تْرانگ: شہید کیّا جان
نِبشتہ کار: کیّازی بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
سنگت تئی ترانگ ءَ کپتگ آں! من نہ زاناں چے نبشتہ بہ کناں یار، دل دردیگ ءُ چمّانی اَرس دارگ نہ بنت۔ تئی اِشتاپی ءَ مارا باز بے تاھیر کُتگ، من نہ زاناں کُجا چہ گَپ ءَ بندات بہ کن آں۔ پرچا کہ منی کِرّ ءَ گال نیست من ترا بہ گش آں ( شہید کیا پُل بِھشت ءَ بات ئے)، چیاکہ من ءَ تو اِے وڑ گْوشگ ءَ دل نہ بہ ئے یار۔ تئی روگ پمّن ءَ باز گْران اِنت، نوں اِے میتگ ابیتک ابیتک اَنت بے تئیگ ءَ، مارا وشّ ھَم نہ بیت ءُ من چَٹ بے تاھیر آں۔ من ءَ انگت سنگت ءِ گپّے یات اِنت، گْوشتگ اَت ئے: ” یار تو وتی میتگ ءِ مردماں سرپدی بہ دئے ءُ بہ گْوش بہ وان اِت۔“ وت سرپد بہ اِت، چوش کہ بازیں چیزّے یات اِنت بلے نبشتہ نہ بنت۔
کیّا جان : باریں ترا چونے ءَ زالم ءَ اَچ ما دور کُت، تئی یات ءُ زھیر بے کساس پیداک اَنت۔ ما چَٹ اِیوک ایں، تئی داتگیں مھر مارا باز اندوہ بکشک ءَ اَنت۔ منی پگر، ھیال ءُ لیکک تئی نیمگ ءَ اَنت، دل ھما اِنت تئی پگر ءَ کپتگ۔ تئی گِیر گیش ءَ چہ گیش پیداک اِنت، تو پرچا چو اِشتاپ کُت۔ تئی سنگت ءُ دوست ترا یات آرگ ءَ اَنت، تئی انچیں مھرے ھر مردم ءِ دل ءِ توک ءَ زندگ اِنت۔
کیّا جان :مرچی چراگ تھار ءُ تئی رُوژنائی ھم شُتگ، بلے زھیر ءُ یات انگت دل ءِ توک ءَ ھست اَنت۔ پُل تئی گَیر گیش ءَ چہ گیش پیداک اِنت، اِے گال گوں من ٹاھینگ ھَم نَہ بوَگ ءَ اَنت۔ چیاکہ تئی انچیں مھرے مئے دل ءَ ھِچ وڑ ءَ در نئیت۔ پُل تئی مھر مئے دل ءِ توک ءَ زندگ اِنت، تئی زھیر ءُ یات بازیں مردم ءِ دل ءِ توک ءَ زندگ اِنت۔ تئی روگ مارا باز درد دیگ ءَ اِنت، گندئِے مرگ ھمروچ کئیت۔ ھرچ بنی آدم ءِ سر ءَ کئیت، اگاں مرگ کئیت گُڑا اِے وڑیں مرگ ماتانی دل ءَ نزور کنت۔ زالم زور ءُ زوراکی کن اَنت، ماتانی شھزادگیں بچّاں پَچگِر اَنت گُڑا بزاں مات ءِ چمّاں ھون ءِ اَرس رِچ ایت۔
کیّا جان : تئی مات ءِ دست سر ءَ اَنت ءُ چمّانی اَرس جیگ ءَ چہ ترمپ ترمپ ءَ رِچان اَنت، ھمے گْوشگ ءَ اِنت منی پُلیں بچ تئی توار گار اِنت؟ تو چرے دنیا ءَ نہ رپتگ ئِے ءُ بْیا واتر کن، منی چم تئی رھچار اَنت۔ منی پُل نہ زاناں تو کُجا شُتے ءُ ترا چونے ءَ دژمن ءَ ترا اَچ من دور کُت؟ منی ساہ! اِے کُجام زالمیں دژمن اِنت کہ اِے وڑیں بچّان چہ ماتاں دور کن اَنت؟ باریں چنچو بچ وتی مات ءَ چہ دور اِنت؟
کیّا جان: تئی داتگیں مھر تھنا مئے کِرّ ءَ یل دات ءُ شُت ئے، بس تئی مھر انگت مئے دل ءِ توک ءَ زندگ اِنت۔ بِھشت تئی ھَنکیں ءُ گُلباگ ءِ شادھاں شادمان بات ئِے۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی ءِ درشانی انت-