شھاب تو پریم بوت کت – برمش بلوچ

نبتشانک :شھاب تو پریم بوت کت

نبشتہ کار :برمش بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

مھروان ،بَرے بَرے انسان انچُش نادَزرَس بیت گُش ئے زانا،ن یکّے ءَ جان ءِ سجھیں آزہ بُرّ اِتگ ءُ جِتا کُتگ اَنت۔اے تیر سُمبیں ساھتاں انسان وتی ءُ اِمبروز ءِ ھستانک ءِ سر ءَ جیڑ ایت کہ پرچا زمین ایر نہ روت ، ھر چیز ھلاس نہ بیت، ھمے دمان ءَ دل یک اَنچیں مردُمے ءِ نیمون ءَ کنت کہ آئی ءَ گوش بِہ دار اِیت،آئی درد ءَ بِہ مار اِیت ءُ آئی ءِ ارساں شریدار بہ بیت ،بلے اگاں اے جگر سِندیں ساھت،یکشَلیں درد ھما مردُمے ءِ داتَگیں بِہ بَنت گڑا انسان کَئی نیمون ءَ بہ کنت۔ اُپ گرانیں ساھت اَنت یار ! شابو یار مَرگ جھان ءِ راستی یے، بلے گِند ئے ، مَرگ ءِ بابَت ءَ من گپ کنگ ءَ تُرسان ءُ ناکہ مرگ ءِ ھیال ءَ کُت کناں۔ مَرگ، راست ءُ تچک بوگ ءَ ابید ھم من کدی شُمئے چُشیں اِشتاپیں روَگ ءَ نہ جیڑ اِت۔ مِھروان من گوں ترا گوازینتَگیں کُجام کسّہ ءِ گرنچ ءَ بُہ بوجاں ،ھر کسّہ ءَ تو نوکتِر ءُ زیباتر ئے ءُ گیش مھروان ئے پہ من۔

دریگَتیں رپتگیناں کولِنجیں ترانگانی گرنچ گوں وت ءَ ھوار بُہ برتین اَنت گوں۔
۔
شھاب۔ ترا یات بیت تو من ءَ ھال کُت کہ جَمو۔ منی ایڈمشن Law بہ کنائین من پیشاور ءَ کایاں، بس اِنت نو شال ءِ نِنّدگ۔ من گُشت شر شابو اے روچاں من سک گَل اِتاں کہ تو پشاور ءَ کائے ما پَد ءَ ھَوار بہ اِیں ۔ بلے من ھما وھد ءَ زانت ترا پشاور دوست نہ بیت تو نہ ننّد ئے۔ لھتیں روچ ءَ رَند  تو ءُ ابدو پیشاور ءَ اتک اِت ، ما  Cafe نِشتَگ اِت ایں منی چمّ ترا کپت اَنت، مُدامی ئیں وڑ ءَ تئی چَوٹانی بَند پچ اِت اَنت، چادر کوپَگ ءَ اَت،، گوں رَسگ ءَ تو گُشت: یار پٹھان  مردُم ءَ چون رُوک رُوک ءَ چار اَنت ۔ من گُشت ھو تو سک شوک ئے پمیشکا ۔ تو منی گہ ءِ سر ءَ کَند اِت ، ھال ءُ اھوال ءَ پَد تو من ءَ گُشت من ءَ بَر کمرہ ءَ من وَپساں دَمبُرتگ ۔ من ترا گُشت نوکی ڈیپارٹمنٹ ءَ رو اِیں کار ھلاس بَنت پد ءَ وَپس ۔ تو کَند اِت کہ انچو آیگ ءُ کِلاس ءِ گِرَگ۔ زاناں چی یے کولواھی رون اِنت۔ تئی کار بوت اَنت، تئی کلاس بندات بوت اَنت، بلے پد ءَ ھما منی گپ بوت ،ترا پیشاور دوست نہ بوت ءُ  تو کراچی ءَ شُت ئے درِیگتیں من ترا پیشاور ءَ داشت بُہ کتیں شابو۔۔کراچی ءَ روَگ ءَ رند ،تو باز رَند ءَ من ءَ گُشت لوگ ءَ روگ ءَ بہ ئے گڑا چہ کراچی ءَ بیا ، یک سرجمیں سالے کراچی ءَ منی آیگ نہ بوت ، بلے ساہ تئی گڈی دیدار زاناں بوگی اَت کہ من اے چکری چہ کراچی ءَ اتکاں۔ من اتکاں ماھے ءَ پیسر تو کمرہ ءَ نہ اَِت ئے من ءَ زاھر جان ءَ دست گِپت۔ ما شُت ایں پٹھان ھوٹل ءَ من جُست گِپت “زاھو ھَشتاد گِندَگ نہ بیت “ زاھو گُشت ھالے بِہ کن ئِے کیت اِنت۔ من ترا مسج کُت۔ “ھالاں بہ دے ۔کُجائے، من ءُ زاھو ھوٹل ءَ نِشتگ اِیں بیا “ ساھتے رَند تئی توار بَند اتک من دست ءَ ھُورک کناں کایاں تو اتک ئے، من ءُ تو زاھُو ءَ داں دیر ءَ دیوان کُت ، تو من ءَ گُشت شپی منی کمرہ ءَ بہ دار من باندا درکَپاں شال ءَ رواں۔اے روچ 30 جنوری اَت۔من ترا گُشت شھاب مہ رُو، من اتکگاں تو روَگ ءَ ئِے،، تو من ءَ گُشت من ءَ کار کپتَگ بلے من ھمود ءَ پنجگور ءَ کایاں دیوانے بیت ۔ الّم۔ تو شت ئے شال ءَ من شَپ ءَ کساس سے بج ءَ ترا ھال کُت تو گُشت ما انگت راہ ءَ اِیں۔ پد ءَ ھال نہ بوت داں من لھتیں روچ ءَ رَند پَنجگُور شُتاں ،شاھو تو وتی زبان وارت تو نیتک ئے پَدا پنجگور ءَ ھیر ھَشتاد یار ترا ھر وھد ءَ کہ دیستگ ترا گِلَگ گون بوتَگ ءُ پیش کپتَگ ئے، بلے بیا کہ مرچی من ءَ گِلَگ ھست،مرچی من ترا گِلَگ ءِ مُوہ ءَ نہ دیاں ، تو باز رند ءَ من ءَ رَد داتگ ،بلے اے بَری من ءَ گران کپت رد ورگ یار۔

ھَشتاد من لوٹاں تو پدءَ بیا ئے پُل۔ بِہ ننّد ئے پد ءَ منی دیم ءَ ءُ بُہ گش ئےھالاں بہ دے جَمو گڑا تو پہ منی روَگ ءَ  گریتگ؟ من بُہ گشاں اِنّا تو پد ءَ ھما پَچّیس ءَ بِہ جَن ئے من ءَ بلے چوش نہ بیت یار۔۔۔ ھَشتاد تو دور شُتگ ئے اَنچُش دور کہ واتر کنگ سک باز مُشکِل اِنت۔ جان ترا یاد اِنت تئی نام چون ھَشتاد پِر بوت ؟ کُرونا ءِ سال اَت، ما ءُ شما  شال ءَ اے ون سٹی ءَ داشتَگ اَت ۔من ءُ تو زاھو ءُ پتح دگہ دو سنگت منی زِھن ءَ نیایگ اَنت ، درست لات اِیں،،ھر کس ءَ وتی جیب ءِ زر در کُت اَنت کہ اسٹنگ ءِ رَند ءَ یکے روت تو دیوال ءَ تِکّہ داتگ اَت موبائل چارگ ءَ اِت ئِے ءُ گُشت من ءَ زر گون نیست من ءُ زاھو یکّے ور اِیں ، زر بلے انگت کم اِت اَنت ،زاھو ءَ ترا داشت تئی جیب ءَ ھشتاد کلدار زر در اَتک ۔تو ٹَھک دات کہ کسمیں من نہ دیستگ اَنت، ھمد ءَ ما تئی نام ھشتاد پِر کُت ۔ پد ءَ ھر سنگت ءَ ترا ھَشتاد توار کُت ۔یک روچے من دیست تو ٹوئیٹر آئی ڈی ءِ نام ھشتاد کُتگ اَت ۔من تئی سر ءَ سک کند اِت ۔ اڑے شاھو ترا بولان ءِ پکنک یاد بیت ؟ ھما پکنک کہ تو راہ ءَ واب کپت ئے اڑے ھما رَندی کہ پد ءَ واپسی ءَ شمئے سینکل مچھ ءَ پنچر بوت، تو پنچر ءِ جَنگ ءَ دات ءُ تئی جند ھمود ءَ ڈن ءَ تھت ءِ سر ءَ تچک بوت ،تو ھمد ءَ کمکے واب شُت ئے۔ما تئی سر ءَ سک کند اِت۔

نو بس اِنت یار کسّہ کنگ ،تئی کسّہ منی کجام درد ءَ ور اَنت، گیشتر درد دے اَنت ،ھر کسّہ ءَ پچ بہ کناں ،دِگہ نوکینے سر ءَ چِست کنت، شھاب بلے شُمارا روَگی نہ اَت یار شھاب من ابدو ءَ گَنداں چے بُہ گشاں ۔آ من ءَ جُست کنت ھَشتاد ءِ ھالاں بہ دے من آئی ءَ چے بُہ گشاں یار ، شابو یار  دیم ءِ زِندگی ءَ  من گُشت نہ کناں بلے انّو ،اے دمان ءَ سرجمیں اِمبرُوز ءِ گمان ءُ شمئے گم ءَ شاھیم بہ کن ئے تاں شمئے درد گرانتر اِنت ۔

شُمارا اِنچو زانَگ نیست اَت کہ ما پُشت ءَ چون بہ اِیں یار۔ گیشتِر تورناک ھمیش اِنت کہ ،شما درُست یکجاہ شُت اِت، تو ، شئیب ،زاھر ، شیھو ءُ سھیل ،اھمد اوں۔اُپپپپپ اڑے ھَشتاد  گُلامی یار اِلّتے تو بلکیں بِہ جیڑ ئے من گُلامی ءِ نام ءَ چے ءَ گِرگ ءَ آں، گُلامی مہ بوتیں ترا وانَگ ءِ ھاتِر ءَ کراچی ءَ روگ نہ کَپت شھاب پُل زمین منی تئی بوتیں بہ گند ئے مارا مرچی شمئے نمیرانی اے درد ءَ چُوش ایرجیگ نہ کُتَگ اَت۔ ھَشتاد مرچی دومی روچ اِنت کہ اے زمین جُمب شما آؤرتَگ من ءَ ھکیم ، پتح ءُ ابدو ءِ میسج ءِ تُرس اِنت اگاں میسج بہ کن اَنت تہ آیانی میسج چے بنت ؟ چے گُشاں ؟ چوناھا ایشانی میسج ھمیش بوتگ کہ: جَمو ھالاں بہ دے۔ بلے نو وَ ھال درُستانی دیم ءَ اِنت ۔ من ءَ ھمے وَھم ورگ ءَ اِنت۔ کہ نو آیانی میسج چے بوت کن اَنت ، تئی ایش آؤرتَگیں چکّاس ھر ھما مردُم ءَ پہ بے وَسی یے کہ تو گوں آیاں آشنا بوتگ ئے اڑے ھَشتاد من گوں زاھر ءَ دیوانے کناں تئی نیمگ ءَ کایاں سَبر۔۔۔، ھما زاھِر ھما سیاھیں پُچ ھما پَچیں جیگ ھاھاھاھا تو شر نہ بہ ئے زاھو بیا جَمو باریں ھالاں بہ دے تو سک دست نہ دے ئے ناں، ھال ھیر نہ اِنت  یار زاھو ، شمئے روگ ءَ پَد سرجَمیں بلوچستان پُرسیگ بوت یار زاھو ! کھول ءِ مردُماں ھوار، تو  ، ھکیم ءُ دگہ لھتیں سنگت سک پرُشتَگ ۔ ھکیم ترا سک دیر اِنت ھمراہ بوتّگ، تو آ اوں ھال نہ دات ءُ شُت ئے یار ،تئی گُشَگ ءِ پد ءَ ھکو ءَ زَردیں پُل آؤرتَگ اَت گوں ۔ ترا پُل ئِے دا اَنت، تو نہ زُرت اَنت ءُ پد ءَ تئی سر ءَ دور ئِے دات اَنت، تئی سَرون ءَ چوں تپلے ءَ گریتگ ئِے شما گوش نہ داشت یار۔ زاھل جان ! شھاب ءَ ھر وھد ءَ گِلَگ کُتگ اَت کہ تو ءُ ھکیم ھمراہ بہ ئے من ءَ نو لِپٹ کن ئے ،بلے بچار مرچی ھکُو دِز ءَ  اتک اَت، شُما وَت پاد نیتک اِت ھکیم اولی رند اِنت پروم اتکگ اَت بلے  ھکُو ءَ نہ پروم ءِ کوش دوست بوت ناکہ تئی مھمانداری اُپپپپ چے ءَ پاد نیا ئے جان ، تو پرچا چُوش زوت بدل بوت ئے یار ۔ ما شمارا کُجا بُہ شوھاز اَیں۔ھیر تو وَ ھما مردُم ئے، زاناں مئے گِلَگاں ترا کدی پرواہ بُوتّگ۔؟ زاھو ترا ھما سَپر یاد بیت تو پیشیم ٹاک ءَ چہ بازار ءَ پیداک اِت ئے ، من ءَ میسج کُت کہ آپے بہ زُور ءُ بیا گیٹ ءِ دپ ءَ من اتکاں، بلے آپ نیاؤرت گوں کہ ترا زوراں کایاں توک ءَ نِند اِیں، بلے تو زَھر گِپت ئے کہ آپ ساری ءَ نیارؤتَگ نو مہ رو میار ترا ھمُک روچی ئیں وڑ ءَ سیاھیں پُچ گور ءَ اَت وَن ٹو موٹَرے گوں ھالی ئیں کَچُو ءَ گون اَت ۔ تو اے روچ ءَ منی دست نہ گِپت اَنت۔ من ءَ گُشت سوار بو ۔من جُست کُت کج ءَ روَگ ءَ اِیں تو گُشت “من زاناں تو منی وڑ ءَ بور bore ئے ، مرچی من ترا ھنچیں جاھے پیشدار آں من زاناں تو اود ءَ بِھ نہ شُتگ ئے چاہ ءِ سامان ءُ وتی سگریٹ گُون ءَ مان کُت اَنت ءُ راہ گِپت ایں، سی پیک یلہ کُت تو چپّیں دست ءِ ھَنڈَل یلہ دات ءُ دست ٹال کُت  گُشت “اے دیم ءِ کوھاں گندگ ءَ ئے ھمود ءَ رو ایں اود ءَ وشیں پکنک پوائنٹے ھَست“۔ من  تئی ھال دیگ ءَ دِل جَنَگ ءَ اِتاں کہ ما پد ءَ آپے ءِ زُورَگ ءَ بے ھیال بوت اِیں۔ دراجیں راھے ءَ روگءَ رَند ما بس کمو چہ پُوائنٹ ءَ گِستا اِت اِیں ، تو سینکل من ءَ دات کہ سینکل ءَ لاک کن ھمد ءَ ءُ بیا ،من سینکل ءَ گُلائیش اِتاں کہ تئی توار اتک ۔ “اڑے جَمو۔۔! ایشی ءَ وتی مات بند کُتگ“۔ من گُشت چو۔ تو ٹھک دات کند اِت کہ”تئی بَھت ھراب اِنت اد ءَ آپ ءِ جِند نیست“۔ بلے تو انگت روگ ءَ اِت ئے من جُست گِپت “نو کُجا رو ئے “ تو گُشت: “ دِلترک مہ بو بیا دیم ءَ بلکیں آپ بِہ بیت،  چاھے اڑ کن اِیں۔من ترا گُشت نہ کُت کہ چاہ ءَ بِل گرم اِنت بلے تو وَ ھما چاہ ءِ مُرید اِت ئے۔ آپ نیست اَت، بلے زمین نمب اَت، تو کانی یے جَت آپ اتک۔ من گُشت واہ ڑے زاھو تو و ٹئیٹ ئے۔ تو سر چِست کُت گوں کَندگی دپے ءَ گُشت “چو و من بلوچی زَھگے آں“ھھھھ پد ءَ چاہ پِر کُت داں دیر ءَ اُستاد منھاج ءِ سوت پِر اَت،من ءُ تو اِت اِیں ، کوہ اَت ءُ ھاموشی اَت ، دیوان کُت۔ ،واپسی ءَ مارا شپ ءَ کگپت تو وتی نیمگ ءَ ءُ من وتی۔ زاھو من ھمے روچ ءَ زانت تو پہ ما چُونیں شُوکیں یارے ئے بلے یار تئی واباں کے مانپوش اِیت ءُ سَپر کَنت۔؟ زاھو بَرے بَرے جیڑاں من ترا ،شھاب ءَ ءُ شئیب ءَ مہ زانت ایں ، مئے سِیادی مَہ بُوتیں بلکیں من مرچی ھما مردُمانی ڈول ءَ بے سما اِتاں کہ منی کَش ءُ کِرّاں چو بے سما آں ، نارمَل آں ، ھچ چُرتے پِر اِش نیست بلے اے ھیال اوں منی دیم ءَ مِیلانک بیت کہ : “من اے شوکیں بچکانی سنگت ءُ ،ھمراہ بوتگاں۔۔ ھو شُما منی جگر بوتگیں بھشتی اِت۔ اڑےےے زاھو تو من ءَ گڈی رُوچاں چُون دوست داشت گندئے۔ اُپپپ یار من 10 روچ ءَ رند چہ پَنجگُور ءَ اتکگ اِتاں کراچی ءَ  من ءُ تو کمرہ ءَ نِشتگ اِت ایں تو من ءَ گُشت اڑے شترنج گوازی زان ئے یا اِنّا؟۔ من گُشت من یار نہ زاناں۔ تو من ءَ گُشت اڑے مزن بُو گَرک بُو ، تو شَترنج نہ زان ئے، تو پد ءَ شترنج بَست ءُ موبائل ءَ گُلائیش بوت ئے زاھو من شترنج بہ زانتیں اگاں، بِہ گِندئے من ءُ تو دیم پہ دیم بوت این ءُ تئی مسکرا ءُ کندَگ،منی ھیالانی گرنچ ءَ گیش بوتَگ اِت اَنت بلے ، اوہ نابودی ،زاھُل تئی شوکیں بالاد ءِ گیراں من  چون پراموش باں پُل۔ دومی شپ ءَ کہ من وتی پُچاں بند کنگ ءَ اِتاں کہ باندا پیشاور ءَ درکایاں تو گُشت جمو من ترا جُوڈی یے پُچ دیاں سیاھیناں ،ایشاں گُوَر ءَ کن تو دومی گونڈیں زاھر لَگّ ئے من چَکّے جَت داں تو دَست ءِ سِگریٹ دپ ءَ کُت ءُ دَست دیم پہ دیم ءَ ٹیبل ءِ چیر ءَ راہ دات ءُ پُچ در کُت اَنت۔ “اڑے تئی پُچّ منی گوار ءَ سکّ دراج بَنت“۔من گُشت تو کند اِت ءُ گُشت، دراج بُوتین اَنت من ترا نہ دات اَنت  ،منی گوار ءَ کسان اَنت، من پمِیشکا ترا دیگ ءَ آن اِش ھھھھ زاھو تئی پُچّ یکروچے من گوار ءَ کُت اَنت، منی گور ءَ سک دراج اِت اَنت۔ بلے من انگت در نہ کُت اَنت سنگتے ءَ منی اکسے گِپت من ءَ دل ءَ اَت ترا اکس ءَ دیم بِہ دیاں بلے من بے ھیال بوت آں۔
من پُچّ دو روچ گوار ءَ کُت اَنت ۔ انگت گوشدار کِسّہ باز اَنت پَنجگُور ءَ سبا ءَ لبزانکی مراگش ءِ چِن ءُ لانچ ءَ تو چون تَتک ئے گندئے اِد ءَ بُرو اے کار ءِ سر ءَ بِہ گر ، اود ءَ برو آ کار ءَ ٹھین ، ما ءُ شُما ھمُک روچ ھمراہ اِت اےیں ۔ پد ءَ یک روچے من رِنگ کُت داں تو گُشت : “من پروم اتکگاں پروگرام ءِ چَندہ ءِ ھاتِر ءَ دومی روچ ءَ بیگاہ ءَ من ترا ھال کُت تو گُشت من اتکگاں بیا پِلان جاہ ءَ بلے آیگ ءَ بہ ئے سگریٹے بیار گوں ۔ من اتکاں داں تو نِشتگ ئے بُرزَگے ءِ سر ءَ دست یک کُونڈ کُتَگ ءُ تِکہ داتگ اَت، ءُ پاد تَچک کُتگ اِت اَنت، تئی سیاھیں پُچ چہ پُلک ءَ یکّ اِت اَنت، منی جُست کنگ ءَ گوں  تو پسّہ دات کہ “اڑے من انگت لوگ ءَ نہ شُتگاں سیدا ھمد ءَ پیداگ آں“۔
 
زاھُل جان۔۔۔اے روچاں من ءَ دِل ءَ اَت ترا بُہ گشاں کہ زاھو تو سکّیں تَچکیں بَچکے ئے ، ھچ دم بَرگ ءِ نام ءَ نہ زان ئے۔۔ بلے، نزاناں چے ءَ من ترا نہ ھال نہ دات ھَر سُھب ءَ تو یک کوپے چاہ چہ لوگ ءَ وارت ءُ در اتک ئے ءُ پد ءَ مگرِب ءَ لوگ ءَ شت ئے تو گُشت کہ : “پروگرام ءِ کارانی سر گِرگی اِنت، تاریک نزدیک بوان اِنت“زاھو ! ھمے روچاں کہ مارا مراگِش ءِ ھاتِر ءَ کس ءَ جاہ ندات گڑا، دردوار ھوٹل ءَ ما ءُ شما نِشتگ اِت اِیں، درُستیں سنگت مایوس اِت اَنت ، ھرکسی دیم ءَ تھاری ءَ مانشانتَگ اَت۔ ھمد ءَ تو گُشت اڑے بچَکاں اگاں اے مراگش مہ بیت ما اے گنجیں مھلوک ءِ دیم ءَ رُسوا بَہ اِیں۔ پد ءَ کمو دمان ءَ رَند تو وت گُشت “اے مراگِش بیت، چون کہ بیت، بلے من کنائینان ئِے “ زاھُل منی ھمبَل منی جُھدکار۔۔تو مراگِش کنائینت تو تیوگیں پَنجگُور ءِ مھلوک چَمّ ء وَت مچی ءَ دیست ، تو تلّو ءِ سر ءَ اے گپ الّم جیڑ اِتگ اَت کہ :“اے بلاھیں مُچّی تئی ریتکگیں ھیدانی برورد اِنت“ زاھِر پَنجگُور ءِ مھلوک ترا یات کنگ ءَ اِنت مرچی ۔۔زاھُل بیا، پد ءَ دیوانے ٹھین، اڑے تئی ڈولیں کتاب دوست ،زمین دوستیں سنگتانی کَنڈ ءَ کَے پُر کَنت جان؟ھَیر پد ءَ کا ایں کراچی ءَ ھما کوٹی ءَ کہ تو وتی پُچ من ءَ دات اَنت۔

شپ گوست سُھب ءِ ھَپت بج ءَ من موبائل ءِ alram ءَ پاد اتکاں چارِجر او سامان بیگ ءَ کُت اَنت ،زاھو ترا من پاد نہ کُت ، ھُدا زانت من ءَ تو دل نہ بوت ئے کہ تئی واب ھراب بِہ بیت۔ بلے ۔۔۔ھمے چِست ءُ ایراں تو  پاد اتک ئے۔ “ھاں روَگ ءَ ئے؟“ ۔من گُشت ھو رواں کہ من ءَ  دیر مہ بیت  ۔ تو پد ءَ جُست کُت“ تو پُچ زُرت اَنت گوں یا ناں“۔۔۔من دست ءَ تئی نیمَگ ءَ شھارَگ ءَ اِتاں کِہ تو پاد اتک ئے۔ من ترا گُلائیش کُت ۔تو گُشت “ھوار اِیں، گڑا پُل سَر بہ ئے ھال بہ دے“ چَوٹ من بَست اَنت در اتکاں چہ کمرہ ءَ دروازگ ءِ دریگ ءَ من دیست تو اَنگت کمرہ ءِ نیام ءَ اوشتاتگ اِت ئے ۔ من جھل ءَ شُت آں، داں تو چہ بُرز ءَ کِڑکی ءَ من ءَ آواز دات ۔ من سر چِست کُت داں ترا موبائل دست ءَ اِنت snap streak جوڑ کنگ ءَ ئے۔۔۔ تو گُشت جَمو ۔۔۔لالا زئیاں ٹاٹا کن ،من دَست چنڈینت۔۔۔ شُت آں۔ اے وھد ءَ کہ تو اے streak جوڑ کُت من ءَ ھچ دل ءَ نہ اَت ترا تھنا یل بہ کناں۔۔تو اوں دوشی من ءَ گُشتَگ اَت کہ پِلھال مہ رو شھاب زئی کاینت نو برو ،بلے چے کن ئے یار۔ زاھر جان اے دوئیں روچاں تو من ءَ چہ پیسر ءَ گیشتِر دوست اِت ئے ۔ نزاناں چے ءَ۔

زاھِر یار اِنسان ھر وڑ ءَ وت ءَ تَمرد ءُ ڈَڈّ بہ کنت بلے ، یک اَنچیں جاھے ، انچیں جاورے  کیت کہ انسان ءِ ڈَڈّی ھاک ءُ ھامون بیت۔ مرچی شما مارا ھمے وڑ سرِین پرُوش کُتگ۔ زاھو من ءَ آبد ءُ سالم جان ءِ مَرگ ءَ انچو نہ پروشت ایشی سَوب بہ گند ئے ایش انت کہ من آ وھد ءَ سیادی ءِ ارزِشت نہ زانتگ یا بلکیں من کسان اَت آں، یا من ءَ ھوش نہ کنت من چوں بوتگاں۔۔بلے پیرک ءُ گُلاب ءَ رَند اولی مردم شما بوتگ ئے کہ شما چوں مارا شِنگ شِنگ کُت ۔

تو پرچا انچو دور شُت ئے نو لیب کن ئے گوں اِستالاں۔ یا ماہ ءِ درسے وانین ئے چہ کرن ملور ءُ گریواسکیں اِستیناں بند ئے سَھڑین ئے۔ مئے لبز تو گوں وت بُرت اَنت ۔ ھر شیپ چکار اِنت ھوناں تئی ۔ نو آھُو تانگو آپ بُور اَنت اڑے راست اَنت، شئیب جان ءِ ھالاں بہ کن ،زاھو! شئیب یار سکّیں نرمیں مردُمے گندئے۔

من ءُ شئیب سک کم دُچار کپتگ ایں۔۔ بلے اگاں ڈیکّ وارتَگ گڑا  گپ ،مزاک کندگ کوچرائی بوتَگ۔ من ءَ شئیب ءَ ھر وھد ءَ گُشت “اڑے سائیکالوجی وانگ ءَ ئے ، اگاں تو سیگمن پرائیڈ نہ وَنت بِزاں ھِچ نہ وَنت ۔ یار شئیب منی سِکینے اَت ،پَنجگُور ءِ پروگرام ءِ روچ ءَ مھمانانی نان ورگ ءَ رَند ما کہ نان ءِ سر ءَ نِشت ایں گڑا شئیب گار اَت ،دیر ءَ رَند نیتک من پُون کُت ۔ تو کجائے اد ءَ پاٹی ورگ ورگ ءَ اَنت، گُشت ئے“من ڑے اسٹال ءِ سر ءَ شُتگاں، زالِماں سجّھیں شرّیں کتاب ھلاس کُتگ اَنت“ ۔اسل ءَ شئیب سجّھیں روچ ءِ سُرَگانی سَوَب ءَ کِتابانی اِسٹال ءِ سر ءَ شُت ئِے نہ کُتگ اَت۔

شئیب اتک۔۔من جُست گِپت“ گڑا تو کتاب  زُرت نہ زُرت“ ۔ آئی پُشت ءَ بَستگیں دَست پَچ کُت اَنت ، تاں نگوگی ءِ اے کتاب“TheWriters in politcs ” گون اِت ئِے۔۔۔من کتاب زِت۔۔۔من ءَ گش ایت مہ بَر ئِے ۔۔من نہ دات بلے زھر گِپت گُش اِیت اڑے“ کتاب ءَ وان ئے من ءَ بہ دے ئے من ءَ وانگی اِنت“۔

شئیب ،ھر وھد ءَ ھرجاہ ءَ پہ سنگتاں ساڑی اَت۔ شئیب ءَ مُدام، “جُست“ گون اَت ۔ انچیں جُست کہ آیانی پسّو مئے کارے نہ اَت۔ شئیب جان تو وت ءَ گوں ھوار ، وتی گرانبھائیں جُست اُوں بُرت اَنت گوں۔ شئیبُو تئی کتاب منی کرّ ءَ پَشت کَپت جان۔

شئیب چہ لاھور ءَ اسلام آباد ءَ اتکگ اَت۔ اے ھمے روچاں کہ اسلام آباد پریس کلب ءِ اے دیم ءَ BYCاے نِنّدانک نِشتگ اَت۔۔۔من ءَ باز روچ بوتَگ اَت کہ من اسلام آباد ءَ اِتاں ۔۔۔گُڑا۔۔۔من واتر دیم پہ پشاور ءَ روَگ ءَ اِتاں انسٹگرام ءَ آئی اے توار بَند اتک۔۔ ” ھالاں بہ دے سُوج ءَ تو ھمِد ءَ ئے“ من جواب دات کہ: “ ھو ۔۔۔ بلے من روگ ءَ آں منی کِلاس بندات اَنت“ ساھَتے رند پد ءَ ھمے میسج ئِے کُت ۔“شپی ھمد ءَ بو، باندا برُو“۔۔۔من بلے در کپتَگ اِتاں۔۔۔ دریگَتیں من بِہ داشتیں من ءُ تو دیوانے بُہ کتیں شئیب پل۔ من ءَ بِہ بکش جان من ءُ تو گیشتر نزدیک بوت کُت نہ کُت۔ بلے ھمِنچو اوں پہ من گَنج اِنت۔۔۔اڑے ھشتاد۔۔۔بس اِنت نو دیوان من رواں ۔بلے احمد جان ،شیھو ءُ سُھیل ءَ سلام بہ کن آیاں بگُش من شکر گِراں کہ من گوں شما چُوش نزیک نہ بوتگاں ۔۔۔پرچا کہ من ایندگہ مردماں گنداں پہ شما چُون  اَنت۔۔۔من زاناں شما مھروان بوتگ اِت ءُ اگاں من گوں شما نزدیک بوتیناں بہ گندئے اے درد ءِ ترُندی انچُش تیز بوتگ اَت بلکیں منی نِزوریں کوپگاں اے گرانیں  بار زُرت نہ کُتگ اَت ءُ منی ھال اَنیگ ءَ باریں چے بوتَگ اَت۔ ءُ شیھو ءَ بہ گُش من ءَ تئی ھما گپ انگت گیر کیت تو  گُشت:“ اڑے رمزان ءِ وشی وَ کراچی ءَ اِنت“۔ آئی ءَ بگُش رمزان اتکگ، بے وپا تو اد ءَ نہ ئے اڑے گڈی گَپ ۔۔۔شھاب تئی کُوٹی ءَ گِندئے اکس جَتگ اِت اَنت ھمے اکسانی درمیان ءَ یک ھالیگیں پریمے ھَست اَت۔ من ترا جُست کُت ۔“اڑے بے روزگار ۔۔اے پِریم ھالی ءَ چے ءَ جَتگ، تو کَند اِت ءُ گُشت “سادَہ تو چے زان ئے، اے پریم  ھمے وڑ ھالی ءَ زیبا اِنت“ شھابو من ترا گُشَگ لوٹاں جان ۔۔ کہ۔ اے پریم تو وت پُر کُت۔ ھوار اِیں جان

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔