نبشتانک: مرگ ءِ شیرکنی
نبشتہ کار: مھروان کمبر
دی بلوچستان پوسٹ
“اے وھد ءِ تْرند رواجیں سپر ءَ زند الّم یک روچے آسر بیت ءُ انسان مرگ ءَ گْور امباز کنت۔ چی ءَ کہ مرگ ابرمی راستی یے ءُ زند ءَ ھِچ آکبت نیست، یکروچے ھلاسی ءِ سیمسراں سر بیت۔ بلے وش بھتاں ھما کس کہ راج پھازیں بانداتے ءِ ھاتر ءَ گوں ورناھی ءِ سھت ءُ سنجاں ھمے شیرکنیں مرگ ءَ گْور امباز کن اَنت۔ ھمے مرگ ءِ شیرکنی اِنت کہ بلوچ ءَ ھر دور ءُ زمانگ ءَ شکّلیں جنگانی نمیرانیں مارشت ءَ دنت۔” ھمے دُن آتاریں جنگانی وشبو اِنت کہ بلوچ راج ءِ ورنا کنداں کندان ءَ وتی ھیشی سراں بکش اَنت۔ ھمے مرگ ءِ شیرکنی اِنت کہ تیاب دپ ءِ بچ ھمل مومن گوں راج پھازیں مارشتانی ستک ءَ ھمگرنچ بوگ ءِ ھاٹیگ بکش اِت۔
مزن پگریں ھمل مومن سرڈگار ءِ ھما سر متابیں بچّ اَت کہ وتی راجی پجّار، وتی زبان ءُ زمین ءِ ھاتر ءَ وتی لوگ، جاہ، دیار، کھول ءُ وتی وشّی نہ چار اِت اَنت، بلکیں آئی ءَ جنرلیں اسلم ءِ جوزگانی پد ءَ ریھان جان ءِ رھبند گپت ءُ پہ ھمے مات ءُ گْوھارانی شرپ ءِ پھریز ءَ، پہ وتی تیاب ءَ، پہ بلوچ ءِ باندات ءَ ماں ورنائی ءِ بھاراں وتی گِھگیریں سر ندر کرت ءُ ابدمان بوت۔
جند نْدریگیں ھمل مومن وتی گچین کرتگیں مرگ ءِ بارو ءَ جاھے گْوش اِیت کہ “ باز بر ءَ مَرگ ترا پہ ھمے ھاتر ءَ گچین کنگ کپ اِیت داں تئی زمین زندگ بہ مان اِیت۔ زمین ءِ ھست بوگ تئی ھست بوگ ءِ مانزمان اِنت ، بے زمین ءَ تئی ھستانک مانا نہ دار اِیت، ءُ تو تُری ھرچی بہ بہ ئے، زندمان ءِ ھر تک ءَ چہ سیالی بہ دارئے، بلے تئی زندمان ءِ ھر رنگ ءُ دْروشم بے زمین ءَ پولنگ بہ اَنت۔۔۔۔۔۔
اے روچ پہ یک ماتے ءَ سک گران بیت، مئے ھیال ءُ گمان آ جاگاہ ءَ پہ ارزانی ءَ شُت نہ کنت، بلے زمین رکّینگ ءِ پگر اے سرجمیں کسّھاں چہ بالا تِریں شئے یے ءُ اے جتائی ءِ درد ءُ تورشتاں ھما زندگیں زِرد مار اِت کنت کہ گْواچنی بس زمین ءَ جیڑگ ءَ اِنت۔۔۔، بِلّے کہ اے نْیام ءَ جتائی ءِ رنگ ءُ دْروشم اے داب ءَ ھم وت ءَ سھرا بہ کن اَنت، بس زمین جیڑگی اِنت کہ بے زمین ءَ ما ھرچی بہ بہ اِیں ، بلے مئے ھست بوگ ءِ مانزمان گوں زمین ءَ بندوک بوگ اِنت۔ زمین کہ نہ بیت، مئے زندگ بوگ ھِچ مانا نہ دار اِیت۔”
واجہ ویکٹر پرینکل جاھے گْوش اِیت “رنج، درد ، گم ءُ سکّیاں (ازیتاں) چہ ایر دستیں راجے ھچ پیم رک اِت نہ کنت، آئی ءِ ھر پڑ ءِ مردم وڑے نہ وڑے ءَ سکّی سگگ ءَ اِنت۔ مارا بس اے کار کنگی اِنت، آئی ءَ را ھال دیگی اِنت کہ آ پرچا سکّی ورگ ءَ اِنت؟ تاکہ آ بزانت کہ اے درد ءَ پد چونیں زندگی یے ھست ، آ وتی زندگ بوگ ءِ مانا ءَ بہ زانت۔ امینچو گیش آ سرپد بیت کہ آ پرچا زندگ اِنت، اے درد ءُ رنجاں پرچا کشگ ءَ اِنت، امینچو گیش آ درد ءِ سبب ءَ سرپد بہ بیت ءُ بہ زانت کہ منی باندات چینچو زیبا اِنت، آئی ءِ تہ ءَ اے دردانی سگگ ءِ امینچو ھاٹیگ کئیت گڑا آ اے درداں مان نیار اِیت ءُ مھکم بیت۔”
ھمل مومن رنج، درد، گم ءُ بلوچ راج ءِ گلامی ءُ اِیردستی ءَ شر سرپد اَت، پمیشکا آئی ءَ اے شیرکنیں مرگ ءِ تام چَش اِت ءُ مارا یک انچیں راھے ءِ نشان دات کہ اے راہ مئے وشیں باندات ءِ راہ اِنت۔ اے راہ نْدر ءُ کربان بوگ ءِ راہ اِنت۔ اے راہ ءَ سپر کنگ گْران اِنت، بلے کنگی اِنت۔ پرچا کہ وشیں دمان، آجوئیں زند ءُ وشیانی منزل ءَ ھمے راہ ترا بارت ءُ سر کنت۔ ھمل مومن ءِ داتگیں کربانی مارا ھمے کلوہ ءَ دنت کہ بس ھُشک ءَ نندگ ءُ ندارگ چارگ ءَ ناں کہ اے زلم ءُ زوراکی ءِ تھاریں شپ کُٹ اِیت، ناں کہ آجوئی ءِ سُھردپیں بام آسیت، بلکیں گلامی ءِ آس تئی ھر چیز ءَ سوچ اِیت ءُ ھلاس کنت۔
شائر، نبشتہ کار، آپریشن درہ ء بولان ءِ جند نْدریگ ھمل مومن ءَ وتی سپر جت ءُ پش کپتگیں بھر مئے نزوریں کوپگاں ایر کُت ، بائدیں ما ھمل مومن ءِ رند پداں بہ رو اِیں ءُ آئی ءِ پش کپتگیں کاراں سرجم بہ کن اِیں، ءُ پہ گلامی ءِ مُھریں سانکلانی سندگ ءَ مھکمیں توجیل بہ سازیں-
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔