آزمانک: واب گِندَگی نہ اِنت
نبشتہ کار : شکراللہ ازیم
دی بلوچستان ءِ پوسٹ
پِت گوں وتی چُک ءَ تیاب ءِ دپ ءَ نِشتَگ اَت۔ وھد بے وھد بوگ ءَ اَت۔روچ ما زِر ءَ ایر روان اَت، تیاب ءِ چول گوں بے تواری ءَ آئی ءِ پت ءِ پاداں چُکّگ ءَ اِت اَنت۔
آئی ءِ پت کمو دیم آتک ءُ چُک ءَ گوں ھور نِشت ءُ روزَرد ءِ ندارہ ءَ چارگ ءَ اَت اَنت۔ روچ کہ زر ءَ ایر شُت ،چول ھم وار وار ءَ زور جنان اَت اَنت۔
ھمے وھد ءَ چہ دور ءَ ماسلے آتک ءُ پِت ءُ چُک ءِ نزیک ءَ رَس اِت۔ شما چونین اِت؟ ماسَل ءَ جُست گپت۔
ما ھمے میتگ ءِ مردم ایں.پِت ءَ پسو دات۔ تو زاناں کے ئے ؟ چُک ءَ پِت چار اِت ءُ پد ءَ ماسَل ءِ نیمگ ءَ چار اِت ءُ ھمے جُست گپت۔
پِت کمو ھَیران بوت ءُ ھچ نہ گْوشت ئِے ،شما نہ زان اِت کہ اِد ءَ بے وھد ءَ نندگ ءِ اِجازَت نیست؟.ماسَل ءَ گوں ترُندیں توارے ءَ گْوشت ۔.اِد ءَ نندگ ءِ اِجازَت نیست؟ پِت ءَ جُستی رنگ ءَ جُست کُت ، ھو ماسَل ءَ گْوشت-
پت ءَ چُش پسو دات ما وَ ھر بیگاہ اِد ءَ نشتگ ایں مارا کَس ءَ چشیں گپے نہ جتگ آ دگہ بیگاہ بوتگ اَنت، ساھب ءِ ھکم اِنت ماسَل ءَ گْوشت ۔
پِت ءَ چُک ءِ دست گپت ءُ بے تورای ءَ لوگ ءِ نیمگ ءَ روان بوت چُک بار بار ءُ پُشت ءَ چَک جنان ءُ چارگ ءَ اَت ۔
تھاری مان شانان اَت کمو وھد ءَ پد پِت ءُ چُک لوگ ءَ سر بوت اَنت ، پِت بے توار ءُ جیڑگ ءَ اَت ۔
چراگے لوگ ءِ دپ ءَ گوں دارے ءَ بستگ اَت ، چراگ ءِ روژنائی ءَ پِت ءِ جُستگیں ءُ بے تاھیریں چم چُگ ءِ گِندَگ ءَ پیداک اَت اَنت۔
پِت ءَ سر سرجاہ ءِ سر ءَ ایر کُت ءُ وپت۔ آ وابے گندگ اَت کہ آئی ءَ وتی میتگ ءِ کل ماسَل کَش اِتگ اَنت۔ آئی ءَ وتی زِر ءِ کل مال ءُ متاہ ءُ کیمتی ئیں چیز وتی لوگ ءَ آؤرتگ اَنت۔ وتی چُک ءَ گوشگ ءَ اِنت کہ نوں بے وھد ءَ مارا کَس تیاب ءِ دپ ءَ چہ پاد نہ کنت۔ نوں اے میتگ ءِ ساھب من وت آں ءُ منی ھکم کار کنت۔
پِت چہ واب ءَ گُڑ اِیت ءُ پاد کیت، چار اِیت تاں چُک واب اِنت پد ءَ سر ءَ ایر کنت پہ واب ءَ بلے واب نہ روت۔
سھب کہ بیت، پِت دل جنت کہ اے واب ءِ گپ ءَ گوں کے ءَ بکن آں ؟ کمو وھد ءَ جیڑ اِیت کہ اے گپ تالان کنگی نہ اِنت۔
روچ روان روان ءَ داں پد ءَ بیگاہ بیت۔ پِت پد ءَ چُک ءَ زُور اِیت ءُ روت ھما تیاب ءِ دپ ءَ کہ ھمک بیگاہ آ شُتگ بلے مرچی ماسَل آیاں چہ ساری اتکگ اَت ءُ وت ءَ چیر داتگ اَت کہ ساھب ءَ دیم داتگ اَت کہ بچار پِت ءُ چُک چے گپ کن اَنت؟
پِت ءُ چُک کہ سر بوت اَنت۔ چو ھمک روچی وڑ ءَ نِشت اَنت ، بلے پت باز گمیگ اَت۔ ابا چے گپے تو مرچی گپ نہ کن ئے ؟“ چُک ءَ جُست کُت۔
پِت ءَ پسو دات کہ من وابے دیستگ وابے دیستگ، چونیں وابے کہ تو چو گَمیگ ئے؟“ چُک ءَ جست کُت ماسَل ءَ وتی گوش ھمے نیمگ ءَ کُت اَنت گوشدارگ ءَ اَت۔
پِت: من دوشی واب ءَ دیست کہ من اِد ءَ کلیں ماسَل کِشتَگ اَنت، کلیں مال ءُ متاہ وتی کُتگ اَنت ءُ چُک ءَ پِت ءِ دست جَت ءُ وتی دست وتی چَپیں نیمگ ءَ ٹال کُت۔
پِت ءَ کہ چار اِت تاں ماسَل زھر زھر ءَ چارگ ءَ اِنت ءُ مئے نیمگ ءَ پیداک اِنت۔ ماسَل: دیم ءَ چے بوت ،واب ءِ؟
ھچ ،من انچو بس پت ءِ گپ گٹ اِت ماسَل ءَ گوشت ”مرچی وھد ءِ سر ءَ اد ءَ چہ پاد بیا اِت“۔ ماسَل رھادگ بوت۔
ھو پت ءَ پسو دات آ ءُ چک گوں ھمے ماسَل ءِ روگ ءَ ،دیم پہ لوگ ءَ شُت اَنت ماسَل کہ ساھب ءِ کار گِس ءَ سر بوت درُستیں کِسہ ئِے کُت اَنت۔
ساھب: اے مرد کے اِنت، ایشی ءَ بْیار منی گور ءَ ؟ ماسَل: جی واجہ ماسَل شُت لوگ ءَ چہ پت ءُ چُک آؤرت اَنت ساھب ءِ دیم ءَ پیش کُرت اَنت۔
ساھب :اے واب کے ءَ دیستگ ؟ پت ءَ پسو دات من ساھب ءَ ماسَل ءَ گْوشت کہ ایشی ءَ جَلّاد ءِ گور ءَ بر ، پاھو دیگی اِنت۔ آئی ءَ پت دست ءَ گپت ءُ زھگ پت ءِ پُشت ءَ آیگ ءَ اَت۔
جَلّاد ءَ چُک ءِ پت ءَ پاھو ءِ چِٹ گُٹ ءَ دات گْوشت چوشیں واب گِندَگی نہ اِنت۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی ءِ درشانی انت-