نبشتانک: کاگز ءِ پہ وتی ماھو ءَ
نبشتہ کار: زمین زھگ
دی بلوچستان پوسٹ
منی ماھو! اگاں من ھردیں جیڑاں تو چہ جیڑگاں جتا نہ اِت ناکہ پہ ساھتے تو چہ من گستا بہ ئے انسان ءِ ساھگ بہ گندے تھاری ءَ انسان ءَ دروھیت پمیشکا تئی درور گوں ساھگ ءَ نہ انت، مرگ ءَ چہ ھم انسان بے ھیال بیت ءُ زند چوناھا بے وپائیں چیزے، ناکہ من ترا سپر ءُ مساپر ءِ سیاد کُت کناں پرچاکہ تو چہ درساں جتا یا گستہ ءُ منی درسیں چیزاں چہ نزیکے، منی بلوچستان ءَ بگندے اے گڈی ساھت ات اِنت بلے گڈی سپر مہ بات منی سرگوست ءَ من باز رند ءَ بلوچستان یلہ کُتگ ءُشتگ اَنت انکس ارمانی نہ بوتگ اَنت دل ءَ ھم نہ گوشتگ کہ مہ رو، بہ جل کمے بلے اے رندی دل گوشگ ءَ انت ءُ من جلّگ لوٹ آں – بگندے تو بیچاڑ بہ بہ ئے ءُ بگوش ئے کہ تو وتی ماھو گوں وت برتیں، ھمراہ کُت ایں بلے پریشان مہ بی، تھنا تو نہ ئے کہ من اد ءَ امانت کُتگ ءُ در کپتگاں ترا ھوار منی وجود منی ارواہ ءِ ھمک ٹُکر من تئی ھواری ءَ گوں اے زمین ءِ امانت کُتگ ءُ رؤگ ءَ آں ھچ مہ جیڑ ءُ بژنیگ ھم مہ بو چیا کہ اے زمین وتی امانتانی دارگ زانت-
نزاناں یار بہ گندے کسی ءِ چماں من لگورے آں یا چہ وت تتکگیں سپاھی ءَ آں بلے اے انکس مانا نہ داریت پہ من ءُ ناکہ اے پہ من مسلہ کہ من کجا آں؟ بلے چی کنگ ءَ آں ھمے مانا دار ایت – من ھمے سرپد باں کہ زندگ باں، پند جت کناں کار کُت کناں ءُ مرگ ھچ رنگ ءَ مئے منزل نہ انت – ماھو! من ءَ سُکرات ءِ کدیں دل ءِ گون نہ اِنت کہ زھر نوشاں وت ءَ بہ کُشاں – یک گپے مدام منی باتن ءَ نکش اِنت چو تئی ھمک گُشتگیں گپ ءَ ءُ منی دائمی توکل جوڑ بیت “بلّے شپی تھاری ھمینکس تھار بہ بیت رژن ءِ لازم ودی بیت” – ھمک شپ ءَ رند بامسار ءِ ھست من ءَ ھما روچ ءِ ودار انت کہ اے تُرس چہ دل ءَ در کئیت- ھمک بوٹ پادیں سپاھیانی بنجل ءَ ھردیں کہ بس دارگ بیت ءُ دل لرزگے زیر ایت کہ من گار کنگ باں، منی واھگ، منی مارشت گٹگیر کنگ بنت ءُ من یکبرے پد ءَ گوں سانکلاں بندوک باں – اول ءَ بہ گندے زندانی بوگ انکس گران نہ بوتگ بلے مروچاں ترساں چہ زندان ءِ نام ءَ ھم، من ءَ تھنائی ءَ چہ بیم کئیت ءُ ھاموشی من ءَ بے تاھیر کنت شپ چوناھا ابیتک کن اَنت –
زندان ھچ وش نہ انت ھمک رنگ ءَ بدرنگ کنت درساں چہ گیش تکلیف ھمے دنت کہ تو وتی درسیں دوستریں ھمبلاں ءُ مردماں چہ گستا بہ ئے – ناں تو آھانی ھال ءَ سرپدے ءُ ناکہ آ تئی ءَ بلے ھمے دیوال کہ دیم ءَ مِک اَنت ھمیشانی سر ءَ نزاناں گوں ناکُناں یا دگہ چیزے ءَ گوں کونڈیتگیں ءُ نبشتہ کُتگیں نام، ھمدا گوازینتگیں روچ، باز جوڑ کتگیں اکس ءُ ھمے اکسانی توک ءَ یک دستے کہ نیم ھنی کنگ بیتگ – ھمے چیدگ تئی ھمراھی ءَ کن انت ءُ ترا تسّلہ دے اَنت کہ تو اولی نہ ئے ءُ ناکہ گُڈی یے ئے اد ءَ ھزارانی کچ ءُ کساس ءَ ماتانی لاڑک، کسے ءِ لالا ءُ دشتار ءِ امیت ازیت دیگ بیتگ انت ءُ داں زوراک ھست اِنت بنت –
ماھو! من کہ زندانی بیتگاں من گیشتریں شپ گوں آگھی ءَ گوازینتگ انت ھمے ساھت سک گران انت – لیلوک تئی سر ءَ دور کن انت دروازگ ءَ چہ کمے بُرز کہ روشن دان ءِ ھست ھمودا چہ روشنائی کلاھُکے سِیل ءِ تہ ءَ کئیت – ھنچیں ھاموشیں ساھتے کہ چِرت ھم توار نہ کن انت ءُ ھمے ھاموشی مرگ ءِ چھرگ ءَ جنت داں ھمے ھاموشی ءَ یک بُٹ پادیں ءُ دیم گوں سیاھیں گُدے ءَ گپتگیں یک زنڈیں مردے گوں وتی بلاھیں لاپ ءَ درآمدیں زبان ءَ گوں پُرسیت کہ ابھی بھی زندہ ہو؟ پانی پینا ہے؟ ھمے مرد کہ گوں اے زبان ءَ ءُ اے گالوار گوں گپ کنت مئے گور ءَ کس وتی لوگ ءِ دپ ءِ کُچگ ءَ گوں نہ کنت بلے چی کن ئے زوراک زوراک انت آئی ءَ کرا شری ءِ امیت دارگ گنوکی یے –
ماھو! تئی نام ءَ نبشتگیں اے کاگزے توک ءَ من ترا گوشگ لوٹاں بگندے تو ھم مار اِتگ من کہ تئی کش ءَ نِشتگاں ھچبر چم تئی چماں سک دات نہ کُتگ اَنت زان ئے پرچا؟ من ءَ بیم اتکگ ءُ وتی سرگوست ھم دیم ءَ بیتگ من ھمے جیڑ اِتگ کہ من ءَ واب گندگی نہ انت ءُ ترا واب پیشدارگے ھک ھم من ءَ نیست چیا کہ من گلامے ءَ منی ساہ منی ھاکم ءِ دست ءَ انت – نزاناں اے گلام ءَ کجام اھمکی ءَ گوں واب دیستگ ترا پیش داشتگ ءُ ھمک دیستگیں وابانی توک وت ءَ ھوار کُتگ گوں تو، بلے اگاں وھد ءَ موہ دات اگاں زند ءَ وپا کُت گڑا ھمک واب ءَ مانا کناں من ترا ءُ وتی ھانُل ءَ ھور بانور کناں ءُ امبرے بوہ منی ھنکین ءِ ھمک نیمگ ءَ تالان باں – برے برے من جیڑاں اگاں من تو ءُ مئے زمین گلام مہ بوتیناں ما وتی وت واجہ بیتینیں گڑا من بلوچستان ءِ ھمک ندارگ ءَ گوں ھور لئیب کُتگ ات – وشکوشیں پروم ءَ گِر داں شال ءِ دمکاں من ءُ تو ھواری ءَ پند جتگ ات ءُ منگوچر ءَ رُستگیں گواڈک ءِ پُلے من ترا سوگات کُتگ ءُ ناکہ کتاب، گوں ھمے جیڑگاں من سر چست کت داں بس جاگھے جَل اِتگ ات آ جاہ بلوچستان ءِ جاھاں چہ یک دوستریں جاھے منی دشت من جیڑ اِتگ کہ رولھہ ءِ ساھت بہ گندے بس بولان ءِ کوھاں زیبدار انت بلے من گلت آں بلوچستان ءِ ھمک چھرگ ءَ وتی لزت ءِ ھست ترا جیڑگ پرمائیت، ھرچ گوناپ ترا گوں وت ءَ بارت ھمے واست ءَ بلوچستان من ءَ ھچ دل نہ بیت ءُ تو ھم – منی واھگ انت اگاں من ءُ تو پد ءَ دُچار کپ ایں گڑا آزاتیں بلوچستان ءَ دُچار بہ کپ ایں ءُ بلوچ بہ بہ ایں –
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔