مُجاں گپتگیں اکس
نبشتہ کار : زیشان زھیر
دی بلوچستان پوسٹ
ابا جان مُدامی ءِ وڑ ءَ وھدیکہ تو گیر کا ئے گُڑا من جُھد کناں کہ تئی دوری ءَ چیزے نبشتہ بکناں بلے تئی داتگیں مھر نبشتہ نباں ھر ھما ساھت یات کیت کہ گوں تو گوستگ بس تھنا بژن ھمے بیت کہ اے ھستی ءِ وھد ءِ ھُدایاں ترا چہ مئے میان ءَ بُرت ءُ وتی بندیگ جاہ ءَ بند کُت وھد روان اِنت نوں ترا نُھ سال ءَ گیش اِنت کہ تو زورآور ءِ بندیگ جاہ ءَ بندے بلے باور کن تئی ودار ءَ ما انگت نشتگ ایں مئے زند ءِ ھمُک وشی بے تام اَنت-
مُدام مارا تئی مُجاں گپتگیں اکس کہ ساہ ءَ بندوک اِنت ھمے اکس مارا گون اِنت ءُ ما برے یک دَرے ٹک ایں تئی شوھاز ءَ کناں گوں ھمے اُمیت ءَ کہ تو کا ئے گوں تئی آیگ ءَ ابا جان مئے لوگ ءِ سجئیں وشی ھم چہ بندیگ جاہ ءَ آجو بنت آبا جان زویا مُدام من ءَ ھمے یکیں ھبر ءَ جُست کنت کہ دُرستانی پت ھمدا اَنت منی پت کُجا انت؟ دُرس وتی پتاں ابو گوش اَنت من کے ءَ ابو بگوشاں ؟ اے ائید ءَ منی پت کیت؟ من مُدام دُروگ بستگ ءُ گوشتگ کہ ابا الم کیت یک روچے او دُرستانی وڑ ءَ تو ھم پد ءَ ابو بہ گوش ءُ توار بدے-
ابا پد ءَ ائید پیداک اِنت بلے من نزاناں اے رندی من زویا ءِ جُستانی پَسو ءَ چون بدے آں ابا جان من وھدے تئی ترانگ ءَ کپاں من مُدام ھمے ھبر ءَ جیڑان ءُ وت ءَ تسلی دیاں کہ منی وڑ ءَ دگہ ھم چُشیں مردم ھست کہ وتی کسے اے ودار ءَ نشتگ بلوچ ءِ ھمُک لوگ اے وھدی ھُدایاں چہ وتی زوراکیاں تاوان داتگ اے درد تھنا منی جبین ءِ توک ءَ نہ اِنت اے آس تھنا منی لوگ ءَ روک نہ اِنت اے آس ءَ بازیں لوگ ستکگ انت آبا جان بچار من چینچو بیوس ءُ لاچار آں ما زان ایں مئے ھما مردم کہ مئے ساہ ءَ گوں بندوک بوتگ مئے لوگانی چراگ بوتگ اَنت مئے ھما مردم اے وھدی ھُدایاں وتی زندانانی توک ءَ بند کُتگ اَنت بلے ما نہ دزرس ایں ما بیوس ایں بلے مئے اے بیوسی یک روچے الم اے وھدے ھُدایاں گُٹ گیر کنت آبا جان ما تئی وداریگ آں ھُدا اے ودار ءَ زوت سرجم بکنت ءُ تو زوت آجو بات ئے گوں کُلیں بندیگاں ھوار-
“اتک ائیدے پد ءَ ارس ءِ گوارینگ ءَ پہ زیپ ءِ دلانی تاپینگ ءَ”
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔