بلسم ءُ گواڈگ رنگیں دناں کہ پہ سگار ءِ ڈیھ ندر بنت!
نبشتہ کار: ساربان بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
پجھد کناں کہ من چہ وتی بالاد ءُ ھستی ءَ برزتریں ھبر مہ کناں، بلے چلتنی بالاد ءِ الماس ءُ مزن شانیں کاسم ارمان ءَ چہ پیم بہ ساڑایاں کہ آئی ءِ مزن پگری، آئی ءِ دیرچاری چہ منی دانک ءُ توسیپاں سک دیم ءَ جُنز اتگ اَنت۔ منی اے چاریں کڑی بڑی تئی بالاد ءِ شان ءَ اوشتات نہ کن اَنت، بلے وتی ایمن کنگ ءَ بس کلم ءِ واگاں ترینگ ءَ آن ءُ اے پھلی ءَ ھم چہ تو لوٹاں۔
ارواھیں ارمان! سال دوھزار بیست ءُ چار اَت، کراچی مزن شاھدربرجاہ ءَ من ھزار لیکھانی تہ ءَ انچو مانگیش اتگ اتاں کہ منی بے سوھویں سر تُر ورگ ءَ اَت کہ وت ءَ کجام رنگ ءَ بہ رَجاں، وت ءَ کُجا در بہ گیجاں۔ برے لبزانک ، برے سیاست ، وتی شوھاز ءَ تنیگت در پہ در ، سر پہ سر، بلے منزل نام ءَ نیست اَت، کہ سوبمندی ءِ بیرک لِک کتین ءُ شانے بہ گشتیں کہ من وتی شوھاز ءَ نو ھلاس کُتگ۔
وھد روان اَت، سنگت مٹ بیان اَنت، ھمراز گسر کپان اَنت، رسانکدر ءَ پہ وتی دوزھیں دردانی توسگ ءَ شیرانی شوھاز ءَ اِت آں، اناگھی تو ئے کہ منی دیم ءَ میلانک ئے، تئی شیر اَنت، کاسم اِنت، کاسم ارمان۔
شیر من ءَ بے کساس دوست بوت، بلکیں من ءَ وت انچیں شیرے ءِ شوھاز اَت کہ چم ءُ دل ھردو تئی شیر ءِ سر ءَ اوشتات اَنت، من ءَ لبزانک دوست اَت، بلے نا دزرسی اَت، ادب وانوکیں سنگتے جُست گپت کہ اڑے، کاسم کے اِنت، کاسم ارمان، چونیں وشیں شیر گُش اِیت۔ منی گپ دپ ءَ اَت “ھو شوکیں شائرے، بلے شمئے مردماں گنوک کتگ“ مئے مردماں گنوک کتگ، گش ئے من سرکِچ ورگ ءَ نہ آں، سنگت ھم وش وش نہ اَت۔
چی بیتگ کرباناں، “کوہ ءَ اِنت۔ کس کس ءَ گنوک کُت نہ کنت، بگند ئے زمین ءِ مھر گیشتر بیتگ اَنت، بگند ئے آئی ءِ راستیں راہ ھما اِنت، بگند ئے آئی ءِ زانت ءَ ھمود ءَ سر کتگ، بگند ئے ھمے تچکیں راستی ءَ گنوک کتگ کہ من ءُ تو ئِے پھم اِت کنگ ءَ نہ ایں۔ “تو بٹاک مہ جن، منی دیم ءَ سیاست مہ کن، من شر شمئے کاراں سرپداں”، نو آ ھاموش اَت، بلے جزباتی اَت۔ من زانت نہ کُت کہ سنگت چے ءَ جزباتی اِنت، چے ءَ چو ترس آماچ اِنت، مرچی اے کوہ جُمبیں ھال ءِ اشکنگ ءَ پد کاسم ارمان کہ الماس بیت ءُ منی دیم ءَ کیت، تاں من ءَ توامیں پسہ دست کپ اَنت۔
اے ترس ھمے واستا اَت، تئی گور ءَ نگد ءِ زانت ءُ سِنچک بوتگ، تو زانتگ لبزانک ءُ سیاست، لبزانک ءُ جَنگ، چوں پجی ءَ جُنز اَنت، تو روایتانی منوگر نہ اِت ئے، لبزانک بیت کہ جَنگ بیت شر۔ روایتی لبزانکار کہ مدام پہ وت ءَ یک سیپ زونے دار اِیت، ھمود ءَ چیر بنت، بلے ارمان اَت کہ روایتاں چٹ باگی اَت، تچکیں لبزانک ئِے دیم ءَ آؤرت، آئی ءَ پدر کت کہ لبزانک اگاں چاگردی جیڑہ اَنت گڑا چاگرد تھنا رومانسیزم ءِ تہ ءَ زندگ نہ اِنت، آئی ءَ جنگے ھم سر ءَ اِنت، نو اے جنگ ءَ لبزانک چون پدر کنت، اے گپ کاسم ءَ داں ھدے ءَ وتی بڑ ءَ بستگ اَت، یک ایردستیں راجے ءِ لبزانک پہ راج ءَ چی بکنت، چون نپ بدنت ، پدر ئِے کتگ اَت۔
الماس ءِ دابیں مھلبین جنگول تھنا جنگ ءَ چہ چی گویرا ءِ ماؤ ءِ رنگ ءَ نہ چار اِیت، بلکیں بلوچے بیت ءُ چہ وتی ڈیھ ءِ راستی ءَ رنگ زور اِیت۔
الماس! تئی نمیرانی، تئی کتگیں کار تئی بالاد ءَ گیش مُھکم کن اَنت، گیشتر تمرد کن اَنت۔ گڈی ءَ ترا ھال دیگ لوٹاں، تئی رجانک کتگیں دومی کتاب کیچ ءَ سر بوتگ، تو گشتگ اَت کیچ ءَ سر بیت ترا ھال کناں، تئی سنگت تئی کتاب ءِ ودار ءَ اَنت، چتور پد ھم تئی شیر، نزم ءُ کتابانی ودار ءَ کن اَنت۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی ءِ درشانی انت-