یک سرمچارے ءِ رودپتر – الماس بلوچ

یک سرمچارے ءِ رودپتر

تاہیر: تاہید ءُ جنگ

نبشتہ کار: الماس بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

گرماگی جَلیں روچ گوں تَبد ءِ سوچنیں ھُشکی ءَ بالاداں سُمبگ ءَ اَت ءُ ساھِگانی نَپَس گُٹگیر اَت۔ نہ مُرگے ءَ را اے کُجال ھست اَت کہ دمے بالاں بہ بندیت ءُ مئے ابیل ءَ بئیت نئیکہ دگہ کوھی سھدارے ءَ ھاٹیگے مان اَت کہ وتی گُژن ءِ تیھُریں ھسار ءَ تیلانکے بہ دنت۔ کُل وتی وتی بُنجلاں زُنکُرّ اِتگ اَت اَنت۔ ھر نیمگ ءَ چمّاں شانِک دئے تاں انچو گُمان بوت کہ کوہ ءُ کئور، ڈنّ ءُ کیلّگ، گواش ءُ تاپ، وڑّھ ءُ گِتان آپ بوھگ ءَ اَنت۔ اے تہہ کُشیں موسم ءَ مئے بھت ءَ ھم انچیں جاور اتکگ اَت کہ ما آپ داریں جاگہے ءَ اوتاک کُت نہ کُرت۔ پمشکہ اندیمیں شیپے ءَ باھوٹی نِشتیں ءُ وداریگ اَتیں کہ کدی نگیگیانی جُڑ بُہ بُرّ اَنت ءُ ما کمّے گینّارگ ءُ ساسارگانی بَھشتی لزّتانی گوں وشنود بہ بیں۔ بَلے دنیگہ زمین ءُ آزمانی جاورانی تَب نازُرک اَت ءُ ما پنچیں سنگت چَوَک ءُ چَٹَکّ اِتیں کہ گرم ءَ گوں داواے کنیں۔ ھمے سنگتانی تہا یکّے تاھیر اَت کہ دوستاں آئی ءَ را پہ کُنّت تاھید گُشت(چیا کہ سنگت ءَ را وتی نادراھی ءَ چے رکّگ ءِ ھاترا بَڈّے تاھید گْورا اَت)

تاھیر کہ من اولی بَر ءَ دیست تاں من زانت کہ بنیادم سَتر بے تاھیر بہ بیت، مِھر ءِ دامُن ءَ گوں پیوستی آئی ءَ ساکِم ءُ اشکام کنت۔ پدا مِھر کہ زمین ءِ رگ ءُ ریشگاں گوں بندوک بہ بیت تاں تہہ کُشیں اندوہ ءُ ڈُکّھ، سوچنیں تبد ءِ پُرسوزیں ڈاک ءُ ڈنّ ھم کَسّی پادانی توکل، دستانی مُھری ءُ زِبری، چمّانی رُژن ءُ دیدانک ءِ پراہ ءُ شاھیگانی ءَ کمّ ءُ نِزور کُت نہ کن اَنت۔ مردم ستر بے تاھیر بہ بیت، آ تْرھگ ءِ کلّگ ءَ وشّی ءِ تکش ءَ چے سیراپ بیت۔ ھمے سیراپ ءُ شاھیگانیں چاڑ ءُ اشکام من تاھیر ءِ گپّ ءُ مجلس، کُرتن ءُ کارانی تہا سما کُتوں۔ من دیستوں کہ نادراھی ءِ سوچاک ءُ کُچّلیں راستی ءَ آئی پہ زمین ءُ جُھد ءَ مِھر چیر نہ ترّینتگ۔ اے نگیگی ءِ تہا ھم اگاں کسّے ءَ تاھیر ءَ را موکل گِرگ ءُ وتا نادراہ جاھے ءَ سر کنگ ءِ گُشت تاں آئی بچکندگ بر گَشت، آئی دیم ءِ رُژنائی تاموریانی تنداں مان پتات؛ انچو گمان بوت کہ گُشّے کسّے آئی ءَ چراھی ءِ کُلّاں چے دوستیگیں چیزّ ءَ چے زِبہر بوھگ ءِ گُشگ ءَ اِنت۔ بَرے بَرے وَ انچو بْرانز گپت کہ مردم ءَ گُمان بوت کہ دیوانگے, زمین دیوانگے ۔

منی ءُ تاھیر ءِ نَزّیکی ھم ھمے گرماگ ءِ تِج جنیں موسم ءَ بوت۔ چِدو پیسر من بس آئی نام اِش کُتگ اَت بَلے دو سئے روچ پیسر آ چہ دگہ دَمگے ءَ اتکگ اَت ءُ مئے مھمان اَت۔ ما نِشتی اِتیں کہ بُرزیانی تَوار بوت ءُ داں شپ آھانی ترّ ءُ گَرد برجاہ منت۔ پمشکہ ما وتی بُنجل یل دات ءُ ھمے شیپ ءَ باھوٹی اوتاک کُت۔ شپ کہ بوت تاں گَندلانی کمّی ءِ سَوَب ءَ من گوں تاھیر ءَ یکجاہ وپسگ ءَ شُتاں۔ مُدّتے ءَ پد اولی بَر اَت کہ تاھیر گوں کسّے ءَ وپتگ اَت، چدو پیسر آئی ءَ وتی نادراھی ءِ چیر دئیگ ءِ ھاترا گوں کسّ ءَ ھور ءُ یکجاہ وپسگ ءِ ھاترا تَگ نہ بست۔

وھد ءُ پاس منا یات نہ اِنت بَلے اینچو ھوش اِنت کہ شَپ ءِ نِسپ اَت ءُ ما ھوری ءَ وپتگ اِتیں۔ ما گَندل چیر گیتکگ اَت ءُ بَڑّ ءِ لانکی پِر داتگ اَت۔ ما دوئیناں وتی تُپنگ سروں ءَ ایر کُتگ اَت ءُ جاٹا سر ءِ چیرا کُتگ اَت۔ وپسگ ءَ پیسر تاھیر ءَ وتی گْور ءِ پَشک کشّ اِت ءُ تاھید یکّ یکّ ءَ کشّ اِت ءُ ایر کُت اَنت۔ ھمے کہ من واب شُتاں تاں دیست کہ تاھیر گْریوگ ءَ اِنت ءُ گُشئے گوں کَسّے ءَ ھَبر ءَ اِنت۔

ترا ھدا دوستیں منی سر ءَ بہ کَپ، چیا منا واب ءَ نئیل ئے؟ من” ھَزار بَر ءَ گُشتگ کہ منی مول ءُ مُراد تئی کُشگ نہ بوتگ۔ آ روچی اگاں ما بِزانتیں کہ مئے دستاں اینکسیں مزنیں ردی یے بیت تاں من گون نہ کپتگ اِتاں گوں۔ اے گپّ ءَ مرچی پُرّیں سئے سال اِنت بَلے انگت تو منی سر ءَ نہ کپ ئے۔ ھر شپ کائے ءُ منا واب ءَ نئیل ئے۔”

منا لرزگے ءَ زُرت۔ چمّانی کوساں پَرپَرُّکی جَنَگ بندات کُت۔ من نہ زانت کہ پاد بیاھاں ءُ بُرواں یا بہ جلّاں۔ گَڑ ءُ منجانی گرداب ءَ چَکّر ورگ ءَ اِتاں کہ تاھیر ءِ جِنّ منا شھمات مہ کنت۔ بَلے دل مَزن کُت ءُ تاھیر ءِ نیمگ ءَ چار اِت تاں دیست کہ تاھیر وابے گِندگ ءَ اِنت ءُ جیڑہ جِنّ ءُ جاتیگی یے نہ ے۔ پمشکہ من دل ساڑینت کہ سر ءَ ایر کن،ھچ نہ بیت۔ کمّے بے تواری ءَ پد تاھیر ءَ پدا ھَبر کُت

“تو چیا سرپد نہ بئے، من ھر شپ ترا ھمے گپّ ءَ گُشاں کہ آ روچی ما نہ زانتگ کہ مئے نِشانگ شما بَہ اِت۔ ءُ من ترا چوں کُشت کتگ اَت کہ منا تئی وڑیں کسان ءُ لاڑُکیں گْہارُکے ھَست اِنت۔ منی دست ءُ دلاں نہ گِپتگ اَت کہ ترا تیراں گوں بُہ سُمب اِتیں؛ تیر وتی جاہ ءَ، بُرزیں گالوارے ءَ ھبرے اوں دات نہ کُتگ اَت۔”

ءُ پدا تاھیر گْریوگ ءَ لَگّ اِت۔ آئی ھَڑیسگانی توار ءَ شپ ءِ بے وانکیں موجِری ءِ دامُن چاک کُتگ اَت۔ منی اینچو پہم ءَ اتک کہ واب ءِ تہا آ گوں کسانیں جِنِکے ءَ گپّ اِنت؛ کئے اِنت ءُ کئے نہ اِنت, اِش من نہ اِش کُت۔ من جیڑ اِت کہ بلکیں تاھیر ءِ نادراھی واب ءِ گندگ اِنت ءُ پدا آ ھم گُشگ ءَ اَت کہ تو ھر شپ منا آرام ءَ نئیل ئے۔ من ھمے شش ءُ پنچ ءَ اِتاں کہ ناگتہ تاھیر جہہ سَر اِت ءُ پاد اِتک۔ آ ھیدے ءَ سٹّ اِتگ اَت ءُ انچو ھیسک ءُ امپان اَت گُشئے کوہ پہ کوہ تچگ ءَ بوتگ۔ پاد آیگ ءِ شرت ءَ من جُست کُت

“تاھیر, تو وشّ ئے ناں؟ بلکیں بے بَلا تَپ ءَ گِپتگ”

من وتی کَلّیگ آئی نیمگ ءَ شھار دات۔ آئی ءَ آپ انچو وارت اَت گُشئے ھوشام ءِ آپواریں کِشارے آئی نُکّ ءَ رُستگ۔

“ناں، من وشّ ءُ جوڑاں۔ تَپ ءَ نہ گِپتگ۔ منا بکش تئی واب ھراب کُت۔ من برابراں تو وپس۔”

من زانت کہ آ چیر دئیگ ءَ اِنت ءُ اے زانگ ءَ ابید ھم کہ من آئی درستیں گپّ کام ءُ ناکام ءَ اِش کُتگ اِتاں، آئی ءَ را ھِچ نہ گُشت ءُ سر ایر کُت۔ بَلے وپسگ ءَ پیسر گوں وتا سَوَڑگ کُت کہ باندا تاھیرے ءَ اِھوتی دیوانے گِراں ءُ آئی درد ءَ کمّ کنگ ءِ جُھد ءَ کناں۔ بلکیں منی گْورا نام بہ گیپت ءُ من آئی نادراھی ءَ بہ زاناں۔
من سُھب ءِ سرا مھلہ پاد اتکاں ءُ کَش ءُ گْورانی چارگ ءِ ھاترا دیم ءِ مزنیں بند ءَ رہ کپتاں۔ بُرزیانی توار نیست اَت، بس ھاموش ءُ بے وانکیں کوہ ءُ ڈنّ نوکی چہ روچ ءِ گواڑگیں برمشاں بود کنان ءُ تہاری ءِ موجریں چادر ءَ چے سر کشّان اِت اَنت۔ درچک ءُ دار، کاہ ءُ بوٹَگ ھما وڑ ءَ زُنکُرّ اِتگ اَنت کہ پیسری روچاں بوتگ اِت اَنت۔ من داں دیر ءَ نِشت ءُ دیرگِند ءِ سرا چاریں آتراپانی ھر شئے پہ گیگ چار اِت۔ گُڈّی ءَ ھِچّی کہ نہ دیستوں تاں سوڑگ کُت کہ نوں ایر بہ کپاں ءُ پِٹّے چاہ بْوراں۔ ناگتہ من تاھیر ءِ ترانگ ءَ کپتاں۔ من جیڑ اِت کہ جزماں مرچی تاھیر ءِ کُلّیں اسراراں پرّیچاں۔

جَھل ءَ گیڑانی بُن ءَ دو سنگت نِشتی اَت ءُ چاہ ورگ ءَ اِت اَنت۔ تاھیر دیگاں گوں سَر ءُ پُٹ اَت ءُ الماس آرتے لیس دئیگ ءَ اَت من وتی چمّ تاھیر ءَ سکّ دات اَنت۔ آئی شَنگروئیں مید، سیاہ رنگیں دیم، تہا شُتگیں گُب ءُ گْونڈیں چمّ ءُ بزیں بُروان، دراجیں پونز ءُ لاگر ءُ بُرزیں بالاد پہ گیگ ءُ گوم گُشئے اَڑ کنگ بوتگ اِتاں۔ من جیڑگ ءَ اِتاں کہ اگاں آ نادراہ مہ بوتیں یا جَنگ ءُ جیڑھانی دیمپان مہ بوتیں تاں وتی تہ ءَ زیبناکی یے ءِ واھُند بوتگ اَت۔ زانگ بیت کہ کوہ ءِ آیگ ءَ پیسر آ بُرز ءُ بُلندیں، تمرد ءُ ڈڈّیں بالادے ءِ واھُند بوتگ بَلے نوں کوہ ءِ پَند ءُ سپراں آ ھُشینتگ اَت۔ ھرکدیں کہ آئی ءَ بچکند اِت تاں انچو گُمان بوت کہ کودکی بچکندگے آئی ھُشک ءُ تلکاریں لنٹانی سرا ٹِمبگ ءَ اِنت۔ ھمے دمان ءَ آئی ءَ منی نیمگ ءَ پَشل پَشَل ءَ چار اِت، گُشئے زاناں من آئی چیریں اسراراں زاناں۔

ما ورگ وارت ءُ دیوانجاہ ءَ چاہ ورگ ءَ اِتیں کہ ھمے دمان ءَ تاھیر پاد اتک ءُ گُشت ئِے کہ آئی سر درد ءَ اِنت ءُ آ کمّے وپسیت۔ من جیڑ اِت کہ راستیں وھد ھمیش اِنت کہ من تاھیر ءِ مان گیشّ اِتگیں تنابیں زاراں بہ دزموشاں ءُ بہ پرّیچاں۔ پمشکہ تاھیر ءِ رؤگ ءَ پد من ھم وتی توپک ءُ جاٹا چِت اَنت ءُ آئی وابجاہ ءَ شُتاں۔ آئی ءَ کہ منا آیگ ءَ دیست تاں پیشانیگ ئِے کْرچک کُت۔ دیم ءِ رنگ ئِے چو اَلِگدار ءَ زرد تَرّ اِت ءُ چمّ اِش چہ جُستانی گرداباں سربار اِت اَنت۔ من آئی لاچاری مار اِت بَلے نہ زاناں پرچا من آئی اسراراں زانگ لوٹگ ءَ اِتاں، من لوٹَگ ءَ اِتاں کہ آئی بے تاھیری ھتم بہ بیت دانکہ من ھم چُرتانی نَپت ءُ بیراں چے بُن مہ گِراں۔

“ھاں پُلّ، ھال کن؟”

“سلامتی اِنت۔ تو ھالاں بِدئے دوشی چے بوتگ اَت کہ تو گریوگ ءَ اِتئے؟”

“یار ھِچ نہ بوتگ، من برابراں۔ بس ھرابیں وابے دیست ءُ واب ءِ تہا گریت۔ بَلے من نہ زانت کہ تو اِش کُتگ ءُ تئی واب ھراب بوتگ۔”

“ناں منی واب ھراب نہ بوتگ کُرباناں۔ من چوناھا آگہ اِتاں ءُ بس کمّے اُبینگ شُتاں۔ بَلے تو وتی کسّہاں بہ کن۔ تو واب ءِ تہ ءَ چے دیست ءُ چونیں جاورے ءَ اِتئے کہ گریت؟”

” ناں چُشیں ھاسیں وابے نہ اَت۔ بس واب ءِ تہا نادراہ اِتاں ءُ نادراھی ءِ سَوَب ءَ سَکرات ءَ روگی اِتاں، چَمِشکہ گریت۔”

“بچار تاھیر, من تئی کُلّیں ھبر کام ءُ ناکام ءَ اِش کُتگ اَنت۔ من زاناں تو گپّے چیر دئیگ ءَ ئے۔ ءُ تئی چماں چے سہرا اِنت کہ اے راز تو وتی تہا داشتگ کہ ترا اندر ءَ چے ورگ ءَ اِنت۔ منا بُگش گوں، بلکیں تئی درد ءَ درمانے بکش اِت بہ کناں۔”

نہ زاناں ھَبرے اَت یا دگہ تُرسناکیں رسترے بَلے تاھیر انچو بَرگشت کہ چمّ ئِے ٹِمبگ ءَ لگّ اِت اَنت۔ دیم ئِے انچو مُلور بوت گُشئے روچ ءَ را روچگر ءَ وتی پانچُلاں کُتگ۔ من ءَ ھُشک ءُ ھَبَکّہی چارگ ءَ لَگّ اِت، گُشئے زاناں من گَرّیں مارے دستاں کُتگ ءُ لئیب ءَ آں۔

“تو منی درستیں گپ اِش کُتگ اَنت؟”

“ھئو۔ تو اے ھم گُشت کہ تو ھر شپ منی واب ءَ کائے ءُ منا بے کرار کن ئے۔ دگہ کُشت ءُ ھون ءِ کِسّہاں کنگ ءَ اِت ئے۔ بِچار تاھیر، من تئی سنگتاں۔ ما یکجاہ سپر کنیں، جنگ کنیں، ترّ ءُ گرد، وپسگ، ورگ ءُ ھمک سُر ءُ پُر ءَ یکجاہ ایں۔ تئی ھیال ءَ تئی بے تاھیری ایوک ءَ تئیگ اِنت؟ مارا زاناں درد نہ بیت کہ تو ھر شپ بے واب ءُ بے اشکام ئے؟ مرچی بُگش گوں کہ چے جنجالے کہ ترا اینکدر رنجینتگ ئِے؟”

اگاں کَسّے ءَ دریا ءِ لمب ءَ زرد ترّ اِتگیں روچ ایر بُکّگ ءَ دیستگ تاں آ سما کُت کنت کہ تاھیر ءِ دیم ءِ زردی ءُ چمّانی ایر بُکّگ چتور اَت۔ آ ھم چو روچ ءَ دریا ءَ ساہ دئیگ ءَ اَت، رنج ءُ مونجائیں اسرارانی دریا ءَ۔

“یار اگاں من بُگشاں تاں تو پریشان ءُ دلپروش بئےچہ جَنگ ءَ۔ تو اگاں بزان ئے کہ جنگ چینکدر زوراکیں چیزّے تاں تو بہ گِندئے توپک ءَ ایر بہ کن ئے۔ من اے گپّ پمشکہ چیر داتگ کہ من نہ لوٹ اِتگ کہ سِنگت چہ جنگ ءَ دلپَٹ بہ بنت ۔ من نہ لوٹاں کہ ورنائیں سنگت ھم ھمے وابانی تہا گیمُران بہ بنت۔ ءُ منی جیڑگ ءُ مونجائی ءِ ھوپ آیانی تہا بُہ ردیت۔ آ کہ جنگ ءَ اتکگ اَنت، بِلّے جنگ ءِ سیاھیں داگاں مہ گِنداں ءُ بس دژمن ءَ سرین پروش بہ کناں۔”

آ لرزگے ءَ زُرتگ اَت۔ گمان بوت کہ زور گپ ءَ اِنت چمّ اِش چو کَبَس ءَ کپتگیں مُرگے ءِ چمّان اِت اَنت؛ ھاموش ءُ پُراسرار ۔

“یار, منی ھیال ءَ منا ھوار ھمک ورنا کہ اے راہ ءَ سر گیپت، آئی ءَ جوان اندازگ ھست کہ آ انچیں زرے ءَ مان دئیگ ءَ اِنت کہ چراھی ءَ در آیگ نابوتنی اِنت۔ بس اوژناگ کنگی اِنت، چہ گرداباں رکّگی اِنت، چہ رَھِشت ءُ چَوَر ءُ ناھاریں گْورماں وتا زندگ دارگی اِنت۔ آ زان اَنت کہ جنگ زوراکیں ءُ زالمیں پِتوے کہ رودینیت ھم، چہ آسراتیاں زبھر ھم کنت۔ پمشکہ راستی ستر تہل بہ بیت، من اوپار ئِے کُت کناں۔ بُگُش، من گوش دارگ ءُ سگّگ ءَ گوش رُپتگاں۔”

پہ دمانے مئے ھردکانی نیمگ ءَ بے تواری بوت۔ بس کئوش ءِ شیکّگ ءُ گیڑانی سروز ءِ ساز اَت کہ ٹِمبگ ءَ اَت۔

“یار، بِل اے کِسّہ ءَ۔ ایشی ترانگ ءَ مہ پِرّین کہ من پدا ھراب ءُ تراب باں۔”

من آئی ءِ دست گِپت ءُ چمّانی تہ ءَ چار اِت ءُ گُشت:

“تاھیر، اگاں منی دوستی ءَ نہ گُشئے ئِے، بَلے ھمے زمین ءِ دوستی ءَ بُگش ئِے کہ پراھی مھر ءَ تو وتی پاد انگت داشتگ اَنت۔”

ھمے ھبر ءَ گوں آئی ءَ مزنیں گینّ سارتے کِشّ ءُ وتی کِسّہ بندات کُت:
“یار، من وتی نام، دَمَگ ءِ نام ءُ وتی زاتی رازاں وَ ترا گُشت نہ کناں کہ گَل ءِ رھبندانی پابنداں۔ بَلے وتی سرجمیں زِند ءَ کمّے پرّیچاں دانکہ تو بِزان ئے۔ چوناھا من کہ وتی میتگ ءَ چمّ پَچ کُت اَنت، اود ءِ مردم رنگ رنگیں ڈیل ءُ داب، پِگر ءُ زانت، روزگار ءُ کار ءُ بار ءِ واھُند اِت اَنت۔ من نیزگاریں گِسے ءَ ودی بوتاں کہ آئی تہا لاپ ءِ آس ءِ توسوک ایوک منی کماش اَت۔ آئی ءَ بَزّگ ءَ اُستا کاری کُت، سیرانی سرا ڈُھل ءُ سُرنا جت ءُ مارا رودینت۔ ما دو بِرات ءُ یک گُہارکے اِتیں۔ برات ءُ گہار چہ من کَستراں۔ یکّے ءَ دوکّانے پچ کُتگ ءُ نِشتگ، دومی تریاک ءُ شیشہ کشّیت۔ گُہارک بَزّگ پنچ ءَ وانگ ءَ اِنت۔ منا یات اِنت کہ وھدے ما کَسان بوتگیں تاں میتگ ءِ مردماں منا وڑ وڑیں ناماں گوں توار کُتگ: کسّے ءَ درزادگ گُشتگ، کسّے ءَ اُستا، کَسّے ءَ لوڑی۔ چو کہ ما رنگ ءُ دانگ ءَ سیاھیں بوتگ ایں، مارا “شرزادگاں” رنگ رنگیں نام بَستگ۔ بَرے بَرے انگت کہ من آدینک ءَ چاراں تاں منا انچو گُمان بیت کہ آدینک ھم گُشگ ءَ اِنت ” ھاں ڈئے شِنگر پُٹیں اُستا”

من سِگریٹے روک کُت ءُ آئی نیمگ ءَ شہار دات۔ آئی ءَ مزنیں دمے جَت، دُوتّ گوات ءَ دات اَنت ءُ پدا گپّ ءَ لَگّ اِت۔

“کَسانی ءَ من سکّیں شیتانے بوتگاں۔ میتگ ءِ مردُمانی ناہ، اَمب، لِمبو، بٹّاگ، پیماز ءُ ٹماٹر من نیشتگاں۔ ھرکسی زھگ ءَ کہ منا لوڑی ءُ اُستا گُشتگ، من آئی پِسّ ءِ باگ ءَ دور کُتگ۔ پدا شپ ءَ لوگ ءَ اتکگ ءُ بَڑّے گُرّ ءُ نِہر ءُ لَٹ پِس ءِ دست ءَ وارتگ۔ سُھب ءَ پدا ھمساھگے ءِ سر پروشتگ۔ انچیں جنگولے بوتگاں کہ مردماں منی ھَکّل دئیگ ھم تُرس اِتگ۔ منا ھِچ چیزّ ءَ نہ تور اِتگ، بس ھمے کہ کسّے ءَ منا درزادگ ءُ لوڑیگ گُشتگ، من رگ ٹنگر اِتگ اَنت ءُ زھرگ پاد اتکگ۔ پدا گُڑاں یا وَ آئی پونز ھون بوتگ، یا منی۔”

:سِگریٹ ءِ گُڈّی سُوٹّ ءِ گِرگ ءَ گوں آئی ءَ پدا ھَبر ءِ بندیک گِپت

“وھد گْوزان بوت ءُ من وتی وانگ پَنچ ءَ پد یل دات۔ وانگ کُج اَت، ھرّو تَپری ءَ پد مچکدگ ءَ اِتاں۔ نوں اجالتی ءَ گُشت اوں نہ کناں کہ من پنچ جماعت ونتگ: نام ء لِکّگ ءُ سیاھی ءِ وانگ کہ نہ زاناں۔ ماشٹراں بَزّگ بوتگ ءُ تَرَکّی پاس منی نام ءِ دیم ءَ لِکّان کُتگ ءُ منا تاں پنچ ءَ سر کُتگ۔ ھیر، وانگ ءِ یل دئیگ ءَ پد من بازیں سالے کماش ءِ ھمراہ اِتاں۔ میتگ ءِ مردُمانی داساں سوھان بہ کن، تَبر اڑّ بہ کن، سیرانی سرا ڈُھل بہ جن۔ منا بَلے بہہ وش نہ بوت: مردم گُشئے مئے سرا اھسانے کنگ ءَ اِتاں۔ سِرتگیں نان ءُ سرامداں بیار ءُ مارا بِدئے۔

من کہ نوک بروت اِتاں تاں جَنگ ءُ جُھد ءِ کِسّہ ءُ گپّاں مئے میتگ ھم اسرمند کُت۔ منی سنگت سلاہ بند بوت اَنت ءُ باگی بوت اَنت۔ بَلے من انگت نِشت ءُ ھمساھگاں گوں داوا کُت: تو بہ جن منا، من جناں ترا۔ بَلے یک روچے من شھر ءَ گوں کماش ءَ بلاھیں سیٹھے ءِ زھگ ءِ سیر ءَ باں کہ پوج میتگ ءَ ماں رِچیت ءُ منی سنگتانی گِساں مان داریت۔ آھانی کماشاں گوں وت بارت۔ مئے گِس ءَ کہ کاینت تاں منی مات ءِ گُشان ءَ دِرّ اَنت ءُ سہت ءُ زیوراں براں۔ من کہ گِس ءَ کایاں تاں مات ءِ دِرتگیں گُشان ءُ ارسیگیں چمّاں گِنداں۔ منی زھرگ پاد کئیت کہ داں روچ ء مروچی نہ وپتگ۔”

تاھیر دگہ سِگریٹے روک کنت۔ نوں آئی چمّ مُلور ترّان اِت اَنت۔ زانگ بوت کہ تہل ءُ سوچاکیں وئیلانی امبار دیمترا پیداک اِت اَنت۔

“من گِس یل دات ءُ کوہ ءَ باگی بوتوں۔ دو سئے سال ءَ پد منی گُہارک ودی بوت۔ من آئی چارگ ءَ ٹپّان ٹپّان ءَ میتگ ءَ شتوں بَلے پوج سرپد بوت ءُ آھاں گِس ءِ سرا بیڑ بُرت۔ من دست ءَ تیرے وارت بَلے در آھگ ءَ سوبین بوتّوں۔ بَلے”

آئی ءَ گپّ کپّی کُت ءُ سگریٹ ءِ مزنیں سُوٹّے جَت۔ نوں آئی لُنٹانی لپرزگی، چمّانی پرّگ ءُ بالاد ءِ میرانٹی وت گَپّ ءَ اِت اَنت کہ بد ءُ بے کاریں وئیلے بوتگ۔

” بَلے، چے تاھیر؟”

” کماش تیر وارت ءُ شھید بیت۔ من داں سئے روچ شیپے ءَ بوھاٹی باں ءُ شپ ءَ تاپانی دیم ءَ وپساں۔۔ پوج کوہ ءَ چو دُزّیں تولگ ءَ منا پٹّیت۔ من ھیر وتی ساہ ءَ وَ رکّیناں بَلے اے کُہت داں دیر ءَ پشت کپیت کہ منی سَوَب ءَ منی مات جنوزام ءُ برات ءُ گہارک چورہ بوتاں۔”

ھاموشی بوت ءُ تاھیر ءَ سر جہل کُت۔ من ھم ھِچ گُشگ ءَ نہ اِتاں۔ ناگتہ ءَ آئی ءَ سر چِست کُت گُشئے زاناں آئی ءَ روژنائیں مُھرگے دیست۔ آ پدا گپّ ءَ لَگّ اِت-

“بَلے من کماش ءِ مرگ ءَ نہ کدی گریت، نئیکہ منی زھرگ کمّ ترّ اِت۔ نہ منی بَڑّ ءِ توپک پمن گران بوت نئیکہ جنگجاہ ءَ منی دست لرز اِت اَنت۔ من جیڑ اِت کہ اے وَ بوھگی اَت۔ دژمن ءَ چے دگہ امیتے وَ ما داشت نہ کنیں۔ بَلے دگہ وئیلے ءَ منا پْروشت، گریوگ پرمات، ھما اِنت کہ وانگ وانَگ اوں: نہ واب کئیت نے آرام۔ دریگتیں اے وئیل منی دستاں مہ بوتّیں۔ من ھرچی کُتگ، گوں من بیھال نہ بیت۔ ھر شپ منی واب ءَ کئیت ءُ منا ھمے یکّیں جُست ءَ کنت” تئی کوم ءَ من چے نُکس داتگ اَت کہ تو منا کُشت”۔ سنگتاں بازیں چِٹّ ءُ تاھید داتگ بَلے ھِچ پہ ھِچ۔

“تئی دستاں زاناں چے بوت؟”

نوں تاھیر وتی نادراھی ءِ سَوَب ءِ نیمگ ءَ گام جَنَگ ءَ اَت۔ بَلے ھدا زانت کہ آئی پاد آئی ءَ دیم ءَ بَرگ ءَ نہ اِت اَنت ۔ آ ھاموش اَت: چَٹ چو بُت ءَ نندوک۔ بَلے بُت ءِ لُنٹ سُر اِت اَنت۔
یک روچے مئے زمّہ دار ءَ گَشتی ٹیمے کشّ اِت ءُ گُشت کہ دو” پنجابی ٹھیکدار روڑ ءِ سرا کارا اَنت۔ آ ھمک یک شمبے مزدورانی کِرّ ءَ کاینت ءُ پدا پُشت ءَ مان دَینت ءُ رونت۔ مارا آ جَنَگی اَنت دانکہ کار بوشتیت ءُ دژمن روڑ ءِ جوڑ کنگ ءَ گوں سوب مہ کنت۔ گُڑاں ما رہ کپتیں۔ جاگہ ءِ سرا کہ سر بوتیں تاں کمّے وھد ءَ رند کرولا گاڑی یے اتک ءُ روڑ ءِ سرا لَگّوکیں تمبو ءِ کش ءَ اوشتات۔ ھمے دوئیں ٹھیکدار تمبو ءِ تہا پُترتگ اَنت۔ گُڑاں ما چہ بُرزگ ءَ ایر کپتیں۔ نہ کنئے بزان کہ مئے سنگر جاہ ءَ سر بوھگ ءَ پیش آ در کاینت ءُ آھانی جاگہ ءَ ٹھیکدارے ءِ یک پنچ سالی جِنِکے ءُ آئی مات تمبو ءَ آپ ءِ ورگ ءَ رواں۔ ما ھمے سرپد بیں کہ تمبو ءِ تہ ءَ ٹھیکدار اَنت: ما تپنگاں رکبار ءِ سرا کنیں ءُ دو میگزین تیر تمبو ءَ جنیں ءُ ٹُنگ ٹُنگ کنیں۔ درستیں مزدور کہ تچ اَنت تاں ما دیم پہ تمبو ءَ رویں۔ من کہ تمبو ءِ لمب لیٹیناں تاں من گِنداں زالے گوں وتی پنچ سالی چُکّ ءَ تیراں دُرشتگ۔ منی دست ءِ تپنگ کپیت ءُ من ءَ لرزگے زوریت۔ آ کسانیں جِنِکو منی گہارک ءِ کدّینے اَت۔ چما روچ ءَ بِگر دانکہ روچ ء مروچی، من ءَ اے گونڈو واب ءَ نئیلیت۔ ھر شپ واب ءَ کئیت من ءَ گُشیت “من تئی کجام کار ھراب کُتگ۔ من وَ بس آپ ورگ ءَ شُتگوں”۔ من نوں زاناں من گنوک باں۔ بَلے کوہ ءَ ءُ سنگتاں یل نہ کناں۔ نروان شھر ءَ، نروان ڈاکٹر ئیگ ءَ۔ بَلے تو بُگش منی نادراھی چے اِنت؟

من ھِچ گُشگی نہ اِتاں۔ انچو بے توار کہ بُتے ماں چار راھے ءِ سرا بہ بیت۔ من آئی درمان وَ بوت نہ کُت کہ آئی درمان بس آجوئی اَت، بَلے نوں من زانت کہ آئی نادراھی چی اِنت۔