“ من مِراں، تو نو کائے “
نشتہ کار: سنگت ھکیم
دی بلوچستان پوسٹ
مھروان تئی رپتن ءَ را کساس 11 روچ سرجم بیت من ءَ دیر انت کہ دل ءَ بوتگ پرتو چیزے نبشتہ بہ کناں بلے تو من ءَ پہ کلوہ کنگ ءَ شات نہ بوتگ ئے تو زان ئے کلوہ ھما مردم کن انت کہ دور بیت اِنت، گستا بیت اِنت- جتا بیت اِنت، نی بوت کنت اے یازدہ روچ ءِ تئی رپتن ءَ من ءَ انگت تئی هستی ءَ نہ بوھگ باور نہ بوتگ۔
بلے منی کِرا انگت چُشیں ھاٹیگ نیست کہ من ترا بہ گْوش آں ھو یار تو اچ من دور ئے جتائے، گستائے۔
من مدام کہ بُست کناں تاں ترا وتی کش ءَ سما کن آں من ءُ تو کوٹی ءِ کُنڈے ءَ نشتگ ءُ شَیر وانگ ءَ ایں ، سیاست ءِ سر ءَ تران کنگ ءَ ایں یا دِگہ جیڑھے ئِے سرا اڑ اتگ اِنت ءُ یکے ءُ دومی ءِ گورجیگ گپتگ اَنت۔ زاھُل جان گون تو اِے مھر ءِ سپر دراج انت ھزاراں گم، وشی، ملوری، بے وسی، چکاس ءُ بُھتام من تو هواری ءَ دیستگ انت پمشکا من نہ زاناں کُجا چہ بندات بہ کن آں ءُ کُجا ھلاس۔
یار بچار مردُم مرُدم ءَ اے جنگانی میان ءَ تھنا نہ کنت ءُ سر نہ گیپت من تو داں انوں چنچو واب گندگ ءَ ات انت، چنچو کسہ، چنچو ارمان، من نو کُلاّں بے ھیال بوان آں ۔ من زاناں تئی پسو انگت ھما بیت ” انا یار جنزگی انت، سپر کنگی انت، پند جنگی انت ” بچار تو من ءَ گھتر زان ئے تو زانے بے ترا من ھر چیز بہ کناں پورا بے تام انت، بے لزت انت، بے کیپ انت یار زاھو من وَ پیسرا چہ تئی وڑیں مھکمیں مردُمے نہ بوتگ اوں بلے بیا کہ ھما اِنگ تو رپتگ ئے من چہ انسانی کٹ ءَ دراتکگ انت پورا ھر چیز تو گوں وت بُرتگ گوں ابید وتی زھیراں یار ترا اگاں جنزگی ات تو باید انت وتی زھیر ءُ ترانگ گون وت بُرتین انت گوں۔
من بے هاالاں من ترا شھاب جان ءُ ایندگہ سنگتانی ھال نہ گپت من زاناں شھاب مدامی ئیں وڑ ءَ گلگ دار بیت ترا یات بیت من تو مُدام ھوار بوتگیں گڑا شھاب ءَ گلگ کُتگ ءُ گُشتگ یار شما دویں یک جاہ بہ ئے اچ من پھک ءَ شموشکار بہ ئے بلے زمین رنگ اے رندی من شما چے شموشکار بوھگ ءِ باز جھد ءَ اوں بلے نہ بیت اِنت-
مھروانیں زاھو تو گُڈی وھد ءَ گومن گپ ءَ ات ئے تو من ءَ گْوشت ” یار ھکو من سک بیمار ءُ نادارہ آں تو بیا مزن شھر ءَ منی چارگ ءَ، ” من گُشت ” اناں زاھو انگت 3 سال سرجم نہ انت ۔ ” ھمے زمستان ءَ تو مئے چارگ ءَ مئے شاھدربرجاہ ءَ اتکے ھمے روچ ءَ تو روگے ارادہ کُتگ ات من ترا منت کُت زاھو یک شپے جل من ابیتکاں یار تو گوشت اڑے من بس نو تیاری کُتگ بل من رواں ءُ رھوک باید انت کہ دارگ مہ بیت ۔ تئی ھمے روگ من ءَ سک تور ات ابیتک کُت ءُ منی بالاد پرُشت داں تو چماں درا ات ئے من ترا چارگ ءَ ات انت تو اندیم بوت ئے منی چمانی ارس دراتک انت من مرچی ھمے جیڑاں بگندے منی اندرے مردُماناں سما بوتگ کہ آ منی تئی گڈی دیدار اَت پمشکا آ روچ ءَ من بے کساس تکانسر بوتگ انت۔ آ روچی تئ روگ ءَ رند من ترا تواربندے دیم دات ءُ گوشت ” یار من تو ایردستیں بلوچستان ءِ ورنایاں مرگ بے گواھی دستے دل ءَ گون انت بیا سوگند کنیں کہ سے سال ءَ داں دوچار نہ کپاں، بلّے کمو مھر کمتِر بیت باندا جیڑھے کہ بوت کم از کم اوپار بہ بیت ءُ سگگ بہ بیت تئی پسّو اتک تو نوں پھک ءَ گنوکے ” من وَ بے ھیال اِت انت کہ گستا بوھگ ءَ چہ مھر ودّیت، کم نہ بیت۔ ھمے میان ءَ کہ تو من ءَ مزن شھرءَ آھگ ءُ وتی چارگے ھاترا منت کنگ ءَ ات ئے ءُ من سے سال ءِ سرجمی ءِ سرا گون تو اڑ اتگ انت تو زار کُت گُشت ” شریں میا— من مِراں تو نوں کائے گڑا”-
اڑے مھروان، تو اسلا مُرت ئے! وھدے کہ اے بدیں ھال منی گوشان کپت پمن زمین ٹِکے بوت ازمان بچیل ئے دست ءُ پاداں من ءَ یل کُت، جان ءَ لرزگے بندات کُت من بے سما بوتاں داں دیر ءَ ھاسٹل ءِ بُرز ءَ نِشتاں، جیڑ ات ۔۔۔ پریشتگ چوں مِراں؟ زاھو بہ گندے تو سھیگ مہ بے بلے من مدام جیڑ اتگ ۔۔۔ داں دیراں جیڑ اتگ کہ تو ۔۔۔ مردُمے نہ ئے، پریشتگے ئے۔ پد ءَ انگت ءَ منی گوشاں تئی همے توار کپت ۔۔۔ ” شر من مِراں گڑا نو کائے”
پہ گنوکی پاد اتکاں جناں پروشاں کپاں گریواں داں سپر ءِ نیم ءَ رستاں من ءَ وھم بوت کہ تو زمین ءِ باھوٹ کنگ بوتگ ئے ۔
پہ جست گرگ من موبائل کش اِت ھال کُت داں ھئو منی وھم راست بوت۔ زاھو جان منی بدبھتی ءَ بچار تئی روگ ءَ رند اوں من انگت اتک نہ کُت۔۔۔ ترا دیست نہ کُت یار من ءَ ھچ میارگ مکن من دور درامدانی ملک ءَ اتاں یار گُلامی ءُ ایردستی ءِ بدرنگی ءِ بچار یکے تئی وڑیں ھمبلاں اچ ما سِد ایت ءُ دور بارت دومی مئے وڑیں بدنسیباں دیدارے ھم نسیب نہ بیتیار یار تو باور کن من انگت کوشست کُت من سک کوکار ءُ زاری کُت کہ الم ترا گڈی وھد ءَ بگنداں بلے من ءَ کس ءَ کمار ھم نہ کُت! یار زاھو پیسرا من درد سر گوز کُتگ انت بلے اے بری تئی رپتن ءِ درد من ءَ پورہ بیر گرگ ءَ انت اے ابیتکیانی موسماں مردُم ھرچیز ءَ چہ کپتگ من ھر کجا کہ رواں تئی ءُ وتی زیکیں رند پداں گنداں سک نگیگ باں ءُ ماراں نوں بے ترا سرجمیں زند تیلانک دیگی اِنت گڑا دل ترکّیت جگر آپ بیت مجگ لھڈ کنت ۔ یار دُنیا زانت من بے ترا ھچ براہ ندیاں بے ترا سک شگالی آں گُڑا تو من ءَ چیا ، ابیتکی ، ملوری ءُ تھنائی ءِ میان ءَ یل کُت رپت ئے گندے تو یک رندے واتر کُتیں من مدامی ئیں وڑ ءَ وتی سر تئی سینگے سر ءَ ھیر کُت گُشت ” یار بے ترا زندگی سک گِراں انت من امیت انت تو منی گپ گوشداشت واتر نہ شُتے “-
یار تو منی ھِچ گپ اِناں نہ کُتگ من ھرچیز گوشتگ تو لبیک کُتگ من دست بنداں تئی کِرا منی یک گپے بہ زور من سک بے چاڑاں، سک ازیتے توک ءَ اوں بس وتی همے یکیں دل دِرّیں تواربند ءَ گوں وت بہ بر گوں!
”من مراں تو نو کائے۔”
تئی اے تواربند من ءَ زندگ بوهگ ءَ نیل ایت، چونیں شکست وارتگیں مردمے آں من، اے پشومانی من ءَ هردمان بیت ۔۔۔۔ مھر ءِ زوراکی اِنت زاهو، کہ من ءَ نو تیوگیں زند اے کُهت بیت کہ تو من ءَ گُڈی وهد ءَ لوٹ اِت ءُ من کزدن نیئتکاں! تئی رپتن ءِ گم یک نیمگے ۔۔۔ بلے اے پشومانی یک نیمگے ۔۔۔۔ گوں پشومانی ءُ کُهت چوں زندگ بوهگ بیت اِنت-
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔