُلامی ءَ ءُ پہ آجوئی ءِ راھاں گام جنان بِہ بیت کازی ءِ الم ءَ گیشتر کلم ءُ شئور ءِ نیمگ ءَ مناں بُرتگ ءُ پوہ کُتگ کہ گوں مارگ ءَ ھوار مارا وتی زانت ءُ زانشت لبزانک ءُ ندکاری ءِ نیمگ ءَ ھم برگی اِنت کازی ھما کارِست بوتگ چہ آئی ءَ من تھنا لبزانی ساھِگاں چے نہ گوستگاں، آئی ءَ مناں سوج داتگ کہ مارا تھنا لبز گاجیل کنگی نہ اَنت بلکیں لبزانی پُشتدر ءِ کسہ ھم زانگی اِنت، مارا مارشت ءُ اھساس ھم سرپد بیگی اَنت مناں انگت گیر کیت کہ آئی مناں مدام گُشت: کہ جیڑگ ابادتے، جُست ءُ پُرس زانشت ءِ بُن اِنت ءُ راست گْوشگ مستریں جُھد اِنت دِگہ شوکیں چیزے کازی ءِ بابت ءَ کہ آ وتی گپانی سر ءَ سک مُھکم بوتگ ءُ وتی گُشتگیں گپ ئِے پیشداشتگ اَنت ءُ سرجم کُتگ اَنت چہ اِے گپاں پدّر بیت کہ آ سکیں توانگِریں مردے بوتگ۔
من ھمے سما کناں کہ مروچی اگاں من اتکگ اے جاہ ءَ سراں، سیاسی ھوالہ، شئوری بُنیاد ءَ، یا مارِشتی تک ءُ پھناتاں، اگاں مرچی منی گپانی تہ ءَ درد، جزبگ ءُ راستی ءِ اکس گندگ ءَ کیت گڑا اے درست آئی ءِ تربیت ءِ پزل اِنت کازی ءِ بچکندانی توک ءَ مُدامی مارا وژنودی درا اَت، آئی ءِ بے تواری ءَ توپانے گون اَت، ھما توپان کہ یک گُلامے ءِ دل ءَ ھست بیت پہ وتی آجوئیں دیارے ءَ کہ آ مُجتی وھدے ھاموش بیت تا پہ زمین ءُ آئی ءِ بچّاں جیڑ اِیت ءُ پِگر کنت ءُ آئی ءِ چماں یک جزبگے مارا گِندگ ءَ اتک آ ایوک ءَ استادے نہ بوتگ، آ یک دورے ءِ جارکش بوتگ پہ ھمُک ھما نودربراں کہ گوں آئی ءَ دچار کپتگ اَنت ءُ چہ آئی ءَ سبک اِش زُرتگ آ کازی اَت کہ آئی ءَ پدریچان ءَ جیڑگ، گپ جنگ، ءُ مھکم بوگ ءِ سکین داتگ۔
آئی ءِ روگ ءَ پریم ھالی کُت بلے آئی ءِ گپ اَنگت منی ھمراہ اَنت ھر وھد ءَ کہ من نگیگیں جاوراں دچار کپاں گڑا منی نبشتہ کنگ مھتل بیت یا ترس منی دل ءَ نِند اِیت من کازی ءَ گیر کاراں ءُ وت ءَ مُھکم کناں ءُ من اناگتہ سما کناں گُش ئے آ منی کِرّ ءَ اوشتاتگ ءُ گُشگ ءَ اِنت: “راستی ءِ نبشتہ کنگ ءَ ھچبر مہ ترس، پرچا کہ راستی مدام زندگ اِنت۔”مرچی من ھر لبزے نبشتہ کنگ ءَ ساری کازی دیم ءَ کُتگ ءُ وت ءَ را توانگر کُتگ منی رھبر ھما کازی بوتگ کہ رُژنے ماں رُژنائیاں کہ ھچبر گار نہ بیت، رھشونی کنت،مارا گُش اِیت کہ استاد تھنا زانت نہ دنت بلکیں آ روہ ءِ تہ ءَ چراگے رُژنا کنت ءُ اے چراگ کہ منی اندر ءَ رُژنا اِنت کازى ءِ داتگیں سوگات اِنت اے رژنائی ھچبر ھلاس نہ بیت وھد، جاور ءُ تجربہ بدل بنت بلے رُژن مان اِیت منی راہ ءَ گیشّین اِیت، من ءَ اے سرپدی ءَ دنت کہ جھد ءُ جھدکار ءِ پہ ھاک ءَ شیدائیں راہ روان کنت سپر ھچبر ھلاس نہ بیت۔
گُڈسر ءَ ھمے گُشاں کازی ءَ پدّر کت کہ استاد ناں ایوک ءَ زانت ءُ زانشت ءَ بکشا اِیت بلکیں روہ ءِ تہ ءَ چراگے بلین اِیت ھما چراگ کہ بے زمین ءُ راہ ءُ دراں رژنائی ءَ وتی تالان کنت، کہ مجگ ءَ پچ کنت ءُ دل ءَ مھکم کنت ھمے سوَب اِنت کہ مرچی ھم ھمے رژنائیں چراگ منی گپانی تہ ءَ زاھِر اِنت ءُ اِے منی استاد ءِ داتگیں گُڈی سوگات اِنت کہ مُدام منی رھشونی ءَ کنت۔
داں کوچگاں آسے بل اِیت تو زِندگ ئے۔۔۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی ءِ درشانی انت-