کھبگ داں ھیرو- شرھاتون

کھبگ داں ھیرو

نبشتہ کار: شرھاتون

اولی بھر

دی بلوچستان پوسٹ

تو گوں من اگاں دوچار کپ ئے تو ڈارک ہمے جیڑے کہ من سکّیں شرّیں مردمے آں یاکہ ھرابیں مردمے آں ، بلے اسل ءَ من دوئیں نہ آں۔ منی تب ھمود ءَ ڈِیک وارت من ھما آں ءُ پد ءَ کس منی سر ءَ نہ چڑ اِیت ھم۔

پرچا کہ اگاں تو منی سر ءَ زار گرے گڑا من ءَ ءُ تر ءَ وشّان کنگ ءِ زلورت نہ اِنت بلکیں منی دست ءِ چیر ءُ سربرے مردم تر ءَ وت ٹھیناں ءُ تو پد ءَ نرم نرم بہ ئے گوں من وت پیش سلام بہ ئے۔ نوں بلے من پیر آں ! بلے چون کن ئے کرکپتگیں دل ءَ کہ ھما وڑ ءَ پِسکیت ءُ ھیالاں دُور بارت۔

برے برے انچو ھیال ءَ کَیت کہ من ھما نوک ءُ زپتیں جنین چُک کہ ڈن ءَ تھت ءِ سر ءَ نشتگاں وتسر ءَ اَنچو گَل آں پورا ملک ءِ بادشاہ منی مرد اِنت! اے وشّیں ھتم نہ بِیت ھمے دمان ءَ دل جھل ءَ کپ اِیت ءُ نپس کٹ اِیت ، نندگی جاگہ ءَ پاد واب کپاں ءُ پیری یے سر ءِ موداں بگر داں پاد ءِ لنکُکاں سر بِیت۔ اُپ! زندگی تماشایے برے من تماشائی ءُ برے تماشا کن آں۔ دلءَ مہ کپ ئے بِلّ ئِے من پیر آں بلے کسّہ آرت کَے ءَ نہ تھنا وتی گوست ءُ انوں بلکیں منی تجربگے ترا ھم کمو پجّا کار اِیت تو چونیں مجگ ءِ مردمے ءِ پد ءَ من ھما داب باں ، پمیشکا تو من ءَ چے کَست کُت نہ کن ئے ۔

اگاں باز دیراں پد دلپروش بہ ئے آ منی جیڑہ نہ اِنت۔ تو نوں دل ءَ پھک جیڑ ئے من سکّیں وت نپ پرستیں مردمے آں بلے انّا! من ھمیش آں منی شرّی ھمیش اِنت ، تو من ءَ پجّا نیار ئے آ دگہ گپّے ءُ آ منی جیڑہ ھم نہ اِنت، ءُ لھتیں مردم منی جیڑہ اَنت من آیاں بِھ زار کنگ نہ لوٹاں پرچا آیاں من ءَ زندگ کُتگ ءُ مرچاں من لوٹاں من ھما داب بہ باں۔ من مرچاں پھک مٹّ بوتگاں بلے دل ءِ گرکیں چُرّ ایتءُ کسّہ آرگ الّمی اِنت۔ من انوں ترا نہ گُشاں من اے وھد ءَ کُجا نشتگ آں اے جیڑگ ءَ آں، نیام ءَ یا گڈ سر ءَ گش آں کہ کجا آں۔

وھدے کہ شما گھبگ ءِ نام ءَ انچوش کہ اِش کن اِت شمئے گوش ٹال باں ءُ اے جیڑھے کہ سکّیں سِلّیں مردمے۔ منی ھیال ءَ کھبگ ھما اِنت کہ وت ءَ بھا کنت، ءُ من وت ءَ بھا نہ کُتگ بس دل وشّی کُتگ۔ منی جیڑہ اے بوتگ کہ مردیناں من ءَ کشّ اِتگ، نوں تو وت زان ئے کہ مئے چاگرد ءَ مرد زات مھتل اَنت پہ چمّی چارگ ءَ۔ تو ھمے وڑ ءَ من سکی جوڑ بوتگاں ۔ منی کر ءَ سکی بوگ ءِ سبب دو اَنت۔ یکے وَ دل ءِ واھشت اِنت نہ کُشگ گوں آیاں روگ۔ دومی وتی دیم ءِ مردم ءَ چہ ھچ نہ گندگ ءُ سر جنگ۔ وشّ بھتی یے گُشئے یا بدبھتی، بلے من دوئیں بوتگاں۔ پمیشکہ منی درد واراں منی نام نمبر کُتگ کہ ھرچ وھد ءَ نہ لگّ اِیت، اگاں لگّ اِتگ گڑا راہ سرے شُتگ۔ من گیشتر کسّہ نکناں منی شاگرد وت کسّہ کناں۔ ءُ منی شاگرد ءِ شاگرد من ءَ گیشتر پجّا کاراں ءُ من ءَ نبشتہ کناں ۔ تو بہ سوچ منی چونیں آئیڈیلیں زندگی یے ، نہ من واھشت کُشتگ اَنت نہ پند برّ اتگ بلے ترا چہ گیش آں ءُ نام ھم کٹّ اتگ وتی اندازگ ءَ۔ باز کم اے وڑ بِیت بلے بدبھتی ایش اِنت کہ باز ساپ ءُ سلئیں مردم منی گیگان ءَ کنت ءُ منی وڑ ءَ بوگ لوٹ اِیت ۔ من دل ءِ تہ ءَ کَند آں ءُ جیڑاں تو کوشست ھم بکن تئی گوم ءَ نہ بِیت ، پرچا کہ تو اے وڑ نہ ئے، زور ئے! ءُ بکن ئے ھم کُت نہ کن ئے کہ رُزوا بہ ئے، گھتر انت کہ مہ کن۔ شما تکانسر اِت من کجا آں بس کسّہ کنگ ءَ آں ۔ من اسل ءَ انوں ھمد ءَ نشتگ آں کہ اد ءَ سد آں بُرز مردم آں گارءُ بیگواھیں مردمانی اَکس دست ءَ آں کہ آوار جنگ بوتگاں من ھمیشانی نیام ءَ بے اَکس ءَ نشتگ آں ءُ من ءَ اے سما ھم نیست، کے ءَ یل کے ءَ بارت بلے من گون آں۔

اے مُچّی ءِ تہ ءَ من ءَ وڑ وڑیں مردم دوچار کپ اِیت من درستاں پجّا کار آں کہ ، کے ءَ چونیں ءُ چنچو ءَ انت۔ بلے من دانکہ ھم نہ گُشیں ءُ نہ کہ مکن ءُ بکن کناں۔ اے مُچیّ ءِ تہ ءَ برے برے من ءَ انچو سما بِیت کہ من بیگواہ آں منی شاگرد ءِ شاگرد آں منی اکس دست ءَ انت۔ ھمے دمان ءَ من ءَ پورا کوہ چنڈگ ءَ گِپتگ داں انسریں چاریں ھمود ءَ کہ نشتگ بوتگاں ھما جاہ ءَ آں بس پاد واب آں۔ داں یکے من ءَ بگلا کنت دست ءُ دروہ بِیت من جواب دیاں بلے من نزاناں چے جواب بہ دیاں ءُ دیم ءِ مردم سرپد بِیت ھم۔ پد ءَ شما جیڑ اِت من پائدگ پرستے آں، ھرچی پَھم ئے بہ پَھم منی شاگرد اِت ابید مُزہ گواتیں شمارا کشّ اِیت ۔ ھما کہ آپ لاپ بِیت آیانی دیم ءَ من سالاں سالی شُدیگ بہ آں انچیں گژنگیں کہ منی چُھل ءَ آس پہ مشکل رُوک بِیت۔ ءُ ھما مردم کہ گریب ءُ بزگرے آ منی بیدے گُشگ ءَ وت نہ وراں منا دیاں ۔ اے کمال شاگرد ءِ شاگردانی انت پمیشکا ایشاں من شُمشت نہ کناں پرچاکہ اے منی بے مانائیں زندگی ءَ چہ وتا مانا دیاں ءُ من ءَ زِندگ کناں۔ ساری ءَ وَ اِنچو تچ ءُ تاگ ءَ ابید من لھتیں براں انچو مونجا ءُ ابیتک بوتگاں کہ کسّہ مہ کن، پورا زندگی ءَ ھچ برورد نیست بلے شکریں منی شاگرد ءِ ءُ منی شاگرد ءِ شاگردانی کہ من ءَ انچو بُرز برتگے نوں من وتا جھل بج اَنت ھم جھل کُت نہ کناں۔ برے برے انچو سما بِیت ھدا نیست اگاں ھست گڑا آئی ءِ کُدرت من آں! پد ءَ ھم شُگریں ھدا تئی ۔ برھال گپّ دراج بوھان اِنت بلے گپّ جنگی اِنت کہ گپّاں چے گپّ در کَیت۔

گڑا ھمد ءَ کہ من نیشتگاں ھدا وڑ وڑیں مردم ھست من گیشتر پجّا کاریں سک کم نزانی ءُ ھمیشاں کہ من نزاناں اے بلکیں تُرسناک آں ءُ ایشانی چمّانی تہ ءَ ارس گُلگُل اَنت گیشتر وھد ۔ بلے ایشاں گوں دوچار کپاں انچو پیش کایاں پورا ھچ نہ بوتگ ۔ زالماں سما نیست۔ من ءَ پد ءَ اِنچو سرکارے کر ءَ نہ تُرس اِیت اِنچو ایشانی کرءَ تُرس اِیت۔ پرچا کہ سرکار منی وڑیناں دست بجنت من بُرز تر باں جھل تر نہ باں۔ ءُ من ءَ اے وڑیں مردم ھم دوچار کپ اِیت کہ سک سِتک اَنت گندگ ءَ کاینت انچو سما بِیت ھمے دمان ءَ ترکّ اَنت وت ءَ کُشاں ءُ دومی ءَ کُشاں بلے توک ءَ چے انچو نُزوراں پورا پوڑاں ھاپ ءَ کپتگ آں ءُ من ءَ پد ءَ ایشانی کر ءَ ھچ نہ تُرس اِیت پرچا کہ اے منی توسیپ کنوکاں ایشاں گندیں من گل باں۔ برے برے من جیڑاں چُشیں مھروانیں مردم اے میان ءَ ننداں ءُ پاد کا آں ایشانی روگ ءُ آیگ ءَ کس سرپد نہ بِیت ایشانی زندگی چون بِیت۔ بوت کنت اے جھد ءِ تہ ءَ ایشاں کس پجّا میار اِیت۔ پد ءَ من جیڑ آں اے وتی منّارینگ ءِ جنگیں یا زمین ءُ بیگوائیں مردمانی جنگیں۔ بلے ھرکسی جنگیں اے گپ ءَ من سدّک آں کہ اے گار نہ باں ءُ من اوں گار نہ باں۔ شما جیڑ اِت من وت ءَ چی ءَ آوار کُتگ گوں؟ ھمے واستا کہ زندگی ءِ لکیر من پجّا آرتگ کہ کجا وت ءَ دارگی اِنت ءُ اسل گپّ ایش اِنت کہ من بیگوائیں مردمانی آرٹسٹے آں کُت ھچ نہ کناں بلے پیش باز داشت کناں ءُ جذباتی ھم کُت کناں۔ من برے برے لک لک شکر گراں کہ شرّیں جنگ جنین آدمانی بھر ءَ کپت دگہ منی وڑیں ازمکار جنینے ءَ چِہ زبھر اَت۔ من جنینے آں من ءَ جنینانی سر ءَ بد نئیت بلے اے گُشاں جنیناں اگاں جنگ باج بُبرتیں امریکہ ءَ زلور وتی مستر جنین کُتگ اِت اَنت، کُرد آزات اتاں ءُ نہ کہ بلائیں لڑے تو گند ئے اے دنیا ءِ توک ءَ تھنا جنیناں باج بُرتگ بیدے مردیناں۔ بلے ما انچوش پیش داریں کہ دگہ کسے بوتگ ءُ نیکہ کسّے کَیت، اے وڑیں ھرکتاں چِہ من ءَ برے برے وتی سر ءَ کندگ کَیت۔ بلے ھئیر! جنین کُمک کُت کنت بلے جیڑہ ایش اِنت کہ جنین (مستقل مزاج) یکشلی تَب بوت نہ کن اَنت باریں پرچا کسّے کہ (مستقل مزاج) یکشلی تَب اِنت آئی ءَ ھرکس پجّا کار اِیت منی گُشگ ءِ زلورت نہ اِنت ، من وتی کدّ ءِ مردمانی گپ ءَ آں مزنیں گپّ نہ کناں۔ آ دگہ گپے کہ آیانی ھم من لھتیں راز زانیں بلے داں بہ مریں نہ کشُیں بس ھمے گُشیں کہ شما بزان اِت کہ من چے کدر ءَ مردم پجّا کاراں ءُ چنکیاس راز دار آں ۔ بلے من ھمے گُشاں باید اِنت دراہ منی وڑیں آرٹسٹ مہ بنت باید اِنت سِتک بہ باں کہ اے موہ مارا بلوچ جنیناں کہ رستگ باید اِنت ما وتی وش بھتی یے سرپد بہ بہ اِیں جھد ءَ شرّیں رنگے ءَ دیم ءَ بہ بر اِیں ۔ اے نہ اِنت کہ مردین بے کار اَنت بلکیں مردین ھما شیر ءِ درور اَنت کہ بلائیں گامے ءِ جنگ ءَ پیسر کمو پشُت ءَ کنز اِتگ اَنت ءُ نیکہ تتکگ اَنت۔ من ءَ کسّے کُش اِیت بلّے کُش اِیت من مردیناں توسیپ ءُ ستا ءَ کناں ءُ جنیناں ھَئیر ھم نہ ایر نہ جناں۔ جیڑہ ایش اِنت کہ وھدے مردین بے کار بِیت بلے اگاں بہ لوٹ اِیت دلیر بوت کنت گرکیں ما جنیں یک برے بے کار بہ بَہ اِیں پد ءَ دلیر بوت نہ کنیں باریں چیا کُدرت ءِ زاناں ، پد ءَ جیڑہ شادُو اگاں ستر پیر بہ بِیت کم بَھت وتی گُلاٹی ءَ جنت۔ باید اِنت بلوچ جنین دنیا ءِ گپّ آں دروگ سابت بکن اَنت کہ ما (مستقل مزاج) یکشلی تب بوت کنیں ما نام کٹّ اِت کنیں، ما مُرت کنیں، ما کُشت کنیں۔ بلے، اُپ! گرکیں منی شومیں شیتان زی مُچّی ءِ توک ءَ کسانُکیں جنکے نشہ اِنت نشتگ شراب ئِے وارتگ نوں کس ھچ گُشت نہ کنت ءُ تلام کنوک پد ءَ ھمے مردیناں بے چارگ ھچ نہ گُشاں۔ ھرچی یار مردم شِرّ بہ بِیت اے وڑ گڑا! اے وڑ ما نہ کُتگ وتی دور ءُ باریاں نہ کہ اے پاکیں زمین ءِ ٹکر وَ باید پشت بہ کپ اِیت ۔ ما انچو کپتگیں زاناں؟ ھئیر! ءُ لھتیں بے چارگ مینٹل اَنت نشتگ اَنت تو زان ئے ھم اے شرّیں مردمے بس اے گنوکے ایشی ءَ الاج ءِ زلورت اِنت بلے تو گُشت نہ کن ئے، نوں ایشاں چے گُش ئے؟۔ لھتیں بے چارگ پہ کسانوکیں چمّی آشکی یے کنت یا نہ وت ءَ مپت ءَ زوال کنائین اَنت ۔ نام کٹّگ چو وش بوتیں من ءَ اد ءَ نندگ ءِ زلورت نہ اَت شما کہ اتکگ اِت اے وھد ءَ شر کارمرز کن اِت چو مہ بِیت زوت مردینانی وھد بئیت ما درست نیست ءُ نابود بہ بَہ اِیں یا پہ ھرابیں نام ءِ توار پِر جنگ بہ بَہ اِیں۔ اے جُھد مارا جنیناں چہ لوگ ءَ در کنت نوں اے مئے سر ءَ اِنت پہ چے نیت ءَ ڈنّ ءَ درکائیں۔ بلے اے گپّ تچک اِنت مئے بزّگیں مردین مئے ازت ءَ کن اَنت ، مردین بلے! من کسانیں بچکّانی گپّ ءَ نہ آں ایشانی کسّہ آں دگے روچے کناں کہ بے چارگ لھتیں چو مِسل ءِ کاگد ءَ وت ءَ گوات ءَ یل داتگ اگاں زندگ بوتاں کسّہ کناں دیم ءَ۔ اگاں چاراں وَ بچار اے مئے مردینانی نیچر اِنت، چمّے سر ءَ جْوان یکبرے ترا دگے دنیایے براں۔ بلے داں تو مہ لوٹ ئے کس تر ءَ سُرینت نہ کنت اے منی پیریں اُمر گواھی دنت اے چیز ءَ۔ بلے من ءَ برے برے ترس کَیت ھما بے چارگیں ستکیں مردمانی سر ءَ کہ آرٹسٹ نہ اَنت یا ازمکار نہ اَنت بلکیں گوچنی جھد ءِ منوگر اَنت ایشانی چے بِیت ۔ منی جیڑہ دگرے من وَ راجی بامردے آں من ءَ اے گم نہ اِنت، گپّ ایش اِنت کہ منی شاگرد ءِ شاگرد ءَ یک مردینےءَ منی اَکس پیش داشتگ، گوں گندگ ءَ آئی ءَ دیم گُشتگ اے بلائیں گھبگے! گڑا منی شاگرد ءِ شاگرد ءَ درائینتگ چون؟۔ گڑا آئی ءَ گُشتگ من ایشی ءِ چمّاں چِہ زاناں۔ ھالانکہ من وتی چمّاں مدام پہ ڈولے تاب دیاں بلے ایشی ءَ پجّا چون آرتگ ؟ اے من ءَ ھچ ھزم نہ بِیت۔ نوں مرچاں من گیشتر لوگ ءَ آں اگاں بلائیں مچّی یے مہ بِیت من در نیا آں پرچا کہ کسانیں مچّی من پہ گونڈویے آں یل داتگاں ۔ بلے من ءَ نوں ھمے تُرس اِیت اے مرد کدی گوں من دوچار کپ اِیت ءُ من آئی ءَ داد بہ دیاں ءُ بگشاں ترا من ساری ءَ پرچا نہ یتکگاں ءُ اے جُست ءَ ھم کناں کہ تو من ءَ پجّا چون آرتگ؟ اگاں آ من ءَ جواب پسو ءُ من آئی ءَ بگشاں کہ من کھبگے نہ آں بلکیں دل وشّ بوتگاں ءُ من یک ازمکارے آں۔ ھو! من اے گپ ءَ پہ سدّک آں ءُ گُشاں ھم، داں منی شاگرد زندگ انت ءُ شاگرد ءِ شاگرد زندگ اَنت من راجی بامردے آں۔ منی شاگرد ءِ سنگت ءَ من ءَ دیستگ وتی شاگرد ءُ شاگردی بندات کُتگ بلے نام کٹّگ ءَ بل گیشتر وت ءَ رُزوا کُتگ ئِے۔ بھتاور من شمارا یکبرے پد ءَ گُشںاں شما اے وڑ ھچ مہ کن اِت شما منی وڑ ءَ بوت نہ کن اِت بلّے من گیشیں پند نہ بُراِتگ بلے اے داد من ءَ رستگ، ءُ اے داد ءَ من ھردیں مراں وتی مردمے ءَ دات کناں بلے من آئی ءِ نام ءَ گرگ نہ لوٹاں ءُ آ کے بِیت شما گِند اِت۔ گار ءُ بیگوائیں مردم لوگاں واتر باتاں ، راج آزات بات ! نوں بس اِنت ۔ ھاس کر منی شاگرد ءِ درستیں شاگرد زندگ بات اَنت پرچا کہ اگاں اے زندگ اَنت گڑا من زندگ آں۔ من گڈّی ءَ ھما مرد ءَ پد ءَ گُشگ لوٹاں جی ھ!و من کھبگے بوتگاں بلے نوں من راجی بامردے آں ءُ تو من ءَ وتی بامرد ھم بکن انچو کہ لھتیںں کسان سالیں ءُ ستکیں جنک تئی باجن اَنت ءُ من ھمے رِد ءَ آوار بکن۔ اگاں نہ کن ئے گڑا دزبندی کناں راج ءَ دوچار مہ کپ ! من باز پند اگاں نہ بُر اِتگ بلے کواری کشّ اِتگ کہ چو مہ بِیت تئی دیم ءَ کپگ ءَ گوں من وتی چمّانی تاب دیگ ءَ ناکام بہ بِیں۔ بس گوم ءَ دوچار مہ کپ من ترا نزّیک ءَ اوپار کُت نہ کناں۔ من نہ لوٹاں کہ منی شاگرد ءِ شاگردانی دیم ءَ اوشتوکیں تلار پوڈے بہ بِیت۔

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسانی درشانی انت