مرگ امبازیں شاری
نبشتہ کار: مھروان کمبر
دی بلوچستان پوسٹ
مرگ راستی یے، اے گیدی ءَ کہ ھر ساھدارے ودی بیتگ آ الّم یک روچے مرگے کُچّلیں تام ءَ چشیت ھما روچ ءَ کہ دنیا ءِ تہ ءَ اولی انسان ءَ وتی کدم ایر کتگ بگر داں انیگ ءَ چنچو کس ءَ وتی دنیا ءِ سپر جتگ ءُ شتگ اَنت بلے کس کس ءَ یات نہ اَنت بس چندے نام اَنت کہ ابدمان اَنت۔
آرنسٹ ھمینگوے گش ایت “ ھر مردم ءِ زندگی ءِ ھلاسی یکیں وڑ ءَ اِنت بس یک چیزے ھَست کہ یکے ءَ چہ دومی ءَ جتا کنت آ اِیش اِنت کہ اِشی ءَ زندگی چون گوازینتگ ءُ آ چون مُرتگ۔”
فرینکلن جاھے گُش ایت ”کہ اگاں تو لوٹ ئے کہ مرگ ءَ چہ پد من شموشگ مہ باں گڑا تو اَنچیں چیزے نبشتہ بہ کن کہ مردمے بہ وان اَنت یا کہ وتی زند ءَ یک انچیں کارے بہ کن کہ مرگ ءَ پد ھم نمیران بہ بہ ئے ءُ نبشتہ کار تئی سر ءَ نبشتہ کنگ ءَ لاچار بہ بنت۔”
چونائی ءَ انسان یک ابدی زندے ءِ شوھاز ءَ اِنت آ مُدام ھمے لوٹ ایت کہ من مرگ ءَ چہ پد ھم نمیران بہ باں۔
“سُکرات”ءِ زھرانی نوشگ وت اے گپ ءِ گواھی ءَ دنت کہ آئی ءَ گشتگ اَت ” کہ من اگاں اے زھراں مہ وراں درانڈیھ بہ باں گڑا کس من ءَ یات نہ کنت”-
گُش اَنت مَرگ اگاں سرون ءَ بہ اُوشت ایت ءُ تو زندگ بوھَگ بہ لوٹ ئے گڑا یک راھےِ پہ تو ھَست، آ اِش اِنت کہ تو پیسر ءَ مرگ ءَ وتی امباز ءَ بہ زیر ءُ مرگ ءَ اے موہ مہ رس ایت کہ ترا ساری ءَ امباز بہ کنت۔
“زندگی ءِ شوھاز ءَ مرگ ءِ واک ءُ پیسلہ ءَ پِگر ءُ لیکہ ءَ چکاریں بھادُر ءُ وتن ءِ گْواچِنیں آشِک کن اَنت، مروچی اگاں بلوچ گوستانک ءِ تاکاں بہ لیٹین ایں گُڑا مار ءَ ھزاراں اَنچیں نام گندگ ءَ کیت کہ آھاں مرگ ساری ءَ اَمبازاں زرتگ ءُ مرگ اے موہ نہ داتگ کہ آھاں اَمبازاں بہ زیر ایت، وتن ءِ بانُک شاری بلوچ چریشاں یکّے اَت کہ آئی ءَ ماتیں وتن ءِ ھاک ءِ وشبو نہ تھنا مار اِت، بلکیں ھاک ءِ وشبو ءِ واستا وتی زِندمان کُربان کُرت ءُ ابدمان بوت۔”
شاری ھما کتاب اَت کہ آئی ءِ ھر تاک ءِ سر ءَ وتن، وتن ءِ مھر، گھگیری نبشتہ اَت، آ گُلامی ءِ درد ءُ رنجاں چہ آشنائیں انسانے اَت، آ ڈان کوئیکزوٹ ءِ جادوئی کسھانی ھما کارست اَت کہ وتی سپر ءِ میان ءَ ھزارانی کَچ ءَ ھژدی ءَ، شیر ءُ پُلنگاں گوں جنگ ءَ اَت، بلے شاری ءِ ھژدیا اسلی اِت اَنت۔۔
آ یک انچیں جنگولیں شیرزالے اَت کہ اَھد ءِ زوراک ءِ دیم پہ دیم ءَ اُوشتات ءُ گھگیری ءِ چراگ ئِے بالینت، آئی ءَ وت ءَ یاتانی منگیراں نادینت ءُ ابدمان بوت، آ یک اَنچیں جون آپ آرکے اَت کہ آئی ءَ لُٹ ءُ پُل ءِ بِگیری ءَ گل وتی چیدگ جوڑ کُت، آ یک اَنچیں آشوبی گواڑگے اَت کہ وتی ھُونانی وشبو ڈیھ ءِ زید ءُ ملپداں شنگ ءُ تالان کُت۔
شاری ءِ ودی بوھگ ءَ پیش آئی ءِ وتن گُلام کنگ بوتگ اَت، آ ھر روچ ھمے گُلامی ءِ آس ءَ سُچگ ءَ اَت، آ ھر رُوچ گُلامی ءِ ھلاس کنگ ءِ توجیل ءَ سازگ ءَ اَت۔ آ ھر روچ پگری دروشم ءَ رُدان اَت ءُ آئی ءِ گُلزمین ءَ گون اِشک گیش بوُان اَت۔ گُلزمین رُوکیں کندیلے اَت کہ گُلامی ءِ بے براھیں رنگاں تامور کُرتگ اَت بلے آ ھما بالو اَت کہ مرمرانکیں رُژن ءَ پہ ھم شیدا اَت ءُ وتا کُربان ئِے کُرت۔
شاری بلوچ جنگانی موسم ءَ لڑ ءُ بار کتگیں بے لوگیں مردمانی بْرمشے اَت، گلامیں راج ءِ توارے اَت، گار ءُ بیگواہ بیتگیں مردمانی چڑکھے اَت، توار ھاموش نہ بنت ءُ بْرمش بیران نہ بنت، گوں زِر ءِ چولاں، گوں گْوات ءِ شیکّگاں، گوں مُرگانی الھاناں ھوار بہ اَنت ءُ تاں ابد مان اَنت۔
آ چہ وھد ءَ پیسر اَچ ما جُتا بوت، نیم بندگیں سوتے ءِ دروشم ءَ، نہ سرجمیں زندگی ءِ کسھانی وڑ ءَ، ھما کسہ کہ انگت آئی ءِ یک درے ھم ھلاس نہ اَت ءُ آ چہ ما جُتا بوتگ اَت۔
ھردیں تیاب ءِ لمب ءَ زِر ءِ بیتواریں چُول پُرش اَنت گُڑا آ مارا بے کساس گیر کیت، آئی ءِ وتن ءَ گوں اِشک، مردماں گوں مھر ءُ وتن ءُ راج ءِ ھاتر ءَ آئی ءِ داتگیں کُربانی مارا نوکیں ھاٹیگے بکش اَنت ءُ دیم ءَ جُنزگ ءِ سکین ءَ دے اَنت۔۔۔۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔