بَکش! نوں اَتک نہ باں
نبشتہ کار : جلال اھمد
دی بلوچستان پوسٹ
گرماگ ھلاس بُوتگ اَت ءُ نوکی گوریچ اَتکگ اَت ءُ سارتی بِنا بُوتگ، اے سارتی ءِ اولی گوریچ اَت کہ اتکگ اَت ءُ شپاں سپر کنگ سک گْران اَت چی ءَ کہ روچ پہ روچ سارتی یے زُور گِیش بُوان اَت، منی ھم اے اولی رند اَت کہ من ءَ سک دیر گْوستگ اَت کہ من واتر وتی گِس ءَ نہ شُتگ اَت آں ءُ سر انچیں ھندے ءَ کپتگ اَت کہ اُود ءَ ھچ آسراتی نیست اَت کہ من گِس ءَ ھال ءُ اھوالے بِہ کن آں۔
ھر سُھب کہ واب ءَ بُست کتگ اَت داں موسم نہ گِیگ اِنت ءُ گوریچ ءَ سرجمیں ھلک سر ءَ زُرتگ اَت ءُ چم پہ چم ءَ میم نہ بُوتگ اَت، ھر نیمگ ءَ مُج ءُ لُوڑ اَت ءُ تیوگیں ھلک ءَ مچکدگ گْوات ءَ را گون اَنت۔ ناں کہ شِھمیں کُوٹے گون اَت کہ مردمے گْور ءَ بِہ کنت ناں کہ شالے پہ مانپُوشگ ءَ بلے پہ سارتی ءِ رکّینگ ءِ ھاتر ءَ ما آس مانداشتگ اَت ءُ سُلیمانی چاھے ئِے گوم ءَ گُزر کتگ اَت۔
سے روچ ءَ داں گوریچ ءَ یک شَل ءَ داشتگ اَت،!اے سِے ئیں روچاں ما وتی پاد داشتگ اَت اَنت ءُ سپرے ھچ نہ جیڑاِتگ اَت چی ءَ کہ مُوسم یکدم نہ گِیگ اَت مئے دْوراھینانی جُھد ھمیش اَت کہ گْوات وتی روان ءَ کم کنت گُڑا ما وتی سپر ءَ دوبر بِنا کن ایں۔
ھپتگے گْوست کہ گوریچ کمزور تَر اِت ءُ ما وتی سپر پد ءَ یک رندے بندات کت، بلے مئے جُھد ھمیش اَت کہ ما بیست ءُ چار ادار ءَ تَہ ءَ اے ھلک ءَ چے در بیائیں ءُ دگے ھندے ءَ سر بِہ بہ ایں بلے مگرب ءَ ما کہ وھدے سرگِپتیں گُڑا اے سجھیں شپ ءَ ما سپر کت داں گْوربام ءَ یک تلاری یے دیم ءَ ما وتی بُنجل جت کہ چاھے وریں ءُ دوبر سر گریں ! سنگتے رپت دار ءَ یک جاہ کنگ ءَ دو سنگت رپت پہ آپ ءَ آرگ ءَ سنگت کہ واتر بُوت اَنت ما آس پیسرا روک کتگ ءُ آس ءَ چاریں نیمگاں نشتگ اَت اِیں پیسری ءَ چے نوں سارتی ھم باز کم اَت ءُ سپر ھم وش اَت۔ چاھے جوڑ کنگ ءَ پد ما واتر وتی سپر بندات کت نوں مئے جُھد ھمیش اَت کہ دوازدہ ادار ءَ تَہ ءَ اے دمگ ءَ چہ دربیائیں دُوازدہ ادار ءَ پد مئے سپر ھلاس بُوت۔
گُڑا سپر کہ ھلاس بُوت مئے سر یک نوکیں ھلکے ءَ کپت کہ اے دمگ ءَ چھر ءُ شُبین سک وش اَت، ما کورے ءِ لمب ءَ نشتیں داں کور ءَ چاریں نیمگاں سبزگ اَت ءُ کور ءَ نیام ءَ کسانیں آپے سُبک سُبک ءَ تچگ ءَ اَت آپ ءَ تَہ ءَ کوری ماھی ھم مان اَت ءُ مئے دْوراھیں سنگتانی جُھد اَت کہ مروچی کوری ماھی ءَ شکار کن ایں ءُ داں کمو روچ ءَ ھمے جاہ ءَ داریں کہ اِد ءَ پہ ما دْراہ ھست ناں مارا آپ ءَ کمی یے سما ءَ بیت ءُ ناں کہ ورگ ءُ چرگے اے روچ ءَ ما ماھی یے شکار کت ءُ دمے سارت کت ءُ دومی سُھب ءَ من ءُ دگہ سنگتی ءَ چہ آ سنگتاں مُوکل زُرت کہ ما کمو رویں کوہ ءَ بُرز ءَ درکپیں ءُ ھلک ءَ ھال اھوالے کنیں انچو کہ ما کمو درکپتیں کوہ ءَ ٹُل ءَ سر نہ بُوتیں پیسرا دامگ اَتک ما ھر دویناں وتی گْوانکو کَش اِت اَنت من چاراں داں پانزدہ روچ پیش منی سر ءَ میسجے اَتکگ کہ “من گوں تو سْوگند کُتگ کہ تئی میتگ ءَ واتر باں، بَکش من نوں اَتک نہ باں “من وتی زند ءَ بیوس آں منی دست نہ رَس اِیت کہ پہ تو بیا آں-
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔