اِزھار دشت ءَ سر نہ بوت
نبشتہ کار: زبیر گلاب
دی بلوچستان پوسٹ
انسان ءِ سر ءَ مرگ وَ چونھا پَرز اِنت بنی آدم اتگک پہ مِرگ بلے ھُدا ءَ زند ترا داتگ تو اے زِند ءَ چون دیم ءَ برے ءُ چون وتا پیشدارے بلے گپ پد ءَ ھما اِنت ترا مِرگی اِنت ھر وڑ بہ بئے ، بلے ھمے مَرگ لھتیں مردُم ءِ سِدگ سَک ءَ گِران اِنت انسان ءَ چَٹ پرشش ایت ءُ روت ءُ لھتیں مردُم ءِ روگ ھم مردُم ءَ باور نہ کنت بلے چون کن ایں ما ایردستیں چاگِردئے ءَ زندگی کنگ ءَ ایں گڑا ھمے ایردستی منی ءُ تئی وشیاں چون سَگ ایت روچے چیزئے بارت برے براتے برے سیادے ءُ برے مھروانیں دوست ءُ سنگتے،ھمے ایردستیں چاگِرد ءَ مئے مھروان بُرت دیدگیں اِزھار جان اِزّو یار ترا یات اِنت؟ آ شپی تو گُشتگ اَت زُبیر باندا شپ ءَ پِکنِک ئے کنیں سُھب ءَ بیا گُڑا چیزاں ٹھین ایں-
یارر اِزو ھمے سھب ءَ من سئوت ءِ پِر کُتگ اَت کمرہ ساپ کُت اَنت ءُ اناگہ ءَ سنگتے اتک ءُ گُشت ئے زُبیر سئوت ءَ بند کن کہ دِگہ وڑیں ھالے من گُشت اے مُلک ءَ زاناں کدی مارا وشیں ھال رس اتگ؟ بلے یار اِزّوو منی وَھم ءُ گُمان ھِچ تئی نیمگ ءَ نہ شُت پرچا بُروت پرچا بُروت تو زاناں چی کُتگ یار؟ یار من واست ءِ درآیگ ءُ تئی نیمگ ءَ آیگ ءَ اے ھال سر بُوت کہ اِزّھار ئے جَتگ! اے ھال ءَ گوں منی گُوش بند بیتاں ءُ من نہ زاناں چوں دراتکاں چہ اوتاک ءَ سنگتے ءَ من ءَ گُشت بیا منی سائیکل ءِ سر ءَ رواں، من کہ دراتک آں داں گنداں کیمپ ءِ دپ ءَ واجہ(تئی کماش) اوشتاتگ ءُ من دیم پہ کیمپ ءِ دروازگ ءَ تاں کماش ءَ من ءَ گِپت ءُ گُشت “بابا بیا نئیلگ ءَ اِنت” من گُشت واجہ ازھار چون اِنت؟ واجہ ءَ اوپار ءُ مُھکمی ءَ گوں کندگاں گُشت ” من وت نہ زاناں من وتی دُکان ءَ بُوتگاں” ھمے ساھت ءَ یکے اتک ءُ سر بُوت ءُ جُستی کُت”واجہ چی بُوتگ؟ واجہ ءَ گوں بچکنداں پسّو دات “اِزھار اِش جَتگ بزّگ ءَ را” یار اِزوو من کماش ءَ گِنداں ھیران آں یار تو کماش ءِ جِند بوتگ ئے ھما برداشت ھما اوپار ھما سَگ یارر تئی کُجام کسّہ ءَ بہ کناں؟-
یار اِزّوو تو انچیں مھروان ئے اِت ئے ھر وھد ھر وڑیں جاوراں گوں کندگاں چو کوہ ءَ مھکم اوشتاتگ ات ئے من ءَ اے ھم یاد نہ کنت کہ منی ءُ تئی سنگتی چون ءُ کُجا بِندات بوتگ ءُ من ءَ اے ھم یاد نہ کنت کہ چون ءُ چی وڑ بوتگ ، بلے مئے نیام ءَ یک انچیں مھرے ودی بوت کہ ھمک وشی ءُ گماں یکجاہ اِتیں،سُھب داں مگرب دُکان ءَ اگاں وھد رس اتگ گُڑا آدینگ ءِ روچ بوتگ کہ ما برے اوتاک ءَ نشتگیں ءُ کدی کوہ ءَ پہ چاہ ئے ءَ شُتگیں ما ءُ تو اِنچو کتاب ھم نہ ونتگ نہ کہ ترا ءَ را دِگہ شریں زانت ئے ھرچی دربرتگ چہ ھمے چاگِرد ءَ چاگِرد ءِ جاوراں بلے ھرچی ونتگ دِل ءِ گون ءَ ونتگ اے یک انچیں پگرے یے واھُند بوتگے کہ چیزانی سر ءَ تو اَنچو گپ جَتگ ما ھیران بوتگیں ءُ ھروھد چاگِرد ءِ مردُم گوں ایرتیں نِگاھے ءَ گوں چارِتگ آں ءُ گُشتگ “ ھما کار کہ ما اِش نہ کن ایں ءُ ما اِش چُکّی پھم ایں ءُ پد ءَ اے کاراں مئے ھما مردُم وت ءَ راج دوست لیک اَنت سیاسی ءُ سماجی پد ءَ مارا چہ گیشتِر ھمے مردُم اے کاراں کن اَنت یکے ایشانی گپاں بہ گِند ایت وَ کُوہ کپ کن اَنت تو گُش اے نو راج ءَ بڈّ ءَ بند اَنت بلے پد ءَ اِشانی کاراں بگندے، انسان باید وتی سُوچ ءُ وتی کِرد ءَ مزن بہ کنت بلے مئے مردُم ایش اَنت اے کُجا مار ءَ ءُ کُوم ءَ بڈّ ءَ بند اَنت اے وتی زاتی زندگی ءَ گیش نہ اَنت ھُشک ءَ بس گپ کن اَنت ” ءُ من مُدام گُشتگ تو “ناول” گِدار ے بہ لِک” ترا یات اِنت تو چی گُشتگ؟ ھو یار بلے مارا مُو نہ رَس یت گرک ایں ءُ ما ٹھک داتگ، اے کُلیں چیز یک جاہ کُتگ اَنت ءُ تو یک چیزے نبشتگ وتی انستا ءَ “پھمگی زند مارا دُرست آں کِرد مارا مرگ ءَ پد زندگ بکاں”-
اڑے اِزو ترا یات اِنت؟ مَگرب ءِ وھد ءَ یک مرد کارے اتکگ اَت ءُ سَک اشتاپ کنگ ءَ اَت کہ من ءَ بلیس(ایزی لوڈ) بہ دے 500 ءِ تو گوں موبائل ءَ وتی کار ءَ دِلگوش اِت ئے ءُ تو پنچ سد ءِ بدلاں تو شش سد دیم دات ءُ تو گُشت من 600 دیم داتگ ءُ ھمے مردکار ءَ کُوکار کُت ءُ گُشت “شُما گپ ءَ گُوش نہ دار اِت زھن گوں موبائل ءَ اِنت” ھمے نیام ءَ تو کندان ءَ گُشت “پرواہ نیست واجہ تو پنچ سد بہ دے” ھمے پرواہ نیست ئے گُشگ ءَ گوں مرد پُرشت ءُ گُشت ئے “نا من زراں پورہ دیاں”من گُشت یار اِزّوو اے چون اِنچو یار اُوپار تو گُشت “ھر وھد ءَ تئی دیم ءِ مردُم جزباتی اِنت تو ھِچ مہ گُش گوں سنگینی ءَ آئی ءَ سمجارین آ وت پُروشیت”-
یار اِزّوو! تئی ھمے بے ھَبّری ھرکسی کار ءَ گوں وت ءَ ھوار گیجگ کسے ءَ کہ ترا کارے بہ گُشتیں اگاں وس ءَ ات تئی دپ ءَ نا در نہ اتکگ، ھر وھد دست گٹ اَت دیوانگ ءَ پہ ھاک ءَ پہ وتی گُلزمین ءَ ھر وھد گوانکوں گون اَت ئے سنگتانی اکس گِپتاں ءُ مھاز ءَ مُدام گُشتگ “من شُمئے شریں اَکس کشّاں ءُ شُما یکے ھم منی اکس ءَ شر نہ کش اِت بلے یار اِزّوو تو مُدام گُشتگ “اڑے اے چیز مارا انو دوست نہ باں بلے مرگ ءَ پد کُلیں چیز شوک باں اگاں باور نہ کن ات شُما بہ مِر اِت من وت شُما را وتی وٹس ایپ ءِ اسٹیٹس ءَ کناں ھھھھ، بلے یار اِزّوو مرچی تئی جِند اسٹیس بوت ھر جاہ توے دِگہ کس ءُ تو لوٹ اِتگ اَت اَنچو بہ بیت کہ من پہ وتی زمین ءَ شھید بہ باں، تو گُشتگ اَت “من ءَ لَٹ ئے گِین مان نیست من ءَ گُڑا ھما وھد ءَ بہ جناں” ھمے وڑ بُوت نا دگہ جستے نا ھال ءُ ھَبر ے بس اِزھار توے؟ ھو ازھار من ءَ گو ھمے ھبر ءٔ تپنگ دیم گوں ترا اش کت بہ جَن بُرو!-
اڑے اِزّوو ترا یات اِنت گُڈّسر ءَ ما دشت ءَ شُت ایں ترا ناسی ئیں گُد پِر اَت سنگتے ءَ گُشت یار اِزھار وتی بڈّ ءَ چادِر ءَ پَتاہ کہ تئی گُد سک ھاک چِن اَنت ءُ ترا یاد اِنت تو چی گُشت؟ تو پہ بچکندگے گُشت “یار ما دشت ءَ اتکگ ایں ءُ پد ءَ ھاک دنز ءُ پُلک ءَ مہ امباز انت گُڑا مئے دشت ءِ آیگ ءَ چی پائدو ءُ تو ٹھک دیان ءَ دیم منی نیمگ کُت ءُ گُشت چی گُشے زُبیر؟ من گُشت راست گُشے مُلا ءِ چُک ءُ ما ٹھک دات۔
اڑے اِزّوو تو یارر نوکیں پلپٹے ءِ(موٹرسائیکل) زُرتگ اَت کہ اے نیمون ءَ کہ دسمبر ءَ ما دشت ءَ سر تانی چارگ ءَ پد ءَ رویں ءُ تو گُشتگ اَت اے رَندی کمّو داریں سجّیں دشت ءَ گُولیں کُلیں میتگاں چاریں، ءُ من ترا ھمے کَلاگ گِپت ءُ گُشت تو بلکیں (Documentary) ءِ جوڑ کنگ ءَ دِل مانگ ءِ تو اِدا نوکی کمالان بیبگر نہ بہ ئے ءُ کدیر ترا اِنچو روچ ءِ مُوکل نہ دنت تو زھم جَتگ تو ھمدا دُکان بہ نند دشت وت تئی چارگ ءَ کیت تو مہ رو ءُ آ دیم ءَ سر زئی آں گُشتگ اَت کہ الّم بیا اِت دسمبر دیر اِنت اَنو بیا اِت بلے تو گُشت اَنو نَبی دست بنداں ما انو کراچی ،شال ءُ کاران ءَ بوتگاں دُکان ءِ ھالات گڑبڑ آں ھر چی بی دیم ءَ انشاللہ-
بلے جان تو دشت ءَ سر نہ بُوت ئے ءُ تئی یکیں واھشت ھم اِشکند بُوت بلے یار اِزّوو ترا چہ پد مئے ھَلک ءَ انچیں ابیتکی یے مانشان اتگ کہ کسّہ نہ بیت ءُ دُرستاں چہ گیش مئے اوتاک ھمے کہ تو اَتکگ ءُ گُشتگ “اڑے زُبیر ھال کن باریں پاوربیک (Powerback) ءَ چارج مان من ءَ کمّو زر جَنگی اِنت” من مُدام گُشتگ مُلا ءِ چُک بس ایں یار تو اوتاک ءَ ھم شری سر ءَ نہ نندے بس “نیٹ ءُ نیٹ” اِنچو (reels) ءِ چارگ تو گوں بچکنداں گُشتگ “اِنّاں اڑے من ءَ زر دیم دیگی اِنت بچار وڑے بہ کن پاور بیک ءَ یا کہ لیپ ٹوپ ءَ ٹئین ات یار چی کنیں زُبیر ما گُلامیں کُومے ما اگاں کار مہ کن ایں شُدکُش ایت” یار اِزّوو من ءَ دست ھمراھی کنگ ءَ نہ اَنت پہ تو من ھچ نبشتہ کُت کنگ ءَ نہ آں مھروان تو گُڈسر ءَ من ءَ باز رند ءَ اے ھَبّر گُشت زُبیر ھاجی نزیر ء چُک” تو گُشت زُبیر تئی پِت ءَ بُگش ھَجے بہ کن ترا اے نام سَک لَگِ اتگ گوں ءُ تو اَنچو کند اِت سَک باز” ازّو نو من ءَ کئے گُش ایت ھاجی نزیر ءِ چُک ترا لوکل ھست؟ ءُ اوتاک ءَ ھرکس ءَ تو گُشتگ “بیٹا تئی نام کئے اِنت ترا لوکل ھست؟ اِزّو جان نمیران ئے جان- “گیر کاراں ترا گوں بچکنداں”-
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی ءِ درشانی انت-