ودار
نبشتہ کار: مریم عبداللہ
دی بلوچستان پوسٹ
امّاں جان”! آہ ، چون بے تاھیر اِنت منی زبان ھمے دانک ءِ در کنگ ءَ، کدی بيت پد ءَ ترا گوانک بہ جن آں امّاں جان؟ روچ گوْزان اَنت بلے تئی ھال پہ من سر نہ بیت، نزاناں چی ءَ کس نام نہ گِر اِیت کہ تو کجائے ءُ کدی کائے، منی جیڑگ بس ھمِش اِنت بلے منی جُست بس جُست بنت ءُ گار بنت۔ مرچی دہ روچ ءَ گیش بیت کہ تئی مھر ءَ چے زبھر آں، منی درد ءُ پریاتانی چِیّولگ زمین ءَ چے چست بنت ءُ ھاوند ءِ در ءِ دپ ءَ ڈیکّ ور اَنت بلے پد ءَ بے سوب بنت ءُ آزمان ءَ دْرنجُک بنت۔ ھمے کہ تئی یات من ءَ گیر کاینت چم گُلگُل بنت ءُ دل ءَ یک بیمّے چست بیت، اے دنیا ءِ تہ ءَ اَنچو وت ءَ ایوکیانی امبازاں گیر کاراں گش ئے اے زمانگ پہ مئے ورگ ءَ سر گپتگ۔ ھمے ساھت ءَ من ننداں تئی اکسانی گون ءَ وت ءَ گلائیش کناں ءُ نازینک ءَ دلبڈی دیاں ءُ نازینک من ءَ دلبڈی دنت۔ امّاں جان! ترا چے ابید دگہ کس مارا وتی گرمیں امبازاں جاگہ دات نہ کنت۔ ابّا جان ءِ روگ ءَ چے ما بازیں اڑ ءُ جنجالانی دیمپانی کتگ، وتی لوگ وتی ہلک وتی مردم دْرست پُشت ءَ یلہ دات اَنت۔ ابّا جان ءِ یات ما وتی زرد ءِ پیتی ءِ تہ ءَ کید کت اَنت ءُ تئی اوست ءَ وتی زند ءِ یک نوکیں بنداتے کت۔ ھردے کہ تئی کرچکیں پیشانیگ من چار اِتگ من ءَ اَنچو سما بوتگ کہ دنیا جهان ءِ گماں ھمدا جاگہ کتگ، تئی چمّاں چے دردانی ارساں چول جتگ ءُ ارواہ ءِ تہ ءَ انچیں ھاموشیں توپانے چست بوتگ کہ کسّ ءَ سما بوھگ ءَ ھم نہ اِشتگ کہ اے توپان ءَ اے سالانی تہ ءَ ترا چینچو پُرشت ءُ پروش کتگ بلے وتی درداں چے پراموش تو ھمک ساھت مئے بابت ءَ جیڑ اِتگ، مئے وشی ءُ آسودگی ءِ بابت ءَ جیڑ اِتگ۔
آ شپ ءَ من کدی ھم پراموش کت نہ کناں آ درداں چے تئی چیوّلگ ءِ توار انگت منی گوشاں اَنت، آ لٹّ ءُ کُٹانی بیمّ انگت منی چمّانی دیم ءَ نکش اَنت، اَنچو کہ چمّاں بند کناں چہ زورگرانی بیمّ ءَ پَچ دْرہ آں ءُ تئی امبازاں شوھاز آں۔ من زاناں انچو کہ من ءُ نازینک تئی یاتاں تلوسگ ءَ اِنت تو ھم سیاہ ءُ تھاریں کوٹیاں نشتگ ئے مئے بابت ءَ جیڑگ ءَ ئے، ھما ساھت ءَ کہ تئی دست چہ مئے دست ءَ لگُشت گش ئے دنیا چہ مئے دست ءَ شُت۔ اے ھما گڈی ساھت اَت کہ ایشی ءَ پد من تئی دیدار ءِ ھاتر ءَ چہ روچ ءِ مرچی در پہ در آں تلوسگ ءَ آں، آ روچ ءَ پد نہ تئی جند واتر بوت نئیکہ تئی ھالے پہ من پیداکیں، دہ روچ ءَ گیش اِنت کہ تئی جنکاں وتی دیدگ ھمک دروازگ ءِ دپ ءَ کلّ کتگ ایر کتگ اَنت ءُ راھچار اَنت کہ تئی کدماں آیگ ءَ بہ گند آں. امّاں جان بچار وتی نگرہ ءِ ملوریں دیم ءَ؛ چینچو بے ارزشت بوتگ روڈانی سر ءَ کپتگ، تئی نگرہ ءِ بچکنداں گوں تْرپناکیں دیم مرچی تئی دوری ءِ گماں تھاریں شپے ءَ اندیم کتگ، اے دمک ءُ آ دمک ءَ سر گردان اِنت بلے جست کنوک کس نیست نئیکہ جواب دیوکے کہ تئی ھال ءَ مارا مارا سر بکنت۔ امّاں جان بچار تئی جنکاں وت ءَ چون مھکم داشتگ، ھمک مستر ھمک وزیر ءِ دست ءُ پاداں کپتگ اَنت، نو سرد گرم گوات ھور ھچ چیز مئے دیم ءَ داشت نہ کنت بس تئی ودار ءَ نشتگیں۔ بلے نزاناں اے ودار کدی آسر بیت، کدی مئے وشیں روچ گوں ترا واتر بنت، کدی بيت مئے سر تئی سارتیں ساھگ ءِ چیر ءَ نزّ بہ گیپت؟ امّاں جان! زوت واتر کن تئی یات مارا ھر روچ ءُ ھر دمان گیر کاینت ءُ دل ءَ وڑ وڑیں وسواس پیداک کن اَنت۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔