آزمانک: اَمّاں من ءَ پَھل کن
نبشتہ کار: کوہسار قندیل
دی بلوچستان پوسٹ
یک کسانیں دَرچکے کہ پُل کنت آرا وتی پُل چہ ساه ءَ هم دوست تر بنت وتی دُراھیں بدن ءَ ٹُنگ کنت ءُ کُنّٹگ ءَ رودین ایت کُنّٹگ آں یک پاد ءَ سرجمیں زند پہ همے پُلانی رَکّینَگ ءَ ساڑی کنت درچک وتی پُلاں چہ موسم ءِ هر ناوَشّیں رنگاں پھریز اِیت بس من هر ساھدار ءِ تہ ءَ همے مهر ءَ ماریں کہ آ پہ وتی بدن ءِ ٹُکّر ءَ چوں بے تاھیر بیت اِنت چہ هر بَلاه ءُ مُسیبتاں آھان ءَ رَکّین ایت، ءُ همے واهشت ءَ دل ءَ داریت کہ زند ءِ هر وَشّی ءِ چُکّٛ ءِ بهت ءُ نسیب ءَ بہ بیت- اَمّاں ءُ اَمّاں! من زاناں کہ پَمّنی رودینگ ءَ تو کُجام درد ءِ کوه وتی دل ِء سر ءَ رودینتگ، هر سھت ءُ دمان ءَ بس منی گم ءَ بوتگ ئے اے زمستانی دراجیں شپاں هر سَهت ءَ تو پَمن پاس جتگ کہ چُش مہ بیت من واب بِکپاں ءُ منی بَچّ آرا گُژْن ءُ تهاری ءِ بےواب بِہ کنت گرماگی سوچوکیں روچ ءَ من ءَ وتی گُشان ءِ لمب ءَ چیر داتگ کہ گرمے من ءَ مہ سوچ ایت آ شپ ءَ کہ من بے واب بوتگ آں گُڑا دُراهیں شپ ترا هم واب هرام بوتگ بلکیں چہ من ءَ گِیش بے تاھیر بوتگ ئے –
اَمّاں! تو پد ءَ درستیں چُکّاناں یکیں هساب ءَ دوست داشتگ ما بلکیں دل ءَ همے مار اِتگ کہ مات اے گوْھار ءَ یا برات ءَ چہ مں گیش تِر دوست داریت بلے ما رَد بوتگ آں مات درستیں چُکّاں یکیں وڑ ءَ مھر دنت اَمّاں تو وتی دُراهیں عمر مئے سر ءَ قربان کُتگ ات من مدام چہ تئی ابیتکیں بِچکند آں بس ھمے مار اِتگ کہ زند ءِ چِنچُک وشّی تو مئے ھاترا نْدر کُتگ ات یک ماتے ءِ مھر پہ چُکے ءَ چے کساس بیت اِنت بگندے من آهاں وتی لبزانی تہ ءَ جاگہ دات مہ کن آں بلے اَمّاں کمو مار ات کن ایں کہ تو مئے واستا کُجام درد ءُ بزَگّی سَگّیتگ اَنت-
اَمّاں! من تئی فرمان برداریں چُکّ ءِ بوت کُت نَہ کُت یک ماتے ءِ ھک یک چُکُے ءِ سر ءَ چنچِک بنت من آ ھک ھم پیلو نہ کُت انت من زند ءِ یک ھَنچیں سهتے ءَ شُمارا یل کُت کہ هزار آں واب شما منی واستا دیستگ اَت تو من ءَ وتی پیری ءِ ھسا ءُ گُوھاروک منی سالونکی ءِ مرادانی گندگ ءَ تلوَسَٛگ ءَ ات انت من یک ھنچیں راهے ءَ در کپت اوں کہ ھودا ما زندگی چیر گِپت ءَ، ءُ مَرگ بِرداتگ اَمّاں! زاناں اے وھد تئی واستا چہ قیامتے ءَ کم نہ اِنت بلے اَمّاں تئی اے بَچّ ءَ تھنا تئی درد نہ مار اِت بلکیں هر ھما مات ءِ درد وتی دل ءَ جاگہ دات، کہ آ پہ گار ءُ بیگواھیں بَچّے ءِ گماں مدام سوچگ ءَ اِنت آ وتی چمّ ءِ پلک ءِ هم نہ ڈُکّ اینت ءَ، کہ بوت کنت آئی ءِ بَچّ چہ زندان ءَ واتر بہ کنت ءُ آئی ءِ دیدار بہ بیت. ھر ھما گوْھارانی لَج ءُ ننگ ءِ پاسبان اوں، کہ زالم آھاں مدام روڈانی سر ءَ گِرّٛ کنت ءُ سریگ آں لگت دَنت۔ وتی ڈیھ ءِ ھر ھما شھید ءِ پکر ءِ مَنّوگر اوں، کہ پہ مئے وشیں باندات ءِ ھاتر ءَ ملکموت اِش وش آتک کُتگ-
اَمّاں! من ءَ چّہ تو باز پھلی لوٹگی اِنت۔ من مدام ترا دروگ ایں تَسّلہ دات گ کہ من زوت واتر باں، وت ءَ گَمیگ مہ کں، بلے اے درْست واب بوتگ انت، منی واتر کَنگ نوں زَنڈیں درْوگے من وتی داں گُڈی ساہ ءَ دژمن ءِ دیم ءَ داراں ۔ ساہ روت بلے گلزمین نہ روت۔
اَمّاں! اگاں واجہ ھُدا ءَ 100 زند دات، 99 گلزمین ءِ نام ءَ ندْر کناں ءُ یکے تئی نام ءَ دیمون کناں، بلے من ءَ یکین اِنت۔آ زند ءَ ھم تو من ءَ دست ءَ بڈّ ءَ جَن ئے ءُ گوْش ئے، “بُرو! منی بچ گلزمین ترا پد ءَ توار ءَ اِنت”۔ من ھم بچکند آں ءُ ترا پہ گَل ءُ شاد رُخصت کناں۔ تیرانی توار پد ءَ ٹَھک ٹَھک ءَ گوشانی تَہ ءَ پیداک ات انت۔آ وتی چمّاں زو زوت لتارگ ءَ لگ اِت۔ دل ءِ توک ءَ سک جِیڑگ ءَ ات اَنت ، چوں اے جنگ ءِ تہ ءَ منی چم لگ اَت ءُ واب کپت اوں ۔ زو زوت تُوپک چِست کت ءُ دیم پہ دومی سنگر ءَ شُت آں کہ ھود ءَ پیسر ءَ سنگتے نِشتگ ءُ جنگ دیگ ءَ اَت۔سر بُوّگ ءَ ھوار دیست کہ سنگت ءِ سر گوں توپگ ءِ نل ءَ سک اَت ءُ دُرْست ایں سنگر چہ ھوناں سمبھیتگ اَت۔ یک بَرے پد ءَ تیرانی توار نزّیک ءَ پیداک ات۔ چم چِست کت آں، داں دژمن ھم نزّیک ءَ سر بوتگ ات۔توپک ءِ دپ ٹال کت۔ بلے سما کت تھنا دو تیر توپک ءَ مان ات۔ شپ ءِ ءُ روچ ءِ گوْستگ ات کہ گوں دژمن ءَ جنگ دیگ ءَ ات انت ۔ بس توپک ءِ نل گوں وتی پیشانی سکّ کت ءُ دست گوں ٹِریگر ءَ، پِچکند ات ءُ گوشت اَمّاں! من ءَ پَھل کن۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔