سرھال: دو تیر، زمین ءِ دلبند ءُ تو
نبشتہ کار: سنگین بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
ساھتے بیت کہ ترھتگاں ءُ پہ ترا نِمدی یے نویسگ ءَ آں چہ کار ءُ چلوپگاں پد ھمیش اِنت نوکی گیش اِتگ آں مرچی ئیں موسم کمو شوک اِنت گْوات لھم لھم ءَ کشّگ ءَ اِنت ءُ رسانکدر ءَ ھمے دمگی ھال ءُ ھبر اَنت۔ لشکرکشّی ، آوارجنی ءُ دگہ .دیر اِنت تو ناکہ ھالے کتگ ءُ نا کہ تئی ھبرے درا بیت مرچی دل ءَ گْوشت ترا پہ کاگدے بہ نویس آں گوستگیں روچانی پتر ءَ بہ بوج آں ۔
زان ئے شال ءِ ھمُک ندارگ ءَ گوں من ءَ مھر بْوان اِنت، نوں ھمُک ساھدار منی چماں زمین ءِ رنگ ءَ اِنت گوں اِے ھیالاں من سما کُت تئی چمّ نَمبین بوت اَنت ”جنگ وشیں چیزے نہ اِنت، پہ جنگ ءَ پہ مِرَگ ءَ کس ھدوک نہ اِنت، بَلے وھدے ابید ء جنگ ءَ ترا ھِچّ چیزے رسگ ءَ مہ بیت جنگ کنگ لوٹ اِیت، تو جنگ مہ کن ئے مِر ئے، جَنَگ بہ ئے، گار کنگ بہ ئے، ترا چے ھرچیز پچ گرگ بیت گڑا اود ءَ جنگ الّمی اِنت“ گوں ھمے ھبراں من ءَ سما بوت آ وتی تہ ءَ چوناھا جنگ ءَ اِنت ءُ یک جنگولے ءَ چہ راستیں جنگ ءَ ساری وتی توک ءَ بلاھیں جنگے ودّینتگ ئِے کہ اود ءَ آ گوں وتی جند ءِ زات ءَ، وتی واھشتاں،وتی مھر ءَ، وتی کرار ءَ درستاں گوں جنگ ءَ اِنت درستاں کُشان اِنت۔ آ اگاں مہ لوٹ اِیت ھم بلے آئی ءَ وھد لاچار کنگ ءَ اِنت پہ چوشیں گامگیجے ءَ۔
گپ گپ ءَ تو درائینت “یار من سک جیڑاں پہ ترا پہ مات ءَ ” من کند اِت ءُ تئی گپ پروش دات” بِلّ وتی پاٹاں ترا کہ مئے ھاجت بوتیں تو مئے بابت ءَ الّم جیڑ اِتگ اَت زمین چہ من ءُ چہ مات ءَ ترا دیم ءَ تِر اِنت” یار من اجب ھیراناں۔ من پرتو وَ ھر وھد ءَ جیڑاں، تو منی مھر ئے، من ءَ پہ تو بازیں واھگ ھست”،گوں ھمے ھبراں منی چمّ ارسیگ بوت اَنت ءُ من ترا ھال دیگ لوٹ اِت۔
نوں نہ آں کسے ءِ داب ءَ من
نوں ھمُک داب منی تئی اِنت ۔
ھمے پیم تو سان زُرتَگ منی باتِن ءَ ۔بلے من چے پیم ءَ گْوشت کناں، من چے پیم گوں وتی زاری ءُ گریوَگاں تئی جھد ءُ راہ ءِ سر ءَ میلانک بوت کناں من زانتگ اَت من ستر میلانک بہ باں،بلے تو وتی کشک رستگ ءُ پلگار کتگ ۔تئی اے دانک انگت منی دل ءَ نکش اَنت ۔مارا ناکہ مرچی ھست ناکہ بانداتے۔مارا بس پہ زمین ءَ کربان بوگی اِنت۔ مکسد ھما وھدی پلگار بیت کہ مردم وتی زند ءِ ھرچ واھشت ءَ کربان کت بہ کنت منی مھروان تو منی زندگ مانگ ئے سکین ئے من زمین چہ تو رند پھم اِتگ کہ زمین چے یے من چہ زمین ءِ زبیائی ءَ تئی چمّانی زبیائی مار اِتگ ۔
پد ءَ من جیڑ اِت بہ گندئے” منی ارس تئی دل ءَ موم کن اَنت ءُ تھنا منی وابانی مانا ءَ کنگ ءَ پہ ، زند ءَ چہ یاگی بہ ئے بلے من وتی دل ءَ چہ وت ءَ ھمے گْوشت من رد آں” بلے تو بیرگا گوشگ ءَ اَت ئے ھرچیز بہ بیت، ھرچیز بہ کن اِت من وتی راہ ءَ یل نہ کناں، من جزم اِتاں چہ وت ءَ کہ مات ءِ پریات ءُ منی چمانی ارس دوئیں بے مانا اَنت تئی راستی ءُ پہ زمین ءُ راجی زندمانے ءَ ۔
مدام وتی ھمے ھبر گیر کیت کہ من گْوشتگ اَت ۔”من وَ ترا دیر اِنت زمین ءِ باھوٹ کتگ ” من بچکند اِت۔
بلے تو داں دیر ءَ ھاموش بوت ئے۔پد ءَ وتی ھاموشی پروشت ءُ درائینت کہ ما گلام ایں ءُ مئے دوستار مدام دو راھانی مُساپر اَنت ھمے ھاتر ءَ آ مھر اوں پہ دلجمی کت نہ کن اَنت۔ من اجکہ بوت آں ءُ وتی اندر ءَ جیڑ اِت ۔بلے پد ءَ گْوشت “گنوک زاناں منی بدن ءَ چہ زمین ءِ بدن گیش دوست بیت اِنت ترا ۔بلے تو من ءَ ھِچّ پسّو نہ دات من گپ اد ءَ اود ءَ کت کہ بے ھیال بہ باں کہ من چے گْوشتگ بلے تو وتی سر جھل کت ءُ چرتے ءَ کپت ئے۔
بلے پد ءَ گْوشت اَڑے ! ھمد ءَ یک سھبے کہ ما گوں دشمن ءَ ڈیک دات ءُ ھمے انگر ءَ من ھمراھیں سنگتے ءَ من ءَ توار ئِے جت ءُ گْوشت ئِے اڑے واہ سنگت ءِ ھمے ھبراں گْوش ئے من گیش تاوانگر بوتاں۔ما کہ انگر پروشت ءُ در کپت ایں ۔ من چہ سنگت ءَ سست آں۔جاھے ءَ آپ ورگ ءَ گوں ،پہ ھما ھبر ءَ جیڑ اِت۔کہ آ چونیں ھبرے اَت،سنگت ءَ من ءَ چے گْوشت اے چونیں ھبرے ھمے دمان ءَ منی دل ءَ نشت کہ ھما اولی بر ءَ کہ تو توار دیم داتگ اَت ءُ گْوشتگ اَت۔”اڑے واہ تو شوک ئے”۔داں مرچیگ ءَ تئی ھمے ھبر منی مجگ ءَ گردش کنت منی دل ءُ منی ارواہ ءِ ورد اِنت۔
من زاناں تو پہ من ءَ وداریگ ئے من زاناں تو مھروان ئے من تو دوچار کپ ایں ھما روچ ءَ کہ زمین چہ ھون واریں رستراں آجو بیت من اگاں جنگ ءَ جَنَگ نہ بوت آں۔ سریگ ءِ جاہ ءَ بیرک ءَ تئی سر ءَ دے آں اگاں جنگ ءَ شھید بوت آں گڑا پہ ناز بْیا بیرک ءِ بدل ءَ منی کبر ءِ سر ءَ وتی سریگ ءَ پر دے شک ءَ بوسہ بہ کن ءُ بہ گْوش اڑے-
تو جنگولے اَت ئے ناں مھروانے اَگاں راستی ءِ ھبر بہ بیت گڑا آ سکیں شوکیں پگرے ءِ واھند اِنت سکیں مھروانے، ھرکس ءَ گوں مھر وش اتک کنت۔
چہ جنگ ءَ باج بُرتَگیں تئی ڈیھ ءِ یاگی کوہ دیم ءِ ڈوکدان ءِ ڈالبارے ءِ سر ءَ گوں سیاہ چاھے ءَ پیالگے ءَ نشتگ آں ھوری ساچاناں تھنائی ءِ لد ءَ وتی وابانی جھلانک ءَ ایر روان آں۔ دلمانگ آں وتی جنگی کسھاں گوں تو بیاراں ھما ساھتاں گوں وتی دوستار ءَ درانگاز بہ کن آں بھ وتی اندر ءَ نہ مار اِتگ اَنت بلے چہ تو پد ھمک ساھت گوں تاھیر بکشیں زبیائیں کترھاں گوزگ ءَ اِنت ھما زبیائیں دمان کہ پہ منی زندگ بوگ ءَ سکین اَنت ھما جنگی ساھتانی کِسّھاں کہ مرگ ءِ وھد ءَ وتی چمّانی دیم ءَ ترا بچکنداں گوں زندگ بوگ ءِ امیتے دیستگ منی ارواہ ءَ وتی ھستی ءِ باور ءَ دیگ ءَ بوتگ ئے ۔
اے وھدی من چہ سپر ءَ سے چار روچ ءِ پندبرگ ءَ پد سنگتانی کِر ءَ رسگ لوٹ آں ھما ساھتانی کِسھاں گوں تو بہ کناں بلے چک ترینت داں نزیک ءَ کس نہ دیست ءُ گوں تئی تاسپیں نام ءَ منی لنٹانی سر ءَ بچکندے تالان بوت ۔
چہ وتی ھمیل (جاٹہ) ءَ رودپتّر کشّ اِتگ ءُ جیڑگ ءَ آں کہ نبشتہ بہ کن آں چیزے پہ وتی شھزادگیں پری دروشم ءَ کہ اِے جنگی ساھتاں ھَم اَچ تئی گیراں نہ۔سستگ آں ءُ زندمان ءِ ھمُک راہ ءُ کشک ترا پولگ ءُ شوھازگ ءِ نشوناں گوں منی چَمّانی دیم ءَ سھرا اِنت ۔
اے ساھت ءَ کہ سھب ءِ 6 بج ءُ 20 منٹ اِنت من چہ شپ ءِ گاٹ ءَ اتکگاں آ دگہ گاٹ اوں شتگ سنگر ءَ اِنت اے وھد ءَ من،منی زمین ، تھنائی ءُ ابرم ءِ زیبائی اِنت بس چاریں نیمگ ءَ ھاموشی یے ءُ من وتی اوتاک ءَ چہ کمو گستا ڈلبارے ءِ سر ءَ نِشتگاں ءُ روچ ءِ برانز کازماس ءُ امروز ءَ امیت بہ کشان آں پہ نوکیں زندگانی ءِ شادمانی ءَ سنگت درست پاد اتکگ اَنت ۔سْیاہ چاھے کَر ءَ کُتگانی سر ءَ اِنت ۔بلے اے دومی بر اِنت کہ چاہ بَھر بوگ ءَ اِنت۔من چہ پیشتر ءِ اَڈّ بوتگیں چاہ ءَ ھشکیں نانے وارتگ کہ دوشی ئیں کُرک ءَ میدہ کمو درد ءَ اَت ۔
تو من ءَ بےکساس گیر پیداک ئے تئی گپّ تئی ٹھک تئی مزاک ءُ شگل۔ءُ گیش ھمے ھبر کہ تو بہ گْوش ئے”تئی سھب وش بات” من ھمے جیڑاگ ءَ آں اگاں من دو بَر زندگ بوت آں من پہ زمین ءَ کربان وت ءَ کربان کُت ۔بچا تو اے کوہ، کوچگ ، زیبائی من ھمے گْوشاں کہ اے زمین جنگ کرز اِیت ۔ھزار ساہ کرز اِیت ۔اِے سھب گوں تئی ترانگاں ھزار بر ءَ کربان بوگ کرز اِیت۔ بہ گند ئے تو ھمے جیڑگ ءَ بہ ئے کہ من بے مھریں انسانے آں من مھر نہ زان آں ۔بلے پہ من ءَ مھر ھمیش نہ اِنت کہ من تئی داتگیں سوگات گوں وتی گڈی تیر ءَ ھوار کتگ ۔
ترا یاد بیت کہ من ترا گشتگ اَت کہ کجام ھم مھر گیش بوت من ھمائی ءِ سینگ ءَ آرام کناں وتی زند ءِ شوکتریں ساھت ءَ گوں ھمائی ھمرائی ءَ گوازینگ ءَ آں ۔بلے…بلے زمین ءَ باج بُرت ۔
لاڑی نوں من ترا رکست کناں کہ سنگت پیداک اَنت چاہ اوں نوں تیار اِنت گڑا آوار ایں داں کہ زمین ءِ آجوئی ءَ ھوار تو ۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی ءِ درشانی انت-