پہ ترا زھیر کنت یار
نبشتہ کار: کوھسار کندیل
دی بلوچستان پوسٹ
زمانگ ءِ درد ءُ دُوراں پہ تول کنگ، شاھیم اے اگاں پَکار بہ بیت، گڑا بگندئے ترا شاھیم دست بہ کپ اِیت ءُ زمانگ ءِ درداں کِساس کُت بیکاں۔
بلے ھما سنگت کہ گوں تئی پِگر ءَ بندوک بہ بیت۔ شمئے پِگر گوں یکیں جُھد ءُ منزل ءَ بندوک بہ بیت۔ آ پگر ءُ جُھد ءِ آسر وتی وت واجھی ءُ چہ گلامی ءَ رکّگ بہ بیت ۔اے پیمیں سنگت ءُ ھمبل ءِ نیم راہ ءَ سِدگ تئی باتِن ءِ رگ رگ ءَ آس پِر دنت۔
سرجمیں زند پہ اے دردانی کِساس کنگ ءَ ھچ چُشیں چیزے ترا دست نہ کپ ایت کہ تئی درداں کِساس کُت بہ کنت۔
ھر انسان اے کہ آئی ءَ را ھاوند ءَ گوں کجام ھم ھُنر ءَ گوں دست گٹ کُتگ۔ باید اِنت وتی درُست لائکی ءَ پہ لَس مھلوک ءِ وشھالی ءَ کارمز بہ کنت۔ مئے ھُنر ءُ زانت کہ مارا رستگ آئی ءِ ھک ھست مئے سر ءَ کہ ما آیانی ھکّاں اد ءَ بکن اِیں۔
گوں انوگیں دور ءِ گام ءَ اگاں ما بہ چاریں کہ اے ھما دُور اِنت۔ مئے ماتین گلزمین گوں گلامی ءِ سانکلاں بندوک اِنت۔ زمین ءِ بامردیں پُسّگ کہ ھر ساھت وتی ھون ءِ ترمپ ترمپ پہ زمین ءِ آجوئی ءُ وشیں بندات ءَ پہ ندر کنگ ءَ اَنت۔ زمین ءِ ھر ندّر بُوتگیں کارست گوں وت ءَ داستانے دار اِیت مھر ءُ سنگتی ءِ سَگ ءُ اُوپار ءِ پُرشتگیں واب ءُ ناسرجمین واھگانی۔
مئے پرز اِنت کہ ما وتی راجی ھر ندّر بوتگیں پُسّگانی کِسّھاں، آیاں گوں گوازینتگیں وھد ءُ پاسان آیانی زمین دوستی ءُ سنگتی ءِ داستان ءَ پہ وتی آؤکیں پدرّیچ ءَ نکش بکن اِیں۔
مئے آؤکیں پدریچ ءِ بزانت کہ ھمئے زمین ءِ سر ءَ کَے ءَ زند گوازینگ آیاں پہ ایشی ءِ پھازگ ءَ گوستگیں پدریچ ءَ وتی ھون ءُ کُشتگیں واھگانی دریا تہ ءَ چِنتگ اَنت۔ گڑا آیانی سر ءَ پرز بیت کے ءَ وتی شھیدانی ھون ءَ چہ پلگاریں گلزمین ءِ پھریزگ ءَ ھچ چَک ءُ پد مہ باں۔
منی زند ءِ وشتریں روچانی یک بھری کَے ءَ من گوں سنگت بابا جان ءَ گوازینتگ ات۔ مئے سنگتی ءِ داستان چہ ھما روچ ءَ کہ من تو ھم نیاد بوت اَنت داں تئی گڈّی بچکند ءُ مارا رُکست دُرست چو کُران ءِ آیات ءَ منی دل ءِ سر ءَ نکش اَنت۔
بیگاہ ءِ آبیتکیں وھدے ات کہ من پہ شمئے چارگ ءَ اوتاک ءَ سر بوتاں۔دمان اے من ھبکّہ بوتاں پرچا کہ دُرست نوک نوک ءِ دیم اَت اَنت پہ من ءَ۔ یک ءُ دو سنگت ءَ یل کن دیگ ءَ کُل انچیں سنگت ات اَنت کہ گوں آیاں من پیسر ءَ دوچار نہ کپتگاں۔
سنگتانی ھال پُرسی ءَ پد مئے دیوان بندات بوت۔ جاگہ ،جنگ ،لَس مھلوک ءِ جیڑھانی سر ءَ گپ ءُ تران بوت ۔اے ساھت ءَ بابا ھم مئے دیوان ءِ براہ ات۔ چیزے روچ گوں ھمے سنگتاں گوست ، گڑا سنگتاں من ءَ کلوہ کُت کہ نوں تو گوں ھمئے سنگتاں ھوار ئے۔
کم کم ءَ باکی سنگتاں گوں ھم من ھوار بوت آں آیانی تب ءُ مزاج ءَ آشنا بوھاں بوتاں۔
سنگت کل وتی مَٹ وت اَنت آیانی مھر ءُ دوستی ءِ ھچ کَچ ءُ کِساس نیست۔ بلے گوں بابا ءَ منی مھر ءُ سنگتی یک کدم اے گوش ئے دیم ءَ ات۔
پرچا کہ مئے شپ روچ ھواری ءَ گوزگ اتاں روچ ءِ ٹیک دیگ ءَ گِر داں کہ روچ پد ءَ وتی واب جاھ ءَ چیر بوت، منی کُل روچ ھمے داب ءَ گوں بابا ءَ ھوار گوازگ آتاں۔
سھب ءِ سر ءَ کہ من چاھ ءِ وارگ ءَ پہ اوتاک ءِ دیم ءَ نِشتگ اتاں۔ دور ءَ چی بابا ملّان ات ،من زانت کَے منی رند ءَ پیداک اِنت ۔گڑا من دور ءَ چی توار دات ءُ مزاک ءِ سر ءَ گُشت “تو میل کہ من دمان ءِ آرام سر ءَ چاھے برُاں”۔گڑا چہ دور گوں کندگانی پسّو اے دات”منی زند ءَ آرام ءِ واب ءَ مگند ،من او پیداک ءَ تئ آرام ءِ برگ ءَ”۔
گام ءِ تیز کنان کت اَنت ءُ وت ءَ منی کِر ءَ سر ئِے کُت۔ ما دوئیناں چاھی چاھی گیش کُت ءُ دار ءِ چِنگ ءَ درکپتاں۔ سرجمی راھ داں کہ واتر ما اوتاک ءَ سر بوتیں بس کندگ ءُ مزاک اَت۔ گوں بابا ءِ ھواری ءَ نہ ماں گرم ءُ تبد زانت نہ سرد بس مدام گوں کار ءُ سپراں دست گٹ تاں۔
مدام کئے من ءَ تنگ کنگی بوت ءِ گڑا من پہ زانت آنچی کار ءِ کوت کئے مناں ھبر بہ دنت،بلے من بے سوب بُوتاں ۔یک روچ ءِ ھم منی سر زاھر نہ گپت۔
گوں آئی ءَ منی نزدیکی منی گوازینتگ ءِ وھد پہ من ءَ سک ءَ مزنی سوگات ءِ۔ بابا جان! ترا گوں یات ءُ کسّاھانی آنچیں دپتر ءِ منی دل ءَ کَل اِنت من نہ لوٹاں آیاں گوں کسّے ءَ درشان بکن آں۔ اے یات منی تھاریں باتن ءِ کندیل اَنت کہ من ءَ مدام کِش ءَ پیش داراں کناں۔
جُھد ءِ لوٹ ءُ کارانی سبب ءَ یک روچے من سپر ءَ در کپتاں۔ کار ءُ سپراں گوں انچو دست گٹ بوت آں کہ دمانے ءَ ھم لین ءَ آیگ نہ بوت کہ سنگتانی ھال ءَ بگر اِت۔
یک روچے کہ من کار ءَ چہ پارگ بوتاں۔ گڑا لین ءَ سر کپتاں سنگتاں گوں ھال ءُ اھوال ءَ پد کہ من بابا ءِ جُست کت گڑا سنگت ءَ پسّو دات ، بابا دیر اِنت کئے سپر ءِ در کپتگ۔ گپ ءُ تران ءَ پد کہ من پون بند کُت۔دمان ءِ ھاموشی ءُ جیڈگ ءَ پد من دل ءِ توک ءَ گُشت “اے مادر ءِ گلزمین سنگت ءَ را کجا اِنت بس وتی منزل ءُ کار ءَ سُوب مند ءِ بکنت۔
روچ گوں ھر نوکیں سھب ءَ نوکیں کسّہ، نوکیں کارست ءُ گوں نوکیں درد ءُ رنجاناں گوزان ات اَنت۔ ھر سنگ ءُ ڈوک گوں وتن زادگانی کسّاھاں رازدار ات اَنت۔
بازیں مدتے ءَ پد کہ من سپرے ءَ چِہ واتر بوتاں ۔ نوکیں ھندے ءَ کہ من سنگتانی چارگ ءَ سر گِپتاں گڑا سر بُوگ ءَ ھوار چہ سِنگے ءِ پُشت ءَ من ءَ انچو سما بوت کہ بابا ءِ توار منی گوشاں پیداک اَت، من سرپد نہ اِت آں کہ بابا ھم سنگتانی چارگ ءَ اتکگ اَت۔
ما یک دومّی ءَ کہ دیست مئے چمانی روژن آتک اَنت داں دیر ءَ گوں یک ءُ دومی ءَ گُلائش بوتاں۔ یک برے پد ءَ من دست گلزمین ءَ جتاں ءُ شگر گِپت کہ من گوں سنگتاں دوبر دُچار کپتاں۔
زند ءِ بازیں جھل ءُ بُرزی ءَ پد کَیت یک روچے من ءَ اناگہ تئی ندّر بُوگ ءِ ھال راست۔ من چہ وتی اُوشتاتگیں بالاد ءَ پُرشتاں ءُ زمین ءِ سر ءَ نِشتاں۔ جیڑ اِت، جیڑ اِت داں منی جیڈگانی آسر ھمے بوت کہ زمین وتئ دوستین پُسگاں وت ایر بارت ءُ وتی دلبند ءَ جاگہ دنت۔
بلے زمین ءَ پہ رپتگیں ھر کارِست پہ وتی پدریچ ءَ ھمت ءُ ھاٹیگ پَشت گیج اِیت ءُ پہ وتی نزدیک ءِ ھمبلاں زپتیں یات۔
من وتئ لبزانی گڈّی ءَ بابا جان بس ترا ھمئے گُشگ لوٹاں دِریگتیں تو دوبر واتر کُتیں۔ ”نوں پہ ترا باز زھیر کنت یار۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسانی درشانی اِنت-