ابیتکیں کُدّو – سدرہ بلوچ

ابیتکیں کُدّو

نبشتہ کار :سدرہ بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

لَھتے انچیں ساھت مئے دیم ءَ گوَز انت آھانی گِندگ ءَ پد مئے وتی لھتیں کُورتگ ءِ ردی مئے ھیالانی تہ ءَ پدّر بنت، کہ آ ما وتی زند ءِ تہ ءَ کُرتگ اَنت ءُ مارا آھانی نہ وشیں کُتہ کاری ءِ رنج بیت، چوناھا باز رند ءَ انسان ءَ وتی کُوتگین ردی ءِ وھدے نہ وھدے پَشُومانی بیت گڑا ءَ ساھت آئی ءِ ھاتر ءَ باز دردناک بَنت۔

یک دورے اَت کہ آ مئے کسانی ءِ دور ات۔ مئے میتگ اود ءَ کَے ما وتی در کسانی گوازینتگ ات ۔یک مزن بالاد ءُ بلاھین کوھ ءِ کہ مئے میتگ ءِ براھ ات۔ مئے میتگ ءِ کُل ملھوک ءِ زند گوں کھن ءُ کاریز بندوک ات۔کشت ءُ کیشار ءَ لَس مھلوک ءِ زند دست گٹ کُتگ ات۔ھر یک ءِ زند گوں امۓ کھن ءُ کاریز ءَ بندوک ات۔

مئے ھمے میتگ کہ مرچی(انتراپ،گیاب) ءِ نام ءَ زانگ بیت۔ نیم روچ ءِ وھد ات کہ تبد ءِ گوات کشگا ات۔گرم گوں وتی بدن سوچ ءِ بانزل ءَ کشاگ ءَ ات۔ من چہ لوگ ءَ رھادگ بوت آں دیم پہ کوہ دیم ءَ اود ءَ یک مزنیں کَھیر ءُ کش کر ءَ بازیں درچک ھست ات۔ من دیم پہ ھمے کھیر ءَ رھادگ بُوتاں۔ آ کَھیر ءِ ساھگ ءَ منی بلّک نیشتگ ات۔ من گوں بلّک ءَ دوچار کپتاں ۔ ھال پُرسی ءَ پد بلّک ءَ من ءَ گوں وتی لھمیں آواز ءَ گُشت۔ منی امّلی! موسم سک تب ءُ گرم اِنت۔ گرم ءَ ھر ساھدار ءِ نوک اُوشک کُتگ۔ من پہ مُرگ ءُ شانتل ءَ تاس ءِ آپ ایر کُتگ باز رنداں تاس ھلیگ بیت ءُ من داں پُرکنگ ءَ بے سماء باں۔تو بُرو بیچار ءِ اگاں ھالیگ بُت پد ءَ آپ ءِ مان کن۔

من کہ درچک ءِ چیر ءَ سر بوتاں۔ چم بُرز ءَ شانک دات اَنت۔ چم گوں درچک ۓ سر ءِ کُدو ءَ کپت انت۔ منی دل ءَ باز واھگ کُت کہ من کُدو ءَ بیچار ءَ من گوں دل ءِ گام ءَ ھم گام بوت ءَ درچک ءِ سرا لِک کپتاں۔کُدو ءِ توکا کسانی ھیک مان ات۔من دست دراج کُت ءُ کُدو گوں وتی دستاں چا درچک ءِ سرا ایر کُت۔

وھدے کہ من چہ درچک ءِ سر ءَ ایر کپت ءُ زمین ءِ سر ءَ آتک ءَ تا ھمے کسانیں کُدو منی دستاں چہ لگوشت ءُ زمین ءَ کپت۔ بمن وتی دل ءِ توک ءَ سک میاری بوتاں کۓ ءِ چونی بلاھین رادی ءِ من ءَ چی بوت۔من کُدّو گوں پُرشتیگ ھیک ءَ زورت ءُ بلّوک ءِ کِرا شُتاں۔ بلّک ءَ کہ منی دست ءِ کُدو گوں پُروشتگیں ھیک ءَ دیست۔منی سرا باز زھر گِپت ءُ گُشت ءِ;کمھبت تو اے ھیک پُرشتگ اَنت ایشانی مات ترا بدواہ کنت ‘ساھدار ءِ دل ءِ آھ زُوت اَرش ءَ روت ۔بلّک ءِ گپ اُشکونگ ءَ پد منی دل گیش رنج ات۔من پد ءَ کُدّو زُرت ءُ پیسر ءِ جاھ ءَ ایر کُت۔

بیگاھ ءِ وھد ءَ کہ من گدان ءِ تُوک ءَ نشتگ اتاں۔ منی گوشاں مُرگی ءِ پریاد کپت اَنت ۔گوں ءِ پریاد من دیست داں ھمے کُدّو ءِ سر ءَ مُرگ نیشتگ سر ءِ گوں آزمان ءَ کُتگ ءُ پریاد کنگا اِنت۔ من کہ وتی کُتگیں رادی ءَ چی باز دلرنج اتاں۔گوں ءِ ساھت ءِ گندگ ءَ پد منی وسوس گیش بوت اَنت۔

سرجمی شپ بس منی گوں ھمے مُرگ ءُ کُدّو ءِ جیڈگ ءَ گُواست۔ سُھب کہ بوت داں گنداں کُدّو ءِ سر شانتل ءِ نشتگ انگت پریاد کنگا اِنت۔اے ساھت منی زندہ ءِ گرانی ساھتاں چی یک ساھتی ات کۓ منی دستاں چی یک مُرگ ءِ چا وتئ لوگ ءِ گماں پریاد ءَ ات۔ اے ساھت ءِ گندگ ءَ پد من ھمی ماریت کہ وتی لوگ ءَ چی درانڈیھی زند ءِ گرانی آزاب چی مستر ئِے آزاب اِنت۔

4ءُ5 روچ ءَ پد کہ مرگ ءَ وتئ کُدّو پہ ابدی یل کُت ءُ درانڈیھ بوت۔درچک پدا ویران ءُ منی لنٹ اُشک بوت اَنت۔ من وتی گُلامیں چاگرد ءَ کہ چماں پِر دیاں گنداں انچو کہ مئے زند جنجالانی باھوٹ اِنت۔ ھمی داب ما کُل ساھدار آنی زند گُٹ گیر کُتگ۔ ما وتی چاگرد ءِ زیبائیں ساھدار آنی ساھ ءِ گِیرگ تھنا شوک ءِ جُوڈ کُتگ۔ اِچ چُوشین مردم ءِ نیست کۓ ءَ چُنڈی نان ءَ اِنچو مُھتاج بہ بیت کۓ ءَ کسانیں مرگ ءُ ساھدار آنی ساھ ءَ بہ گیپت۔بازیں ءِ پہ وتئ شوک ءُ بازین ءِ پہ تیراندازی ءِ شوک ءَ مۓ گلزمین ءِ زیبائی ءَ لاگتمال کنت۔پدا تھنا ھمے گپ ءَ کنت کۓ ھاوند ءَ مۓ ھاترا ءِ چیز ھلال کُتگ۔

بلے سرپد نیاں کہ ھاوند وتی مھروانی ءَ پدر کنت ءُ گُشیت۔”اِچ ساھدار ءِ پہ وتئ شوک ءُ تیراندازی ءِ ھاتر ءَ بے زند مکن اِت۔ ھر ھما مردم کۓ بے سبب ءَ یک مُرگ ءِ ھم ساھ ءَ گپت گڑا کیامت ءِ روچ ءَ مُرگ ھاوند ءِ دربار ءَ پیش بیت وتی ھک ءِ جُست ءَ چی مرد ءَ گِپت”۔

ما وتی چاگرد ءَ گِندیں کہ شکار باز ھما مردم کن اَنت کۓ واجھ ھدا ءَ ھچ ءِ مُھتاج نکوتگ اَنت۔بس وتئ شوک ءِ ساڈینگ ءَ ساھدار آنی ساھ ءَ گِر اَنت۔ باز ھما مردم ھم ھست اَنت کہ مُدّت ءَ چی درانڈیھ اَنت  گِندگ نہ بنت پہ شکار ءِ شوک ءَ کاینءُ مئے زمین ءِ سر ءِ سھداراں ھم بے لوگ ءُ درانڈیھ کن اَنت۔

پد ءَ ھمے مردم وتی ءِ شوک ءِ آسر کنگ ءَ پد وت ءَ بلاھیں بامرد لیک اَنت۔پہ مڈاھی کسان کسانی ساھدارنی ساھ ءَ گِر اَنت ءُ مۓ کوھ ءُ جنگلانی زیبائی ءَ ابیتکی ءِ سوگات کن اَنت۔

باز رندا من دیستگ کۓ ھمے شیکاری وھدی چہ شکار ءَ واتر بنت۔گڑا اشیانی دست ءُ سانکلانی جُھل چہ ھمی مرگ ءُ ساھدارانی ھون ءَ چی مِسیتگ اَنت۔ اے ساھت ءَ گندگ ءَ پد من پد ءَ ھما مرگ ءُ ویرانی کُدّو ءِ ھیال ءَ روان کہ ایشانی ھم کُدّو ویران اَنت ءُ ایشانی ھم مھروان ودار ءَ اَنت ءِ کد مۓ ھمسپر واتر کن اَنت۔

مارا باید اِنت ءِ سسّا ءُ پگر بہ بیت کہ اے زمین ءَ تھنا مارا وتی دلبند ءِ سرا نہ رودینتگ ھمک ساھدار ءِ زمین سر ءَ زندگی کنگ ءَ اِنت زمین آھاں رودینگ ءَ اِنت دُرست ءِ زمین ءِ چُک اَنت ءُ کَس چہ وتی مات ءَ سِندگ نلوٹ اِیت۔ مارا ھچ ءِ ھک نیست کہ مہ آھانی زند ءَ پچ بگر ءِ ، اے مُرگاں گوں ھوار  ھر ساھدار ،جنگل ،کوہ ، درچک ءُ دار ، ڈوک ءُ ھاک  ھمک آ چیز کہ اے زمین ءِ سر ءَ ودی بُتگ ءُ نَکش اِنت گڑا یک زمین زادگ ءِ سر ءَ ءِ الّم اِنت کہ آ ھَمُک آ چیز ءِ پھازیت پرچا کہ ءَ زمین ءَ گوں بندوک اِنت ءُ اے زمین ءِ  سنگار  کنگ ءِ ھاتر ءَ  جِتا جِتائیں کارِستاں وتی وشی کُشتگ ءُ ھون ریتکگ ءُ اے زمین  ءِ ھق ءَ ادا کنگا  ءَ اَنت۔