تابش زمین ءِ مھر ات
نبشتہ کار: کوھسار قندیل
دی بلوچستان پوسٹ
گوش اَنت کئے ھر کس وتی مٹ وت اِنت،یک بری کئے کَس ءِ رپت آئی ءِ مٹ دُوبر پیداک نبَیت۔اے گپ ءِ تچکی ءَ اِچ شک نیست۔ لھتیں انچی کِرد ھست کَے ءَ وتی مٹ وت بوتگ اَنت۔بلوچ ءِ جنگ ءَ مرچی پہ وت ءَ بچ درچیتگ کَے آھانی جاھا کَس پُر کُتگ نکنت۔باز رند ءَ چیز کَے مئے دیم ءَ بیت ما آھانی کَچ ءُ کِساس ءَ ماریت کُت نہ کن ایں ۔زیکیں روچ ءَ ما اگاں کربانی،سگگ ءُ برداشت،مھر ءُ دوستی پہ زمین ءَ نمیران بوتگیں مردمانی کسّہ دیگرانی دپ ءَ اشکتگ اَنت یا کہ کتابانی سیاھیانی توک ءَ ونتگ اَنت بلے مرچی زمین ءِ جنگ ءَ پہ بلوچ ءَ انچیں نمیرانی چیدگ ءُ رھشون جوڑ کتگ کہ تا بلوچ ھست اِنت ءَ یات کنگ بنت۔بلے مئے بدبھتی ھمیش اِنت مارا کسّہ ھست بلے کسّھاں سینگار کنوک نیست ،مارا گپی دانشوار ءُ زانت کار ھست ،بلے کلمی ءُ املی نیست۔مئے کلم کہ ھما روچ ءَ وتی راستی ءَ لیکگ بندات بِکنت،ما وتی باز چیز ءُ امل ءَ سرپد بہ ایں۔
من ءَ یاد اِنت سُھب ءِ وھد اَت۔من چہ واب ءَ بُوست کتگ ات فون کَشا ایر َات،فون پچ کت دگنیا ءُ ملک ءِ ھال ءُ اھوال ءَ چارگ ءَ لگ اتاں ،ھالے اتکگ ات ،کہ تابش نامیں ورناھے ءَ دوشی گوں دشمن ءَ دیم پہ دیمی میڑ ءَ جنگ داشتگ ءُ نمیران بوتگ۔کسا سما نیست ات کہ چوں یک پُٹ بال ءِ لیبی ئیں ورناھے گوں دشمن ءَ جنگ کتگ کہ آئی ءَ گوں اِچ ءَ کار نبوتگ۔من ھم اچ دگہ نَجیڑ اِت کہ چی کسّہ بیت ،بس اپسوس باز بوت کہ یک بلوچی پد ءَ دشمن ءِ زُلمی آماچ بوت ،یک لوگے پد ءَ اِشکر بوت۔
بلے گلزمین ءَ زانت کہ تابش ءَ وتی زند دیر ات گوں جھد ءَ بندوک کتگ ات۔شھری جنگول ءِ ھر رنگ ءَ آشنا ات۔تابش ءَ وتی شپ روچ گوں جھد ءَ یک کتگ ات انت۔گوں راز داری ءُ مھکمی ءَ آئی ءَ مدام دشمن ڈِک داتگ ات ۔آئی ءَ گڈی وھدا ھم دشمن آرا مُردار کتگ ءُ گڈی تِیر جندے نام ءَ کتگ تا جھان ءِ ھستی ءَ تک وت ءَ بلوچ ءِ راجدپتر ءَ نمیران کتگ ات۔ تابش ءِ روگ یک بلاھیں تاوانے پہ جھد ءَ،بلے تابش ءَ زانتگ ات کہ آئی ءِ تُپنگ بےوارس نہ بیت اِنت۔ چاکر جان کہ مدام گوں تابش ءَ ھم کوپگ ءُ ھوار ات،آئی ءِ پکری سنگت ات۔دیر نگوست کہ چاکر جان ھم پہ گلزمین ءِ پھازگ ءَ کوہ ءَ درکپتگ ات ءُ تابشے جوڑ بوتگ ات۔
زندگی ءِ پیچ ءُ تاب ،گلزمین ءِ گلامی ءَ من ءَ ھم چَر دیاں ءُ یک انچیں دیاری سر کت کہ اود ءَ من تابش گون ءِ سنگتی ءَ ھوار کپتاں۔ مگرب ءِ وھد ات کہ من بازیں روچی ءِ پند بُرگ ءَ پد سنگتانی کِرا سر بوت آں۔روچ ھم وتی وابجاہ ءَ شتگ ات،روچی زردی ءَ جھانی ھر زندگ وتی رنگ ءَ گوں ھوار زرد کتگ ات انت۔
سنگت ھر یکے گوں وت ءَ مُشکول ات،کسے تپنگی ءَ گوں ،کسے دار ءُ پیشی ءَ گوں دست گٹ ات۔مئے آھگ ءَ ھوار کُل تکا مئے دیما مارا وش آتک ایش کوت۔کُڈ ءِ دیم ءَ تَگرد تالان ات ما ھمدا نِشتیں ،سنگت یک یک ءَ کُل آیاں ءُ مارا وش اھت اِش کوت۔گپ دیوان بندات بوت،سپر ءِ ھال ھیوال بُوگ ءَ اَت ۔کہ یک بُرز بالادیں ورنایے کندان ءُ پیداک ات ،شپ ءِ تھاری ھم کوھانی دلبندا ایر کپتگ ات، بس چہ دور ءَ ھمے ورنا ءِ کَندگ ءُ پادانی آواز پیداک ات۔ نزدیک ءَ سر بوت ،سنگتی ءَ گوشت ایشی تؔابو نوں سماء کتگ کہ مجمان اتکگ اَنت۔بچکندگے جَت ءُ گوشتے؛ نا یار من گوں نان ءِ پچگ ءَ دست گٹ بوتگاں،سنگتانی آیگ ءِ سما نبوت ءَ ؛مارا وش آتکی کُت ءُ کشا نِشت ۔
داں دیرا سنگتاں گوں گپ ءُ دیوان ءَ پد گڑا سنگتے ءَ گوشت؛ تابش سنگت ءَ بر وابجاہ ءَ کئے آرام کن اَنت ،سپر ءَ بوتگ اَنت دم ایش بُرتگ بِلّے آرام کنت اَنت پد ءَ سُھب ءَ دیوان ءُ مجلس بیت ،سنگت چُوناھا مئے کِرا اَنت۔ما سنگت رخصت کت اَنت ءُ تابش ءِ ھمراھی ءَ وابجاہ ءَ شُت ایں۔
وابجاہ ءِ نِشتگیں جاہ ءَ من پد ءَ تابش جُست گِت سنگتانی ،جنگے،اُوتاکے راہ ءُ راھبندانی آئی ءِ ھر جُست ءِ پَسو گوں کندگاں دات،آئی ءِ مھروانی انداز گپ ءُگپتار کُل مناں وتی نیمگ ءَ کشّگ ءَ اتاں۔من نام ءِ جُست گِت ؛سنگت ءِ نام تئی من ءَ سک دوست بوت ،بگندے تو ھما تابش ءِ نام زُرتگ ھمائے ءَ کی من جیڑاگان ءَ ۔کندگے جَت ءُ گُشتے رَد نائے بلئے کسّہ سک مزن اِنت ،مُوہ رَس ایت ترا الّم گُشاں۔ گپ ءُ دیوان ءَ پد ما ھمدا وتی وابجاھانی سر ءَ وپت ءُ آرام کت۔
روچ ھمے وڑ گُوزان ءُ تابش ءِ مھر مناں روچ پہ روچ وتی نیمگ ءَ کشان ات اَنت ۔من آئی ءِ اندر ءَ سنگتی مھروانی کُل شئے ءَ پھمگ ءَ اتاں۔مئے سنگتی ھم نوں گیش بوتگ ات،کندگ مزاک وشگپی ءَ گوں روچ گُوازن ات انت۔
لھتیں وھد گوست کہ تابش جان ءَ من ءَ توار کت من جلدی جلدی پاد اتکاں ءُ کِرا ءِ شوتاں:گوں ابیتکیں اندازے ءَ من ءَ گُشتے ۔ پُل من سپرے ءَ سرگپتگاں بگندے بازیں وھدے گوں شما ڈِیک مہ وراں،بلے وتی ھیال ءَ بکن ءِ ٹیٹ بہ ئے،وتی کاراں گوں جوانی ءَ دیم ءَ بہ بر اِت،کستریں سنگتانی ھیال داری ءَ ھم باز بِکن اِت۔
تو ءِ روچ ءَ باز گپ کت بلے من بَاریں چیا سک مُلور اتاں،ہر گپ ءِ پسو گوں ھان،ھان ءَ دات ۔من ترا گُشگ لوٹ ات من ءَ یل مدے ،یا من ءَ گوں وت ءَ بر گوں ،بلے من ھچ نگُشت۔ ھمے وَڑ تو بچکند بچکندان ءَ مارا رُکست کُت ءُ سپر ءَ درکپتے۔ من داں دیرا شمارا چَار ات اَنت ھمے کہ منی چماں اندیم بُوت ئے من پدی اوتاک ءَ اتکاں ۔
بازیں وھدے ءَ تک شُمئے رَوگ ءَ سرجمیں ھَند ابِیتک کُتگ ات۔بلئے جھد اِنت دیم ءَ بَرگی اِنت،پند ءُ سپراں گوں ھوار من ھم دُوریں ھَندے ءَ سرکپتاں۔بلاھیں مدّتے گُوستگ ات کہ من شمارا نَدّیستگ ات نئے کہ ھالی بُوتگ ات۔ سر جاناں یک روچے پد ءَ پیسر ے ھند ءُ دَمگاں سر کپت۔ بلئے تو انگت واتر نہ کُتگ ات۔من سنگت جُست گِپّتاں ؛ تؔابو کدیں کیت مارا سَک زھیر کتگ نُوں۔سنگتاں گُشت تو ادا نبوتگے سنگت اتکگ اَنت بلے تؔابو نِیتک ءَ گوں بلئے نوں زوت کئے۔من سک گل بوتاں کئے نوں تو الّم کائے ۔ودار ودار ءَ یک روچے تو اناگت ءَ آتکے۔من چہ گل ءَ بال بُوتاں۔دست بوستاں وش آتک کُت شمارا۔ نوں گُشے اُتاک پد ءَ نوک بُوت ،پد ءَ مئے ھما گپ دیوان سپر شپ روچ ما گوں مھر ءُ وشیاں گوازینت تاں۔ھمی وھدا کہ من تو دو پہ دو تھنا سَپرے ءَ درکپتاں۔سَپر ات بزگی ات پد ءَ ھمے مِیان ءَ من ءَ (ملیریا) ءَ گُوار جتگ ات۔سرجمیں راہ من کپاں ءُ چَست بوں تاں۔ تو چہ ماتی ءَ گیش من ءَ پھریزگ ءَ ات ۔اے مھراں من ءَ انچو تئی کُتگ ات،من مدام پد ءَ ھمے گوشت یار تّابو تو ماتی بُوتگے پہ من۔تو کند ات کہ من مزاک کناں انچو ، بلئے من دل ءَ چی تئی مھر چہ ماتی مھراں گیش زُرتگتاں۔
پد ءَ ترا مدام پہ مَسکرا گُشت تؔابو مارا بس پیسرا یل مکن زھگاں چُورہ مکن یا دشمن ءِ کِرا سلامی نہ بہ ئے کہ مارا پہ تچگ کُش ئے تو کندیت ءُ گُشت ؛نا اڑے مَگوش چوں منی گڈی تیر جندے نامہ بیت بلّے اے روچ نیا اَنت۔پد ءَ ما دویناں باز کندیت کہ نہ انشااللہ من زاناں تو مارا یل نہ دے ئے بس مسکرا کناں ترا ۔ بلے مرچی کہ تئی گڈی سپرے ھال اتک گوش ئے زمین آزمان ھوار بُوت اَنت نزانت کہ کُجا بہ رواں ۔باز جیڑ ات جھد ءِ راہ اِنت ،سنگت رواں کایاں بلے جنگ بس دیم ءَ بَرگی اِنت۔ بلے مرچی من سرَ چِست اِنت ءُ تئی سر ءَ پھر اِنت ۔ تو وتی کول سرجم کت گڈی تیر جند ءِ نام ءَ کت ءُ ابدمان بوت ئے۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔