نبشتانک:مھروان
نبشتہ کار:شے بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
مھروان ترا چہ پد زندگی پیسری رنگ ءَ نہ اِنت! کدی تو اے گپ دل ءَ آؤرتگ کدی تو اے گپ مار اِتگ کہ تئی گنوکیں شئے چوں بیت ، کایا گوں وتی ابدالیں گپاں کنت؟ کدی کدی من ءَ زندگی زور ایت ءُ تئی زانسر ءَ واب گیج ایت۔ کدی کدی من ءَ زندگی زور ایت ءُ تئی سیاھیں ملگورانی توک ءَ گار کنت۔ کدی کدی ترا جیڑاں منی ھیال ءَ زندگی ءِ وشتریں ساھت ھمیش اِنت من کہ وھدے تئی دریا ءِ ھیالانی تہ ءَ ڈُب وراں ، اوژناگ کناں دل ءَ گُشاں اے ساھت کدی ھم ھلاس مہ بنت، من دائمی ترا بہ جیڑاں، ترا ھیال بہ کناں، تئی یاتاں گوں بہ ننداں دیوان بہ کناں، تو زان ئے تئی جیڑگ ھَمک مردم ءِ کار نہ اِنت ھَمک مردم ترا جیڑ اِت نہ کنت-
او مھروان! اے گپ پدر اِنت کہ ھَمک مردم ءَ را مھروان ھَست ، انچو کہ نبشتہ کار ءِ مھروان لبز اَنت آ گوں لبزاں نند ایت ءُ وتی سرجمیں درداں درشان کنت وتی دل ءِ کوھیں گوکاں بُر ایت ءُ درداں چوں بالو ءَ بال دنت ، دائمی آئی ءِ درد برے یک مردمے ءِ دست ءَ بنت، کسے آئی ءِ درداں وان ایت ءُ واہ واہ کنت ءُ کسے وان ایت ءُ چم ئِے ارسیںگ بنت چوشیں ھم مردم ھَست آئی ءَ را گوں تئی درداں کار نیست،بلے تو زان ئے لبز وتی وس ءُ واک ءَ دُرستاں تئی درداں شریدار کنگ ءِ جُھد ءَ کنائین ایت۔
او ازیز ءِ من ھمے وڑ ءَ کہ یک سرمچارے ءِ مھروان زمین اِنت
سرمچار مُدام نند ایت ءُ گوں زمین ءَ تران کنت، ھبر کنت،کوکار ءُ جاک کنت پد ءَ نند ایت ءُ کند ایت ءُ گش ایت او منی مات ترا من گُڈی ڈوبر ءِ توک ءِ پَشکپتگیں گْوات ءِ اُپ ءَ داں یلہ نہ کناں،اگاں من شھید بوت آں گُڑا من ءَ وتی جبین ءِ توک ءَ جاہ بہ دے من ءَ بزور وتی دل ءِ بند ءَ کَل بہ کن من ءَ بزور وتی زانسراں واب گیج-
تو زان ئے سرمچار ءَ ھچ واھگ نیست آئی ءِ واھگ بس ھمیش انت کہ من وتی مات ءَ آجو بکناں مُدام گوں نھار ءُ پَرینگی ءُ رستراں جَنگ بہ کناں چو شھداد ءَ سُھر سریں تیراں وتی دلبند ءَ جاہ بہ دیاں،بلے زمین ءَ یلہ نہ کناں ، گُڈی تیر ءَ داں گوں دژمن ءَ جنگ کناں ھزار ازابی ءُ جنجالی برداشت کناں ، تُن ءُ گُژن سَگاں پد ءَ مدام کند ایت ءُ گُش ایت اگاں من گوں دژمن ءَ ڈیک وارت ، من پہ مھروان ءَ شھید بوگ لوٹاں ، بَلے پد کِنزگ نہ لوٹاں۔
او مھروان تو زان ئے پد کنزگ پہ مھروان ءَ شگانے پد کنزگ مھروان ءِ سر ءَ سرجمیں زند ءَ جھل کنت مھروان ءَ کم شْرَپدار کنت مھروان ءِ چمانی آپاں بارت،گڑا گھتر ھمیش انت کہ مھروان پہ مھروان ءَ گڈی تیر ءَ وتی سینگ ءَ جاہ بہ دنت۔
او ھَمبلو! منی زند ءِ آدینک ترا چہ پد باریں چے بیت ءُ چے نہ بیت من ھچ نہ زاناں بلے ھمے کہ تو منی اندر ءَ ھَست ئے گُڑا وت ءَرا یک مھروانے بہ کن، تو بزان ئے مھروان ترا تئی زندگی ءِ مانا ءَ گُش ایت ، مھروان چو سھب ءِ سباہ ءِ لھمیں سمین ءَ انسان ءَ جْوان کنت، مھروان مردم ءَ را زندگی ءِ ھر کُجام سَکیاں چہ آسودگ کنت مھروان دومی مھروان ءِ سر ءَ کوکار کنت جاک کنت ، زار کنت پد ءَ وش بیت کَیت کَش ءَ ئِے نند ایت کند ایت ءُ گُش ایت تو اڑے منی مھروان ئے بے ترا من دمانے نہ باں، مھروان مردم ءَ را چو وشبویں گْوات ءَ تاھیر دنت، مھروان چو کازی ءِ شائری ءَ دل ءِ ھوناں گوں ھوار بیت، مھروان درد ءِ بازار ءَ پہ تو وشی کار ایت ، مھروان تَھاریں چلگی شپاں پہ تو پاس جَنت ، مھروان گرمیں اشکر ءَ پہ تو سردی ءَ ایر کنت۔
او مھروان! اگاں مردم چہ وتی مھروان ءَ جُتا بہ بیت گُڑا آ پیسری مردم کدی ھم جوڑ نہ بیت ، آئی ءِ پیسری کوکار ءُ جاک ٹَھک ءُ کندگ ، کسہ ءُ شائری ، لچہ ءُ آزمانک کاری ، وش کند ءُ گِدار ءِ نبیسّگ سرجمیں گار بنت آ چَٹ تھنا بیت ءُ وتی تھنائی ءَ گوں جیڑ ایت تھنائی ءَ گوں ھبر کنت وتی اندر ءَ وت ءَ را وران کنت ، چو رمیز کپتگیں داری ءَ گڈی ءَ ھلاس بیت-
او ھمبلو! مھروان تو کدی دیستگ کہ گپ کنت ، آ زندگی ءِ رنگ ءَ ترا پیشدارگ ءِ جُھد ءَ کنت ترا یک منزلے ءِ شون دنت ترا یک زندگی ءِ راھے سوج دنت-
او ارواہ! تو زان ئے مھروان مُدام چو مات کوہ ءَ تئی دیم ءَ مِک بیت ھچ نہ چار ایت کہ تو کُجام جنجال ءِ توک ءَ اُوژناگ کنگ ءَ ئے ، مھروان مُدام چو سرمچار ءَ وتی نَرم ءُنازُرکیں بالاد ءِ توک ءَ تیر ءَ جاہ دنت،بلے داں ساہ ئِے مان اِنت ترا یلہ نہ کنت ، پد ءَ چو زمین ءَ ترا وتی دلبند ءَ کَل کنت-
او مھروان! تو دیست کہ کَھیر چے پیم ءَ وتی سرشاہ ءَ لُڑین ایت نمب دیست سھب ءِ سمین ءَ ما درچکانی تاکانی سر ءَ کپ ایت چونیں توار ئِے کنت ، بیگاہ ءِ کَوُش سما کُتگ مار اتگ کہ وھدے ماں دلبند ءَ دُچار کپ ایت ترا دگہ چاڑے دنت ، مُرگ دیست اَنت کہ سھب ءِ سباہ ءَ کوکو ءُ تواراں گوں دل ءَ تاھیر دے اَنت کوہ ءِ سید دیستگ اَنت کوہ آئی ءَ چے پیم ءَ ھمبازاں زور ایت ءُ شپ ءَ زانسراں واب گیج ایت ،دریا دیست وتی ارواہ ءَ گوں بَستگیں چولاں تیاب ءَ دور دنت ءُ پد ءَ ھمے جولاں زور ایت ءُ وتی جبین ءَ جاہ دنت۔
کور دیست گوں تَچوکیں آپاں دل ءِ شَاھرگ ءَ ساز کنت ، مُرگ دیست گوں تواراں تئی کُدام بَستگین ءُ زنگ کپگیں ھیالاں نوک ءُ تاجگ کنت ، باگ دیستگ کہ وڑ وڑیں پُل رودین ایت پہ بُلبُل ءُ مُرگانی واست ءَ تو کدی ھم کوھسراں شُتگ ئے ، اگاں تو نہ شُتگ ئے گُڑا برو بچار کہ گیابانی مُرگانی توار دل ءَ تاھیر بَکش انت ،زند ءِ ھیالاں پد ءَ جْوان کن اَنت مھروان چو باگ ءِ دھکاناں بنت ، کدی ھم وتی نوک گُلگرک ءِ کشاراں چوں ڈولدار کنت- مھروان گڈی ءَ چَہ تو گوں اے ڈولی ءِ دوبند ءَ موکل کن آں، زان ئے ڈولی چے گوش اِیت؟ڈولی بیگؔ گُش ایت-
“من دِھکان ءِ دستانی کُربان باں
کِش ایت ملکموت ءَ رود ایت زندگی”
سلامتی مھروان
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔