جنگ آماچیں زمین ءِ پرھاد
نبشتہ کار: مھروان کمبر
دی بلوچستان پوسٹ
جنگ آماچیں زمین ءَ لَھتیں انچیں کردار بنت کہ آ دائم ءَ ابدمان بہ اَنت، ھردیں ماتیں وتن ءِ سر ءَ زُلم ءُ زُوراکیانی سیاہ ءُ تھاریں جمبر مان شان انت، گڑا اے تھاریانی ھلاس کنگ ءَ راج ءِ ھمے ابدمانیں سر وتی سراں کپن پوش اَنت ءُ میدان ءَ در کپ اَنت ءُ وتی رِتکگیں ھوناں چے گلزمین ءَ آجوئی ءِ چراگاں بلین اَنت، اے ھما کندیلیں سر بہ اَنت کہ وتی ھیش ءُ نوش، وتی ورنائی ءِ بھاریں نوبتاں چہ سر گوز اَنت پہ بچکند زمین کُربان بہ اَنت۔
بلوچستان ءَ کُربانی دیوکانی دراجیں لڑے ھست اِنت، نواب مھراب ھان ءَ بگر داں اَھد مٹینتگیں دُودانی ھُدابندیں شیرزال شاری، کریمہ ءُ سُمیہ ءَ در ءَ اے دُرستیں سر پہ مات ھاک ءِ آجوئی ءِ ڈیساں ندر بیتگ اَنت۔
مات ھاک ءِ ڈیساں ندر بیتگیں بی ایل اے مجید برگیڈ ءِ جند ندریگ شھید مُراد ھاسل اُرپ پرھاد جان ھم ھما ھستیانی لڑ ءَ ھوار اِنت کہ آئی ءَ وتی زندگی راجی گُلامی ءِ بِگیری ءَ گوازینت ءُ پہ وت ءَ ابدمانیں مرگے گچین کُت۔
شھید مراد ھاسل گونگیں ورنا کرناں چہ ودی بنت کہ آ وتی جھد ءُ جُھد ءِ سوب ءَ راجی زُرمبشت ءُ وتی چاگرد ءَ مٹ کن اَنت یک نوکیں رنگ ءُ دروشمے دے انت، اے ھما ورنا اَنت کہ آیاں گُلامی ءَ چہ سک نپرت اِنت ءُ آجوئی ءَ گوں مھر اِنت۔ ھمے مھر اِنت کہ آ کُنٹگ چکاریں کِشکانی مُساپر بہ اَنت ءُ پہ بچکند وتی بے مٹ ءُ بے مُلیں سراں مات ھاک ءِ ڈیساں بکش اَنت ءُ نمیرانی ءِ تاج ءَ سر ءَ کن اَنت۔
پیڈل کاسترو جاھے گُشیت “آشوبی سِلاھبندیں جُھد پہ شرّیں راھے ءِ واستا گچین کنگ نہ بیت، بلکیں اے ھما راہ اِنت کہ زُوراک ( زالم ) وت ایردست ءِ سر ءَ مُش ایت ئِے۔” آجوئی ءِ راہ ءَ جند ندریگ مُراد ھاسل ءُ ایندگہ ھزاراں بلوچ بچّاں وتی راج ءِ وشّی ھمے نہ سگّیں پندانی تہ ءَ دیستگ اَنت، آیاں زانتگ اَت کہ زُلم ءُ زوراکی ءِ دیم ءَ بس یک چیزے داشت کنت آ تھنا سلاہ بندیں جُھد اِنت۔
دگہ یک زانتکارے گُشیت “یک راست ءُ دلیریں جنگولے اے واستا نہ مِڑ اِیت کہ آ نپرت کنت گوں هما مردُماں کہ آئی دیم پہ دیم ءَ اوشتوک اَنت، بلکیں اے هاتر ءَ مِڑ اِیت کہ آئی ءَ مھر اِنت گوں هما مردُماں کہ آئی ءِ پُشت ءَ اَنت” اے ھما زمین ءُ زمین ءِ سر ءَ آبادیں ھما مردمانی مھر اِنت کہ مُراد ھاسل گونگیں ورنا وتی کوھیں بالاد ءَ شورہ بند اَنت ءُ دُشمن ءِ نیست ءُ نابود کنگ ءَ میدان ءَ در کپ انت۔
جند ندریگ مُراد ھاسل جان گُلزمین ءِ ھما آشک اِنت کہ آئی ءَ ماتیں دیارے مھر ءَ وتی لوگ، جاہ، کھول ءُ دوست ءُ ھمبل درست تھنا یل کُت اَنت ءُ ھاکے بے بھائیں اِشک ءَ وتی ھُون رِیتک اَنت ءُ ھاک ءَ نوکیں رنگے دات. اے ھاک پیسر ءَ چہ وشبو چکاریں ھاکے اَت بلے ھردیں ھاک شیدائیں سر مُراد جان ءِ رِتکگیں ھُون زمین ءِ دلبند ءَ شِنگ ءُ تالان بیت اَنت گُڑا ھاک ءَ اَجبیں وشبوھے شِنگ ءُ تالان کُرت۔
مزن پگریں مُراد ھاسل جان ھما کرد ءِ واھند اِنت کہ مروچی آئی ءِ کرد سرجمیں گیدی ءَ چو رُوچ ءِ رُژن ءَ شنگ ءُ تالان اِنت، چو استال ءَ درپشگ ءَ اِنت، چو وشبو ءَ گوات ءَ ھوار اِنت ءُ بلوچ ڈیھ ءِ ملپداں شنگ ءُ تالان اِنت۔ بلّے کہ آ مروچی مئے میان ءَ ساڑی نہ اِنت بلے آئی ءِ کار ءُ کرد، آئی ءِ داتگیں کُربانی، آئی ءِ پُرمھریں بچکند تھاریں شپاں چو شپ چراگے ءِ داب ءَ مُدامی مئے رھشونی ءَ کن اَنت۔ آ بلوچستان ءُ دُنیا ءِ بلوچ ءُ ایندگہ ایردستیں انسانانی دل ءِ دریکگاں ءُ ھون ءِ ھمک ترمپاں ھوار اِنت ءُ جُنزان اِنت۔
ھما سر کہ آجوئی ءِ راہ ءَ وتی نُگراھیں جان ءَ ندر کن اَنت ھما کربانیانی برورد ءَ آ راہ ھچبر ھُورک نہ بنت۔
شھید مُراد ھاسل جان ءَ وتی آیوکیں پدریچ بزاں بلوچ راج ءِ پُسگاں آجوئی ءِ کِشک ڈس اِت، اے بلوچ راج ءِ پُسگانی زمہ واری اِنت کہ آ مُراد ھاسل جان ءِ پد رنداں برو اَنت ءُ گھگیری ءِ کندیلاں بہ بال اَنت ءُ گوں وتی دلیری ءَ لگوریں دُژمن ءِ بِگیری ءَ جنگ بہ کن انت ءُ ھما گھگیری ءِ مادنیں راہ ءَ ھُورک بوگ ءَ میل اَنت۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔