زاھو کاگدے راھی کن
نبشتہ کار: ماھزمین بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
انّوں شپ وتی آسری پاساں رس اتگ اے ساھت ءَ من جیڑگ ءَ اَں آگاں زاھو کاگدے نبشتہ بہ کنت گُڑا پہ کَے ءَ کنت؟ پہ مات تسلیم ءَ ، پہ پاتو ءَ ، پہ ھکیم ءَ ، پہ بلوچستان ءَ ، پہ کَے ءَ ؟
آگاں نبشتہ بہ کنت گُڑا چی گُش اِیت ؟ بلوچستان ءُ بلوچ ءِ جاورانی سر ءَ گپّ جنت؟ بلوچ ءِ بزّگی ءُ بے وسی ءَ گپّ جنت ؟ اگاں اناں پہ امّا تسلیم ءَ گُڈّی کلوھے اگاں پہ ھکیم ءَ مھر ءُ تسلّھے ؟
من انچو زاناں تو ھرکس ءَ کہ بکن تئی اولی گپ بلوچ ءُ بلوچستان بیت، بلوچ زند بلوچ ءِ وشھالی بلوچ ءِ جُنز چیاکہ تئی زند ءِ کُلیں تگ ءُ تاچ بلوچ جیڑہ ءِ کِر ءُ کش ءَ بوتگ اَنت-
بلے دُرستاں چہ پیش زاھو من ترا ھال دیگ لوٹاں کہ اینچو روچ گوزگ ءَ پد ھم من ھِچّ باور کنگ ءَ نہ اِنت کہ زاھو تو رپتگے یا کہ نوں تو گوں ما نہ اے او اے ھم راستی یے کہ من باور کنگ ھم نہ لوٹاں
بلے زاھو مارا سوچ ھکیم وَ چارگ نہ بیت ، انّوں اگاں کسّے ھکیم ءَ بہ گِند اِیت آ زانت کہ ھکیم ءَ را تئی گم ءَ چوں پروش داتگ ءُ ھلاس کُتگ زاھو تو وت بہ جیڑ آ کُجام کار بوتگ کہ شما آواری ءَ نہ کُتگ آ کُجام ھند بوتگ کہ شما آواری ءَ نہ گول اِتگ گُڑا چُشیں ساھتان تئی چوشیں روگ چہ کیامت ءَ کمتر نہ بیت تو زان ئے برے برے من ءَ شُمئے سنگتی ءِ سر ءَ زھر کیت ءُ برے برے پکر ھم بیت زھر اِے وجہ ءَ کیت کہ باید اَنت بلوچستان گونگین ءُ جنگ اماچیں زمین ءِ سر ءَ مردُم چوش نزیک ءُ آوار مہ بنت کہ پد ءَ سگ اِت مہ کنت ءُ پکر اے واجہ ءَ بیت کہ اِے تیزگامن دُنیا ءِ توک ءَ مرچی باند ءَ کے انچو مکلس وپادار ءُ مھروان بیت؟ شما بوتگ ءُ پیش داشتگ شما سنگتی ءُ مھروانی رھبند سرجم ءَ گیشینتگ ، زاھو تئی روگ ءَ پد تئی دُراھیں سنگت پیش ءِ وڑ ءَ نہ اَنت ھو اے راستے کہ کسّ پہ کسّی روگ ءَ نہ مِر ایت بلے زاھو تو گوں وتی رپتن من ءَ ھمے سما کنائینت کہ بگندے کس نہ مر ایت بلئے لھتے مردُم الم چورہ ءُ ابیتک بیت ترا چہ پد تئی سنگت ھمئے داب ءَ انت
کسّ پیشے داب ءَ جلوہ دیگ ءَ نہ اِنت ھرکس ءَ بِگند گُشے لُنٹے ھُشک اَنت ءُ ھلاس اِنت۔زاھو! گپّے زان ئے؟ تئی گیشتری سنگت تئی گُڈّی دیدار ءَ گوں کپتگ اَنت ءُ بازینے تئی گُڈّی وابجاہ ءَ بلے من نہ زِند ءَ ترا دیست ءُ نیکہ تئی گُڈّی وابجاہ ءَ اَتک کُت ، بلے انچو گُشاں من ترا سرجم ءَ زانتگ اَت زاناں نسیب ءَ نیست اَت کہ ترا بہ گِنداں بلے ما وَ چونھا ھرچ گپّ ءَ نسیب ءَ ملامت کن ایں بلے ھیر-
زاھو تو سرپدے ؟ ھمے ھونی اِیں دگّاں مرچی دگہ بیست ءُ ھشت بلوچ وارت آھانی اِے ویل ءِ ھال من ءَ رس ات من تئی ترانگ ءَ کپتاں تئی ھمے توار منی گوشان کپت “ھئو استاد گُلامی اَنت “ زاھو ھمئے ویل ء تہ ءَ نودربر ، اُستاد شرّیں ءُ پگری سنگت ءُ مئے گونڈل ءُ زالبول ھم ھوار اِتاں ، مُدام کہ ما گُشیں اے دُراھیں آزاب مارا اِیردستی ءَ سوگات کُتگ اَنت گُڑا برے برے لھتے سنگت گُش اِیت کہ ناں شُما ھُدائی موت ءَ ھم سرکار ءَ میار یگ کن ئے بلے زاھو تو اگاں اِدا بوتینے تو تو الم ھمے باوست چست کُتگ ات ءُ ھمے پسّہ داتگ اَت کہ آگاں بلوچ اسپتالے ءِ تہ ءَ مِریت ، دگّ ویلے ءِ آماچ بیت یا کہ تُنّے ءُ گُژنے کُشیتے ایشی زمّہ وار ھم ریاست اِنت اگاں بلوچ ءِ یکّ پِگری سنگتے چہ ما بہ سِدیت آ گَل کنت بلے مئے روچے باریں چنچو چنچو مردم یکّیں ویلاں رو انت ءُ بیران بنت پرچاکہ تو گلامے ءُ اے اِیردستی ھما وھد ءَ داں برجاہ بیت کہ تو اے گلامی ءَ منّ ایں-
زاھو ! من کہ گوں تو گپّ کنگ ءِ ھاتِر ءَ پہ تو نِمدی ءِ نبشتہ کنگ ءِ جُھد کُت گُڑا منی گور ءَ پہ گپّ کنگ ءَ سرھال ھمیش اِتاں ، بلے گُڈسرا یکبرے پد ءَ ترا ھال دئیگ لوٹاں کہ بے تو ھِچّ ندارگ آ وڑ نہ اِنت ءُ ھِچّ کسّ پیشی ئیں داب ءَ جلوہ دئیگ ءَ نہ اِنت من دل ءَ سدّکاں آگاں تو من ءَ کاگدے راھی بہ کن ایں گُڑا تو بلوچ ءِ جیڑہ ءِ سرا الّم گپّ کن ایں، تو الم گُشے ھئو استاد گُلامی اِنت ادا ھرچیز بیت ، دانکہ تو گپ نہ کن ئے آواز چست نہ کن ئے اِے سسٹم ترا جون ءَ ابید ھچ نہ دنت- زاھو تو ھمودا ھم مھروان بات ئے-
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔