ھُون آماچیں دیار ءِ ماھل
نبشتہ کار: مھروان کمبر
دی بلوچستان پوسٹ
جنگ آماچیں دیاراں ھزاراں ھُون چکاریں کسہ ودی بنت، اے کسھانی ھزاراں کارست بنت ءُ داں کرناں اے کارستانی رِتکگیں ھُونانی سان چاگردے ءِ سر ءَ مان انت۔ پدائی ھمل مومن جاھے ءَ گُش اِیت “جِندندری ءِ کسّھانی دگہ کارستے دگہ رنگ ءُ دروشمے اناگہ ءَ سھرا بِیت ءُ پد ءَ مُجّتی نمیری ءِ ھنکین ءَ مئے زرد ءُ جبین ءِ پاھاراں زُبانے بکش اِیت” اِشک دگہ ھچّے نہ اِنت بس سرگنوکی یے۔
چونیں زیبائیں مردم اَنت کہ واب ساچ اَنت ءُ پد ءَ آگاھی ءِ نیام ءَ نند اَنت۔ وتی واباناں زمین ءِ باھوٹ کن انت، جِند ءِ ندر کنگ ارزانیں گپّے نہ اِنت، بلے اشک کہ اندر ءَ بہ سبز اِیت ءُ پگر ءُ لیکھی ءِ دامن ءَ سھرا بہ بیت اے اِشک باز جیڑگ پرمائیت ۔
اے جاوراں ھرّ چمّ ترا جیڑ اِیت ءُ ھر دل اے اِشک ءَ جاگہ ناں جاگھے ءَ دُچار کپ اِیت۔۔ اے اِشک ءِ سپر روچے ناں روچے وتی مانا ءَ پول اِیت۔ سَپر یکّ اِنت بس کارست مٹّ آن کن انت ، شاری ءِ اھد ءَ رُدوم زرتگیں زمین نو ھر زِرد کہ بے مارِشت نہ اِنت ترا جیڑ اِیت۔ تئی جند ندری ءِ ساھت ءُ گلامی ءِ نیام ءَ تپاوت ءِ لکیر ءَ جیڑ اِیت ءُ پد ءَ تئی راہ ءِ مساپر بِیت ۔” کوکارانی نیام ءَ رُستگیں کارست ءَ زانت کہ اے جاوراں من ءَ چے کنگی اِنت ؟
چوناھا ھر مردم ءَ وت ءَ یک تبے ھَست آ ھمے تب ءِ سند ءُ بندیں موسمانی تہ ءَ زند گوازینگ ءَ اِنت، کے ءَ کُجا روگی اِنت؟ کے ءَ چے کنگی اِنت؟ کے ءَ کُجا ءُ چون مِرگی اِنت؟ کس زانت نہ کنت، لَھتیں ھَست کہ آ وتی وابانی ھمراھی ءَ زندگ بوگ لوٹ انت، لَھتیں ھَست کہ آ وتی ھَستی ءَ آجو کنگ لوٹ انت، آ بِھ نہ مِر اَنت بلکیں مدام زندگ بنت اَنچو کہ جوز مارتی گُش ایت” مِرگ ءَ ھر کس مِر ایت بلے ھما کس ءَ کہ ھما جاہ ءَ مِرگی اِنت ءُ ھما جاہ ءَ بہ مِر اِیت آ کدی ھم نہ مِر اِیت بلکیں داں اَبد زندگ مان ایت”
راجی مکسدانی ھاتر ءَ جُھد کنوکیں مردم اے گپ ءَ شر تر زان انت کہ زُلم ءِ دیم ءَ توار چِست کنگ مَرگ ءِ داوت دیگ اِنت ءُ آسر مرگ انت بلے یک جُھدکارے اے گپ ءَ مان نیار ایت مرگ ءَ پہ وشیں دل امباز کنت۔
زار ءِ روس ءِ بِگیر ءَ یک جُھدکارے ءِ پاھو دیگ ءَ ساری ءَ ھمے گشگ بیت کہ لَھتیں ساھتاں پد تئی ساہ گرگ بیت اگاں تو زار ءِ بِگیر ءَ جُھد کنوکیں مردمانی سنگتی ءَ یل ءَ بہ کن ئے گُڑا تو پھل کنگ بہ ئے، بلے اے جُھدکارے ءِ پسّو ھمے بیت کہ ” منی مرگ منی سنگتاں گیشتر جزبگ دنت”
بلوچ راج مرچی ءَ شری ءَ سرپد انت کہ مارا کجام کشک گچین کنگی انت، چی ءَ کہ بلوچ گلزمین ءِ سر ءَ زورگیریں استان مروچی وتی زوراکی ءِ دراھیں سیمسران سر گْوز کنگ ءَ اِنت، گُڑا بلوچ پرچا وتی دستاں بدار اِیت ءُ بس ندارہ بچار ایت، بلوچ ءَ ھم اے ھک ھست کہ وتی گلزمین ءِ رکینگ ءَ گُڈّی سیمسراں سرگْوز بہ کنت۔
بلوچ راجی رھشون واجہ شھید گلام محمد جاھے گُش ایت ”مئے سنگتی گوں مرگ ءَ اِنت ” ھمے مرگ ءَ گوں سنگتی کنوکیں کامریڈاں چہ یکے ماھل اُرپ ء زلان کرد اَت۔
شھید گودی ماھل بلوچ پہ مڑاہ ءُ شان تُنّاپیں ڈگار ءِ موکگ ءَ وتی بچکند چکاریں زند ءَ سر گوز ایت ءُ کبزہ گیریں پاکستان ءُ آئی ءِ واجہ ءَ اے پیگام ءَ دنت کہ ما انگت ھَست ایں ما ترا وتی سرڈگار ءِ مال ءُ مڈّیانی دزگ ءُ برگ ءَ ھلو ھالو نیل ایں تو ستر زُوراکی بہ کن ئے بلے ما تئی دیم ءَ چو تمرد ءَ اوشتاتگ ایں ءُ انگت اُوشت ایں اے گُلزمین سنٹ نہ اِنت، ھزاراں مئے وڑیں بچ ءُ جنک تئی زُلمانی ھساب ءِ لوٹگ ءَ آیاں وتی سراں کپن بستگ تئی زُلمانی تھاریں شپ دائم نہ مان اَنت، آجوئی ءِ بام الم ءَ آسیت، داں جان ءِ ھونانی گُڈی ترمپ ءَ گوں تو جنگ بیت۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسانی درشانی اِنت