ساھگریں ودار
نبشتہ کار: کندیل بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
زندگ بوگّ ءِ واستا برے برے بلاهیں سگّ ءُ اوپارے لوٹ ایت زند لھتے اَنچیں ساهت سوگات کنت کہ آ ساهتاں چہ زندگ بوگّ ءَ چہ ملکموت ءِ گُلائیش کنگ شرتر اِنت مرچی همے پیمیں تاهکُشیں ساهت من ءَ سوگات کنگ بوتگّ اَنت-
من ءَ بلاهیں مُدتے بوتگ کہ من اِے سیاه ءُ تھاریں کوٹی ءِ باهوٹ کنگ بوتگ انت تاں منی دست گوں سانکلاں بستگ اِت انت چم گوں سیاهیں گُدے ءَ جون گوں دیوال ءَ تیکہ داتگ اَت نیم مُرتگ ءُ نیم زندگ اِت انت همے وهد ءَ من ءَ هر وڑیں هیال دل ءَ اَتک من چم نز کُت انت منی مات گوں وداریگیں چماں گوں دمبُرتگیں پاداں دست ءِ چہ نزوری ءَ سکّ لرزگ ءَ اِت انت منی دیم ءَ میلانک اَت گوش ئے مات ءَ را گوں من دراجیں گّپ ءُ ترانے کنگی اَت من چم اَنگت پچ نہ کُتگ اِت انت همے پٹی کہ منی چماں بستگ اَت سکّ ترند بستگ اَت من وتی چمانی پچ کنگ ءِ جُھد کُت بلّئے سوبین نہ بوت انت بلّئے وهدئے من مات ءَ را دیست منی چماں جھان روشناه بوت پرچا کہ من ءَ سکّ دیر اَت من مات نہ بالی مُرگے هم نہ دیستگ اَت من پاد آیگ ءِ جُھد کُت بلّئے منی وس ءَ چہ ڈن اَت من لوٹ ات مات ءَ گوں پُر مھریں آمبازاں بزوراں گوں مات ءَ وتی بندیگی ءِ کّسھاں بیاراں بلّئے بگّندئے مات ءَ را چہ من گّیش هبر کنگی اَت هو مات ءِ هبر چہ منی ءَ چہ گّیشتر بنت کہ مات ءَ اِے پنچیں سال گوں کُجام آزابیاں گوازینتگ انت پہ منی شوهاز ءَ چینچو گّرانیں پندے بُر اتگ تُنیگّیں چم پنچ سالیگیں اُمیت ءِ راهسراں وداریگاں کہ بلکّیں بیت ءُ زندمان ءِ تاموریں جھان ءَ رُژناه بکّنت-
چیا کہ ودار سریچیں کیپاں چمانی هرس بادینتگ انت ءُ زِرد گوں اَنگراں بریتکگ من اگاں پہ تو واتر بہ باں تُنیگّیں چمانی برپ بستگّیں ارساں چو ساچانیں جمبر ءَ شلاں دانکہ سرجمیں ڈن ءُ ڈگار سیراپ بہ بنت پہ هزار مُرادیں دل ءِ ترا وتی پُرمھریں امبازاں زوراں ءُ گِلگانی گُکاں پریچاں ترا گوشاں تئی جگر بُریں زھیراں من ءَ چوں چوں بے چاڑ کُتگ بلّئے اِے ودار کدی آسر بیت همے ودار ودار ءَ زندگانی درد ءُ رنجانی باهوٹ اِنت من یکّیں ساهت ءَ ترا سرجم ءَ ونت نہ کُت بلّئے من ءَ سما بوت تو چے پیم بزگ بوتگ ئے –
بلّئے تو گوں من سکّ گّلہ ات اَنت کہ اِنچو وهد انت من پہ ترا ودار کُتگ تو یکّ روچے منی چارگ ءَ نیتکگ ئے بلّئے من چوں ترا گُشاں من پہ ترا چوں آتک کناں منی پاد گوں زُلّم ءِ سانکلاں بّستگ اَنت من چوں ترا بُگوشاں اِے اَهد ءِ زوراکاں من ءَ چے پیم چکّ پروش کُتگ من چوں بہ گوش آں کہ من زندگ نہ یاں اِے تھنا منی جون اِنت کہ سر ءَ بار اِنت-
من ءَ گوں مات ءَ باز گّپ کنگی اَت بلّئے مات ءَ من ءَ موه نہ دات کہ من بیاهاں گوں مات ءَ وتی سرجمیں گّپاں بہ کن آں من مات ءَ را گُشگ لوٹ اتگ اَت من تو دوئیں زندانی بوتگّیں من آگاں زالّمے زنداناں زندانی بوتگ اَنت گُڑا ترا منی گماں زندانی کُتگ اماں من ءَ پھل کن من پہ تو وت ءَ را سر کُت نہ کُت، من چہ همے هیالاں سماّ کُت اِے وابے بوتگّ
کُج اِنت مات-
اماں من زاناں تو اَنگت جیڑے کہ من ءَ کُجام گناه ءِ سزا رسگ ءَ اِنت بلّئے تو زان ئے اِے آس مرچی بلوچستان ءِ همُکّ گدان ءَ روک اِنت همُکّ لوگ ءَ چہ یکّ بچّے بیگواه اِنت اِیوک ءَ تو نہ اِت کہ اِے آس ءَ سُتکگ ئے تئی وڑیں هزاراں شیرزالیں مات چہ کرناں پہ وتی بچانی ودار ءَ نیشتگ اَنت لھتے گوں دل ءِ درداں چو تئی پیم ءَ رپتگ اَنت او لھتے وتی زند ءِ پشت کپتگیں روچانی هساب ءَ اَنت –
بلّئے من گُشاں اِے درداں همُک مردم آشناه بوت نہ کنت اِے آگریچیں دردانی آسریچیں درونت ءَ هما زانت ءُ.سرپد اِنت کہ آ وت همے آس ءَ سوچگ ءَ اِنت آ کہ چے دردانی آتراپ ءَ نہ گوستگ انت چہ تو زانت اِے جنتر چوں دروش ایت- بلّئے چو من زاناں تو نہ مُرتگے تو کُشگ بوتگ ئے –
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔