جنگ ءِ گرم ءُ سارتیں وشبو
نبشتہ کار: شَکّل بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
بگند ئے پہ لھتین ءَ جنگ مہ ساچ اِیت، پہ آیاں جنگ جھنمے، آیاں وتی زند ءِ دراھیں بھر گوں وشیاں گوازینتگ، چو ھم بہ بیت چہ تُرس ءَ بے بْراہ ءُ نہ وشیں ساھے ءِ گوں نیم وشی ءَ زندگ بہ مان اِیت یا پہ زور جُھد بکنت۔ جنگ تباھی یے، آئی ءَ من ءَ درّائینت ءُ گُشت: ھشکیں سر ءُ چوٹوانی گاڑینگ ءَ بگند ئے مرد وت ءَ رد بہ دنت ءُ دومیگ ءَ تسّلہ دیگ ءِ جُھد ءُ کوشست ءَ بکنت۔ بلے منی نِزّ ءَ جنگ زند ءِ مستریں بھر اِنت، آئی ءِ نِزّ ءَ تُرسناک اِنت ءُ آئی ءِ رِد ءَ گلت اِنت۔
جنگ آشوب ءِ بو ءَ سھرا کنت، زند ءِ رنگ ءَ مَٹ کنت، کسے ءَ وتی زند پہ گم گوازین اِیت، نہ وشیں زند ءَ دلسیاہ ءُ دلجم مہ بیت گڑا پہ آئیگی جنگ المی بیت، ءُ دومیگ کہ جنگ ءَ را تباھی یے پَھم اِیت پہ آئی ءَ راست اِنت، چمیشکا آ وتی زند ءَ وش ءُ وشھال اِنت، ایمن اِنت آئی ءَ درد پِر نیست، آئی ءِ تہ ءَ انسانی درد ءُ مارشت ھچ مانا نہ دار اَنت، آ چہ گم ءُ درداں بے سما اِنت، آئی ءَ کسی درد پِر نہ اِنت، آ وتی زند ءِ بازیں بھراں گوں نیم بھر اِنت، دنیا پہ آئیگی بھشت اِنت آ چوں جنگ ءَ تباھی یے نہ گُش اِیت؟
داں کہ من ءَ ھوش کنت من تباہ آں، زندگ بوگ ءَ اَبید ھم چہ زند ءَ بے بھراں، دگہ چونیں تباھی من ءَ تباہ کنت، دگہ چونیں جنگے من ءَ ھلاس کنت بلکیں من چہ پیسر ءَ ھر چیزاں زِبھر آں، من ءَ اِزت ءُ شرپ نیست، من ءَ وشھالیں زندے نیست، من ءَ منی مجگ ءَ را گلامی ءِ سانکلاں بندیگ کُتگ، ھر سھب ءُ شپ ءَ من ءَ منی زند دردانی نارگاں کُشت، دگہ چونیں جنگے من ءَ تباہ کنت، من وَ چہ پیسر ءَ تباہ آں۔
”من ءَ چہ منی زند ءِ دراھیں زیب ءُ زینت پچگرگ بوتگ اَنت، اَبید جنگ ءَ دگہ چونیں نیمونے من ءَ چہ منی زند ءَ آزات کنت؟“
جنگ ءُ گھگیری من ءَ چہ منی درد ءُ گماں آزات کنت، جنگ من ءَ آسودگ کنت، جنگ من ءَ تباہ چوں کنت؟ منی جیڑہ پگر ئیگ اِنت، اگاں منی پگر وشھال نہ اِنت، اگاں من ءَ چہ منی زمینی مھر ءَ گستا کنت، چماں ملور ملور کنت، گوشاں اِشکنگ ءِ ھاٹیگ مان مہ بیت، دپ ءَ لبز نہ گیشّ اَنت گڑا ایشی ءَ چہ مستریں تباھی دگہ چے بوت کنت؟ شگر ءَ بگر اگاں جسم ءِ ھمراھی ءَ پگر اوں بندیگ بوتیں ”تباھی“ بوتگ اَت، جنگ ھچ نہ بوتگ اَت، گار بوتگ اِت ئے، نام ءُ نشان یا کہ تئی ٹپ اوں ایر نہ بوتگ اَت، بلے جنگ نہ بوتگ اَت، تئی دل ءَ ھرچی وش ءَ اَت اناگہ نہ زانتگ اَت پد ءَ مدام سیاھیں گواتے آتکگ اَت، من ءَ گوں وت بُرتگ اَت ئِے۔ ھچ نیست اَت، ناں پگر ءُ سسا بس پش کپتگ اَت ھُشکیں زمینے ھچ در نہ وارت، ھچّے مان نیست اَبید ھاک ءُ پُر تباھی بوتگ اَت۔اے پگر اِنت کہ جنگ ئِے داشتگ، زندگ ئِے داشتگ، راستی ابدمان ئِے کُتگ، تو ءُ تئی پجّار، تو ءُ تئی زبان ءُ تو ءُ تئی زندگ بوگ ءِ اُمیت۔
گڈی کِشک آجوئی یک راجے ءِ سرجم ءَ وتی اَنت آئی ءِ تہ ءَ یک زمینے گوں یک راجے ءَ بندوک بہ بیت ءُ زبانے ءَ گپ بکنت، وت ءَ چہ تئی ھستی ءَ جھان ءَ پَدّر بکنت کہ تو اوں ابرم ءِ یک بھرے ئے ترا زندگ بوگ ءِ ھک ھست، ترا آزات بوگ ءِ ھک بہ رس اِیت(اگاں ایردست ئے) داں کہ اے جھان ءَ یک وش ءُ وشدلیں زندے بہ گوازین ئے۔ جنگ راستیں مردم کنت، آ کہ راست انت جنگ یکشل ءَ وت ءَ دار اِیت، نہ کُٹّّ اِیت داں ردیں انسان ءُ آئی ءِ بدی پہ بزگ ءُ واھنداں چہ آیانی ھستیاں زِبھر کنت۔ آیانی ھستانک ءَ تباہ ءُ برباد کن اَنت۔ (پگر مان اِیت، آشوب مان اِیت، ءُ آشوب کہ مان اِیت گڑا زندمان اِنت)
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی ءِ درشانی انت-